วันเกิด...เพื่อนอนุบาลผม ลืมมันไปแล้ว...

.....เปิดคอมมาดูว่าใคร HDB วันเกิดผมมั้ง ก็เจอหลายสิบโพสบน timeline มีทั้งเพื่อนออนไลน์ที่เข้ามาแห่อวยพรอย่างจริงจัง โพสรูป สรรหากลอนมั้ง และมีทั้งเพื่อนในห้อง ปวช ขณะนี้ เข้ามาอวยพรด้วยเช่นกัน เนื่องจากผมนั้นเป็นตัวฮาของห้องอยู่ประจำ (หรือตัวหลุดโลก) ก็คงไม่ต่างกันมากมั้ง ขณะพิมพ์นี้ก็เช้ามาก มีอวยพรมาทั้งคืน พยายามตอบให้ทุกคอมเม้นเพราะสำหรับผมเค้าคือคนที่รั้กในตอนนี้มากกว่าเพื่อนชีวิตจริงในอนุบาลเสียอีกกระไร

...แต่และแล้ว อะไรๆก็เปลี่ยนไป เพื่อนผมชื่อนามสมมุติว่า "กง" เจ้านี่เป็นเพื่อนรักตั้งแต่อนุบาลแบเบาะ  โดนเพื่อนแกล้งเจ้านี่ขี้แงมาก ไปมาหาสู่กันบ่อยครั้งที่บ้านผมและมัน แต่ภายในปีนี้ ผมเลิกกับแฟนมาตอนนี้ก็จะ 8 เดือนแล้ว แต่มันกลับมีแฟนของมัน และไม่สนใจแม้กระทั่งจะมาหา จะโทรมา จะทักเฟส ทักในเกม ยังไม่มีซักคำ !! 

....โถ่เพื่อน ลืมกันไปแล้วหรือ ว่ามีเพื่อนคนนึงที่ผมรัก เพราะเป็นเพื่อนในไม่กี่คนที่ผมเลือกคบ รุ่นผมเกเรทั้งนั้น ไม่เป็นช่างตีเค้า ก็เป็นแว้น เจอประจำเวลาไปบางใหญ่แถวบ้าน บางบัวทอง ในวันนี้ผมยังอยากรอสายมันโทรมาบอกสักครั้ง หรือคืนนี้มาหาที่บ้าน บอก แฮปปี้เบิดเดย์ ก็ยังชื้นใจ

..ติดแฟนมันจนไม่สนใจเพื่อน ด่ามันไปมันก็บอก ทีมื...มีแฟน มืงยังไม่สนใจกุ...

และผมก็ไม่เคยไม่สนใจ ไปไหนแทบจะเอามันไปทุกครั้ง จะสนิทกับแฟนก็จริง แต่คุยกับมันมากกว่าแฟนด้วยซ้ำไป 

...หลายคนอ่านจบนี่แล้ว นึกว่าผมเพ้อใช่มะ แค่เพื่อนคนเดียว (คุณ) มรื.. จะเอาไรมากวะ แต่สำหรับผม เพื่อนแต่ละคน คือสิ่งที่จะจดจำไปตลอดชีวิต เพราะเพื่อนคือคนที่จะคอยถามสารทุกข์สุกดิบ เข้าใจในฉบับผมมากกว่าญาติพี่น้อง  เพราะเรารู้นิสัยวัยรุ่นกันดี ผมเคยโมโหเพื่อนและพรั้งปากพูดว่า " ถ้ามึ..ตาย กูจะไม่ไปงานศพมึ..." มาคิดๆดูแล้ว มันก็แรงเกินไปนะ ! แต่ผมคงพูดถูก เพราะมันไม่สนใจผม หากขาดเพื่อนไป ปลายชีวิต มันจะรู้เอง...

...สุดท้ายขอฝากคนที่โดนเพื่อนทิ้งในช่วงนี้แบบผมนะ แล้วจะเข้าใจสิ่งที่ผมกำลังถ่ายทอดความรู้สึก แต่มันท่ายทอดในฉบับตัวหนังสือไม่ได้จริงๆ 

สวัสดีครับ.....