สุดท้าย วันนี้มันก็เกิดขึ้น เจ็บจัง

วันนี้โลกแตกแน่นอน แต่มันเป็นโลกของเรา โลกเล็ก ๆ ที่เรียกว่าครอบครัว มันจบลงไปแล้ว เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ทำไมมันเจ็บแบบนี้ มือไม้สั่นไปหมด

เรื่องมันก็เรื่องเล็ก ๆ แต่เราทนไม่ได้ ถ้าอยู่ต่อไปเราต้องเป็นบ้า ไม่ก็ต้องฆ่าตัวตายแน่นอน เราไม่ต้องการให้มันถึงขั้นนั้น ยังอยากอยู่กับลูกทั้งสอง แม้ว่าจะต้องลำบากแล้วก็ตาม ชีวิตคลูกคงไม่สุขสบายเหมือนเดิม อยากได้อะไรลูกคงไม่ได้แล้ว

ลูกคนโตเขาก็คงจะรับรู้ได้ วันนี้กอดกันร้องไห้ ยาย แม่ ลูก มีแต่คนน้องที่ยังไม่รู้เรื่อง ยังร่าเริงอยู่เลย ขอกำลังใจหน่อยได้ไหม หมดแรงเหลือเกิน อยากระบาย ไม่อยากเก็บเอาไว้คนเดียวอีกแล้ว จะเดินไปข้างหน้ายังไงดี ยังรักพ่อของลูกอยู่มาก แต่ความรักมันจะทำร้ายตัวเอง ขอเลิกกันไปดีกว่า

ขอโทษด้วยที่เข้ามาพร่ำเพร้อ แต่มันอึดอัด อยากระบาย อยากได้กำลังใจให้เดินต่อไป พร้อมกัยลูกทั้ง 2 คน

ขอบคุณทุกคห.ค่ะ เราอยู่กับเขามาเกือบ 7 ปี เราว่าเวลาที่ผ่านมามันยาวนานมากกับการที่คนหนึ่งคน ทนให้อีกฝ่ายทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดที่แสนจะเจ็บช้ำต่าง ๆ มากมาย ไม่รู้ว่าจะเอาคำไหนมาบอกดี และถูกทำร้ายร่างกายมาตลอด เพิ่งจะมาเบา ๆ ลงในช่วงปีนี้ เพราะแทบจะไม่ได้เจอหน้ากัน เรื่องลูก ๆ เจอพ่อ ยิ่งไม่มี กลับบ้านไม่ต่ำกว่าเที่ยงคืนทุกวัน ออกจากบ้านแต่เช้า ไม่มีเวลาคุยกัน จะได้คุยกันก็ดื่มไปแล้ว แล้วก็ไม่อยากคุย พูดจากวนไปกวนมา เพื่อจะได้ทะเลาะกัน แล้วก็หาเรื่องปิดเครื่องไปเลย เวลาไปทำงานต่างจังหวัด ห้ามถามว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน กลับเมื่อไหร่ เพราะเราไม่ใช่แม่เขา