ถ้าต้องเลือกระหว่างความกตัญญูกับครอบครัวตัวเอง.

สวัสดีค่ะเพื่อนๆห้องเรืิอนชานทุกคน เรามีปัญหาหนักใจมากอยากจะมาขอคำแนะนำจากเพื่อนๆค่ะ

ตอนเด็กบ้านเราฐานะไม่ค่อยดีพ่อกับแม่จึงส่งเรามาอยู่กับป้าตั้งแต่ ม.1 (สามีของป้าเสีย). ซึ่งท่านก็รักและเอ็นดูเราดี ส่งเสียค่าเทอม
ค่ากินค่าอยู่จนเราเรียนจบมหาลัย ตอนเรียนมหาลัยก็ซื้อรถยนต์มือสองให้เราขับ พอทำงานได้สักพักท่านก็ซื้อรถใหม่ให้.
ทุกอย่างดูสวยงามเป็นที่น่าอิจฉาของเพื่อนๆและญาติพี่น้อง

ป้าของเราเป็นครู ค่อนข้างเจ้าระเบียบ. จู้จี้ขี้บ่นมาก อาณาบริเวณของเราที่ใช้ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตคือห้องนอน
ของในบ้านเราจะโยกย้ายหรือทำอะไรต้องบอกท่านก่อน ไม่งั้นมีสิทธิโดนบ่นได้. ทุกอย่างต้องทำตามที่ท่านวางไว้
เข้าบ้านต้องล็อครั้ว ล็อคบ้านทันที พัดลมทีวีต้องถอดปลั๊กทันทีที่ปิด ลืมโดนบ่น จนรู้ว่าตัวเองเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำไปเลย

ญาติพี่น้องมาเที่ยวหาแป๊บๆก็กลับ บางทีพ่อเรามาเที่ยวหาพ่อดูเป็นเด็กไปเลยเพราะจะเกรงป้ามาก
 ที่เราอยู่กับป้าได้เพราะเราอยู่ตั้งแต่เด็กๆและชิน บางทีอึดอัดแต่ทำอะไรไม่ได้ จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ก็ทิ้งท่านไม่ได้.
เราจะไปสอบบรรจุราชการท่านจะไม่ค่อยอยากให้เราไป กลัวเราได้ไปบรรจุไกลๆ จะพูดหว่านล้อมว่าทำตรงนี้ดีแล้ว

จนปัจจุบันเรามีครอบครัว ลูกชายกำลังจะได้ 3 เดือน ตอนที่รู้ว่าท้องท่านบอกไว้เลยว่าเลี้ยงไม่เป็นเลี้ยงกันเองนะ
แต่พอได้เห็นตัวเล็กเกิดหลงเอามากๆ

ปัญหาก็คือแฟนเรากับป้าเข้ากันไม่ค่อยได้ ด้วยว่าป้าเป็นอย่างที่เราเล่าให้ฟังบางส่วน.
ป้าก็เหมือนไม่รู้ตัว แฟนเราจะเกรงปนระแวงไปซะทุกเรื่อง. ท่านจะไม่ค่อยพูดค่อยบ่นแฟนเรา
แต่จะตามเช็คตามดูแทน. แล้วบอกผ่่านมาทางเรา