เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดกับคนใกล้ตัวของเรา ซึ่งเป็นลูกพี่-ลูกน้องกับเรา
เราขอเรียกเขาว่า นุ่น นะคะ
แม่ของนุ่นเป็นพี่ของแม่เรา แต่เราเกิดก่อนนุ่นประมาณ 20 วัน
เรากับนุ่นถูกเลี้ยงมาด้วยกัน เราสนิทกันมาก อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่ในวัยเดียวกันนุ่นเป็นคนที่เรียนเก่งได้รับรางวัลในระดับประเทศหลายรางวัล
แต่เราเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น
ความแตกต่างของเรากับนุ่นอีกประการหนึ่ง คือ เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์
นุ่นมีเพียงแค่แม่เท่านั้น เนื่องจากพ่อหย่าร้างกันไปเมื่อนุ่นอายุได้ประมาณ 5 ขวบ
พ่อแม่ของเรามีอาชีพที่มั่นคง (รับราชการ) ทั้งคู่ ส่วนแม่นุ่นเรียนจบ ป.4
มีอาชีพค้าขาย นุ่นจึงเก็บส่วนนี้เอามาคิดว่าตัวเองทำไมไม่มีพร้อมเหมือนเรา
ทั้งบ้าน ทั้งรถ พ่อ แม่ หน้าที่การงานของเรา ทำให้นุ่นมีปมในใจเรื่องนี้ตลอดมา
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัย นุ่นสอบติดคณะวิทยาศาสตร์จุลชีวะ
ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศ แต่เราสอบตด พระจอมทำให้เรากับนุ่นเริ่มห่างกัน คุยกันน้อยลง เมื่อนุ่นอยู่ ปี3 ก็ขอทำเรื่องย้ายสาขาไปเรียนสถิติ
แต่ติดปัญหาเรื่องการโอนหน่วยกิต ทำให้นุ่นตัดสินใจหนีออกจากหอพัก
แล้วหายไปประมาณครึ่งปี ไปทำงานโรงงานแห่งหนึ่งในสมุทรสาคร
จากนั้นนุ่นจึงกลับมาบ้าน เริ่มลงเรียนใหม่ที่ราม ได้เกรด A และ B ตลอด
ซึ่งนุ่นเลือกที่จะเรียนตามที่ตัวเองชอบ คือ ภาษาอังกฤษ
ซึ่งการเรียนรามนั้นทำให้นุ่นมีเวลามากขึ้น จึงหมกหมุ่นอยู้กับการโหลดหนังในเว็บ
นุ่นดูหนังตลอดเวลาที่ว่าง เป็นเวลาประมาณ 2 ปี
จนวันนี้นุ่นเหลืออีกเพียงเทอมเดียว ที่จะจบปริญญาตรี
แต่นุ่นก็มีอากการ หูแว่ว ได้ยินเสียงคนเดินตลอด
ได้ยินเสียงต่างๆในหู หวาดกลัวสิ่งต่างๆ สมองคิดช้ากว่าปกติมาก
จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันอะไร เดือนอะไร ปีอะไร
แต่ดีที่ยังจำคนรอบข้างได้ นุ่นเดินเหม่อลอย เดินไปทั่วไม่มีจุดหมาย
นุ่นคุยกับต้นมะพร้าวข้างบ้าน นุ่นพูดทุกสิ่งถึงความอัดอั้นที่เคยเก็บไว้
อยู่ๆดีก็ร้องไห้ น้อยใจในโชคชะตา ซึ่งปกตินุ่นไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย
เราเลยตัดสินใจพานุ่นไปหาหมอจิตเวช หมอให้ยามาทานโดยห้ามขาดยา
และต้องไปฉีดยาเป็นประจำ
หมอแนะนำว่าให้เราพยายามทบทวนสิ่งต่างๆ
ให้แก่นุ่นเพื่อเป็นการให้กำลังใจ และบำบัดนุ่นไปในตัว ซึ่งต้องใช้เวลานา
ไม่สามารถบอกได้ว่าจะหายหรือไม่ และเมื่อไหร่ ตอนนี้เราคงทำได้แค่คุยกับนุ่น
ให้เหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวยังมีเราอยู่ข้างๆเหมือนสมัยเด็ก
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดกับอาการของนุ่น ใครมีวิธีที่ทำให้นุ่นกลับมาเป็น
เหมือนเดิมได้ หรือมีหมอที่ใดที่เก่งๆ แนะนำเราได้นะคะ เราไม่ได้หวังว่า
นุ่นจะหายเป็นปกติ 100% เราหวังแค่ว่าเขาจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตปกติได้
เท่านั้นเอง
*แก้ไขคำผิดค่ะ
** ขอคำปรึกษา ** อุทาหรณ์ของความเครียดสะสม
เราขอเรียกเขาว่า นุ่น นะคะ
แม่ของนุ่นเป็นพี่ของแม่เรา แต่เราเกิดก่อนนุ่นประมาณ 20 วัน
เรากับนุ่นถูกเลี้ยงมาด้วยกัน เราสนิทกันมาก อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่ในวัยเดียวกันนุ่นเป็นคนที่เรียนเก่งได้รับรางวัลในระดับประเทศหลายรางวัล
แต่เราเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น
ความแตกต่างของเรากับนุ่นอีกประการหนึ่ง คือ เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์
นุ่นมีเพียงแค่แม่เท่านั้น เนื่องจากพ่อหย่าร้างกันไปเมื่อนุ่นอายุได้ประมาณ 5 ขวบ
พ่อแม่ของเรามีอาชีพที่มั่นคง (รับราชการ) ทั้งคู่ ส่วนแม่นุ่นเรียนจบ ป.4
มีอาชีพค้าขาย นุ่นจึงเก็บส่วนนี้เอามาคิดว่าตัวเองทำไมไม่มีพร้อมเหมือนเรา
ทั้งบ้าน ทั้งรถ พ่อ แม่ หน้าที่การงานของเรา ทำให้นุ่นมีปมในใจเรื่องนี้ตลอดมา
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัย นุ่นสอบติดคณะวิทยาศาสตร์จุลชีวะ
ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศ แต่เราสอบตด พระจอมทำให้เรากับนุ่นเริ่มห่างกัน คุยกันน้อยลง เมื่อนุ่นอยู่ ปี3 ก็ขอทำเรื่องย้ายสาขาไปเรียนสถิติ
แต่ติดปัญหาเรื่องการโอนหน่วยกิต ทำให้นุ่นตัดสินใจหนีออกจากหอพัก
แล้วหายไปประมาณครึ่งปี ไปทำงานโรงงานแห่งหนึ่งในสมุทรสาคร
จากนั้นนุ่นจึงกลับมาบ้าน เริ่มลงเรียนใหม่ที่ราม ได้เกรด A และ B ตลอด
ซึ่งนุ่นเลือกที่จะเรียนตามที่ตัวเองชอบ คือ ภาษาอังกฤษ
ซึ่งการเรียนรามนั้นทำให้นุ่นมีเวลามากขึ้น จึงหมกหมุ่นอยู้กับการโหลดหนังในเว็บ
นุ่นดูหนังตลอดเวลาที่ว่าง เป็นเวลาประมาณ 2 ปี
จนวันนี้นุ่นเหลืออีกเพียงเทอมเดียว ที่จะจบปริญญาตรี
แต่นุ่นก็มีอากการ หูแว่ว ได้ยินเสียงคนเดินตลอด
ได้ยินเสียงต่างๆในหู หวาดกลัวสิ่งต่างๆ สมองคิดช้ากว่าปกติมาก
จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันอะไร เดือนอะไร ปีอะไร
แต่ดีที่ยังจำคนรอบข้างได้ นุ่นเดินเหม่อลอย เดินไปทั่วไม่มีจุดหมาย
นุ่นคุยกับต้นมะพร้าวข้างบ้าน นุ่นพูดทุกสิ่งถึงความอัดอั้นที่เคยเก็บไว้
อยู่ๆดีก็ร้องไห้ น้อยใจในโชคชะตา ซึ่งปกตินุ่นไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย
เราเลยตัดสินใจพานุ่นไปหาหมอจิตเวช หมอให้ยามาทานโดยห้ามขาดยา
และต้องไปฉีดยาเป็นประจำ
หมอแนะนำว่าให้เราพยายามทบทวนสิ่งต่างๆ
ให้แก่นุ่นเพื่อเป็นการให้กำลังใจ และบำบัดนุ่นไปในตัว ซึ่งต้องใช้เวลานา
ไม่สามารถบอกได้ว่าจะหายหรือไม่ และเมื่อไหร่ ตอนนี้เราคงทำได้แค่คุยกับนุ่น
ให้เหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวยังมีเราอยู่ข้างๆเหมือนสมัยเด็ก
ตอนนี้เรารู้สึกเครียดกับอาการของนุ่น ใครมีวิธีที่ทำให้นุ่นกลับมาเป็น
เหมือนเดิมได้ หรือมีหมอที่ใดที่เก่งๆ แนะนำเราได้นะคะ เราไม่ได้หวังว่า
นุ่นจะหายเป็นปกติ 100% เราหวังแค่ว่าเขาจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตปกติได้
เท่านั้นเอง
*แก้ไขคำผิดค่ะ