เรื่องมีอยู่ว่า ที่บ้านเราทำสวน เลยจำเป็นต้องมีคนงานค่ะ แต่คนงานคนนี้มีลูกสาว
เคยมาทำงานที่สวนช่วงนั้นงานที่สวนยุ่งมากเลย แต่เค้าดันมาขอลาออก ไปขายข้าวแกง
แม่เราบอกขอให้ช่วยก่อน เพราะผลผลิตเยอะ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันว่าหมดผลผลิต
ช่วงนี้แล้วถึงจะไป เค้าก็สัญญาดิบดี แต่เค้าไม่ยอมจะไปอย่างเดียวบอกเบื่อเป็นลูกจ้าง แม่เราเลยจำใจให้ไป
ตอนนั้นผลผลิตเสียหายมากเลยค่ะ
ผ่านไปไม่นาน ลูกสาวคนงานคนนี้กลับมาของานทำบอกว่า ขายข้าวแกงเจ๊งค่ะ
แม่เราก็สงสารด้วย เห็นแก่แม่เค้าที่เป็นคนงานเดิมอยู่ เลยให้มาทำงานอีก
การกลับมาคราวนี้แม่เราออกแนวกลัวเค้าจะทิ้งงานไปอีก เลยเอาใจทุกอย่าง เอาใจแบบถวายหัวเลย
จนมีปากเสียงกับเรา เพราะเราเห็นว่ามันมากเกินไปค่ะ เช่น เค้าบอกอยากซื้อ แท็ปเล็ตให้ลูกเค้า
มาขอยืมบัตรเครดิตเราไปผ่อน เราบอกว่า ถ้าเค้าไปอีกเราก็ผ่อนตายสิเพราะบัตรมันชื่อเรานะ
แต่แม่เราบอกว่าซื้อให้ไปเถอะ เค้าจะได้ไม่ไปไหน จะได้มีบุญคุณกันไม่กล้าไปไหนอีก
เราก็บอกว่าถ้าคนมันจะไป แค่นี้เค่าไม่มาคิดถึงหรอก แม่เราพาลไม่พูดกับเราเป็นเดือน
ค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดเราเป็นคนจ่ายค่ะ แต่เราไม่ได้คิดอะไรถ้าแค่นิดหน่อย แต่นี่มาทำกับข้าวบ้านเรา
ทุกอย่างมาใช้ของเรา ย้ำนะคะว่าทุกอย่างแต่พอทำเสร็จ ใส่ถุงกลับไปกินที่บ้านค่ะ เราก็ได้แต่มอง
เพราะแม่เราอนุญาตเค้า ข้าวก็ตักไปหมดหม้อ เรายังไม่ได้ทานเลย คือทุกวันนี้ตกเย็นอย่าหวังกินข้าวบ้านค่ะ
เพราะทุกอย่างหมดเกลี้ยง
ตู้เย็นก็ขนเอาของมาแช่เต็มตู้ จนบางครั้งเราซื้อของมาแช่ไม่มีที่แช่ทุกวันนี้เราซื้อตู้เย็นใหม่แล้ว
ของที่มาแช่ คือของที่เค้าซื้อมาเอาไปส่งร่านอาหารเอากำไรอีกต่อนึง
ล่าสุดแม่เราออกปากยืมรถยนต์เรา บอกว่าคนงานยืมไปหาหมอ เราก็บอกว่า รถกระบะก็ไปได้ (รถแม่)
ทำไมต้องเอาเก๋งไป เราก็ต้องใช้ เค้าบอกว่า อยากมีหน้ามีตา ตอนไปหาหมอ เดี๋ยว หมอ พยาบาลไม่ดูแล
เราบอกว่าไม่เกี่ยวหรอก รถอะไรก็ไปได้ คราวนี้เป็นเรื่องเลยแม่เราโวยวายว่าต่อไปนี้จะไม่ขอยืม
ไม่มายุ่งกับสมบัติของเราอีก บอกให้เรานอนกอดสมบัติไป
เราไม่ได้หวงของนะ แต่อะไรที่มันมากไปก็ไม่ควร แต่เราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงให้เข้าใจ
ตอนนี้แม่เลยไม่พูดกับเรา บอกเราใจแคบ เลยกลุ้มค่ะ จะทำไงต่อไปดี
เข้าไปพูดกับแม่ แม่ก็บอกว่าเรื่องของเค้าไม่ต้องมายุ่ง ต่างคนต่างอยู่ เฮ้อ...
จะบอกแม่ยังไงดี
เคยมาทำงานที่สวนช่วงนั้นงานที่สวนยุ่งมากเลย แต่เค้าดันมาขอลาออก ไปขายข้าวแกง
แม่เราบอกขอให้ช่วยก่อน เพราะผลผลิตเยอะ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันว่าหมดผลผลิต
ช่วงนี้แล้วถึงจะไป เค้าก็สัญญาดิบดี แต่เค้าไม่ยอมจะไปอย่างเดียวบอกเบื่อเป็นลูกจ้าง แม่เราเลยจำใจให้ไป
ตอนนั้นผลผลิตเสียหายมากเลยค่ะ
ผ่านไปไม่นาน ลูกสาวคนงานคนนี้กลับมาของานทำบอกว่า ขายข้าวแกงเจ๊งค่ะ
แม่เราก็สงสารด้วย เห็นแก่แม่เค้าที่เป็นคนงานเดิมอยู่ เลยให้มาทำงานอีก
การกลับมาคราวนี้แม่เราออกแนวกลัวเค้าจะทิ้งงานไปอีก เลยเอาใจทุกอย่าง เอาใจแบบถวายหัวเลย
จนมีปากเสียงกับเรา เพราะเราเห็นว่ามันมากเกินไปค่ะ เช่น เค้าบอกอยากซื้อ แท็ปเล็ตให้ลูกเค้า
มาขอยืมบัตรเครดิตเราไปผ่อน เราบอกว่า ถ้าเค้าไปอีกเราก็ผ่อนตายสิเพราะบัตรมันชื่อเรานะ
แต่แม่เราบอกว่าซื้อให้ไปเถอะ เค้าจะได้ไม่ไปไหน จะได้มีบุญคุณกันไม่กล้าไปไหนอีก
เราก็บอกว่าถ้าคนมันจะไป แค่นี้เค่าไม่มาคิดถึงหรอก แม่เราพาลไม่พูดกับเราเป็นเดือน
ค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดเราเป็นคนจ่ายค่ะ แต่เราไม่ได้คิดอะไรถ้าแค่นิดหน่อย แต่นี่มาทำกับข้าวบ้านเรา
ทุกอย่างมาใช้ของเรา ย้ำนะคะว่าทุกอย่างแต่พอทำเสร็จ ใส่ถุงกลับไปกินที่บ้านค่ะ เราก็ได้แต่มอง
เพราะแม่เราอนุญาตเค้า ข้าวก็ตักไปหมดหม้อ เรายังไม่ได้ทานเลย คือทุกวันนี้ตกเย็นอย่าหวังกินข้าวบ้านค่ะ
เพราะทุกอย่างหมดเกลี้ยง
ตู้เย็นก็ขนเอาของมาแช่เต็มตู้ จนบางครั้งเราซื้อของมาแช่ไม่มีที่แช่ทุกวันนี้เราซื้อตู้เย็นใหม่แล้ว
ของที่มาแช่ คือของที่เค้าซื้อมาเอาไปส่งร่านอาหารเอากำไรอีกต่อนึง
ล่าสุดแม่เราออกปากยืมรถยนต์เรา บอกว่าคนงานยืมไปหาหมอ เราก็บอกว่า รถกระบะก็ไปได้ (รถแม่)
ทำไมต้องเอาเก๋งไป เราก็ต้องใช้ เค้าบอกว่า อยากมีหน้ามีตา ตอนไปหาหมอ เดี๋ยว หมอ พยาบาลไม่ดูแล
เราบอกว่าไม่เกี่ยวหรอก รถอะไรก็ไปได้ คราวนี้เป็นเรื่องเลยแม่เราโวยวายว่าต่อไปนี้จะไม่ขอยืม
ไม่มายุ่งกับสมบัติของเราอีก บอกให้เรานอนกอดสมบัติไป
เราไม่ได้หวงของนะ แต่อะไรที่มันมากไปก็ไม่ควร แต่เราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงให้เข้าใจ
ตอนนี้แม่เลยไม่พูดกับเรา บอกเราใจแคบ เลยกลุ้มค่ะ จะทำไงต่อไปดี
เข้าไปพูดกับแม่ แม่ก็บอกว่าเรื่องของเค้าไม่ต้องมายุ่ง ต่างคนต่างอยู่ เฮ้อ...