คัดมาแค่คำนำในร่าง"การกำหนดอัตราค้าจ้างวิศวกรตามระดับใบอนุญาตวิศวกรทุกระดับ"

- ในปี พ.ศ. 2505 กระทรวงมหาดไทย ได้ตราพระราชบัญญัติวิชาชีพวิศวกรรมและต่อมาในปีพ.ศ.
2542 ได้มีการตราพระราชบัญญัติสภาวิศวกร และได้ยกเลิก พ.ร.บ. วิชาชีพวิศวกรรม พ.ศ. 2505
พระราชบัญญัติทั้ง 2 ฉบับ ได้มีบทบัญญัติให้ผู้ที่ประกอบวิชาชีพวิศวกรรมต้องมีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ
วิศวกรรมควบคุมในสาขานั้น โดยแบ่งออกเป็น 3 ระดับ คือ ระดับวุฒิวิศวกร สามัญวิศวกรและภาคีวิศวกร
ตลอดเวลา 45 ปีที่ผ่านมา การประกอบวิชาชีพวิศวกรรมควบคุมตามที่มีกฎหมายควบคุมบังคับไว้
ผู้ประกอการวิชาชีพวิศวกรรม ไม่ได้รับการส่งเสริมพัฒนาเท่าที่ควร ในเรื่องค่าบริการด้านวิชาชีพจากภาค
ธุรกิจเอกชนและแม้แต่ภาครัฐยังมิได้คํานึงถึงการจ่ายค่าบริการใหแก่วิศวกรตามฐานะระดับวิชาชีพวิศวกรรม
กล่าวคือระดับวุฒิวิศวกร สามัญวิศวกร และภาคีวิศวกร หน่วยงานรัฐมักจะมีข้อพิจารณาเพียงวุฒิการศึกษา
(ปริญญาเอก,โท, ตรี) และจํานวนประสบการณ์ของวิศวกรเป็นส่วนใหญ่ ทั้งนี้หน่วยงานภาครัฐและธุรกิจ
ภาคเอกชนยังขาดองค์ความรู้ของผู้ประกอบวิชาชีพวิศวกรรม ซึ่งจะต้องมีความรู้ด้านวิชาการเทคโนโลยีและ
ความชำนาญซึ่งจะต้องผ่านการทดสอบละรับรองจากสภาวิศวกร ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้....ข้อเขียนบทนี้จะได้
กล่าวถึงแนวทางวิธีในการพิจารณาส่งเสริมด้านค่าบริการตามระดับการประกอบวิชาชีพวิศวกรรมของวุฒิวิศวกร สามัญวิศวกร และภาคีวิศวกร


.........ลองไปอ่านร่างที่สภาวิศวกรเคยยกร่างไว้ตามลิงค์ครับ http://www.coe.or.th/_coe/_proj/Coe_20080506.pdf