สวัสดีวันหยุดธรรมสวนะ และวันที่สลากกินแบ่ง(มั่งไม่แบ่งมั่ง)ของรัฐบาลจะเปิดทำการ ให้พี่ๆน้องๆผู้เสาะแสวงหาและชื่นชมในตัวเลขกลมๆหกหลักบ้าง สามหลักบ้าง สองหลักบ้าง เสี่ยงและลุ้นดู ถือว่าเป็นการกระตุ้นการทำงานของหัวใจให้เร็วขึ้นมาบ้าง หลังจากที่หัวใจเต้นได้ช้าลงทุกๆวันๆครับ
วกมาเข้าตามท้องเรื่องให้ตรงชื่อกระทู้สักทีนะครับ...
"ผมไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินเก็บ จะหาแฟนได้ไหมครับ"
ซึ่งที่จริงแล้ว ผมก็ตั้งขำขำไปตามเรื่องตามราวของผมนั้นล่ะครับ แต่มาคิดดูอีก มันก็เป็นปัญหาที่น่าจะขบคิดเช่นกันครับ
ว่าเดี๋ยวนี้ค่านิยมของผู้ชาย ผู้หญิง ฯลฯ เปลี่ยนไปแล้วหรือไร กะแค่จะมีแฟน จะหาแฟน ก็จะต้องโปรโมท ประกาศรายละเอียดของตัวเองให้ชัดเจนขนาดนั้นเชียวรึครับ
ต้องหล่อ ต้องรวย ต้องการศึกษา และชาติตระกูลดีๆ เท่านั้นที่จะมีแฟนและหาแฟนได้
ปฐมบทพื้นฐานของความรักและครอบครัวนั้น ไม่ใช่"ความรัก"อีกแล้วรึครับ
หรือว่าสังคมและโลกเปลี่ยนไปว่า ความรักจะต้องตีค่าเป็นทรัพย์สินเงินทอง มีมูลค่าและสามารถถือเอาได้ครับ
ถึงว่าสิครับ ผู้ชายที่ถือคติอย่างผมว่า "เกิดมาไม่ได้เอาอะไรมา ตายไปจะเอาอะไรไป"
ไม่สะสมเงินทอง ทรัพย์สมบัติ มีกินก็กิน ไม่มีกินก็อดเอา
ถึงหาแฟนดีๆ หน้าที่การงานดีๆ กับเขาไม่ได้สักทีครับ
หลายครั้งหลายคราที่ผมนั่งรถเมล หรือ นั่งรถประจำทางไปทำงานหรือธุระฯ
ผมมักจะเห็นรถสามล้อพ่วงหน้า หรือรถซาเล้งเก่าๆ เก็บของรีไซเคิ้ล ในพ่วงหน้ามีเด็กหน้าตามอมแมมนั่งอยู่ ที่อานของรถมีพ่อ(มั้งนะครับผมเดาเอา) และมีแม่นั่งอยู่ข้างหลัง หน้าตาของเขาก็เห็นว่ามีความสุขดีนี่ครับ
อาจจะลำบากไปหน่อย อาจจะเหนื่อยไปนิด แต่ถ้าเรามองและพิจารณาพวกเขาดีๆแล้ว
ผมว่าเขาก็มีความสุขดีนะครับ วันไหนเก็บของได้เยอะก็มีความสุขมากหน่อย วันไหนเก็บได้น้อยความสุขก็ลดลงมาหน่อยครับ
งั้นก็แสดงว่าความสุขในครอบครัวที่แท้จริง ความสุขอันที่จะเกิดมาจากความรักนั้น หรือการที่จะมีแฟนสักคน...การเงิน การศึกษา หน้าที่การงาน มันก็คงจะไม่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอไปสินะครับ
ความรักที่หวังมากไปก็ไม่ดี หวังน้อยไปก็ไม่ได้ งั้นก็เพียงแต่หวังว่าขอมีความรักที่ดี ที่พอสมควรก็แล้วกันนะครับ
สวัสดีวันอาทิตย์ครับ..
ผมไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินเก็บ....จะหาแฟนได้ไหมครับ
วกมาเข้าตามท้องเรื่องให้ตรงชื่อกระทู้สักทีนะครับ...
"ผมไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีเงินเก็บ จะหาแฟนได้ไหมครับ"
ซึ่งที่จริงแล้ว ผมก็ตั้งขำขำไปตามเรื่องตามราวของผมนั้นล่ะครับ แต่มาคิดดูอีก มันก็เป็นปัญหาที่น่าจะขบคิดเช่นกันครับ
ว่าเดี๋ยวนี้ค่านิยมของผู้ชาย ผู้หญิง ฯลฯ เปลี่ยนไปแล้วหรือไร กะแค่จะมีแฟน จะหาแฟน ก็จะต้องโปรโมท ประกาศรายละเอียดของตัวเองให้ชัดเจนขนาดนั้นเชียวรึครับ
ต้องหล่อ ต้องรวย ต้องการศึกษา และชาติตระกูลดีๆ เท่านั้นที่จะมีแฟนและหาแฟนได้
ปฐมบทพื้นฐานของความรักและครอบครัวนั้น ไม่ใช่"ความรัก"อีกแล้วรึครับ
หรือว่าสังคมและโลกเปลี่ยนไปว่า ความรักจะต้องตีค่าเป็นทรัพย์สินเงินทอง มีมูลค่าและสามารถถือเอาได้ครับ
ถึงว่าสิครับ ผู้ชายที่ถือคติอย่างผมว่า "เกิดมาไม่ได้เอาอะไรมา ตายไปจะเอาอะไรไป"
ไม่สะสมเงินทอง ทรัพย์สมบัติ มีกินก็กิน ไม่มีกินก็อดเอา
ถึงหาแฟนดีๆ หน้าที่การงานดีๆ กับเขาไม่ได้สักทีครับ
หลายครั้งหลายคราที่ผมนั่งรถเมล หรือ นั่งรถประจำทางไปทำงานหรือธุระฯ
ผมมักจะเห็นรถสามล้อพ่วงหน้า หรือรถซาเล้งเก่าๆ เก็บของรีไซเคิ้ล ในพ่วงหน้ามีเด็กหน้าตามอมแมมนั่งอยู่ ที่อานของรถมีพ่อ(มั้งนะครับผมเดาเอา) และมีแม่นั่งอยู่ข้างหลัง หน้าตาของเขาก็เห็นว่ามีความสุขดีนี่ครับ
อาจจะลำบากไปหน่อย อาจจะเหนื่อยไปนิด แต่ถ้าเรามองและพิจารณาพวกเขาดีๆแล้ว
ผมว่าเขาก็มีความสุขดีนะครับ วันไหนเก็บของได้เยอะก็มีความสุขมากหน่อย วันไหนเก็บได้น้อยความสุขก็ลดลงมาหน่อยครับ
งั้นก็แสดงว่าความสุขในครอบครัวที่แท้จริง ความสุขอันที่จะเกิดมาจากความรักนั้น หรือการที่จะมีแฟนสักคน...การเงิน การศึกษา หน้าที่การงาน มันก็คงจะไม่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอไปสินะครับ
ความรักที่หวังมากไปก็ไม่ดี หวังน้อยไปก็ไม่ได้ งั้นก็เพียงแต่หวังว่าขอมีความรักที่ดี ที่พอสมควรก็แล้วกันนะครับ
สวัสดีวันอาทิตย์ครับ..