ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาระบายในนี้เลยจริงๆค่ะ แต่อยากได้กำลังใจ
หลายๆคนคงเคยเจ็บจากความรักที่ไม่สมหวัง กระทู้แนวนี้ก็คงมีมานักต่อนักแล้ว
วันนี้ขอมีเป็นของตัวเองบ้างแล้วกัน 55555
มาแชร์กันค่ะ อะไรช่วยให้คุณเปลี่ยนน้ำตานองหน้าเป็นหน้าเปื้อนยิ้มกันบ้างค่ะ?
เพราะเรายังทำไม่ได้เลยค่ะ ทั้งยื้ิอ ทั้งรั้ง ทั้งพยายามกันซะจนเจ็บทั้งคู่
คบกับแฟนมา 3 ปีค่ะและวางแผนว่าจะแต่งงานปีหน้า
และทั้งคู่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนค่ะ เราเริ่มจากเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที จนในที่สุดก็คบกัน
ด้วยความที่เป็นเพื่อนมาก่อนเลยยิ่งทำให้สนิทกันมากกกกๆๆๆ ไปไหนไปกันได้หมด
จะเพื่อนเค้าเพื่อนเราเข้ากันได้ดีตลอด
ที่สำคัญคือ เรามีพื้นฐานทางบ้านไม่อบอุ่นเลยค่ะ เรียกว่าหนาวเย็นเลยก็ว่าได้
ขนาดตอนเราเด็กๆโดนซ้อมนับครั้งไม่ถ้วน แม่ก็ทำไรไม่ได้
พอจบม.ปลายก็ย้ายออกมาอยู่เองค่ะ เลี้ยงตัวเองมาตลอด
โชคดีที่พ่อแม่ยังส่งเสียให้เรียน เลยจ่ายเองแค่ค่าหอกับค่ากิน
ซึ่งต่างกับแฟนเราอย่างสิ้นเชิง พ่อแม่เค้ารักกันมาก และตัวเค้าก็(เคย)รักเรามากเหมือนกัน
ยิ่งเราได้เข้าไปคลุกคลี มันอยากได้ความรักแบบครอบครัวเค้าอ่ะค่ะ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าผู้ชายคนนึงจะเติมเต็มชีวิตเราได้ขนาดนี้
มันหวานและราบรื่นซะจนไม่คิดว่าจะมีวันนี้
ตอนเค้าขอเราเป็นแฟน เค้าถามเราว่าขอให้ตอบตรงๆคิดจะคบกับเค้าแบบระยะยาวมั๊ย?
แบบอีกยี่สิบปีข้างหน้าเห็นเค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรามั๊ย?
เพราะก่อนหน้าที่เค้าจะเข้ามา เราตัวคนเดียวมาตลอด
เราก็เก็บมาคิด.....แล้วคำตอบมันก็ชัดเจนว่าใช่
จนถึงวันนี้คำตอบมันก็ยังใช่
แต่สำหรับเค้ามันเปลี่ยนไปแล้ว......
ปัญหาที่เกิดขึ้นช่วงประมาณครึ่งปีที่ผ่านมา มันเข้ามาเรื่อยๆเลยค่ะ รักๆเลิกๆ 3 วันดี 4 วันไข้
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นความผิดของเราทั้งคู่ ไม่มีใครตั้งใจทำร้ายกันเพราะเรายังรักกัน
ทุกครั้งที่กลับมาดีกัน เราจะจำใส่ใจไว้เลยว่าเรื่องไหนอย่าทำอีก เรื่องไหนห้ามพูดถึง เรื่องไหนเค้าชอบ
แต่สำหรับเค้าเวลาเกิดปัญหา เค้าอยากหนี....จนครั้งสุดท้าย เมื่อสักปลายเดือนที่แล้ว
เค้าเขียนเป็นอีเมลส่งมาว่าบางทีเค้าก็คิดว่าถ้าเค้าแค่ปิดมือถือ แล้วหายไปสักพัก แล้วถ้าเค้ารับงานเยอะๆสักช่วงนึง เค้าอาจจะได้ไม่ต้องเจ็บซ้ำๆจากความรักของเรา
ซึ่งอีเมลนี้เค้าส่งมาตอนตี 2 เราก็ยังไม่ได้อ่านค่ะ ตื่นเช้ามาเค้าก็โทรหาปกติ
แค่บอกว่าเมื่อคืนเค้าเมาเลยส่งอีเมวมาหา แต่ขอให้เราสัญญาว่าจะไม่อ่าน
เค้าบอกว่าตอนนั้นเค้าคิดอะไรโง่ๆ......แหมมมมม พูดแบบนี้ ก็ต้องอ่านสิค่ะ 55555
แต่พออ่านแล้วก็.....ไม่ควรอ่านจริงๆด้วย T____T
หลังจากนั้น เค้าก็ทำตัวปกติมาตลอดค่ะ มีเถียงกันเล็กน้อยเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
แต่พอเค้าใจเย็นก็โทรมาบอกที่รัก เราต้องเข้มแข็งนะ
และจู่ๆเมื่อวันพุธเค้าก็โทรมาบอกว่ากำลังจะขับรถแวะไปอยู่บ้านพ่อแม่สักอาทิตย์นึง (เค้าทำงานจากที่บ้านได้)
เพราะช่วงปีใหม่เค้าไม่ได้หยุดงาน
หลังจากนั้น ก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ โทรไปไม่รับเลย ขาดการติดต่อไป
เราก็ไม่อยากจิก ก็แค่บอกว่าอย่างน้อยก็อัพเดทกันมั่งว่าสบายดี เราจะได้ไม่กระวนกระวาย
เค้าก็ส่งกลับมาบอกว่าไม่มีไรให้ห่วง นี่กำลังจะไปดูหนังกับน้องสาว
นั่นคือเมื่อบ่ายๆวันพฤหัสค่ะ
นี่ผ่านไปแค่ 2 วัน แต่มันยาวนานมาก สำหรับคนที่เคยเมสเซจหากันตลอด
พยายามทำใจให้นิ่งว่าต้องปล่อยเค้าไปมั่ง ตามประสาผู้ชายไม่มีใครชอบโดนแฟนจิก
แต่ในที่สุดเมื่อเช้า ลองเข้าไปดูเฟสน้องสาวเค้า......น้องสาวเค้าไปบ้านน้าที่ใต้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
ร้องไห้ตั้งแต่เช้า น้ำตานองหน้าเลยค่ะ
คนรักกันมันรับรู้ได้นะค่ะ ถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนไป
ครึ่งปีที่ผ่านมา ใจมันร้าวพร้อมจะแตกอยู่แล้ว
เราพยายามจะเลิกกันให้ได้นะค่ะ แต่เค้าก็คงเคยรักเราและสงสารเรามาก
เพราะเค้ารู้เห็นว่าเราสู้ชีวิตแค่ไหน
ที่ผ่านมา เราเคยตกลงจะห่างกัน......เราย้ายที่ทำงาน
ไปเจอคนใหม่ๆสังคมใหม่ๆงานใหม่ๆ แถมรับสอนพิเศษเสาร์-อาทิตย์อีก
ย้ายอพาร์ทเมนท์ไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน จะได้เปลี่ยนสถานที่
แต่ถ้าคุยกันอยู่ มันก็เลิกไม่ได้ค่ะ มันยังยึด ยึงติดอยู่กับเค้า
ใจมันไม่ได้แข็งแรงขึ้นเลย บางวันพยายามห้ามคิดถึงเค้าซะจนหัวมันปวดตุ๊บๆ
ทำไมการจะรักใครสักคนมันกลับทำให้เรากลายเป็นคนโง่ คนผิด คนน่ารำคาญ คนอ่อนแอ
เราต้องไม่รักเค้า ต้องรักตัวเอง ต้องอยู่เองให้ได้
ทุกครั้งทึ่เปิดประตูห้องมา มันเงียบมากเลยนะค่ะ
อย่างน้อยคนอื่นเค้าคงกลับไปนอนกอดแม่ได้
แต่เราคงโดนด่าซ้ำแน่ๆ ไปรับหลานมาอยู่เป็นเพื่อน ก็กลัวน้ำตาจะไหลต่อหน้าหลาน
กลัวหลานจะถามหาเค้า
เจอหน้าเพื่อนๆ ช่วงหลังๆก็มีแต่คนถามว่าทำไมมาคนเดียว
จนเราตั้ง relationship ในเฟสบุคว่า seperated ก็ยังคงมีคนไม่รู้มาถามถึงเค้าบ่อยๆ
ส่วนเค้า unfriend เราไปเดือนกว่าแล้วค่ะ
เค้าคงเตรียมตัวมาตลอดว่ามันคงจะมีวันนี้. . .
ถึงเราจะรู้ตัวดี แต่เราไม่เคยนึกยอมแพ้
จนวันนี้เรารู้เลยค่ะ ว่าเราจะไม่มีวันรักกันเหมือนเดิมอีกแล้ว
เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้าเค้าไม่ทิ้งเราจริงๆแบบวันนีื้ เราก็คงจะดันทุรังต่อไป
เราอยากให้ความเจ็บตุ๊บๆในใจที่ฝืนกันมาครึ่งปี มันหายไปสักที
ไม่อยากร้องไห้เหมือนใจจะขาดแบบนี้อีกแล้ว
เคยเหนื่อยใจกับความรัก.....จนรู้สึกว่าใจมันปวดตุ๊บๆจริงๆกันมั๊ยค่ะ?
หลายๆคนคงเคยเจ็บจากความรักที่ไม่สมหวัง กระทู้แนวนี้ก็คงมีมานักต่อนักแล้ว
วันนี้ขอมีเป็นของตัวเองบ้างแล้วกัน 55555
มาแชร์กันค่ะ อะไรช่วยให้คุณเปลี่ยนน้ำตานองหน้าเป็นหน้าเปื้อนยิ้มกันบ้างค่ะ?
เพราะเรายังทำไม่ได้เลยค่ะ ทั้งยื้ิอ ทั้งรั้ง ทั้งพยายามกันซะจนเจ็บทั้งคู่
คบกับแฟนมา 3 ปีค่ะและวางแผนว่าจะแต่งงานปีหน้า
และทั้งคู่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนค่ะ เราเริ่มจากเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที จนในที่สุดก็คบกัน
ด้วยความที่เป็นเพื่อนมาก่อนเลยยิ่งทำให้สนิทกันมากกกกๆๆๆ ไปไหนไปกันได้หมด
จะเพื่อนเค้าเพื่อนเราเข้ากันได้ดีตลอด
ที่สำคัญคือ เรามีพื้นฐานทางบ้านไม่อบอุ่นเลยค่ะ เรียกว่าหนาวเย็นเลยก็ว่าได้
ขนาดตอนเราเด็กๆโดนซ้อมนับครั้งไม่ถ้วน แม่ก็ทำไรไม่ได้
พอจบม.ปลายก็ย้ายออกมาอยู่เองค่ะ เลี้ยงตัวเองมาตลอด
โชคดีที่พ่อแม่ยังส่งเสียให้เรียน เลยจ่ายเองแค่ค่าหอกับค่ากิน
ซึ่งต่างกับแฟนเราอย่างสิ้นเชิง พ่อแม่เค้ารักกันมาก และตัวเค้าก็(เคย)รักเรามากเหมือนกัน
ยิ่งเราได้เข้าไปคลุกคลี มันอยากได้ความรักแบบครอบครัวเค้าอ่ะค่ะ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าผู้ชายคนนึงจะเติมเต็มชีวิตเราได้ขนาดนี้
มันหวานและราบรื่นซะจนไม่คิดว่าจะมีวันนี้
ตอนเค้าขอเราเป็นแฟน เค้าถามเราว่าขอให้ตอบตรงๆคิดจะคบกับเค้าแบบระยะยาวมั๊ย?
แบบอีกยี่สิบปีข้างหน้าเห็นเค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรามั๊ย?
เพราะก่อนหน้าที่เค้าจะเข้ามา เราตัวคนเดียวมาตลอด
เราก็เก็บมาคิด.....แล้วคำตอบมันก็ชัดเจนว่าใช่
จนถึงวันนี้คำตอบมันก็ยังใช่
แต่สำหรับเค้ามันเปลี่ยนไปแล้ว......
ปัญหาที่เกิดขึ้นช่วงประมาณครึ่งปีที่ผ่านมา มันเข้ามาเรื่อยๆเลยค่ะ รักๆเลิกๆ 3 วันดี 4 วันไข้
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นความผิดของเราทั้งคู่ ไม่มีใครตั้งใจทำร้ายกันเพราะเรายังรักกัน
ทุกครั้งที่กลับมาดีกัน เราจะจำใส่ใจไว้เลยว่าเรื่องไหนอย่าทำอีก เรื่องไหนห้ามพูดถึง เรื่องไหนเค้าชอบ
แต่สำหรับเค้าเวลาเกิดปัญหา เค้าอยากหนี....จนครั้งสุดท้าย เมื่อสักปลายเดือนที่แล้ว
เค้าเขียนเป็นอีเมลส่งมาว่าบางทีเค้าก็คิดว่าถ้าเค้าแค่ปิดมือถือ แล้วหายไปสักพัก แล้วถ้าเค้ารับงานเยอะๆสักช่วงนึง เค้าอาจจะได้ไม่ต้องเจ็บซ้ำๆจากความรักของเรา
ซึ่งอีเมลนี้เค้าส่งมาตอนตี 2 เราก็ยังไม่ได้อ่านค่ะ ตื่นเช้ามาเค้าก็โทรหาปกติ
แค่บอกว่าเมื่อคืนเค้าเมาเลยส่งอีเมวมาหา แต่ขอให้เราสัญญาว่าจะไม่อ่าน
เค้าบอกว่าตอนนั้นเค้าคิดอะไรโง่ๆ......แหมมมมม พูดแบบนี้ ก็ต้องอ่านสิค่ะ 55555
แต่พออ่านแล้วก็.....ไม่ควรอ่านจริงๆด้วย T____T
หลังจากนั้น เค้าก็ทำตัวปกติมาตลอดค่ะ มีเถียงกันเล็กน้อยเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
แต่พอเค้าใจเย็นก็โทรมาบอกที่รัก เราต้องเข้มแข็งนะ
และจู่ๆเมื่อวันพุธเค้าก็โทรมาบอกว่ากำลังจะขับรถแวะไปอยู่บ้านพ่อแม่สักอาทิตย์นึง (เค้าทำงานจากที่บ้านได้)
เพราะช่วงปีใหม่เค้าไม่ได้หยุดงาน
หลังจากนั้น ก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ โทรไปไม่รับเลย ขาดการติดต่อไป
เราก็ไม่อยากจิก ก็แค่บอกว่าอย่างน้อยก็อัพเดทกันมั่งว่าสบายดี เราจะได้ไม่กระวนกระวาย
เค้าก็ส่งกลับมาบอกว่าไม่มีไรให้ห่วง นี่กำลังจะไปดูหนังกับน้องสาว
นั่นคือเมื่อบ่ายๆวันพฤหัสค่ะ
นี่ผ่านไปแค่ 2 วัน แต่มันยาวนานมาก สำหรับคนที่เคยเมสเซจหากันตลอด
พยายามทำใจให้นิ่งว่าต้องปล่อยเค้าไปมั่ง ตามประสาผู้ชายไม่มีใครชอบโดนแฟนจิก
แต่ในที่สุดเมื่อเช้า ลองเข้าไปดูเฟสน้องสาวเค้า......น้องสาวเค้าไปบ้านน้าที่ใต้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
ร้องไห้ตั้งแต่เช้า น้ำตานองหน้าเลยค่ะ
คนรักกันมันรับรู้ได้นะค่ะ ถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนไป
ครึ่งปีที่ผ่านมา ใจมันร้าวพร้อมจะแตกอยู่แล้ว
เราพยายามจะเลิกกันให้ได้นะค่ะ แต่เค้าก็คงเคยรักเราและสงสารเรามาก
เพราะเค้ารู้เห็นว่าเราสู้ชีวิตแค่ไหน
ที่ผ่านมา เราเคยตกลงจะห่างกัน......เราย้ายที่ทำงาน
ไปเจอคนใหม่ๆสังคมใหม่ๆงานใหม่ๆ แถมรับสอนพิเศษเสาร์-อาทิตย์อีก
ย้ายอพาร์ทเมนท์ไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน จะได้เปลี่ยนสถานที่
แต่ถ้าคุยกันอยู่ มันก็เลิกไม่ได้ค่ะ มันยังยึด ยึงติดอยู่กับเค้า
ใจมันไม่ได้แข็งแรงขึ้นเลย บางวันพยายามห้ามคิดถึงเค้าซะจนหัวมันปวดตุ๊บๆ
ทำไมการจะรักใครสักคนมันกลับทำให้เรากลายเป็นคนโง่ คนผิด คนน่ารำคาญ คนอ่อนแอ
เราต้องไม่รักเค้า ต้องรักตัวเอง ต้องอยู่เองให้ได้
ทุกครั้งทึ่เปิดประตูห้องมา มันเงียบมากเลยนะค่ะ
อย่างน้อยคนอื่นเค้าคงกลับไปนอนกอดแม่ได้
แต่เราคงโดนด่าซ้ำแน่ๆ ไปรับหลานมาอยู่เป็นเพื่อน ก็กลัวน้ำตาจะไหลต่อหน้าหลาน
กลัวหลานจะถามหาเค้า
เจอหน้าเพื่อนๆ ช่วงหลังๆก็มีแต่คนถามว่าทำไมมาคนเดียว
จนเราตั้ง relationship ในเฟสบุคว่า seperated ก็ยังคงมีคนไม่รู้มาถามถึงเค้าบ่อยๆ
ส่วนเค้า unfriend เราไปเดือนกว่าแล้วค่ะ
เค้าคงเตรียมตัวมาตลอดว่ามันคงจะมีวันนี้. . .
ถึงเราจะรู้ตัวดี แต่เราไม่เคยนึกยอมแพ้
จนวันนี้เรารู้เลยค่ะ ว่าเราจะไม่มีวันรักกันเหมือนเดิมอีกแล้ว
เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้าเค้าไม่ทิ้งเราจริงๆแบบวันนีื้ เราก็คงจะดันทุรังต่อไป
เราอยากให้ความเจ็บตุ๊บๆในใจที่ฝืนกันมาครึ่งปี มันหายไปสักที
ไม่อยากร้องไห้เหมือนใจจะขาดแบบนี้อีกแล้ว