ตั้งแต่ต้นเดือนก่อน ...เจ้าโบ้สุนัขสีดำเพศผู้พันธ์ลาบาดอร์จะมานอนที่หน้าป้อมยามทางเข้าโรงพยาบาลแห่งนี้  ตั้งแต่เช้าจนพระอาทิตย์ตกดิน...ทุกวัน

เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะนายผู้ชายของมันป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการโรคหัวใจกำเริบ...

วันนั้นมีเพียงมันและนายอยู่บ้านเพียงลำพัง

ทันทีที่มันเห็นผู้มีคุณทรุดลงที่หน้าประตูรั้ว  หลังจากกลับมาจากการเดินไปจ่ายตลาดด้วยกันในตอนเช้า

เจ้าโบ้รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ  มันทะยานเข้าไปหานายก่อนจะเลียแก้มเรียกสติ  แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นดั่งใจหวังเมื่ออีกฝ่ายไม่ยกมือขึ้นมาห้ามปรามแล้วบอกกับมันว่า...พอแล้วโบ้...เหมือนทุกครั้ง

เจ้าตูบตัดสินสินใจงับคอเสื้อผู้เป็นนายกระชากสะบัดไปสะบัดมาเพื่อปลุกให้ตื่น  ก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ ให้มันรู้สึกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ

โบ้คลายเขี้ยวออกจากเสื้อเจ้าของก่อนจะวิ่งวนซ้ายวนขวาส่งเสียงเห่าและคำรามใส่เจ้านายหวังจะปลุกให้อีกฝ่ายตื่นมา...ลูบหัวมัน...อย่างที่เคยทำ

มันเคยได้ผล...แต่ครั้งนี้...ไม่

เมื่อเจ้าตูบทำในสิ่งที่คิดว่าทำได้ทุกอย่างแล้ว  มันก็วิ่งทะยานออกจากรั้วบ้านตรงไปยังร้านขายของชำที่อยู่ถัดไปอีกสามคูหา

ร้านนี้มันเคยนั่งรอด้วยความสงบอยู่ข้างๆ นายตอนคุยกับลุงสิงห์ผู้เป็นเจ้าของอยู่บ่อยครั้ง

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่  เจ้าโบ้วิ่งเข้าวิ่งออกร้านอย่างบ้าคลั่งพร้อมเสียงเห่าจนคนที่อยู่ใกล้เคียงต้องกรูกันออกมาดู

ด้วยความผิดปกติจากที่เคยเป็นทำให้มันเรียกชาวบ้านมาที่ประตูหน้าบ้านของมันได้

และทุกอย่างจบลงที่โรงพยาบาล...แห่งนี้

ตลอดเวลาตั้งแต่เจ้าหน้าที่นำร่างไร้วิญญาณของผมขึ้นรถ  เจ้าโบ้ก็อยู่ข้างกายผมมาตลอดจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน

ผมอยากพามันกลับบ้าน...และบอกมันว่า...ผมไม่ได้อยู่กับมันอีกแล้ว...ตลอดไป

แต่ผมก็ทำไม่ได้...



เฮ่อๆ  หัวเราะก่อนทักทาย  เรื่องนี้คือ...แบบว่า  อยากหักมุมด้วยมุมมองการเล่าดูอ่ะครับ  เจอหักมุมด้วยเนื้อเรื่องมาก็เยอะกันแล้ว...เลยอยากเสนอการหักมุมด้วยมุมมองดู...อ่านจบแล้วรู้สึกยังไงบอกกันด้วยเน้อ  ผู้เขียนจะได้นำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นนะครับผม