สวัสดีค่ะ ดิฉันอยากเอาประสบการณ์ของตัวเองมาแบ่งปัน + ระบาย
มันเป็นสิ่งที่ถูกสะสมมาเป็นเวลานานพอสมควร นานพอที่จะคิดแล้วคิดอีก แล้วตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ฉันอาจจะเป็นคนที่ล้มเหลวในการใช้ชีวิตคู่ก็ได้มั้งคะ แต่ฉันเชื่อว่า ฉันตัดสินใจถูกค่ะ
ฉันกำลังจะเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนนึง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นทั้งแฟน สามี และพ่อของลูก
กว่าจะเดินทางมาถึงตรงจุดนี้ ความรู้สึก ความรัก ความเชื่อใจ ค่อยๆ ถูกทำลายทีละเล็กละน้อย
ผู้ชายที่ฉันกำลังจะเดินจากไป เป็นคนดีในสายตาใครต่อใคร จนไม่มีใครเชื่อว่า เขาจะสามารถทำลายความรู้สึกของใคาให้พังย่อยยับได้ขนาดนี้
และฉันก็ถูกตราหน้าว่า 'เป็นคนไม่รักดี'
เราแต่งงานแบบเล็กๆ และอยู่ด้วยกัน โดยที่ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส
มันเป็นการเริ่มต้นครอบครัวที่ค่อยข้างไวมาก
และนั่นก็อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้ฉันมองเห็นความเป็นเค้าที่แท้จริงช้าไป
ตอนนี้ฉันกำลังท้อง.. ซึ่งเป็นท้องแรก
แต่กลับต้องเครียด ผิดหวัง เสียใจ แทบทุกวัน
เงินเก็บที่เคยมีไม่เหลือ ฉันเลือกที่จะออกจากงาน.. ซึ่งเป็นความคิดที่โง่มากในสายคนอื่นๆ
แต่ฉันคิดว่า ถ้าต้องเหนื่อยคนเดียว แล้วต้องเลี้ยงทั้งลูกทั้งแฟน ฉันขอออกมาดีกว่า และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของความลำบาก
เงินที่มีหมดไปกับการขอยืม กับการที่เค้าเอาไปกินเหล้า เบียร์ สูบบุหรี่
ไม่ให้ก็ทะเลาะ ถ้าเค้ารู้ว่าฉันพอมีเงิน เค้าก็จะขอ หรือบางทีก็สั่งของแล้วให้เราจ่าย
ทุกวันนี้เค้ายังคงเป็นแบบนั้น เงินทั้งหมด หมดไปกับเหล้าเบียร์ บุหรี่รวมถึงสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้น
ทุกอย่างถูกสะสมในทุกๆ วัน โดนด่า โดนทำร้าย เงินเก็บถูกผลาญไปอย่างไร้ค่า
นี่คือสิ่งที่ฉันเจอ
แต่สิ่งที่ทุกคนเจอ เค้าทำดีกับทุกคน เอาใจทุกคน ใจปล้ำ มีแต่ภาพพจน์ดีๆ ที่สื่ออกไป
ในขณะที่เค้าเอาแต่บอกกับใครๆ ว่าฉัน ไร้เดียงสา และอ่อนต่อโลก
หลายๆ คนอาจจะคิดว่าฉันยอมเอง ใช่ค่ะ ฉันยอมเอง..
เพราะฉันไม่อยากให้ลูกที่กำลังตะเกิดมาต้องกำพร้าพ่อ
แต่มาวันนี้.. ฉันกลับรู้สึกว่า ฉันคงให้ลูกทนมีพ่อแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้
ถ้าถามว่าทำไมไม่ปรึกษาครอบครัว ฉันปรึกษาแล้วค่ะ แต่คำตอบที่ได้รับมันกลายเป็นว่า ฉันเหมือนออกมาจากครอบครัวแล้ว เดินหันหลังกลับไม่ได้
ถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่มีใครยอมให้อยู่
กับครอบครัวของแฟนเค้าก็ดูห่วงใยฉันกับลูกดี แต่เค้าขอโอกาสให้ลูกชายเค้า
เพราะยังคิดว่าเค้าจะดีขึ้น..
แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น และเมื่อฉันตัดสินใจ.. ฉันก็กลายเป็นผู้หญิงที่ เยอะ เรื่องมาก เอาแต่น้อยใจโง่ๆ ไม่รักดี รวมถึง
สิ่งที่ฉันต้องทนมาตลอด.. ไม่ใช่ไม่เคยให้โอกาส แต่ฉันให้โอกาสมากพอแล้ว ฉันดูผิด ดูเลวร้ายมากหรอคะ ที่เลือกเดินออกมาจากคนที่ไม่เคยคิดจะสร้างครอบรัวด้วยกันเลย หรือว่าฉันต้องทนต่อไป..
ฉันผิดหรอคะที่คิดว่าเค้าคงไม่มีทางดีขึ้นได้อีกแล้ว..
ฉันควรต้องตัดสินใจยังไง?
มันเป็นสิ่งที่ถูกสะสมมาเป็นเวลานานพอสมควร นานพอที่จะคิดแล้วคิดอีก แล้วตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ฉันอาจจะเป็นคนที่ล้มเหลวในการใช้ชีวิตคู่ก็ได้มั้งคะ แต่ฉันเชื่อว่า ฉันตัดสินใจถูกค่ะ
ฉันกำลังจะเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนนึง ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นทั้งแฟน สามี และพ่อของลูก
กว่าจะเดินทางมาถึงตรงจุดนี้ ความรู้สึก ความรัก ความเชื่อใจ ค่อยๆ ถูกทำลายทีละเล็กละน้อย
ผู้ชายที่ฉันกำลังจะเดินจากไป เป็นคนดีในสายตาใครต่อใคร จนไม่มีใครเชื่อว่า เขาจะสามารถทำลายความรู้สึกของใคาให้พังย่อยยับได้ขนาดนี้
และฉันก็ถูกตราหน้าว่า 'เป็นคนไม่รักดี'
เราแต่งงานแบบเล็กๆ และอยู่ด้วยกัน โดยที่ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส
มันเป็นการเริ่มต้นครอบครัวที่ค่อยข้างไวมาก
และนั่นก็อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้ฉันมองเห็นความเป็นเค้าที่แท้จริงช้าไป
ตอนนี้ฉันกำลังท้อง.. ซึ่งเป็นท้องแรก
แต่กลับต้องเครียด ผิดหวัง เสียใจ แทบทุกวัน
เงินเก็บที่เคยมีไม่เหลือ ฉันเลือกที่จะออกจากงาน.. ซึ่งเป็นความคิดที่โง่มากในสายคนอื่นๆ
แต่ฉันคิดว่า ถ้าต้องเหนื่อยคนเดียว แล้วต้องเลี้ยงทั้งลูกทั้งแฟน ฉันขอออกมาดีกว่า และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของความลำบาก
เงินที่มีหมดไปกับการขอยืม กับการที่เค้าเอาไปกินเหล้า เบียร์ สูบบุหรี่
ไม่ให้ก็ทะเลาะ ถ้าเค้ารู้ว่าฉันพอมีเงิน เค้าก็จะขอ หรือบางทีก็สั่งของแล้วให้เราจ่าย
ทุกวันนี้เค้ายังคงเป็นแบบนั้น เงินทั้งหมด หมดไปกับเหล้าเบียร์ บุหรี่รวมถึงสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้น
ทุกอย่างถูกสะสมในทุกๆ วัน โดนด่า โดนทำร้าย เงินเก็บถูกผลาญไปอย่างไร้ค่า
นี่คือสิ่งที่ฉันเจอ
แต่สิ่งที่ทุกคนเจอ เค้าทำดีกับทุกคน เอาใจทุกคน ใจปล้ำ มีแต่ภาพพจน์ดีๆ ที่สื่ออกไป
ในขณะที่เค้าเอาแต่บอกกับใครๆ ว่าฉัน ไร้เดียงสา และอ่อนต่อโลก
หลายๆ คนอาจจะคิดว่าฉันยอมเอง ใช่ค่ะ ฉันยอมเอง..
เพราะฉันไม่อยากให้ลูกที่กำลังตะเกิดมาต้องกำพร้าพ่อ
แต่มาวันนี้.. ฉันกลับรู้สึกว่า ฉันคงให้ลูกทนมีพ่อแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้
ถ้าถามว่าทำไมไม่ปรึกษาครอบครัว ฉันปรึกษาแล้วค่ะ แต่คำตอบที่ได้รับมันกลายเป็นว่า ฉันเหมือนออกมาจากครอบครัวแล้ว เดินหันหลังกลับไม่ได้
ถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่มีใครยอมให้อยู่
กับครอบครัวของแฟนเค้าก็ดูห่วงใยฉันกับลูกดี แต่เค้าขอโอกาสให้ลูกชายเค้า
เพราะยังคิดว่าเค้าจะดีขึ้น..
แต่ฉันไม่คิดแบบนั้น และเมื่อฉันตัดสินใจ.. ฉันก็กลายเป็นผู้หญิงที่ เยอะ เรื่องมาก เอาแต่น้อยใจโง่ๆ ไม่รักดี รวมถึง
สิ่งที่ฉันต้องทนมาตลอด.. ไม่ใช่ไม่เคยให้โอกาส แต่ฉันให้โอกาสมากพอแล้ว ฉันดูผิด ดูเลวร้ายมากหรอคะ ที่เลือกเดินออกมาจากคนที่ไม่เคยคิดจะสร้างครอบรัวด้วยกันเลย หรือว่าฉันต้องทนต่อไป..
ฉันผิดหรอคะที่คิดว่าเค้าคงไม่มีทางดีขึ้นได้อีกแล้ว..