สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม
วันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องของผมเองครับ
.
.
GO GO
.
.
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับทุกอย่าง และคิดมาก ถึงแม้ผมจะเป็นเด็กที่เพิ่ง 18 ได้ไม่นาน เวลาผมดีใจก็ดีใจสุดๆและก็เช่นกันเวลาเสียใจก็เสียใจมากๆด้วย ผมจึงค่อนข้างระแวงเรื่องต่างๆรอบตัวเสมอ โดยเฉพาะ ความรัก ต้นสายปลายเหตุจริงๆแล้วคือ เมื่อก่อนสมัยเรียนมัธยม(ตอนนี้มหาลัยแล้วครัช) ผมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาใหม่(ม.4) ผมก็ได้เจอคนที่แบบเอ้ยมองแว้บแรก "มันใช่ว่ะ" แล้วเธอก็เดินมาหาทักทาย ชื่อไร มาจากไหน อะไรทำนองนี้ โหวันนั้นนี่ฟินไปทั้งวัน หลังจากนั้นก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ มันก็ยิ่งทำใหผมชอบมากขึ้นเรื่อยๆ จนมาวันหนึงผมก็ได้ไปบอกชอบเขา แต่ผลออกมามันไม่ได้เป็นเหมือนที่คิด ใช่ครับและแน่นอนครับ แห้วแ_ก สมัยก่อนผมเชื่อว่า ตื้อเยอะๆเดียวก็ใจอ่อน เชื่อไหมว่า ผมมีรุ่นน้องรุ่นเดียวกันมาจีบหลายคนแต่ผมสลัดรักทิ้งหมดเลย ซึ่งก็ตื้อมา 2 ปี ทุกอย่างกลับแย่ลง จากเพื่อนสนิทกลายเป็นคนไม่รู้จักกันซะอย่างงั้น เวลาไปเที่ยวด้วยกัน(เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน)คุยกับทุกคนยกเว้นผม ผมก็ยกเว้นเธอ เพื่อนๆที่รู้มันก็พยายามช่วยให้อยู่ด้วยกันนั่งข้างกันไปไหนด้วยกัน ผลออกมามันก็ตรงข้ามกันหมดเลยมันแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มท้อล่ะ ผมเอาแต่นั่งเฟ้อ นั่งเศร้า แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งคิดได้ เอาเวลาที่เศร้าไปตั้งใจเรียนดีกว่า แน่นอนครับ เกรดดีทันตาเห็น แต่พอขึ้น ม.6 ก็ได้เจออีกแล้วใครคนนั้นที่ใจต้องการ เธอเป็นคนที่ไม่สวยนะออกแนวเด็กเรียนเนิดๆเฮฮา ผมไม่กล้าแอดเฟสไปมันกลัววนุ่นกลัวนี่ไปหมดเลย จนมาถึงวันก่อนวันปัจฉิม ผมก็แอดเฟสไป แน่นอนครับเธอรับผมเป็นเพื่อนเร็วด้วย ไม่รอช้าล่ะครับ ทักสิครับ แนะนำตัว นัดหมายว่าวันปัจฉิมแลกของกันได้ไหม เธอโอเค ผมก็ดีใจสุดๆรีบนอนเลยครับเดียวพรุ่งนี้ตื่นสาย พอวันปัจฉิมผมก็มาตามนัดและเธอก็ด้วย มาแลกของกันถ่ายรูปด้วยกันคุยกันโคตรฟินนี่พูดเลยตอนเย็นก็มีปาร์ตี้ก็ไปเต้นด้วยกัน มีความสุขโคตรๆ หลังจากนั้นก็ปิดเทอมยาวของ ม 6 รอเข้ามหาลัย เธอได้ทำงานพาทไทม์ที่ร้านกาแฟ เชื่อไหมผมไปทุกวันจนตังเก็บนี่หายไปเกือบหมด ก็สนิทกันขึ้นเวลาผมไปร้านนี่เธอแทบไมได้ทำงานเลย มานั่งคุยกันตลอด 55 จนถึงวันเข้ามอ(ผมกับเธออยู่คนล่ะมอกัน) ผมก็ทักแชทไปเรื่อยๆ จนมาวันหนึ่งเธอก็เซลฟี่รูปเธอและแฟนของเธอ คือตอนแรกไม่เศร้านะแต่งงมากกว่า อะไรหว้าเร็วกันจังเข้ามอยังไม่ถึงเดือนเลยนะ กูยังไม่ทันได้บอกชอบเลย มีแล้วเหรอ ผมนี่ลบเฟสเธอเลยครับทำใจไม่ได้ แต่ไม่ลบอินสตราแกรมนะครับ ส่องบ้างเป็นครั้งคราว หลังจากนั้นมาผมก็หาอะเอาล่ะไม่ขอมองใครอีกแล้ว ผิดใจไว้เลยยปิดตายไปเลย ทุกวันนี้ผมแค่มองแบบว่าคนนี้ใช่ว่ะน่ารักสาสสสส แค่นี้พอ ไม่มากกไปกว่านี้.
ขอบคุณนะครับที่อ่านน
.
ยังมีตอนต่อไปแน่นอนครับ
.
สวัสดีครับ
ก่อนที่คนๆหนึ่งจะปิดใจ !
วันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง เป็นเรื่องของผมเองครับ
.
.
GO GO
.
.
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับทุกอย่าง และคิดมาก ถึงแม้ผมจะเป็นเด็กที่เพิ่ง 18 ได้ไม่นาน เวลาผมดีใจก็ดีใจสุดๆและก็เช่นกันเวลาเสียใจก็เสียใจมากๆด้วย ผมจึงค่อนข้างระแวงเรื่องต่างๆรอบตัวเสมอ โดยเฉพาะ ความรัก ต้นสายปลายเหตุจริงๆแล้วคือ เมื่อก่อนสมัยเรียนมัธยม(ตอนนี้มหาลัยแล้วครัช) ผมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาใหม่(ม.4) ผมก็ได้เจอคนที่แบบเอ้ยมองแว้บแรก "มันใช่ว่ะ" แล้วเธอก็เดินมาหาทักทาย ชื่อไร มาจากไหน อะไรทำนองนี้ โหวันนั้นนี่ฟินไปทั้งวัน หลังจากนั้นก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ มันก็ยิ่งทำใหผมชอบมากขึ้นเรื่อยๆ จนมาวันหนึงผมก็ได้ไปบอกชอบเขา แต่ผลออกมามันไม่ได้เป็นเหมือนที่คิด ใช่ครับและแน่นอนครับ แห้วแ_ก สมัยก่อนผมเชื่อว่า ตื้อเยอะๆเดียวก็ใจอ่อน เชื่อไหมว่า ผมมีรุ่นน้องรุ่นเดียวกันมาจีบหลายคนแต่ผมสลัดรักทิ้งหมดเลย ซึ่งก็ตื้อมา 2 ปี ทุกอย่างกลับแย่ลง จากเพื่อนสนิทกลายเป็นคนไม่รู้จักกันซะอย่างงั้น เวลาไปเที่ยวด้วยกัน(เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน)คุยกับทุกคนยกเว้นผม ผมก็ยกเว้นเธอ เพื่อนๆที่รู้มันก็พยายามช่วยให้อยู่ด้วยกันนั่งข้างกันไปไหนด้วยกัน ผลออกมามันก็ตรงข้ามกันหมดเลยมันแย่ลงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มท้อล่ะ ผมเอาแต่นั่งเฟ้อ นั่งเศร้า แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งคิดได้ เอาเวลาที่เศร้าไปตั้งใจเรียนดีกว่า แน่นอนครับ เกรดดีทันตาเห็น แต่พอขึ้น ม.6 ก็ได้เจออีกแล้วใครคนนั้นที่ใจต้องการ เธอเป็นคนที่ไม่สวยนะออกแนวเด็กเรียนเนิดๆเฮฮา ผมไม่กล้าแอดเฟสไปมันกลัววนุ่นกลัวนี่ไปหมดเลย จนมาถึงวันก่อนวันปัจฉิม ผมก็แอดเฟสไป แน่นอนครับเธอรับผมเป็นเพื่อนเร็วด้วย ไม่รอช้าล่ะครับ ทักสิครับ แนะนำตัว นัดหมายว่าวันปัจฉิมแลกของกันได้ไหม เธอโอเค ผมก็ดีใจสุดๆรีบนอนเลยครับเดียวพรุ่งนี้ตื่นสาย พอวันปัจฉิมผมก็มาตามนัดและเธอก็ด้วย มาแลกของกันถ่ายรูปด้วยกันคุยกันโคตรฟินนี่พูดเลยตอนเย็นก็มีปาร์ตี้ก็ไปเต้นด้วยกัน มีความสุขโคตรๆ หลังจากนั้นก็ปิดเทอมยาวของ ม 6 รอเข้ามหาลัย เธอได้ทำงานพาทไทม์ที่ร้านกาแฟ เชื่อไหมผมไปทุกวันจนตังเก็บนี่หายไปเกือบหมด ก็สนิทกันขึ้นเวลาผมไปร้านนี่เธอแทบไมได้ทำงานเลย มานั่งคุยกันตลอด 55 จนถึงวันเข้ามอ(ผมกับเธออยู่คนล่ะมอกัน) ผมก็ทักแชทไปเรื่อยๆ จนมาวันหนึ่งเธอก็เซลฟี่รูปเธอและแฟนของเธอ คือตอนแรกไม่เศร้านะแต่งงมากกว่า อะไรหว้าเร็วกันจังเข้ามอยังไม่ถึงเดือนเลยนะ กูยังไม่ทันได้บอกชอบเลย มีแล้วเหรอ ผมนี่ลบเฟสเธอเลยครับทำใจไม่ได้ แต่ไม่ลบอินสตราแกรมนะครับ ส่องบ้างเป็นครั้งคราว หลังจากนั้นมาผมก็หาอะเอาล่ะไม่ขอมองใครอีกแล้ว ผิดใจไว้เลยยปิดตายไปเลย ทุกวันนี้ผมแค่มองแบบว่าคนนี้ใช่ว่ะน่ารักสาสสสส แค่นี้พอ ไม่มากกไปกว่านี้.
ขอบคุณนะครับที่อ่านน
.
ยังมีตอนต่อไปแน่นอนครับ
.
สวัสดีครับ