ไขคดีหัวใจ...ใต้มนต์จันทร์ ตอนที่ ๖ - ตอนที่ ๗

ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามนะครับ

ขอบคุณ คุณ PuPaKae , คุณ Old Law Boy นิติวิพากษ์, คุณ GTW, คุณ แมวน้อยหางกุด, คุณ Inverness, คุณออมอำพัน, คุณแอม วิเชียรฉาย ถูกใจ

และทุกคนที่กดโหวตและกดใฟ้กิฟต์ด้วยครับ

ตอนที่ 6

    มันเป็นเวลาที่อึดอัดอย่างน่าอันตรายสำหรับคนทั้งคู่ สำหรับเกวลินแล้ว หล่อนก็ยังรู้สึกว่าตนไม่ผิดที่หนีเขาในคืนนั้น ที่ผิดคือโชคชะตากลั่นแกล้งให้ต้องมาเจอเขาอีกครั้งต่างหาก ในขณะที่ทางด้านร้อยตำรวจโทชงคม ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงใจดำคนนี้อีก แต่ใครใช้ให้หล่อนเข้ามาเกี่ยวข้องกับหน้าที่ที่เขารับผิดชอบอยู่ล่ะ

    “ปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหม” เกวลินนึกอยากจะสะบัดมือหนาที่ถือวิสาสะจับแขนหล่อนไว้อย่างแน่น แต่เรี่ยวแรงหดหายไปอย่างไร้สาเหตุ ชายหนุ่มก็ยอมปล่อยแขนหญิงสาวออก เกวลินรวบรวมสติทิ้งตัวนั่งประจันหน้ากับเขาที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่ผู้หมวดหนุ่มเอ่ยเข้าเรื่องทันที

    “เอาล่ะ คุณคงทราบเรื่องคดีของคุณชนมนอยู่แล้ว ขณะนี้ศพของเธอกำลังถูกชันสูตรอย่างละเอียดที่นิติเวช แต่โดยเบื้องต้นเราพบว่า... เดี๋ยวก่อนนะ คุณฟังผมอยู่ใช่ไหม” ผู้หมวดหนุ่มชักน้ำเสียงเล็กน้อยในประโยคท้ายจากปฏิกิริยาแน่นิ่งจากคู่สนทนา

    “ค่ะ” เสียงดุๆ ของชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวให้หลุดออกมาจากห้วงความคิดที่สับสนได้ในที่สุด หล่อนรีบกลบเกลื่อนอาการผิดปกติของตนเอง “นี่ฉันเพิ่งรู้นะว่าคดีคนฆ่าตัวตายต้องตั้งทีมสืบสวนกันจริงจังขนาดนี้ด้วย”

    “คุณชนมนไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอกครับ”

    จังหวะนั้น นักสืบสาวไม่อาจเก็บซ่อนความหวาดวิตกอีกต่อไปได้ ซึ่งท่าทีของหล่อนไม่พลาดไปจากสายตาจับพิรุธของผู้หมวดหนุ่ม ผู้ซึ่งยังพยายามจะเล่นบทนิ่งต่อไป

    “จากการตรวจสอบกิจวัตรประจำวันของคุณชนมน เราพบว่าหลายเดือนมานี้ เธอไปที่บาร์เล็กๆ แห่งหนึ่งบ่อยมาก อยู่ในซอยที่ค่อนข้างลึกแถวสาธร” ร้อยตำรวจโทชงคมพูดพลางหยิบรูปถ่ายรูปหนึ่งยื่นให้อีกฝ่ายดู เป็นรูปถ่ายตึกเล็กๆ ที่มีสภาพปิดทึบ มีโคมแดงแขวนอยู่หน้าร้านและควบคู่กับป้ายตัวอักษรจีน “บาร์แห่งนี้จะเปิดไว้บริการสำหรับขาประจำที่ไปบ่อยๆ เท่านั้น คนทั่วไปไม่รู้จัก คุณชนมนเดินทางไปที่นี่แทบทุกสัปดาห์ ทางเราพยายามจะหาจุดเชื่อมโยงว่าที่บาร์นั่นมีเบาะแสที่พอจะชี้มูลอะไรได้บ้างไหม ก็พบว่าที่นั่นมีพนักงานหญิงคนหนึ่งทำงานอยู่”

    พูดจบ หมวดชงคมหยิบรูปถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่งออกมา เกวลินเห็นรูปแล้วก็จำได้ได้ทันที

    “คุณรัมภา”  

    ร้อยตำรวจโทชงคมเก็บรูปอย่างรวดเร็วแล้วถามต่อ

    “คุณชนมนไปมาหาสู่กับผู้หญิงที่ชื่อรัมภามาตลอดหลายเดือนมานี้ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สอดคล้องพอดีกับ...”

    “คุณอยากจะทราบอะไรจากฉันก็ถามออกมาสักทีเถอะค่ะ” เกวลินพูดแทรกเขาออกไปทันที รู้สึกอึดอัดและระแวงจนไม่อาจทนกับคำพูดยืดเยื้อของเขาได้อีกแล้ว

    “โอเค” ร้อยตำรวจโทชงคมพยายามระงับความไม่พอใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีปัญหาในการเก็บซ่อนความรู้สึก แต่ในขณะนี้ต้องยอมรับว่ามันยากขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ผู้หญิงที่ชื่อรัมภามาหาคุณทำไมครับ”

    “เธอมาที่นี่เพราะอยากให้ฉันช่วยหาหลักฐานว่านายโกสินทร์นอกใจเพื่อนของเธอ”

    “เพื่อน?” หมวดชงคมทวนคำแล้วขมวดคิ้ว “คุณหมายถึงใครเพื่อนเป็นเพื่อนใครเหรอครับ”

    “ก็นี่เรากำลังพูดถึงคุณรัมภากับคุณชนมนอยู่ไม่ใช่เหรอ” เกวลินกระแทกเสียงออกไปอย่างเครียดๆ รู้สึกกดดันกับสถานการณ์ที่ยังไม่น่าไว้ใจวางใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ดูจะไม่ออมมือเลย

    “แล้วคุณรัมภาได้บอกคุณหรือเปล่าว่าทำไมพนักงานในบาร์เล็กๆ อย่างเธอถึงเพื่อนกับอดีตดาราดังอย่างคุณชนมนได้ หรือว่าคุณไม่ได้สนใจประเด็นพวกนั้น”

    “ขอโทษนะ อันนี้ฉันฟังคุณไม่เข้าใจ พูดใหม่ให้ฉันฟังรู้เรื่องหน่อย”

    “คุณชนมนเพิ่งจะไปมาหาสู่กับคุณรัมภาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี่เอง”

    “เธอเป็นเพื่อนสมัยมัธยมต้น แต่ว่าเพิ่งกลับมาติดต่อกันอีกครั้งเมื่อไม่กี่เดือนมานี้”

    “ไม่จริง” ร้อยตำรวจโทชงคมเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาดและมั่นใจ ในขณะที่เกวลินอึ้ง

    “ก็คุณรัมภาบอกฉันอย่างนั้น”

    “เรื่องนี้ตรวจสอบง่ายมาก แค่ดูในบัตรประชาชนก็ได้ สองคนนี้อายุห่างกันหลายปี แล้วจะเป็นเพื่อนวัยเรียนกันได้ยังไงล่ะครับ”

    “ก็...อาจจะมีใครสักคนเรียนเร็ว หรือไม่ก็อีกคนเรียนช้า” เกวลินพยายามจะแถ แต่สีหน้าของอีกฝ่ายทำให้หล่อนต้องหยุด แล้วยอมรับออกมาแบบเก้อๆ “แสดงว่าคุณรัมภาโกหกฉันเหรอเนี่ย”

    “ต้องมีใครสักคนโกหกแน่” ร้อยตำรวจโทชงคมพูดเสียงเรียบๆ ซึ่งนับว่ากระตุ้นโทสะของเกวลินได้ดีเลิศ “ไหนคุณเล่าสิ่งที่คุณรัมภาคุยกับคุณให้ผมฟังอย่างละเอียดหน่อยสิครับ ผมอยากรู้ว่าเธอคุยอะไรกับคุณบ้าง”

    “แล้วทำไมคุณไม่ไปถามคุณรัมภาเองล่ะ”

    เกวลินย้อนกลับไปห้วนๆ นัยน์ตาดุราวเสือมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง บ้าจริง! ตำรวจประเทศนี้มีกันเป็นหมื่นเป็นแสน ทำไมต้องเป็นเขาด้วยนะ! ผู้หมวดหนุ่มถอนใจแรงเพื่อผ่อนคลายอารมณ์เดือดดาลที่คุกรุ่นอยู่ในความรู้สึก ให้ตายเถอะ วันนั้นเขาไม่เห็นรู้สึกเลยว่าหล่อนจะเป็นคนที่พูดจาด้วยยากแบบนี้

    บรรยากาศมาคุอยู่สักพัก จนกระทั่ง ผู้หมวดหนุ่มเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

    “ให้ความร่วมมือกับผมด้วยครับคุณเกวลิน” ถึงอย่างไรก็ต้องพูดจากันดีๆ ให้ได้นานที่สุด “ผมขอร้อง”  

    “โอเค ฉันจะให้ความร่วมมือกับคุณค่ะ” สุดท้ายแล้ว นักสืบสาวก็คิดได้ว่าทางเดียวที่จะทำให้เขาเดินออกไปจากห้องทำงานของหล่อนให้เร็วที่สุดก็คือการยอมให้ข้อมูลที่เขาต้องการ “เมื่อสามวันก่อน คุณรัมภาเข้ามาหาฉัน แนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนกับชนมน แล้วจากนั้นเธอก็เล่าว่านายโกสินทร์นอกใจชนมนไปมีผู้หญิงอื่น แม้ชนมนจะตายไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยากสานต่อเรื่องนี้ เธอเลยขอให้ฉันสะกดรอยตามนายโกสินทร์ให้ แต่ฉันก็ปฏิเสธ”

    “แล้วคุณได้ให้คำแนะนำอะไรเธอไหม”

    “ไม่แนะนำอะไรทั้งนั้น ฉันปฏิเสธหัวชนฝาทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ”

    “คุณเจอเธอมาแล้วกี่ครั้งครับ”

    “ฉันเจอเธอแค่ครั้งเดียว แต่เธอโทรศัพท์มาคุยกับฉันหลายครั้ง”

    ผู้หมวดหนุ่มมองนักสืบสาวอย่างจับผิด

    “แน่ใจนะครับ ว่าคุณปฏิเสธเธอ”

    “แล้วทำไมฉันถึงจะไม่แน่ใจล่ะคะ” เกวลินจงใจกวนประสาทเขาด้วยการย้อนถาม แต่มันก็ไม่ทำให้หน้านิ่งๆ ของเขาไหวสะเทือนแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับย้อนขึ้นมาอีก

    “คุณยืนยันว่าคุณปฏิเสธไม่รับทำคดีนี้ให้เธอ ซึ่งมันก็ตรงกับที่คุณรัมภาบอก แต่ทีนี้ผมสงสัยอยู่อย่าง ทำไมแหวนแต่งงานของคุณชนมนถึงได้มาอยู่กับคุณได้ล่ะ”