เป็นเด็กบ้านนอกค่ะ เกิดมาที่หมู่บ้านยังไม่มีไฟฟ้าและถนนราดยางด้วยซ้ำ แต่โชคดีที่ครอบครัวค่อยๆดีขึ้น จากบ้านไม้ใต้ถุนสูง รีดผ้าจากเตาถ่าน จนตอนนี้ดีขึ้นเยอะ
เราจบตรีไทย จบโทรเมืองนอกจากเงินส่วนตัว+เงินที่บ้าน ตอนนี้ต่อเอกที่มหาลัยชั้นนำของไทย งานก็ทำมาไม่รู้เท่าไหร่ เริ่มตั้งแต่เด็กเสริฟตามสวนอาหาร, The pizza company, เด็กเฝ้าห้องซ้อมดนตรี, พนักงานขายคอมตามห้าง, BA, เด็กเชียร์เบียร์ เชียร์ฮานามิยังเคย(เตี้ยและไม่สวยแพงค่ะ เค้าให้ขายอะไรก็ขาย) ตอนอยู่เมืองนอกก็ทำงานตามร้านอาหาร งานบริษัทก็ทำบริษัทชั้นนำของไทย แต่ตอนนี้ลาออกมาเรียนเอก ครอบครัวดูมีความสุขดีถ้าไม่ติดที่เรา(มั้ง)
คือเราเหนื่อย เบื่อ ท้อ ทำไมคนเราต้องดิ้นรนขนาดนี้ เราไม่ใช่คนเก่งและหัวดี เรามาถึงจุดนี้ได้เพราะครอบครัว เพราะแรงผลักดันจากคนรอบข้างทั้งนั้น เอาจริงๆโตจนป่านนี้ ใช้คำว่าแก่ดีกว่า แก่แล้วยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต ที่ทำทุกอย่างที่ว่ามาเพราะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำค่ะ ไม่ได้ชอบหรืออะไร คือพอทำอะไรได้ถ้ามีโอกาสผ่านมาก็ทำแค่นั้น
ทำไมคนเราต้องหาเงินให้ได้มากๆ ถ้าเราอยากหาน้อยๆแล้วใช้น้อยๆล่ะ พ่อแม่เราเก่ง พี่น้องเราเก่ง แล้วเราต้องเก่งด้วยเหรอ เข้าใจเค้ากลัวเราลำบากตอนแก่ ลึกๆเราก็กลัว แต่เราอยู่ได้ เคยลำบากไง คนแก่ๆที่อยู่บ้านนอกเค้ายังอยู่ได้ แล้วทำไมเราถึงจะต่างล่ะ
อยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆพออยู่ได้ รายได้น้อยก็ใช้น้อย แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจ คนอื่นหาได้เยอะก็ใช้เยอะไปสิ
คิดย้อนไปถ้าเราจบแค่ตรี หรือไม่ก็ม.ปลาย ถ้าเราคิดอยากทำอะไรแบบนั้นคนคงไม่ว่า ตอนนี้คิดแบบนั้นไม่ได้ ต้องคิดใกลใหญ่โตแล้วดิ้นรนไปให้ถึงเท่านั้น
(ไม่อยากมีกิจการใหญ่โต อยากทำอะไรเล็กๆ ทำใหญ่ก็ต้องเหนื่อยรับผิดชอบเยอะและเสี่ยง หาความสุขลำบากอีก)
เครียด จะทิ้งทุกอย่างที่เรามีตอนนี้ก็ไม่ได้ ทำไมนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่มีอะไรเลย ยังอยู่ได้ คือครอบครัวเราไม่ได้จนแล้วอยู่ๆก็รวยล้นฟ้าจนรอกินแค่มรดกก็อยู่ได้ทั้งชาตินะคะ หรือจริงๆแล้วเราก็กลัวถึงได้ถีบตัวเองจนห่างใกลจากอดีตที่เคยลำบากมาได้จนป่านนี้
คิดล่วงหน้าไปถึงตอนที่เราจบจากที่นี่แล้วชีวิตเราจะเข้าไปอยู่ในวงจรชีวิตแบบไหนแล้วเครียดมาก ถามว่าเราจะทำได้หรือเปล่า เราก็คงทำได้เหมือนที่ผ่านๆมา(มั้ง)
แต่ถามว่าเราจะมีความสุขหรือเปล่าในอนาคต เราตอบไม่ได้จริงๆ เรารู้แค่ว่าตอนนี้เราไม่มีความสุข และไม่รู้ว่าจะทำให้ตัวเองมีความสุข แล้วครอบครัวเราไม่เป็นทุกข์ได้ยังไง
ใครมีแนวคิดดีๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ เรื่องนี้พูดกับใครๆลำบากค่ะ ถึงได้เครียดและมาลงที่นี่ เพราะคิดว่าไม่มีคนรู้จักและน่าจะได้ความเห็นที่หลากหลาย
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้าใจและให้คำแนะนำนะคะ
ขอโทษล่วงหน้าสำหรับคนที่อ่านแล้วงงและไม่เข้าใจค่ะ เพราะเราเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย
ยิ่งสูงยิ่งหนาว กำลังเครียดค่ะ อยากยอมแพ้กับชีวิต มีใครเคยคิดอยากกลับไปเป็นคนไม่มีอะไรเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่าคะ
เราจบตรีไทย จบโทรเมืองนอกจากเงินส่วนตัว+เงินที่บ้าน ตอนนี้ต่อเอกที่มหาลัยชั้นนำของไทย งานก็ทำมาไม่รู้เท่าไหร่ เริ่มตั้งแต่เด็กเสริฟตามสวนอาหาร, The pizza company, เด็กเฝ้าห้องซ้อมดนตรี, พนักงานขายคอมตามห้าง, BA, เด็กเชียร์เบียร์ เชียร์ฮานามิยังเคย(เตี้ยและไม่สวยแพงค่ะ เค้าให้ขายอะไรก็ขาย) ตอนอยู่เมืองนอกก็ทำงานตามร้านอาหาร งานบริษัทก็ทำบริษัทชั้นนำของไทย แต่ตอนนี้ลาออกมาเรียนเอก ครอบครัวดูมีความสุขดีถ้าไม่ติดที่เรา(มั้ง)
คือเราเหนื่อย เบื่อ ท้อ ทำไมคนเราต้องดิ้นรนขนาดนี้ เราไม่ใช่คนเก่งและหัวดี เรามาถึงจุดนี้ได้เพราะครอบครัว เพราะแรงผลักดันจากคนรอบข้างทั้งนั้น เอาจริงๆโตจนป่านนี้ ใช้คำว่าแก่ดีกว่า แก่แล้วยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต ที่ทำทุกอย่างที่ว่ามาเพราะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำค่ะ ไม่ได้ชอบหรืออะไร คือพอทำอะไรได้ถ้ามีโอกาสผ่านมาก็ทำแค่นั้น
ทำไมคนเราต้องหาเงินให้ได้มากๆ ถ้าเราอยากหาน้อยๆแล้วใช้น้อยๆล่ะ พ่อแม่เราเก่ง พี่น้องเราเก่ง แล้วเราต้องเก่งด้วยเหรอ เข้าใจเค้ากลัวเราลำบากตอนแก่ ลึกๆเราก็กลัว แต่เราอยู่ได้ เคยลำบากไง คนแก่ๆที่อยู่บ้านนอกเค้ายังอยู่ได้ แล้วทำไมเราถึงจะต่างล่ะ
อยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆพออยู่ได้ รายได้น้อยก็ใช้น้อย แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจ คนอื่นหาได้เยอะก็ใช้เยอะไปสิ
คิดย้อนไปถ้าเราจบแค่ตรี หรือไม่ก็ม.ปลาย ถ้าเราคิดอยากทำอะไรแบบนั้นคนคงไม่ว่า ตอนนี้คิดแบบนั้นไม่ได้ ต้องคิดใกลใหญ่โตแล้วดิ้นรนไปให้ถึงเท่านั้น
(ไม่อยากมีกิจการใหญ่โต อยากทำอะไรเล็กๆ ทำใหญ่ก็ต้องเหนื่อยรับผิดชอบเยอะและเสี่ยง หาความสุขลำบากอีก)
เครียด จะทิ้งทุกอย่างที่เรามีตอนนี้ก็ไม่ได้ ทำไมนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่มีอะไรเลย ยังอยู่ได้ คือครอบครัวเราไม่ได้จนแล้วอยู่ๆก็รวยล้นฟ้าจนรอกินแค่มรดกก็อยู่ได้ทั้งชาตินะคะ หรือจริงๆแล้วเราก็กลัวถึงได้ถีบตัวเองจนห่างใกลจากอดีตที่เคยลำบากมาได้จนป่านนี้
คิดล่วงหน้าไปถึงตอนที่เราจบจากที่นี่แล้วชีวิตเราจะเข้าไปอยู่ในวงจรชีวิตแบบไหนแล้วเครียดมาก ถามว่าเราจะทำได้หรือเปล่า เราก็คงทำได้เหมือนที่ผ่านๆมา(มั้ง)
แต่ถามว่าเราจะมีความสุขหรือเปล่าในอนาคต เราตอบไม่ได้จริงๆ เรารู้แค่ว่าตอนนี้เราไม่มีความสุข และไม่รู้ว่าจะทำให้ตัวเองมีความสุข แล้วครอบครัวเราไม่เป็นทุกข์ได้ยังไง
ใครมีแนวคิดดีๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ เรื่องนี้พูดกับใครๆลำบากค่ะ ถึงได้เครียดและมาลงที่นี่ เพราะคิดว่าไม่มีคนรู้จักและน่าจะได้ความเห็นที่หลากหลาย
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้าใจและให้คำแนะนำนะคะ
ขอโทษล่วงหน้าสำหรับคนที่อ่านแล้วงงและไม่เข้าใจค่ะ เพราะเราเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย