ความเดิมตอนที่แล้ว -->
http://pantip.com/topic/34108068
********************
บาหลีไม่มีเธอ: รถกุอยู่ไหน (ตอนที่ 4)
ผมปรับนาฬิกาให้เร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมงตามเวลาท้องถิ่น แล้วเดินไปตามเส้นทางภายในสนามบิน ท่าอากาศยานนานาชาติงูระห์ไร (ชื่อยากไปนะ) หรูหราไฮโซกว่าสนามบินดอนเมืองบ้านเราหลายเท่านัก ห้องน้ำใหญ่โตกว้างขวาง พื้นห้องน้ำเงาวับจนแทบจะปูเสื่อจกส้มตำกินกันได้ ยอมรับว่าสะอาดสะอ้านสวยงามกว่าห้องนอนบ้านผมซะอีก
ผมเคยหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต เขาบอกว่านักท่องเที่ยวจะต้องเสียค่าสนามบิน 150,000 รูเปียห์ หรือประมาณ 450 บาท (ผมใช้วิธีแปลงค่าเงินรูเปียห์อย่างง่าย ๆ คือ ตัดเลขสามหลักท้ายออก แล้วคูณด้วย 3 ก็จะได้จำนวนเงินในหน่วยบาทไทย) ผมเลยเตรียมแลกเงินมาพร้อม ตอนแรกผมเข้าใจว่าจะต้องเสียค่าสนามบินทั้งขาเข้าและขาออก แต่ที่จริงเราจะเสียค่าสนามบินเฉพาะตอนขาออกเท่านั้น
สำหรับคนที่จะไปบาหลี ผมขอเตือนด้วยความหวังดีว่าอย่าลืมเตรียมเงินให้พร้อมสำหรับจ่ายค่าสนามบินตอนขากลับด้วย อย่าช้อปปิ้งเพลินจนเงินหมด เหลือเงินไว้บ้าง ตอนขากลับผมมีเงินรูเปียห์ไม่พอเลยถามเจ้าหน้าที่ว่า “ขอจ่ายเป็นเงินบาทได้ไหม” เขาตอบว่า “ได้ ทั้งหมด 900 บาท”
ผมถึงกับร้อง อื้อหือ!! เอ่อ คือเมิงใช้อัตราแลกเปลี่ยนห่าเหวอะไรวะครับ นี่ค่าเงินบาทกุอ่อนหรือเมิงคูณเลขผิด
เมิงซื้อเครื่องคิดเลขแถวสะพานเหล็กมาใช้ใช่มั้ย!!
โชคยังดี ขณะที่ผมกำลังจนตรอกอยู่นั้น มีนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา ผมเลยขอแลกเงินกับพี่เขา ไม่งั้นคงไม่มีค่าแท็กซี่กลับบ้านแน่ ๆ
โอเค ถึงบาหลีแล้วก็เริ่มต้นภารกิจแรก ภารกิจออกตามหาพาหนะคู่ใจ
เนื่องจากระบบขนส่งสาธารณะของบาหลียังไม่ดีมากนัก การเดินทางที่สะดวกที่สุดเลยเป็นการเดินทางด้วยรถยนต์ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะนิยมอยู่สองแบบคือ เช่ารถพร้อมคนขับ กับ เช่ารถขับเอง
ข้อดีของการเช่ารถพร้อมคนขับคือมีคนนำทางเป็นคนในพื้นที่ เขาก็จะชำนาญเส้นทาง ทำให้เราไม่ต้องปวดหัวกับตรอกซอกซอยที่ลึกลับซับซ้อนบนเกาะ สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจ นอกจากนี้เขายังสามารถให้ความรู้เกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ และคุ้มครองเราจากบรรดาแม่ค้ามาเฟียที่พร้อมจะเอารัดเอาเปรียบนักท่องเที่ยวอยู่ตลอดเวลาได้อีกด้วย (คงเหมือนเวลาที่ฝรั่งมาเที่ยวบ้านเราแหละครับ คือกัน ๆ) อย่างไรก็ตาม ข้อเสียของการเช่ารถพร้อมคนขับคือค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง ไหนจะต้องทิปโน่นนั่นนี่อีก แต่ถ้าอยากเที่ยวแบบสบาย ๆ ก็ใช้วิธีนี้เถอะครับ ชิวสุดแล้ว
พวกรถแท็กซี่ก็มีให้บริการนะครับ แต่ก็นะ แท็กซี่บ้านเราเอารัดเอาเปรียบฝรั่งยังไง แท็กซี่บ้านเขาก็เตรียมเอารัดเอาเปรียบเรายังงั้น ผมไม่ชอบเดินทางด้วยรถแท็กซี่เพราะมันดูไม่ค่อยคล่องตัวเท่าไร ไม่รู้ว่าเขาต้องไปส่งรถหรือเติมแก๊สแบบแท็กซี่บ้านเรารึเปล่า แล้วถ้าเราต้องไปหลายที่ เผลอ ๆ ค่าแท็กซี่อาจจะแพงกว่าการเช่าเหมาทั้งวันด้วยซ้ำ
รถมอเตอร์ไซด์ก็มีให้เช่าเหมือนกัน แต่ผมว่าเหมาะกับนักท่องเที่ยวที่อยากขับรถเล่นในเมืองขำ ๆ มากกว่า ถนนในบาหลีเล็กและแคบ ยิ่งตอนกลางคืนนี่มืดน่ากลัวมาก สถานที่ท่องเที่ยวบางแห่งก็ต้องขับรถลัดเลาะข้ามเขาไป ผมเลยไม่ค่อยแนะนำวิธีนี้เท่าไร แต่ถ้าขี่มอเตอร์ไซด์เล่นในเมืองก็พอไหว หาที่จอดรถง่ายด้วยครับ
สำหรับผม ผมเลือกที่จะเช่ารถขับเองเพราะหนึ่งผมเป็นคนที่ชอบขับรถ สองผมอยากดื่มด่ำกับบรรยากาศบ้านเมืองของเขาอย่างเต็มที่ การเช่ารถขับเองน่าจะทำให้ผมได้เห็นอะไรต่าง ๆ ทั้งทัศนียภาพและชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนมากกว่าการมีคนขับรถให้แล้วนั่งหลับสบายน้ำลายยืดที่เบาะหลังอยู่แล้ว และสุดท้ายผมอยากให้ทริปนี้เป็นทริปสบาย ๆ อยากเที่ยวไหนก็เที่ยว อยากพักก็พัก อยากกินอะไรก็กิน อยากนอนก็นอน การที่มีคนขับรถแปลกหน้าเดินทางไปไหนมาไหนด้วยทุกที่คงทำให้ผมรู้สึกอึดอัดน่าดู
ไว้คนขับรถเป็นพริตตี้สาวสวยก่อนค่อยมาว่ากัน
ผมเคยถามน้องคนหนึ่งว่า ตอนที่เขาไปบาหลี เขาเช่ารถที่ไหน น้องคนนั้นบอกว่าออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวา มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!
อุแม่เจ้า มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!! เชียวเหรอ ผมนึกถึงภาพงานมอเตอร์โชว์ขนาดย่อม ๆ ตั้งอยู่ข้างสนามบิน มีพริตตี้สาวสวยยืนเชิญชวนนักท่องเที่ยวให้เช่ารถบริษัทตน แต่ละบริษัทมีแบบรถให้เลือกมากมาย ลูกค้าสามารถเลือกได้จนกว่าจะพอใจ
และด้วยวลี “มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!” ของน้องคนนี้นี่เองที่ทำให้ผมไม่ได้เตรียมจองรถมาจากที่ไทย กะว่ามาหาเอาดาบหน้าที่นี่ โดยที่ผมหารู้ไม่ว่าการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล
เอ่อ เดี๋ยวนะ ๆ นี่เมิงจะโอเวอร์ไปไหนครับ
ผมเดินออกจากสนามบิน
ภาพบาหลีภาพแรกค่อย ๆ ปรากฏต่อสายตา
********************
รถกุอยู่ไหน
แสงแดดแรงกล้าของเกาะบาหลีทักทายผิวขาว ๆ ของผมทันทีที่ผมเดินพ้นเงาหลังคาสนามบิน แดดที่นี่แรงมาก แรงยิ่งกว่าใบเตยอ้าสยาม ความแรงของมันทำให้ตาที่ตี่อยู่แล้วของผมยิ่งตี่หนักเข้าไปใหญ่ ผมเดินออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวาตามที่น้องคนนั้นเคยบอกไว้
พอเลี้ยวขวาก็เจอ
หือ!! ทางด่วน?
สิ่งที่ผมเห็นหลังจากมองไปทางขวาคือด่านเก็บเงินทางด่วน (ซึ่งมารู้ภายหลังว่ามันเป็นด่านเก็บเงินของสนามบิน) มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ ศูนย์รวมบริษัทให้เช่ารถตามที่น้องคนนั้นบอกมันจะกลายเป็นด่านเก็บเงินทางด่วนไปได้ยังไง
ผมเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย พยายามมองหาร้านให้เช่ารถด้วยสีหน้าเศร้าซึมยิ่งกว่าน้องเคอิโงะตามหาพ่อ ทันใดนั้นผมเหลือบไปเห็น รปภ. คนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ด่านเก็บเงิน
ได้เวลาเชื่อมสัมพันธ์ไทย - อินโดแล้วสินะ
“Excuse me, I would like to rent a car. Do you have any suggestion? “
“Rent car?”
“Yes”
“Rent car?”
“Yes”
“Rent car?”
โอ๊ยยย!! อิห่า!! จะถามซ้ำทำไม แผ่นเมิงเป็นรอยเหรอ สะดุดซะขนาดนี้เมิงเปลี่ยนมาใช้ AJ DVD บ้านกุมั้ย
“Rent car เอ่อ กุหมายถึงกุจะ Drive car น่ะ”
ผมอธิบายพร้อมใช้ความสามารถระดับเด็กอนุบาลสามทำท่าขับรถประกอบ ดูเหมือนการสื่อสารจะไปในทิศทางที่ดีขึ้น
“Drive car!! Oh yeah!!”
พี่ รปภ. ดูเหมือนจะเข้าใจ (เหรอวะ!!) ในสิ่งที่ผมกำลังพยายามอธิบาย พี่แกชี้นิ้วไปยังตรอกเล็ก ๆ ของอีกฝั่งถนน ความหมายก็คือให้เมิงวิ่งตัดทางด่วนแปดเลนนี้ไปอีกฝั่งหนึ่ง เมิงก็จะได้ Drive car อย่างสาสมใจ
ตอนนั้นอยากจะถามกลับว่า ‘Really?’ นักท่องเที่ยวที่อยากเช่ารถนี่ต้องวิ่งข้ามถนนแปดเลนเป็นหมามอเตอร์เวย์อย่างนี้ทุกคนเลยเหรอ หันซ้ายก็ไม่มีใคร หันขวาก็ไม่มีใคร มีกุอยู่คนเดียว เออ เอาก็เอาวะ อย่างน้อยมันก็สอดคล้องกับที่น้องคนนั้นบอกว่า ‘ออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวา มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!’ อาจจะมีร้านเช่ารถต่าง ๆ แฝงตัวอยู่ในตรอกนั้นก็เป็นได้
ผมค่อย ๆ วิ่งข้ามถนนแปดเลน มือขวาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า มือซ้ายประคองกระเป๋ากล้อง เคยเห็นหมาแถวมอเตอร์เวย์ที่มันพยายามจะข้ามถนนแล้วทำท่ายึกยัก ๆ ไหมครับ นั่นแหละ มันคือชีวิตผมตอนนั้นเลย หลังจากที่ข้ามถนนมาได้ ผมก็เดินมุ่งหน้าไปที่ตรอกนั้น
วิ่งข้ามถนนแปดเลน
ในตรอกไม่มีวี่แววของร้านเช่ารถห่าเหวอะไรทั้งสิ้น คือซอยมันเล็กมาก อย่าว่าแต่รถยนต์เลย ขนาดจักรยานอาจจะต้องตะแคงข้างกันเข้ามาด้วยซ้ำ ข้าง ๆ มีคุณป้าคนหนึ่งนั่งชันเข่าอยู่ นั่งท่าเดียวกับอีลำยองนั่งจิบยาดองนั่นแหละครับ ผมเลยเข้าไปขอความช่วยเหลือ
“Excuse me, I would like to rent a car. Do you have any suggestion?”
ทันใดนั้นคุณป้าก็ตะโกนเสียงดัง
“อ้ากกก!!”
เชี่ยละ คุณป้าส่งเสียงร้องเหมือนกำลังกลายร่างในคืนวันเพ็ญ นี่กุไปทำอะไรให้ป้าเขาโกรธรึเปล่า หรือเรามาขัดจังหวะการซดยาดองของป้าเขารึเปล่านะ
ซักพักมีลุงคนหนึ่งเดินออกมา อ่อ ที่แท้ป้าแกตะโกนเรียกผัวนี่เอง ตกอกตกใจหมด
แต่เดี๋ยวนะ เมิงเรียกผัวว่า ‘อ้ากกก!!’ เนี่ยนะ
ผมถามคุณลุงคนนั้นว่า
“Excuse me, I would like to rent a car”
ผมถามอีกครั้งพร้อมทำท่าประกอบ
Drive car อะ Drive car เมิงเข้าใจไหม
คุณลุงมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผมเชื่อว่าคุณลุงเข้าใจว่าผมอยากเช่ารถ แต่ติดที่แกไม่รู้จะอธิบายทางยังไง แกเลยเดินไปที่มอเตอร์ไซด์เก่า ๆ คันหนึ่งแล้วตบเบาะ ประมาณว่า มานี่ มาซ้อนท้ายพี่มา เดี๋ยวพี่พาไปเองน้อง
โอ้ววว น้ำใจชาวบาหลีช่างดีงามจริง ๆ มีขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งนักท่องเที่ยวที่หลงทางด้วยเหรอเนี่ย ผมภูมิใจที่ได้อยู่ในประชาคมเศรษฐกิจเดียวกับคุณลุงนะครับ
คุณลุงขี่รถพาผมไปอีกด้านของสนามบินซึ่งไม่ได้ใกล้เคียงกับที่น้องและ ร.ป.ภ. คนนั้นบอกเลย คือสองคนนั้นบอกให้เลี้ยวขวา แต่คุณลุงแกพามาทางซ้าย ผมรู้สึกทะ
ๆ เลยพยายามถามคุณลุง แต่แกก็โนอิงลิช ๆ ท่าเดียว
ขับไปประมาณหนึ่งกิโล แกก็ให้ผมลงที่สี่แยกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับสื่อสารด้วยภาษากายความว่าให้เดินไปอีกหน่อยก็ถึงร้านเช่ารถแล้ว
“Thank you very much”
ผมกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ
คุณลุงยิ้มอย่างอ่อนโยน
คุณลุงยิ้มอย่างอ่อนโยน
และคุณลุงก็ยังยืนยิ้มอย่างอ่อนโยน
อ้าว ทำไมแกยังไม่ยอมไป เครื่องยนต์ก็ยังฟิตสตาร์ทติดง่ายนี่นา แล้วจะมายืนยิ้มอย่างมีเลศนัยอย่างนี้ทำไม
อ๋อ เข้าใจละ เมื่อกี้ผมบอกแกว่า ‘Thank you very much’ ซึ่งเป็นคำพูดที่ผิด ที่ถูกต้องต้องเป็น
“How much?”
“Up to you.”
แหม ทีนี้ล่ะภาษาอังกฤษคล่องเชียว ผมเปิดดูเงินในกระเป๋า
กุยังไม่มีแบงก์ย่อยซะด้วยสิ แบงก์เล็กสุดที่มีคือ 10,000 รูเปียห์
คุณลุงขับรถจากไปพร้อมกับเงิน 10,000 รูเปียห์ของผม
สวัสดี
หันไปที่ร้านให้เช่ารถ
ร้านให้เช่ารถปิดทำการ
สวัสดี
To be continued
บาหลีไม่มีเธอ: ปะทะคารม (ตอนที่ 5) -->
http://pantip.com/topic/34098021
*** ติดตามเรื่องราวสนุก ๆ ได้ที่เพจ นายอุ๊ย!! นะครับ -->
https://www.facebook.com/lovenaioui ***
บาหลีไม่มีเธอ: รถกุอยู่ไหน (ตอนที่ 4)
บาหลีไม่มีเธอ: รถกุอยู่ไหน (ตอนที่ 4)
ผมปรับนาฬิกาให้เร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมงตามเวลาท้องถิ่น แล้วเดินไปตามเส้นทางภายในสนามบิน ท่าอากาศยานนานาชาติงูระห์ไร (ชื่อยากไปนะ) หรูหราไฮโซกว่าสนามบินดอนเมืองบ้านเราหลายเท่านัก ห้องน้ำใหญ่โตกว้างขวาง พื้นห้องน้ำเงาวับจนแทบจะปูเสื่อจกส้มตำกินกันได้ ยอมรับว่าสะอาดสะอ้านสวยงามกว่าห้องนอนบ้านผมซะอีก
ผมเคยหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต เขาบอกว่านักท่องเที่ยวจะต้องเสียค่าสนามบิน 150,000 รูเปียห์ หรือประมาณ 450 บาท (ผมใช้วิธีแปลงค่าเงินรูเปียห์อย่างง่าย ๆ คือ ตัดเลขสามหลักท้ายออก แล้วคูณด้วย 3 ก็จะได้จำนวนเงินในหน่วยบาทไทย) ผมเลยเตรียมแลกเงินมาพร้อม ตอนแรกผมเข้าใจว่าจะต้องเสียค่าสนามบินทั้งขาเข้าและขาออก แต่ที่จริงเราจะเสียค่าสนามบินเฉพาะตอนขาออกเท่านั้น
สำหรับคนที่จะไปบาหลี ผมขอเตือนด้วยความหวังดีว่าอย่าลืมเตรียมเงินให้พร้อมสำหรับจ่ายค่าสนามบินตอนขากลับด้วย อย่าช้อปปิ้งเพลินจนเงินหมด เหลือเงินไว้บ้าง ตอนขากลับผมมีเงินรูเปียห์ไม่พอเลยถามเจ้าหน้าที่ว่า “ขอจ่ายเป็นเงินบาทได้ไหม” เขาตอบว่า “ได้ ทั้งหมด 900 บาท”
ผมถึงกับร้อง อื้อหือ!! เอ่อ คือเมิงใช้อัตราแลกเปลี่ยนห่าเหวอะไรวะครับ นี่ค่าเงินบาทกุอ่อนหรือเมิงคูณเลขผิด
เมิงซื้อเครื่องคิดเลขแถวสะพานเหล็กมาใช้ใช่มั้ย!!
โชคยังดี ขณะที่ผมกำลังจนตรอกอยู่นั้น มีนักท่องเที่ยวชาวไทยกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา ผมเลยขอแลกเงินกับพี่เขา ไม่งั้นคงไม่มีค่าแท็กซี่กลับบ้านแน่ ๆ
โอเค ถึงบาหลีแล้วก็เริ่มต้นภารกิจแรก ภารกิจออกตามหาพาหนะคู่ใจ
เนื่องจากระบบขนส่งสาธารณะของบาหลียังไม่ดีมากนัก การเดินทางที่สะดวกที่สุดเลยเป็นการเดินทางด้วยรถยนต์ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะนิยมอยู่สองแบบคือ เช่ารถพร้อมคนขับ กับ เช่ารถขับเอง
ข้อดีของการเช่ารถพร้อมคนขับคือมีคนนำทางเป็นคนในพื้นที่ เขาก็จะชำนาญเส้นทาง ทำให้เราไม่ต้องปวดหัวกับตรอกซอกซอยที่ลึกลับซับซ้อนบนเกาะ สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจ นอกจากนี้เขายังสามารถให้ความรู้เกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ และคุ้มครองเราจากบรรดาแม่ค้ามาเฟียที่พร้อมจะเอารัดเอาเปรียบนักท่องเที่ยวอยู่ตลอดเวลาได้อีกด้วย (คงเหมือนเวลาที่ฝรั่งมาเที่ยวบ้านเราแหละครับ คือกัน ๆ) อย่างไรก็ตาม ข้อเสียของการเช่ารถพร้อมคนขับคือค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง ไหนจะต้องทิปโน่นนั่นนี่อีก แต่ถ้าอยากเที่ยวแบบสบาย ๆ ก็ใช้วิธีนี้เถอะครับ ชิวสุดแล้ว
พวกรถแท็กซี่ก็มีให้บริการนะครับ แต่ก็นะ แท็กซี่บ้านเราเอารัดเอาเปรียบฝรั่งยังไง แท็กซี่บ้านเขาก็เตรียมเอารัดเอาเปรียบเรายังงั้น ผมไม่ชอบเดินทางด้วยรถแท็กซี่เพราะมันดูไม่ค่อยคล่องตัวเท่าไร ไม่รู้ว่าเขาต้องไปส่งรถหรือเติมแก๊สแบบแท็กซี่บ้านเรารึเปล่า แล้วถ้าเราต้องไปหลายที่ เผลอ ๆ ค่าแท็กซี่อาจจะแพงกว่าการเช่าเหมาทั้งวันด้วยซ้ำ
รถมอเตอร์ไซด์ก็มีให้เช่าเหมือนกัน แต่ผมว่าเหมาะกับนักท่องเที่ยวที่อยากขับรถเล่นในเมืองขำ ๆ มากกว่า ถนนในบาหลีเล็กและแคบ ยิ่งตอนกลางคืนนี่มืดน่ากลัวมาก สถานที่ท่องเที่ยวบางแห่งก็ต้องขับรถลัดเลาะข้ามเขาไป ผมเลยไม่ค่อยแนะนำวิธีนี้เท่าไร แต่ถ้าขี่มอเตอร์ไซด์เล่นในเมืองก็พอไหว หาที่จอดรถง่ายด้วยครับ
สำหรับผม ผมเลือกที่จะเช่ารถขับเองเพราะหนึ่งผมเป็นคนที่ชอบขับรถ สองผมอยากดื่มด่ำกับบรรยากาศบ้านเมืองของเขาอย่างเต็มที่ การเช่ารถขับเองน่าจะทำให้ผมได้เห็นอะไรต่าง ๆ ทั้งทัศนียภาพและชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนมากกว่าการมีคนขับรถให้แล้วนั่งหลับสบายน้ำลายยืดที่เบาะหลังอยู่แล้ว และสุดท้ายผมอยากให้ทริปนี้เป็นทริปสบาย ๆ อยากเที่ยวไหนก็เที่ยว อยากพักก็พัก อยากกินอะไรก็กิน อยากนอนก็นอน การที่มีคนขับรถแปลกหน้าเดินทางไปไหนมาไหนด้วยทุกที่คงทำให้ผมรู้สึกอึดอัดน่าดู
ไว้คนขับรถเป็นพริตตี้สาวสวยก่อนค่อยมาว่ากัน
ผมเคยถามน้องคนหนึ่งว่า ตอนที่เขาไปบาหลี เขาเช่ารถที่ไหน น้องคนนั้นบอกว่าออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวา มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!
อุแม่เจ้า มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!! เชียวเหรอ ผมนึกถึงภาพงานมอเตอร์โชว์ขนาดย่อม ๆ ตั้งอยู่ข้างสนามบิน มีพริตตี้สาวสวยยืนเชิญชวนนักท่องเที่ยวให้เช่ารถบริษัทตน แต่ละบริษัทมีแบบรถให้เลือกมากมาย ลูกค้าสามารถเลือกได้จนกว่าจะพอใจ
และด้วยวลี “มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!” ของน้องคนนี้นี่เองที่ทำให้ผมไม่ได้เตรียมจองรถมาจากที่ไทย กะว่ามาหาเอาดาบหน้าที่นี่ โดยที่ผมหารู้ไม่ว่าการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล
เอ่อ เดี๋ยวนะ ๆ นี่เมิงจะโอเวอร์ไปไหนครับ
ผมเดินออกจากสนามบิน
ภาพบาหลีภาพแรกค่อย ๆ ปรากฏต่อสายตา
รถกุอยู่ไหน
แสงแดดแรงกล้าของเกาะบาหลีทักทายผิวขาว ๆ ของผมทันทีที่ผมเดินพ้นเงาหลังคาสนามบิน แดดที่นี่แรงมาก แรงยิ่งกว่าใบเตยอ้าสยาม ความแรงของมันทำให้ตาที่ตี่อยู่แล้วของผมยิ่งตี่หนักเข้าไปใหญ่ ผมเดินออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวาตามที่น้องคนนั้นเคยบอกไว้
พอเลี้ยวขวาก็เจอ
หือ!! ทางด่วน?
สิ่งที่ผมเห็นหลังจากมองไปทางขวาคือด่านเก็บเงินทางด่วน (ซึ่งมารู้ภายหลังว่ามันเป็นด่านเก็บเงินของสนามบิน) มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ ศูนย์รวมบริษัทให้เช่ารถตามที่น้องคนนั้นบอกมันจะกลายเป็นด่านเก็บเงินทางด่วนไปได้ยังไง
ผมเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย พยายามมองหาร้านให้เช่ารถด้วยสีหน้าเศร้าซึมยิ่งกว่าน้องเคอิโงะตามหาพ่อ ทันใดนั้นผมเหลือบไปเห็น รปภ. คนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ด่านเก็บเงิน
ได้เวลาเชื่อมสัมพันธ์ไทย - อินโดแล้วสินะ
“Excuse me, I would like to rent a car. Do you have any suggestion? “
“Rent car?”
“Yes”
“Rent car?”
“Yes”
“Rent car?”
โอ๊ยยย!! อิห่า!! จะถามซ้ำทำไม แผ่นเมิงเป็นรอยเหรอ สะดุดซะขนาดนี้เมิงเปลี่ยนมาใช้ AJ DVD บ้านกุมั้ย
“Rent car เอ่อ กุหมายถึงกุจะ Drive car น่ะ”
ผมอธิบายพร้อมใช้ความสามารถระดับเด็กอนุบาลสามทำท่าขับรถประกอบ ดูเหมือนการสื่อสารจะไปในทิศทางที่ดีขึ้น
“Drive car!! Oh yeah!!”
พี่ รปภ. ดูเหมือนจะเข้าใจ (เหรอวะ!!) ในสิ่งที่ผมกำลังพยายามอธิบาย พี่แกชี้นิ้วไปยังตรอกเล็ก ๆ ของอีกฝั่งถนน ความหมายก็คือให้เมิงวิ่งตัดทางด่วนแปดเลนนี้ไปอีกฝั่งหนึ่ง เมิงก็จะได้ Drive car อย่างสาสมใจ
ตอนนั้นอยากจะถามกลับว่า ‘Really?’ นักท่องเที่ยวที่อยากเช่ารถนี่ต้องวิ่งข้ามถนนแปดเลนเป็นหมามอเตอร์เวย์อย่างนี้ทุกคนเลยเหรอ หันซ้ายก็ไม่มีใคร หันขวาก็ไม่มีใคร มีกุอยู่คนเดียว เออ เอาก็เอาวะ อย่างน้อยมันก็สอดคล้องกับที่น้องคนนั้นบอกว่า ‘ออกจากสนามบินแล้วเลี้ยวขวา มีบริษัทให้เช่ารถเพียบ!!’ อาจจะมีร้านเช่ารถต่าง ๆ แฝงตัวอยู่ในตรอกนั้นก็เป็นได้
ผมค่อย ๆ วิ่งข้ามถนนแปดเลน มือขวาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า มือซ้ายประคองกระเป๋ากล้อง เคยเห็นหมาแถวมอเตอร์เวย์ที่มันพยายามจะข้ามถนนแล้วทำท่ายึกยัก ๆ ไหมครับ นั่นแหละ มันคือชีวิตผมตอนนั้นเลย หลังจากที่ข้ามถนนมาได้ ผมก็เดินมุ่งหน้าไปที่ตรอกนั้น
ในตรอกไม่มีวี่แววของร้านเช่ารถห่าเหวอะไรทั้งสิ้น คือซอยมันเล็กมาก อย่าว่าแต่รถยนต์เลย ขนาดจักรยานอาจจะต้องตะแคงข้างกันเข้ามาด้วยซ้ำ ข้าง ๆ มีคุณป้าคนหนึ่งนั่งชันเข่าอยู่ นั่งท่าเดียวกับอีลำยองนั่งจิบยาดองนั่นแหละครับ ผมเลยเข้าไปขอความช่วยเหลือ
“Excuse me, I would like to rent a car. Do you have any suggestion?”
ทันใดนั้นคุณป้าก็ตะโกนเสียงดัง
“อ้ากกก!!”
เชี่ยละ คุณป้าส่งเสียงร้องเหมือนกำลังกลายร่างในคืนวันเพ็ญ นี่กุไปทำอะไรให้ป้าเขาโกรธรึเปล่า หรือเรามาขัดจังหวะการซดยาดองของป้าเขารึเปล่านะ
ซักพักมีลุงคนหนึ่งเดินออกมา อ่อ ที่แท้ป้าแกตะโกนเรียกผัวนี่เอง ตกอกตกใจหมด
แต่เดี๋ยวนะ เมิงเรียกผัวว่า ‘อ้ากกก!!’ เนี่ยนะ
ผมถามคุณลุงคนนั้นว่า
“Excuse me, I would like to rent a car”
ผมถามอีกครั้งพร้อมทำท่าประกอบ
Drive car อะ Drive car เมิงเข้าใจไหม
คุณลุงมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผมเชื่อว่าคุณลุงเข้าใจว่าผมอยากเช่ารถ แต่ติดที่แกไม่รู้จะอธิบายทางยังไง แกเลยเดินไปที่มอเตอร์ไซด์เก่า ๆ คันหนึ่งแล้วตบเบาะ ประมาณว่า มานี่ มาซ้อนท้ายพี่มา เดี๋ยวพี่พาไปเองน้อง
โอ้ววว น้ำใจชาวบาหลีช่างดีงามจริง ๆ มีขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งนักท่องเที่ยวที่หลงทางด้วยเหรอเนี่ย ผมภูมิใจที่ได้อยู่ในประชาคมเศรษฐกิจเดียวกับคุณลุงนะครับ
คุณลุงขี่รถพาผมไปอีกด้านของสนามบินซึ่งไม่ได้ใกล้เคียงกับที่น้องและ ร.ป.ภ. คนนั้นบอกเลย คือสองคนนั้นบอกให้เลี้ยวขวา แต่คุณลุงแกพามาทางซ้าย ผมรู้สึกทะ
ขับไปประมาณหนึ่งกิโล แกก็ให้ผมลงที่สี่แยกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับสื่อสารด้วยภาษากายความว่าให้เดินไปอีกหน่อยก็ถึงร้านเช่ารถแล้ว
“Thank you very much”
ผมกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ
คุณลุงยิ้มอย่างอ่อนโยน
คุณลุงยิ้มอย่างอ่อนโยน
และคุณลุงก็ยังยืนยิ้มอย่างอ่อนโยน
อ้าว ทำไมแกยังไม่ยอมไป เครื่องยนต์ก็ยังฟิตสตาร์ทติดง่ายนี่นา แล้วจะมายืนยิ้มอย่างมีเลศนัยอย่างนี้ทำไม
อ๋อ เข้าใจละ เมื่อกี้ผมบอกแกว่า ‘Thank you very much’ ซึ่งเป็นคำพูดที่ผิด ที่ถูกต้องต้องเป็น
“How much?”
“Up to you.”
แหม ทีนี้ล่ะภาษาอังกฤษคล่องเชียว ผมเปิดดูเงินในกระเป๋า
คุณลุงขับรถจากไปพร้อมกับเงิน 10,000 รูเปียห์ของผม
สวัสดี
หันไปที่ร้านให้เช่ารถ
ร้านให้เช่ารถปิดทำการ
สวัสดี
To be continued
บาหลีไม่มีเธอ: ปะทะคารม (ตอนที่ 5) --> http://pantip.com/topic/34098021
*** ติดตามเรื่องราวสนุก ๆ ได้ที่เพจ นายอุ๊ย!! นะครับ --> https://www.facebook.com/lovenaioui ***