กราบสวัสดี น้าๆ ห้องกล้องทุกคนครับ วันนี้ผมจะพาไปหาเจ้านายที่สวนลุมพินีครับผม
การพักผ่อนหย่อนใจของผมที่ห้องสี่เหลี่ยมกะทัดรัดราคานักศึกษาถูกทำลายด้วย
แป็กๆ แป้กๆ เสียงสว่านเจาะผนังที่ดังเข้ามาในโสตสัมผัสของผมอย่างต่อเนื่อง
วันอาทิตย์คงอยู่ที่ห้องไม่ได้เสียแล้ว
ผมผลักตัวเองขึ้นมาจากเตียงหนานุ่มหันซ้ายไปเห็น เจ้าเลนส์ 50 mm F/1.8 ถูกตั้งทิ้งไว้ไม่ใยดี
ไม่มีการเก็บรักษาที่ดีจึงทำให้อยู่ในสภาพ เอ่อ ดูไม่ได้เท่าไหร่นัก คงเป็นเพราะเป็นครั้งแรกกระมัง
ที่ผมได้เล่นกล้อง อีกทั้งยังขาดการศึกษาในเรื่องการเก็บรักษากล้องและเลนส์ จึงทำให้ภายใน
เจ้าเลนส์ตัวนี้ก่อเกิดเป็นราก? บางอย่าง อย่างเห็นได้ชัด
ผมนึกไปถึงเมื่อวาน เมื่อวานซืน และวันก่อนๆ หน้านี้ ทุกตอนเย็นผมจะไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนลุมพินี
เสียงหอบหายใจเข้าออกของผม เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ภายในสวนดังอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นเอง
ได้มีสายลมพัดหอบนึงพัดใส่ผม และทางด้านซ้ายของผมนั้นมีร่างหนึ่งวิ่งผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว
ใช่ครับ ผมโดนคุณลุงวิ่งแซง อยากทราบว่ามันปกติใช่ไหมที่คนหนุ่มวัยรุ่นเช่นผมจะโดนวิ่งแซงอย่างนี้? เจ็บใจยิ่งนัก
อย่างไรก็ตามด้วยสายตาที่เอียงและสั้น 300 ของผมเห็นก้อนกลมๆ นั่งกลิ่งอยู่ข้างทาง กับคุณทาสบริวาร
ที่กำลังให้อาหารเจ้าขาวกลมกลิกอย่างเอร็ดอร่อย ใช่แล้ว คุณเจ้านายนั้นเอง ภาพเจ้านายที่กำลังลิ้มรสอาหารอันโอชะ
ลบเลือนอารมณ์ขุ่นเคืองแค้นของผมไปหมดสิ้น
แป้กๆ เสียงสว่านเจ้ากรรมอีกแล้ว ดึงที่กำลังมโนถึงเข้าแมวเหนียวผมกลับเข้ามาสู่ปัจจุบัน เพื่อหนีมลภาวะทาง
เสียงนี้ จึงทำให้ผมตัดสินใจสะพายกล้อง 550D กับเจ้าเลนส์ 50mm f/1.8 ไปท่องอาณาจักรสวนลุมตามหา
เหล่าเจ้านายตัวน้อยๆ
และแล้วผมก็หอบร่างตัวเองมาถึงสวนสีเขียวขจีในย่านสีลม แดดเปรี้ยงๆ ตอนบ่ายแก่ๆ ไม่น่าอภิรมย์เท่าไรนัก
แต่เพื่อรูปเจ้านายแล้วไม่หวั่นครับ สองเท้าของผมก้เดินย่ำไปทั่วอาณาบริเวณของสวน เห็นภาพหลากหลายอารมณ์
คุณพ่อคุณแม่พาลูกๆ มานั่งเล่นให้อาหารปลา เป็นภาพอบอุ่นดีนะ เกิดยิ้มขึ้นบนมุมปากของผมขณะเขียนกระทู้นี้
หรือจะเป็นสีหน้าอันเบื่อหน่ายของพี่ยาม ก็พาลให้ผมนึกถึงความยากลำบากในชีวิตของเขา และทำให้ผมคิดได้ว่า
ดีเท่าไหร่แล้วที่ผมเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดีระดับหนึ่ง และได้เข้าเรียนในสถาบันอุดมศึกษาระดับต้นๆของประเทศ
ไอน้ำรอบแก้วชาเย็นเกาะเต็มมือผมจนเปียกชุ่ม ภายในแก้วเหลือแต่น้ำแข็งที่กำลังละลายตัวในสภาวะอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้
เกือบชั่วโมงแล้วที่ผมเดินหาน้องแมว เกิดอารมณ์ท้อแท้ สงสัยวันนี้คงไม่ได้เจอหน้าเจ้านายเสียแล้วกระมัง
และทันใดนั้นเอง สายตาของผมก็ไปพบเจอกับเจ้าของนัยน์ตาตาสีเหลืองอ่อนเข้าอย่างจัง
ร่างกายของผมขยับไปสู่เจ้านายโดยไม่ต้องสั่ง แชะๆ เสียงชัตเตอร์ของกล้อง 550D ช่างระรื่นหูยิ่งนัก ประกอบกับ
ภาพเจ้านายที่กำลังโพสท่าปะทะกับกล้อง ทำให้ผมหายเหนื่อยไปเลยทีเดียว
นัยน์ตาสีเหลืองอ่อนของเจ้านายกำลังสะกดจิตผมอยู่ใช่ไหม
เฮ้อ พี่เหนื่อย ทำไมเจ้าทาสมารบกวนเวลาพักผ่อนอย่างนี้ ไหนเครื่องบรรณาการล่ะ ฮะ!
ผมหันมามองในกระเป๋าใบโปรด ว่างเปล่า นึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อเครื่องเซ่นมาด้วย
สุดท้ายเลยโดนเจ้านายไล่เสียแล้ว
ต้อกๆ เสียงผมเดินไปตามถนน ด้วยอาการคอตก โศกเศร้าเสียใจในการกระทำของผม
"เจ้าหนู มาเล่นกับแมวหรอ" เสียงคุณลุงที่นั่งเอกเนกอยู่ที่นั่งเหล็กขึ้นสนิม
คุณลุงก็ชวนคุยตามประสาคนเหงาปาก คุณลุงบอกว่าเจ้าตัวนี้ขึ้เล่น เป็นมิตร
ผมบอกแกว่ากำลังหาเจ้านายมาโพสท่าอยู่ครับ แกก็แนะนำอย่างดิบดี
"ตรงโน่นๆ ที่ซุ้ม มีสีสวาทอยู่ตัวนึง เดี๋ยวลุงพาไป" คุณลุงบอก เหมือนเป็นเสียงสวรรค์เลยทีเดียว
ผมขอบคุณแกเป็นการใหญ่ แกยังย้ำกับผมอีกว่าที่หลังก็อย่าลืมเครื่องบรรณาการล่ะ จะได้
เป้นที่รักของเจ้านาย
วูบๆววาบๆ เงาสีดำเจ้าสีสวาท นอนพักผ่อนอยู่ใต้โต๊ะ หากไม่สังเกตุให้ดีก็คงเห็นยาก
"เหมียวๆ" เสียงเรียกเจ้านายให้มาหาของผม
เจ้านายใจดีก้าวเท้ามาหาผมอย่างว่องไว
เจ้านายขี้เล่นมากเลย น่ารักที่สุด แต่...
ทุกคนคงได้ยินว่าโลกนี้ไม่มีของฟรี ทุกอย่างต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอ
ในเมื่อผมไม่มีสิ่งแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม นายสีสวาทจึงส่งสายตาเช่นนี้มาให้ผมนั้นแล
(เดี๋ยว พี่จิกกล้องแตก!)
และยังส่งเสียงคำราม "เหมียว" ขับไล่ผมอย่างไม่ใยดี คำสั้นๆแต่บาดลึกถึงหัวใจ
สุดท้ายเจ้านายสีสวาทก็เดินหนีจากผมไปโดยไม่ใยดี ผมก็คิดนะ ว่าทำไรเราจีงต้อง
หลงจนโงหัวไม่ขึ้นกับคนๆ เดียว ในเมื่อโลกนี้มีคนเป็นล้านคนให้เราเลือก และเลือกเรา
ผมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วถอนหายใจแรงๆ ออกเดินทางด้วยความมุ่งมั่น
บนถนนที่เปล่าเปลี่ยวหว้าเหว้เช่นนี้ ก็ปรากฏร่างผอมเพรียว นั่งเด่นอยู่
สีส้ม ดำ และขาว แต่งแต้มเจ้านายตัวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบ
เจ้าสามสีโพสท่าไวมาก จนผมหมุนปรับโฟกัสไม่ทันเลยทีเดียว
แต่แล้วหน้าจอกล้อง ก็ขึ้นคำว่า "please change battery pack" แล้วเจ้ากล้องก็ดับวูบลง
พร้อมกับดวงอาทิตย์ค่อยลาลับขอบฟ้า และทริบตามหาเจ้านายก็จบลงด้วยประการนี้เอง
ขอบคุณที่อ่านจบจบครับ
ปล. ลงกระทู้ครั้งแรกครับ มีสิ่งไหนผิดพลาดก็ขออภัยด้วยครับผม ติชมได้ครับ
เมื่อ 550D+50mm F/1.8 มาเจอกับเหล่าเจ้านายที่สวนใจกลางกรุง
การพักผ่อนหย่อนใจของผมที่ห้องสี่เหลี่ยมกะทัดรัดราคานักศึกษาถูกทำลายด้วย
แป็กๆ แป้กๆ เสียงสว่านเจาะผนังที่ดังเข้ามาในโสตสัมผัสของผมอย่างต่อเนื่อง
วันอาทิตย์คงอยู่ที่ห้องไม่ได้เสียแล้ว
ผมผลักตัวเองขึ้นมาจากเตียงหนานุ่มหันซ้ายไปเห็น เจ้าเลนส์ 50 mm F/1.8 ถูกตั้งทิ้งไว้ไม่ใยดี
ไม่มีการเก็บรักษาที่ดีจึงทำให้อยู่ในสภาพ เอ่อ ดูไม่ได้เท่าไหร่นัก คงเป็นเพราะเป็นครั้งแรกกระมัง
ที่ผมได้เล่นกล้อง อีกทั้งยังขาดการศึกษาในเรื่องการเก็บรักษากล้องและเลนส์ จึงทำให้ภายใน
เจ้าเลนส์ตัวนี้ก่อเกิดเป็นราก? บางอย่าง อย่างเห็นได้ชัด
ผมนึกไปถึงเมื่อวาน เมื่อวานซืน และวันก่อนๆ หน้านี้ ทุกตอนเย็นผมจะไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนลุมพินี
เสียงหอบหายใจเข้าออกของผม เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ภายในสวนดังอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นเอง
ได้มีสายลมพัดหอบนึงพัดใส่ผม และทางด้านซ้ายของผมนั้นมีร่างหนึ่งวิ่งผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว
ใช่ครับ ผมโดนคุณลุงวิ่งแซง อยากทราบว่ามันปกติใช่ไหมที่คนหนุ่มวัยรุ่นเช่นผมจะโดนวิ่งแซงอย่างนี้? เจ็บใจยิ่งนัก
อย่างไรก็ตามด้วยสายตาที่เอียงและสั้น 300 ของผมเห็นก้อนกลมๆ นั่งกลิ่งอยู่ข้างทาง กับคุณทาสบริวาร
ที่กำลังให้อาหารเจ้าขาวกลมกลิกอย่างเอร็ดอร่อย ใช่แล้ว คุณเจ้านายนั้นเอง ภาพเจ้านายที่กำลังลิ้มรสอาหารอันโอชะ
ลบเลือนอารมณ์ขุ่นเคืองแค้นของผมไปหมดสิ้น
แป้กๆ เสียงสว่านเจ้ากรรมอีกแล้ว ดึงที่กำลังมโนถึงเข้าแมวเหนียวผมกลับเข้ามาสู่ปัจจุบัน เพื่อหนีมลภาวะทาง
เสียงนี้ จึงทำให้ผมตัดสินใจสะพายกล้อง 550D กับเจ้าเลนส์ 50mm f/1.8 ไปท่องอาณาจักรสวนลุมตามหา
เหล่าเจ้านายตัวน้อยๆ
และแล้วผมก็หอบร่างตัวเองมาถึงสวนสีเขียวขจีในย่านสีลม แดดเปรี้ยงๆ ตอนบ่ายแก่ๆ ไม่น่าอภิรมย์เท่าไรนัก
แต่เพื่อรูปเจ้านายแล้วไม่หวั่นครับ สองเท้าของผมก้เดินย่ำไปทั่วอาณาบริเวณของสวน เห็นภาพหลากหลายอารมณ์
คุณพ่อคุณแม่พาลูกๆ มานั่งเล่นให้อาหารปลา เป็นภาพอบอุ่นดีนะ เกิดยิ้มขึ้นบนมุมปากของผมขณะเขียนกระทู้นี้
หรือจะเป็นสีหน้าอันเบื่อหน่ายของพี่ยาม ก็พาลให้ผมนึกถึงความยากลำบากในชีวิตของเขา และทำให้ผมคิดได้ว่า
ดีเท่าไหร่แล้วที่ผมเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดีระดับหนึ่ง และได้เข้าเรียนในสถาบันอุดมศึกษาระดับต้นๆของประเทศ
ไอน้ำรอบแก้วชาเย็นเกาะเต็มมือผมจนเปียกชุ่ม ภายในแก้วเหลือแต่น้ำแข็งที่กำลังละลายตัวในสภาวะอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้
เกือบชั่วโมงแล้วที่ผมเดินหาน้องแมว เกิดอารมณ์ท้อแท้ สงสัยวันนี้คงไม่ได้เจอหน้าเจ้านายเสียแล้วกระมัง
และทันใดนั้นเอง สายตาของผมก็ไปพบเจอกับเจ้าของนัยน์ตาตาสีเหลืองอ่อนเข้าอย่างจัง
ร่างกายของผมขยับไปสู่เจ้านายโดยไม่ต้องสั่ง แชะๆ เสียงชัตเตอร์ของกล้อง 550D ช่างระรื่นหูยิ่งนัก ประกอบกับ
ภาพเจ้านายที่กำลังโพสท่าปะทะกับกล้อง ทำให้ผมหายเหนื่อยไปเลยทีเดียว
นัยน์ตาสีเหลืองอ่อนของเจ้านายกำลังสะกดจิตผมอยู่ใช่ไหม
เฮ้อ พี่เหนื่อย ทำไมเจ้าทาสมารบกวนเวลาพักผ่อนอย่างนี้ ไหนเครื่องบรรณาการล่ะ ฮะ!
ผมหันมามองในกระเป๋าใบโปรด ว่างเปล่า นึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อเครื่องเซ่นมาด้วย
สุดท้ายเลยโดนเจ้านายไล่เสียแล้ว
ต้อกๆ เสียงผมเดินไปตามถนน ด้วยอาการคอตก โศกเศร้าเสียใจในการกระทำของผม
"เจ้าหนู มาเล่นกับแมวหรอ" เสียงคุณลุงที่นั่งเอกเนกอยู่ที่นั่งเหล็กขึ้นสนิม
คุณลุงก็ชวนคุยตามประสาคนเหงาปาก คุณลุงบอกว่าเจ้าตัวนี้ขึ้เล่น เป็นมิตร
ผมบอกแกว่ากำลังหาเจ้านายมาโพสท่าอยู่ครับ แกก็แนะนำอย่างดิบดี
"ตรงโน่นๆ ที่ซุ้ม มีสีสวาทอยู่ตัวนึง เดี๋ยวลุงพาไป" คุณลุงบอก เหมือนเป็นเสียงสวรรค์เลยทีเดียว
ผมขอบคุณแกเป็นการใหญ่ แกยังย้ำกับผมอีกว่าที่หลังก็อย่าลืมเครื่องบรรณาการล่ะ จะได้
เป้นที่รักของเจ้านาย
วูบๆววาบๆ เงาสีดำเจ้าสีสวาท นอนพักผ่อนอยู่ใต้โต๊ะ หากไม่สังเกตุให้ดีก็คงเห็นยาก
"เหมียวๆ" เสียงเรียกเจ้านายให้มาหาของผม
เจ้านายใจดีก้าวเท้ามาหาผมอย่างว่องไว
เจ้านายขี้เล่นมากเลย น่ารักที่สุด แต่...
ทุกคนคงได้ยินว่าโลกนี้ไม่มีของฟรี ทุกอย่างต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอ
ในเมื่อผมไม่มีสิ่งแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม นายสีสวาทจึงส่งสายตาเช่นนี้มาให้ผมนั้นแล
(เดี๋ยว พี่จิกกล้องแตก!)
และยังส่งเสียงคำราม "เหมียว" ขับไล่ผมอย่างไม่ใยดี คำสั้นๆแต่บาดลึกถึงหัวใจ
สุดท้ายเจ้านายสีสวาทก็เดินหนีจากผมไปโดยไม่ใยดี ผมก็คิดนะ ว่าทำไรเราจีงต้อง
หลงจนโงหัวไม่ขึ้นกับคนๆ เดียว ในเมื่อโลกนี้มีคนเป็นล้านคนให้เราเลือก และเลือกเรา
ผมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วถอนหายใจแรงๆ ออกเดินทางด้วยความมุ่งมั่น
บนถนนที่เปล่าเปลี่ยวหว้าเหว้เช่นนี้ ก็ปรากฏร่างผอมเพรียว นั่งเด่นอยู่
สีส้ม ดำ และขาว แต่งแต้มเจ้านายตัวน้อยอย่างสมบูรณ์แบบ
เจ้าสามสีโพสท่าไวมาก จนผมหมุนปรับโฟกัสไม่ทันเลยทีเดียว
แต่แล้วหน้าจอกล้อง ก็ขึ้นคำว่า "please change battery pack" แล้วเจ้ากล้องก็ดับวูบลง
พร้อมกับดวงอาทิตย์ค่อยลาลับขอบฟ้า และทริบตามหาเจ้านายก็จบลงด้วยประการนี้เอง
ขอบคุณที่อ่านจบจบครับ
ปล. ลงกระทู้ครั้งแรกครับ มีสิ่งไหนผิดพลาดก็ขออภัยด้วยครับผม ติชมได้ครับ