ออกทางเดิม"
เดือนที่ 2 ของการปฏิบัติธรรมเกิดพายุกลางฤดูร้อน กิ่งไม้หักใส่หลังคากุฏิกลางป่า ไปเดินจงกรมช่วงบ่ายเช่นเคย พื้นดินข้างล่างเปียกจึงเดินจงกรมหน้าระเบียงของกุฏิ มองผ่านบานเกร็ดเข้าไปในห้องที่ล็อคกุญแจ เห็นแมลงสีดำขายาวปีกบางหุ่นคล้ายกับตัวต่อ แต่ตัวใหญ่กว่าสักนิด บินอยู่ที่มุ้งลวดหน้าต่าง 3 ตัว เดินผ่านอยู่หลายรอบสงสัยว่ามันเข้าไปได้อย่างไร เพราะห้องมีมุ้งลวด มองไปที่ฝ้าบนเพดานเห็นรูโหว่ขนาดปานกลาง รู้แล้วว่ามันคงผ่านรูนั้นมา
ในใจคิดเดี๋ยวมันคงออกทางเดิมที่มันเข้ามา แล้วไม่ได้สนใจอีก วันถัดมาขึ้นไปเดินจงกรมหน้าระเบียงของกุฏิอีกเช่นเคย เห็นหนึ่งตัวบินอยู่ตรงหน้าต่างอีก 2 ตัวคงบินออกไปแล้ว เดินลงมาส่งอารมณ์กับหลวงพ่อก่อนกลับ เล่าให้หลวงพ่อฟังมีแมลงติดอยู่ในห้อง 2 วันแล้ว และบอกว่ามันโง่ทำไมไม่ออกทางเดิม หยุดกึกฉุกคิดขึ้นมาได้ โง่เหมือนเราเลยทำไมไม่ออกทางเดิม
ตัดสินใจขอกุญแจหลวงพ่อ เพื่อไปเปิดประตูให้มันออก ภาพที่เห็นแมลง 2 ตัวไม่ได้บินจากไป แต่ขาดใจตายอยู่ตรงนั้น รอดเพียงตัวเดียว นึกเสียใจที่ตัดสินใจช้า มันบินหาทางออกจนขาดใจตาย ช่างเหมือนกับชีวิตของเราตอนนี้ ที่ดิ้นรนหาทางออกจากปัญหา สักวันหนึ่งเราก็คงขาดใจตายเหมือนมัน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอทางออก ทางที่คิดว่าใช่ก็ไม่ใช่ ดิ้นไปจนตายก็ไม่เจอ มองย้อนขึ้นไปบนเพดาน ทำไมเราไม่ออกทางที่เราเข้ามา ตาเริ่มสว่าง รู้แล้วว่าเราต้องออกทางเดิม
คุณแม่ชีเกณฑ์ท่านถามว่า...แล้วทางไหนล่ะที่เราเข้ามา เราตอบว่าทางที่เราเข้ามาคือประตูเกิด เมื่อตายลงเราก็ออกทางนั้น แต่ทำอย่างไรจึงจะไม่ย้อนกลับเข้ามาอีก ท่านบอกอะไรล่ะคือสิ่งที่ทำให้เราไม่ย้อนกลับเข้ามาอีก สตินั่นไง เราต้องมีสติไปจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เราต้องเห็นโทษเห็นภัยของวัฏสงสาร ไม่คิดที่จะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก เราต้องไม่ประมาท มีสติไปจนวินาทีที่เราจะผ่านประตูนั้น การปฏิบัติทั้งหมดก็เพื่อจุดนี้ เพื่อที่จะไม่พาตัวเองย้อนกลับเข้ามาอีก
ที่ผ่านมาหลับหูหลับตาปฏิบัติ มีแต่ความใจร้อนที่จะเอาให้ได้ ทำให้ได้ สุดท้ายคงไม่ต่างจากแมลง 2 ตัวนั้น ปฏิบัติโดยไม่ใช้ปัญญา ทำไปตามที่เขาว่าโดยไม่พิจารณาอะไรเลย คุณแม่ท่านคงยิ้มออกที่เราเริ่มฟังท่าน และตั้งใจทำตามที่ท่านแนะนำอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนอย่างที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ใจมันดิ้น เราถามตัวเองว่า เธอจะดิ้นไปจนตายหรือไง แค่เราหยุดก็จะมองเห็นทางออกเอง
ปกตินางฟ้าต้องเป็นสีขาวแต่นี่คือนางฟ้าสีดำ เขาสละชีวิตเพื่อให้คนคนหนึ่งมองเห็นสัจธรรมที่ยิ่งใหญ่ นี่ไม่ใช่แค่ทางออกจากปัญหา แต่คือทางออกจากภพชาติ การปฏิบัติในวันนั้นเราอุทิศให้กับแมลง 2 ตัวที่ตายลง และการเขียนในวันนี้เราก็ขออุทิศให้กับแมลงทั้งสองนี้
— กับ Naru Chaisawataree และ Yaiwaan Jang
ของเก่าเล่าใหม่ คุณแม่ชีเกณฑ์ วัดป่าเจดีย์เทวธรรม จ.ร้อยเอ็ด ก.ค. 57
เดือนที่ 2 ของการปฏิบัติธรรมเกิดพายุกลางฤดูร้อน กิ่งไม้หักใส่หลังคากุฏิกลางป่า ไปเดินจงกรมช่วงบ่ายเช่นเคย พื้นดินข้างล่างเปียกจึงเดินจงกรมหน้าระเบียงของกุฏิ มองผ่านบานเกร็ดเข้าไปในห้องที่ล็อคกุญแจ เห็นแมลงสีดำขายาวปีกบางหุ่นคล้ายกับตัวต่อ แต่ตัวใหญ่กว่าสักนิด บินอยู่ที่มุ้งลวดหน้าต่าง 3 ตัว เดินผ่านอยู่หลายรอบสงสัยว่ามันเข้าไปได้อย่างไร เพราะห้องมีมุ้งลวด มองไปที่ฝ้าบนเพดานเห็นรูโหว่ขนาดปานกลาง รู้แล้วว่ามันคงผ่านรูนั้นมา
ในใจคิดเดี๋ยวมันคงออกทางเดิมที่มันเข้ามา แล้วไม่ได้สนใจอีก วันถัดมาขึ้นไปเดินจงกรมหน้าระเบียงของกุฏิอีกเช่นเคย เห็นหนึ่งตัวบินอยู่ตรงหน้าต่างอีก 2 ตัวคงบินออกไปแล้ว เดินลงมาส่งอารมณ์กับหลวงพ่อก่อนกลับ เล่าให้หลวงพ่อฟังมีแมลงติดอยู่ในห้อง 2 วันแล้ว และบอกว่ามันโง่ทำไมไม่ออกทางเดิม หยุดกึกฉุกคิดขึ้นมาได้ โง่เหมือนเราเลยทำไมไม่ออกทางเดิม
ตัดสินใจขอกุญแจหลวงพ่อ เพื่อไปเปิดประตูให้มันออก ภาพที่เห็นแมลง 2 ตัวไม่ได้บินจากไป แต่ขาดใจตายอยู่ตรงนั้น รอดเพียงตัวเดียว นึกเสียใจที่ตัดสินใจช้า มันบินหาทางออกจนขาดใจตาย ช่างเหมือนกับชีวิตของเราตอนนี้ ที่ดิ้นรนหาทางออกจากปัญหา สักวันหนึ่งเราก็คงขาดใจตายเหมือนมัน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอทางออก ทางที่คิดว่าใช่ก็ไม่ใช่ ดิ้นไปจนตายก็ไม่เจอ มองย้อนขึ้นไปบนเพดาน ทำไมเราไม่ออกทางที่เราเข้ามา ตาเริ่มสว่าง รู้แล้วว่าเราต้องออกทางเดิม
คุณแม่ชีเกณฑ์ท่านถามว่า...แล้วทางไหนล่ะที่เราเข้ามา เราตอบว่าทางที่เราเข้ามาคือประตูเกิด เมื่อตายลงเราก็ออกทางนั้น แต่ทำอย่างไรจึงจะไม่ย้อนกลับเข้ามาอีก ท่านบอกอะไรล่ะคือสิ่งที่ทำให้เราไม่ย้อนกลับเข้ามาอีก สตินั่นไง เราต้องมีสติไปจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เราต้องเห็นโทษเห็นภัยของวัฏสงสาร ไม่คิดที่จะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก เราต้องไม่ประมาท มีสติไปจนวินาทีที่เราจะผ่านประตูนั้น การปฏิบัติทั้งหมดก็เพื่อจุดนี้ เพื่อที่จะไม่พาตัวเองย้อนกลับเข้ามาอีก
ที่ผ่านมาหลับหูหลับตาปฏิบัติ มีแต่ความใจร้อนที่จะเอาให้ได้ ทำให้ได้ สุดท้ายคงไม่ต่างจากแมลง 2 ตัวนั้น ปฏิบัติโดยไม่ใช้ปัญญา ทำไปตามที่เขาว่าโดยไม่พิจารณาอะไรเลย คุณแม่ท่านคงยิ้มออกที่เราเริ่มฟังท่าน และตั้งใจทำตามที่ท่านแนะนำอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนอย่างที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ใจมันดิ้น เราถามตัวเองว่า เธอจะดิ้นไปจนตายหรือไง แค่เราหยุดก็จะมองเห็นทางออกเอง
ปกตินางฟ้าต้องเป็นสีขาวแต่นี่คือนางฟ้าสีดำ เขาสละชีวิตเพื่อให้คนคนหนึ่งมองเห็นสัจธรรมที่ยิ่งใหญ่ นี่ไม่ใช่แค่ทางออกจากปัญหา แต่คือทางออกจากภพชาติ การปฏิบัติในวันนั้นเราอุทิศให้กับแมลง 2 ตัวที่ตายลง และการเขียนในวันนี้เราก็ขออุทิศให้กับแมลงทั้งสองนี้
— กับ Naru Chaisawataree และ Yaiwaan Jang