“งั้นผมพาคุณแขไปพักที่เตียงนอนนะครับ”

แขมองตาเขา มองตาผู้ชายคนนี้
พยายามมองให้ลึกเข้าไปถึงหัวใจ

ส่วนภายในใจของแข ก็รู้สึกสองจิตสองใจ
ใจหนึ่งง..สงสัย ใคร่ไต่ถาม
ใจหนึ่ง...ก็อยากจะปล่อยให้ความสงสัยนั้น...ลอยผ่านเลยไป

แต่หากไม่ได้ถามวันนี้ ตอนนี้
แล้วเมื่อไหร่ถึงจะมีโอกาสอีกล่ะแข

แขจึงรวบรวมสติที่พอจะมีเหลืออยู่
เพื่อเปล่งเสียงอันนุ่มนวลออกไปว่า
“แล้วที่บ้านคุณมีเตียงนั่งเหรอคะ”

อดิเทพหันควั่บ มาอย่างรวดเร็ว
เขาร้อง “เง่อออออออ”
ไม่ เขาไม่ได้เปล่งเสียงออกมา

เสียงนั้นยังคงอยู่ภายในใจของเขา
ไม่ได้ “เง่อออออ” ออกมาให้เสียฟอร์ม

เขายังรักษาฟอร์มได้อยู่
แม้เขาไม่ได้จบแพทย์
แต่เขาก็ยังรักษาฟอร์มเอาไว้ได้

ในขณะเดียวกัน
เขาก็ยังจำคำถาม
ที่มาพร้อมกับเสียงนุ่มนวล..แผ่วเบา..นั้นได้

แววตาของเขามองมาที่แขอย่างทะนุถนอม
เขายิ้มน้อย ๆ ค่อย ๆ หายใจเข้าไปให้เต็มปอด
เขาหวังที่จะได้เปล่งเสียงออกมาเป็นโทนทุ้ม

และก็ไม่ผิดหวัง
เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ
ออกมาพร้อม ๆ กับลมหายใจ ที่ปนกลิ่นไวน์อ่อน ๆ
และตามหลังด้วยกลิ่นเหล้าขาว 40 ดีกรี

ประหนึ่งจะบอกเป็นนัยว่า
เริ่มต้นด้วยความนุ่มนวล แต่หนักแน่นในบทสุดท้าย

....เขาช่างเป็นคนโรแมนติคอะไรเช่นนี้

เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ ได้เปล่งออกมาแล้ว
“ป๊าดดดดดดดดดดดดดด”

อดิเทพหันควับอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
ริมฝีปากสั่นระริก แล้วพูดออกมาอย่างสุภาพว่า
“ไม่ใช่เสียงจากโรงงานผมนะครับ”

แข....ยิ้ม...เอียงหน้าขวยอายเล็กน้อย
เปล่งเสียงออกมาจากลำคอที่แห้งผาก.....


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โปรดติดตามตอนต่อไป ในฉบับหน้า