สวัสดีพี่ๆ น้องๆ และสมาชิกของพันทิปทุกคนนะครับ
ออกตัวก่อนว่าผมไม่เคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับปัญหาชีวิตของตัวเองเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งกระทู้เกี่ยวกับชีวิตเรื่องราวความรักของตัวเอง ผมคิดว่ามันเป็นความเสียใจที่สุดของชีวิตผม
แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ผมอยากจะลองแชร์มันเพื่อขอความเห็นในมุมมองต่างๆ หรือหวังว่ามันอาจเป็นข้อคิดให้กับใครก็ตามที่แวะผ่านมาครับ
เริ่มเลยนะครับ
ปัจจุบันผมอายุ 24 ปี ส่วนคนรักของผมอายุ 22 ปี เราทั้งสองมีหน้าที่การงานทั้งคู่ ผมมีประสบการณ์การทำงานเกี่ยวกับงานอีเว้นท์มาประมาณ 2 ปี ส่วนคนรักของผมเธอเพิ่งจะเริ่มทำงานเป็นนักแปลข่าวต่างประเทศให้กับช่องทีวีดิจิตอลแห่งหนึ่งได้ประมาณเดือนครึ่ง
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 3 ในคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านรังสิต-ปทุมธานี (ไม่แน่ใจว่าสามารถบอกชื่อมหาวิทยาลัยตรงๆ ได้ไหม แต่เชื่อว่าทุกคนพอจะทราบว่าเป็นที่ไหนครับ) ผมมีโอกาสได้ถ่ายทำรายการเล็กๆ ที่ออกอากาศภายในช่องของมหาวิทยาลัย โดยเป็นพิธีกรของรายการที่จะมีโอกาสได้เจอกับพิธีกรหญิงรับเชิญที่คอยสลับสับเปลี่ยนมาร่วมดำเนินรายการกับผมไปเรื่อยๆ ทั้งหมด 9 เทป (โปรดิวเซอร์รายการจะเป็นคนหาพิธีกรหญิงรับเชิญมาครับ) ในการอัดรายการเทปที่ 3 พิธีกรที่มาร่วมเป็นผู้ดำเนินรายการกับผมเธอเป็นรุ่นน้องและเป็นลีดฯ ของคณะ (แต่เธอเรียนภาคอินเตอร์) กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1 เธอเป็นผู้หญิงผมยาว หน้ากลม ตัวไม่สูงและไม่เตี้ย จัดว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารัก ที่สำคัญเธอหน้าเด็กและดูใสซื่อมากๆ (ไม่รู้คนอื่นคิดแบบนี้ไหม แต่ผมคิด) ผมยังจำวันนั้นได้ดี เธอใส่เสื้อฟุตบอลทีมชาติอาร์เจนติน่า (ที่โปรดิวเซอร์เตรียมมา) และถ่ายทำรายการกับพวกผม แน่นอนว่าผมและเธอแทบจะไม่ได้คุยกันเลย มีแต่คุยกันในเรื่องของรายการที่กำลังถ่ายเท่านั้น การถ่ายทำก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปโดยไม่เคยมีใครคาดคิดเลยว่าในอนาคตเธอจะกลายมาเป็นผู้หญิงที่ผม “รัก” มากที่สุด
ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยครับ เพราะผมเองมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ คนหนึ่งสำหรับผม
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งปี ผมกลับกลายเป็นโสดอีกครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านมา (เลิกกันเพราะอะไรผมขอผ่านนะครับ แต่เป็นการจบกันด้วยดี ซึ่งทุกวันนี้ผมและเธอก็ยังคงเป็นเพื่อนที่คุยกันได้ปกติครับ) ในช่วงก่อนเปิดเทอมใหม่ (ผมกำลังจะขึ้นปี 4) มีงานย้อนรอยละครฯ ของคณะจัดขึ้นเหมือนปกติทุกปี แต่ที่ไม่ปกติคือในปีนี้ผมเลือกที่จะไปครับ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยไปเลยสักครั้งเดียว 555+
*******************************
เดี๋ยวผมมาเล่าต่อนะครับ ขอตัวไปทานข้าวเที่ยงสักครู่ครับผม
เรื่องค่อนข้างยาวนะครับ หลายๆ ท่านอาจะเบื่อแต่ผมแค่อยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจของผมออกมาเท่าที่จะสามารถทำได้
ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์ตรงจากชีวิตของผม หรือรักแท้จะแพ้การกีดกัน (หรือ แท้จริงแล้วเธอก็แค่หมดใจ?)
ออกตัวก่อนว่าผมไม่เคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับปัญหาชีวิตของตัวเองเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งกระทู้เกี่ยวกับชีวิตเรื่องราวความรักของตัวเอง ผมคิดว่ามันเป็นความเสียใจที่สุดของชีวิตผม
แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ผมอยากจะลองแชร์มันเพื่อขอความเห็นในมุมมองต่างๆ หรือหวังว่ามันอาจเป็นข้อคิดให้กับใครก็ตามที่แวะผ่านมาครับ
เริ่มเลยนะครับ
ปัจจุบันผมอายุ 24 ปี ส่วนคนรักของผมอายุ 22 ปี เราทั้งสองมีหน้าที่การงานทั้งคู่ ผมมีประสบการณ์การทำงานเกี่ยวกับงานอีเว้นท์มาประมาณ 2 ปี ส่วนคนรักของผมเธอเพิ่งจะเริ่มทำงานเป็นนักแปลข่าวต่างประเทศให้กับช่องทีวีดิจิตอลแห่งหนึ่งได้ประมาณเดือนครึ่ง
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 3 ในคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านรังสิต-ปทุมธานี (ไม่แน่ใจว่าสามารถบอกชื่อมหาวิทยาลัยตรงๆ ได้ไหม แต่เชื่อว่าทุกคนพอจะทราบว่าเป็นที่ไหนครับ) ผมมีโอกาสได้ถ่ายทำรายการเล็กๆ ที่ออกอากาศภายในช่องของมหาวิทยาลัย โดยเป็นพิธีกรของรายการที่จะมีโอกาสได้เจอกับพิธีกรหญิงรับเชิญที่คอยสลับสับเปลี่ยนมาร่วมดำเนินรายการกับผมไปเรื่อยๆ ทั้งหมด 9 เทป (โปรดิวเซอร์รายการจะเป็นคนหาพิธีกรหญิงรับเชิญมาครับ) ในการอัดรายการเทปที่ 3 พิธีกรที่มาร่วมเป็นผู้ดำเนินรายการกับผมเธอเป็นรุ่นน้องและเป็นลีดฯ ของคณะ (แต่เธอเรียนภาคอินเตอร์) กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 1 เธอเป็นผู้หญิงผมยาว หน้ากลม ตัวไม่สูงและไม่เตี้ย จัดว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารัก ที่สำคัญเธอหน้าเด็กและดูใสซื่อมากๆ (ไม่รู้คนอื่นคิดแบบนี้ไหม แต่ผมคิด) ผมยังจำวันนั้นได้ดี เธอใส่เสื้อฟุตบอลทีมชาติอาร์เจนติน่า (ที่โปรดิวเซอร์เตรียมมา) และถ่ายทำรายการกับพวกผม แน่นอนว่าผมและเธอแทบจะไม่ได้คุยกันเลย มีแต่คุยกันในเรื่องของรายการที่กำลังถ่ายเท่านั้น การถ่ายทำก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปโดยไม่เคยมีใครคาดคิดเลยว่าในอนาคตเธอจะกลายมาเป็นผู้หญิงที่ผม “รัก” มากที่สุด
ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยครับ เพราะผมเองมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ คนหนึ่งสำหรับผม
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งปี ผมกลับกลายเป็นโสดอีกครั้งในช่วงเวลาที่ผ่านมา (เลิกกันเพราะอะไรผมขอผ่านนะครับ แต่เป็นการจบกันด้วยดี ซึ่งทุกวันนี้ผมและเธอก็ยังคงเป็นเพื่อนที่คุยกันได้ปกติครับ) ในช่วงก่อนเปิดเทอมใหม่ (ผมกำลังจะขึ้นปี 4) มีงานย้อนรอยละครฯ ของคณะจัดขึ้นเหมือนปกติทุกปี แต่ที่ไม่ปกติคือในปีนี้ผมเลือกที่จะไปครับ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยไปเลยสักครั้งเดียว 555+
*******************************
เดี๋ยวผมมาเล่าต่อนะครับ ขอตัวไปทานข้าวเที่ยงสักครู่ครับผม
เรื่องค่อนข้างยาวนะครับ หลายๆ ท่านอาจะเบื่อแต่ผมแค่อยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจของผมออกมาเท่าที่จะสามารถทำได้