สวัสดีทุกท่านครับ วันนี้ผมขอนำเรื่องของผมมาเล่าไว้เป็นประสบการณ์ให้กับเพื่อนๆ ได้ร่วมฟิน(ในบางตอน) ระหว่างผม กับ เขา ที่รู้จักและสนิทกันมากกว่า 10 ปี ทุกอย่างที่เล่ามาเป็นความจริงทั้งสิ้น เพียงแต่บิดเบือนชื่อบุคคล และสถานที่ และบางช่วงเวลานิดหน่อยเพื่อไม่ให้คนรู้จักจำได้ครับ (เพื่อนเข้าเว็บนี้กันบ่อย) เรื่องของเรื่องก็คือผมเองน่ะอกหัก เลยอยากถ่ายทอดความทรงจำทั้งหมดที่มีไว้ในนี้ เผื่อช่วงไหนลืมไปจะได้กลับมาดูบ้าง
อ้อ และนี่เป็นเรื่อง ช-ช นะครับ มี 18+ แค่บางฉากเท่านั้น ถ้าใครรับไม่ได้ก็ไม่ต้องทนอ่านก็ได้ แต่ถ้าคุณเคยมีประสบการณ์ของการแอบรัก และการอกหักเหมือนผม ก็หวังว่าจะเข้าใจความเจ็บปวดของผม ที่มีไม่ต่างกันครับ หรือถ้าใครทำใจรับได้แล้วลองอ่านดู ก็จะขอบคุณมากๆ เลยครับ
หวังว่าจะมีคนร่วมจิกหมอน ร่วมซึ้ง ร่วมเศร้า ไปพร้อมกันกับผมนะครับ
...
Part 1: สมัยมัธยมต้น ช่วงสร้างความสัมพันธ์
การที่เรามีใครสักคนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ หรือพรหมลิขิต ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะถ้าเราไม่อยู่ตรงนั้น วันนั้น หรือถ้าเค้าไม่มาอยู่จุดเดียวกับเราในตอนนั้น เราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย
เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ณ วันปฐมนิเทศนักเรียนชั้นม.2 ผมเพิ่งทราบข่าววันนั้นว่าจะมีนักเรียนใหม่เข้ามา เด็กผู้หญิงหลายคนตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าเพื่อนใหม่เป็น “เด็กชาย” และในตอนนั้น ขณะกำลังเดินเข้าหอประชุม ผมและเพื่อนในกลุ่มก็ประจันหน้ากับชายคนหนึ่ง ที่มาพร้อมกับเด็กนักเรียนชายร่างสูงโปร่ง ขาว ตี๋ หน้าตาทะเล้นๆ
ชายคนนั้นถามพวกผมว่าอยู่ห้องไหน ผมตอบไปว่า “ห้อง จ” เขาทำหน้าตกใจแล้วบอกว่าบังเอิญจังเลย ลูกชายของเขาชื่อ ”บี” ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ได้อยู่ห้อง จ เหมือนกัน ผมมองหน้าบี เรามองหน้ากันและยิ้มทักกัน และก่อนจะเดินเข้าหอประชุมด้วยกัน คุณพ่อของบีได้พูดว่า “ผมฝากลูกชายของผมด้วยนะ” คือเจตนาของท่านคงพูดกับพวกเราทุกคน แต่เพราะผมเป็นคนตอบคำถาม ท่านเลยมองหน้าผมมากกว่าคนอื่น
จากคำฝากฝังนั้น และการพยักหน้ารับอย่างงงๆ ของผม ไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรามาจนถึงทุกวันนี้
แอบรักมากว่า 10 ปี สุดท้ายก็จบลงด้วยคำว่า "เพื่อน" (Y)
อ้อ และนี่เป็นเรื่อง ช-ช นะครับ มี 18+ แค่บางฉากเท่านั้น ถ้าใครรับไม่ได้ก็ไม่ต้องทนอ่านก็ได้ แต่ถ้าคุณเคยมีประสบการณ์ของการแอบรัก และการอกหักเหมือนผม ก็หวังว่าจะเข้าใจความเจ็บปวดของผม ที่มีไม่ต่างกันครับ หรือถ้าใครทำใจรับได้แล้วลองอ่านดู ก็จะขอบคุณมากๆ เลยครับ
หวังว่าจะมีคนร่วมจิกหมอน ร่วมซึ้ง ร่วมเศร้า ไปพร้อมกันกับผมนะครับ
...
Part 1: สมัยมัธยมต้น ช่วงสร้างความสัมพันธ์
การที่เรามีใครสักคนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ หรือพรหมลิขิต ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะถ้าเราไม่อยู่ตรงนั้น วันนั้น หรือถ้าเค้าไม่มาอยู่จุดเดียวกับเราในตอนนั้น เราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย
เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ณ วันปฐมนิเทศนักเรียนชั้นม.2 ผมเพิ่งทราบข่าววันนั้นว่าจะมีนักเรียนใหม่เข้ามา เด็กผู้หญิงหลายคนตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าเพื่อนใหม่เป็น “เด็กชาย” และในตอนนั้น ขณะกำลังเดินเข้าหอประชุม ผมและเพื่อนในกลุ่มก็ประจันหน้ากับชายคนหนึ่ง ที่มาพร้อมกับเด็กนักเรียนชายร่างสูงโปร่ง ขาว ตี๋ หน้าตาทะเล้นๆ
ชายคนนั้นถามพวกผมว่าอยู่ห้องไหน ผมตอบไปว่า “ห้อง จ” เขาทำหน้าตกใจแล้วบอกว่าบังเอิญจังเลย ลูกชายของเขาชื่อ ”บี” ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ได้อยู่ห้อง จ เหมือนกัน ผมมองหน้าบี เรามองหน้ากันและยิ้มทักกัน และก่อนจะเดินเข้าหอประชุมด้วยกัน คุณพ่อของบีได้พูดว่า “ผมฝากลูกชายของผมด้วยนะ” คือเจตนาของท่านคงพูดกับพวกเราทุกคน แต่เพราะผมเป็นคนตอบคำถาม ท่านเลยมองหน้าผมมากกว่าคนอื่น
จากคำฝากฝังนั้น และการพยักหน้ารับอย่างงงๆ ของผม ไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรามาจนถึงทุกวันนี้