ครั้งที่แล้วผมเคยแสดงความคิดเห็นในกระทู้ที่ว่า ทำอย่างไรพรรคเพื่อไทยจะได้คะแนนเสียงจากชนชั้นกลางเพิ่มขึ้น ซึ่งผมเคยแสดงความเห็นในเชิงว่า พรรคเพื่อไทยและเสื้อแดงยังไมสามารถสร้างภาพลักษณ์ที่ดีผ่านสื่อต่างๆได้อย่างเต็มที่ และเดินยุทธวิธีแบบ "ใจเร็วด่วนได้" บ่อยเกินไป
ครั้งนี้มีอีกเหตุผลหนึ่งผมเพิ่งนึกขึ้นได้
ลองสังเกตความเคลื่อนไหวของฝ่ายต้านทักษิณ โดยเฉพาะช่วงต่อต้านนิรโทษฯสุดซอย ไม่ใช่มีเพียงม็อบเสื้อเหลือง (ในอดีต) ม็อบ ปชป ออกมาเคลื่อนไหว แต่ยังมีทั้งกลุ่มอาจารย์ นักวิชาการ นักศึกษา แพทย์ ดารา นักธุรกิจ ฯลฯ ออกมาแสดงพลังเคลื่อนไหวร่วมกัน โดยไม่ได้ไปรวมกลุ่มกับม็อบ ปชป แต่อาศัยรวมกลุ่มกันเองในองค์กรและสถาบันต่างๆ ซึ่งแม้จำนวนคนอาจจะไม่มากนัก แต่ภาพที่ออกมาทำให้คนดูเห็นได้ว่า มีคนหลายกลุ่ม จากหลากหลายอาชีพ ออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองด้วยจุดประสงค์เดียวกัน
ขณะที่ฝ่ายเสื้อแดงนั้น แม้จะมีมวลชนจำนวนมากกว่า แต่ความเคลื่อนไหวก็ยังยึดโยงอยู่แต่กับกลุ่มเสื้อแดง เวลาจะแสดงพลังอะไรที่มีแนวคิดแบบเดียวกัน ต้องใส่เสื้อแดง และมีแกนนำเป็นคนเสื้อแดงด้วยกัน ภาพออกมาเลยกลายเป็นว่า มีแต่กลุ่มเสื้อแดงด้วยกันที่เคลื่อนไหวด้วยแนวคิดและจุดหมายเดียวกัน หรือพูดง่ายๆคือ "คนไม่หลากหลาย"
ในสายตาของชนชั้นกลางใน กทม ที่รับข่าวสารจากสื่อต่างๆหลายทาง การชุมนุมทางการเมืองที่ประสบความสำเร็จ และน่าดูชมนั้น ไม่ใช่เพียงจำนวนมวลชนที่มากเท่านั้น แต่ต้องมีความหลากหลายด้วย
หากมีคนจำนวนมาก แต่ยึดโยงเกาะกลุ่มกันเองตลอด คนดูก็จะมองว่า "ก็กลุ่มเดิมๆ"
เหมือนที่ม็อบที่ใช้บริการแกนนำ พธม เก่า ยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าม็อบนกหวีดพักเที่ยงตามสี่แยกต่างๆ เพราะคนดูเขามองได้ว่า "หน้าเดิมๆ"
ดังนั้นนี่เป็นการบ้านอย่างหนึ่งของเสื้อแดงว่า ทำอย่างไร ถึงจะทำให้การแสดงออกทางการเมืองด้วยแนวคิดเดียวกับพวกตน ถูกแสดงออกผ่านกลุ่มคนที่หลากหลายมากขึ้น โดยไม่จำเพาะเจาะจงว่าต้องเป็นเสื้อแดงด้วยกัน
อย่างเช่น ถ้ามีคนบางกลุ่ม ที่ไม่แสดงออกว่าเป็นเสื้อแดง และสังคมก็ไม่ได้มองว่าเป็นเสื้อแดง ออกมารวมกลุ่มกันรณรงค์เคลื่อนไหวด้วยแนวคิดที่คล้ายคลึงกับเสื้อแดง และเสื้อแดงก็ไม่ได้นำเอาคนกลุ่มนี้ไปร่วมกลุ่มด้วยกัน
อย่างนี้ถึงจะทำให้คนดูมองได้ว่า แนวคิดบางอย่างของเสื้อแดงได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มคนที่หลากหลายมากขึ้น มิใช่มีแต่จากเสื้อแดงด้วยกัน
อีกเหตุผลหนึ่งที่แนวคิดของคนเสื้อแดงยังไม่เป็นที่รู้จักและยอมรับอย่างกว้างขวางในหมู่ชนชั้นกลางใน กทม
ครั้งนี้มีอีกเหตุผลหนึ่งผมเพิ่งนึกขึ้นได้
ลองสังเกตความเคลื่อนไหวของฝ่ายต้านทักษิณ โดยเฉพาะช่วงต่อต้านนิรโทษฯสุดซอย ไม่ใช่มีเพียงม็อบเสื้อเหลือง (ในอดีต) ม็อบ ปชป ออกมาเคลื่อนไหว แต่ยังมีทั้งกลุ่มอาจารย์ นักวิชาการ นักศึกษา แพทย์ ดารา นักธุรกิจ ฯลฯ ออกมาแสดงพลังเคลื่อนไหวร่วมกัน โดยไม่ได้ไปรวมกลุ่มกับม็อบ ปชป แต่อาศัยรวมกลุ่มกันเองในองค์กรและสถาบันต่างๆ ซึ่งแม้จำนวนคนอาจจะไม่มากนัก แต่ภาพที่ออกมาทำให้คนดูเห็นได้ว่า มีคนหลายกลุ่ม จากหลากหลายอาชีพ ออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองด้วยจุดประสงค์เดียวกัน
ขณะที่ฝ่ายเสื้อแดงนั้น แม้จะมีมวลชนจำนวนมากกว่า แต่ความเคลื่อนไหวก็ยังยึดโยงอยู่แต่กับกลุ่มเสื้อแดง เวลาจะแสดงพลังอะไรที่มีแนวคิดแบบเดียวกัน ต้องใส่เสื้อแดง และมีแกนนำเป็นคนเสื้อแดงด้วยกัน ภาพออกมาเลยกลายเป็นว่า มีแต่กลุ่มเสื้อแดงด้วยกันที่เคลื่อนไหวด้วยแนวคิดและจุดหมายเดียวกัน หรือพูดง่ายๆคือ "คนไม่หลากหลาย"
ในสายตาของชนชั้นกลางใน กทม ที่รับข่าวสารจากสื่อต่างๆหลายทาง การชุมนุมทางการเมืองที่ประสบความสำเร็จ และน่าดูชมนั้น ไม่ใช่เพียงจำนวนมวลชนที่มากเท่านั้น แต่ต้องมีความหลากหลายด้วย
หากมีคนจำนวนมาก แต่ยึดโยงเกาะกลุ่มกันเองตลอด คนดูก็จะมองว่า "ก็กลุ่มเดิมๆ"
เหมือนที่ม็อบที่ใช้บริการแกนนำ พธม เก่า ยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าม็อบนกหวีดพักเที่ยงตามสี่แยกต่างๆ เพราะคนดูเขามองได้ว่า "หน้าเดิมๆ"
ดังนั้นนี่เป็นการบ้านอย่างหนึ่งของเสื้อแดงว่า ทำอย่างไร ถึงจะทำให้การแสดงออกทางการเมืองด้วยแนวคิดเดียวกับพวกตน ถูกแสดงออกผ่านกลุ่มคนที่หลากหลายมากขึ้น โดยไม่จำเพาะเจาะจงว่าต้องเป็นเสื้อแดงด้วยกัน
อย่างเช่น ถ้ามีคนบางกลุ่ม ที่ไม่แสดงออกว่าเป็นเสื้อแดง และสังคมก็ไม่ได้มองว่าเป็นเสื้อแดง ออกมารวมกลุ่มกันรณรงค์เคลื่อนไหวด้วยแนวคิดที่คล้ายคลึงกับเสื้อแดง และเสื้อแดงก็ไม่ได้นำเอาคนกลุ่มนี้ไปร่วมกลุ่มด้วยกัน
อย่างนี้ถึงจะทำให้คนดูมองได้ว่า แนวคิดบางอย่างของเสื้อแดงได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มคนที่หลากหลายมากขึ้น มิใช่มีแต่จากเสื้อแดงด้วยกัน