ก่อนอื่นต้องขอออกตัวเลยนะครับว่า ไม่ได้มีเจตนาจะสร้างดราม่าหรืออะไรทั้งสิ้น
และภาษาที่แปลมาแปลด้วยตัวเอง ถ้าใครเห็นว่าผิดตรงไหนอย่างไร ช่วยแก้ด้วยนะครับ เพราะไม่แม่นเหมือนกันครับ
เวบไซต์ที่ที่ผมไปเอาข้อความมาแปะ มาจากการการอยากรู้อยากเห็น ว่าเพื่อนบ้านหรือต่างประเทศอื่นเค้าพูดอะไรถึงเรามั้ง
แปลผิดแปลแปลถูกอย่าถือสานะครับ ส่วนมากจะเชิร์ชหาแบบเปรียบเทียบกันดู ว่าไทย VS ประเทศอื่นเป็นอย่างไร

ใครเจอเวบนินทาง(ในแง่สร้าสรรค์)แปลมาให้อ่าน หรือ แชร์มาให้อ่านกันหน่อยนะครับ

ที่แรกขอนำเสนอคนพม่า ว่าคิดอย่างไร นำมาจากเวบไซต์ http://salweennews.org/home/?p=65
โดยคนพม่าที่ชื่อ โดย Nyein Nyein แปลโดยคุณ Numripan
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ประเทศพม่า วิชาประวัติศาสตร์ที่ สอนในห้องเรียนนั้นมี เรื่องราวเกี่ยวโยงกับชาติไทยมากมาย ทั้งจากการเชื่อมต่อกัน ระหว่างพรมแดนของทั้งสองประเทศ และบทบาทความสัมพันธ์ของทั้งสอง ประเทศนี้ที่ทำให้ผู้เขียนเริ่มให้ความสนใจในประเทศไทยมากกว่าประเทศอื่น จนกลายเป็นการสืบค้นเรื่องราวเกี่ยวกับประเทศไทย ไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์ ของราชวงศ์ สถาบันกษัตริย์ วัฒนธรรม หรือแม้แต่ชนชาติไทย ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้ สั่งสมกลายเป็นความรู้สึกใกล้ชิดที่ผู้เขียนมีต่อประเทศไทยมากยิ่งขึ้น

และแล้วการเดินทางไปยังประเทศไทยครั้งแรกในช่วงต้นปี พ.ศ. 2553 ก็เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับ ความตื่นเต้นนับตั้งแต่การไปขอวีซ่า ณ สถานทูตไทยในกรุงย่างกุ้ง ทั้งรูปภาพของสนามบิน สุวรรณภูมิ และอีกหลายๆ เรื่องราวเกี่ยวกับประเทศไทยภายในสถานทูตนั้นก็ทำให้สัมผัสได้ถึง ภาพบรรยากาศของความเป็นชาติไทยตั้งแต่ก่อนเริ่มออกเดินทางเสียอีก

ในกรุงย่างกุ้ง “ส้มตำ” ถือเป็นอาหารยอดนิยมสำหรับผู้คน ซึ่งมักจะเจอได้มากมายบริเวณ หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตต่างๆ แต่สำหรับส้มตำไทยแล้วเมื่อได้ชิมรสชาติก็จะรู้ว่าส้มตำของทั้งสอง ประเทศนั้นแตกต่ างกัน และสำหรับความเห็นส่ วนตัว ส้มตำไทยออกจะมีรสชาติอร่ อยกว่ า เสียด้วยซ้ำ

ช่วงเย็นวันเดียวกันผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าไปในย่านตัวเมืองกรุงเทพ พบสถานที่แห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน พร้อมกับเปิดไฟระยิบระยับสะดุดตา ทันใดนั้นเมื่อสังเกตไปเห็นกลุ่ม ควันที่ลอยฟุ้งออกมาจากอาคาร จึงได้ถามคนนำเที่ยวว่าคืออะไร และเขาตอบว่านั่นเป็นศาล พระพรหม เมื่อได้เข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเป็นกลุ่มควันของธูปเทียนที่ผู้คนเอามาสักการะบูชา ทำให้นึก ไปถึงเรื่องของศาสนาและความเชื่อระหว่างไทยกับพม่าที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน เพราะในกรุง ย่างกุ้งหรือในพม่าก็จะมีวัดที่จัดเตรียมพระพุทธรูปและมุมบูชาตามวันเกิดของผู้ที่มากราบไหว้ แต่ละคน ซึ่งจะมีธูปเทียนของผู้ศรัทธามาจุดไว้ให้เห็นตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน

เป็นที่เลื่องลือว่า ศาลพระพรหมแห่งนี้มีความศักดิ์สิทธ์ิขออะไรได้สมดังปรารถนา ดังนั้น ผู้เขียนจึงไม่รอช้าที่จะกราบไหว้ พร้อมกับกล่าวคำอธิษฐานสั้นๆ ว่า “ขอให้ได้มีโอกาสกลับมา ที่เมืองไทยอีกบ่อยๆ ทีเถอะ” และแล้วคำอธิษฐานก็สมหวังเป็นไปตามคำขอจริงๆ เพราะในเวลา ต่อมาผู้เขียนได้กลับมาที่ประเทศไทยอีกครั้ง และได้ไปไกลถึงจังหวัดเชียงใหม่อีกด้วย

วันต่อมา ผู้เขียนได้เดินทางไปที่รัฐสภา รู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจอย่างมาก โดยเฉพาะ ในเรื่องรัฐสภาของไทยที่ไม่ว่าใครก็สามารถเข้าไปยังที่แห่งนี้ได้ แม้แต่ร้านขายหมูปิ้งก็ยังมีตั้งอยู่ บริเวณฝั่งตรงข้าม น่าเสียดายที่สำหรับประเทศพม่านั้น ไม่มีรัฐสภาเป็นเวลานานนับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1962 ซึ่งถ้าหากเป็นสถานที่อื่นๆ ของรัฐบาล ไม่ว่าจะร้านขายของหรือประชาชนคนไหนก็ไม่มี สิทธิ์ที่จะเฉียดเข้าใกล้สถานที่เหล่านี้ได้แม้เพียงก้าวเดียว นอกเสียจากคนที่ทำงานในสถานที่ เหล่านี้เท่านั้น

ในขณะที่ ประเทศไทยมีตัวแทนประชาชนในการประชุมสภาเพื่ อแสดงความคิดเห็น คัดค้านหรือลงคะแนนเสียงได้อย่ างอิสระ เมื่ อครั้งที่ เพื่ อนของผู้เขียนถามถึง ความรู้สึกต่อเสรีภาพเหล่านี้ คำตอบที่นึกในใจคงเป็นเพียงความเสียใจที่มี ให้กับประเทศบ้านเกิดของตัวเองที่ไม่มีโอกาสเช่นนี้ ที่ทำได้ก็แค่เพียงคำอธิษฐานที่หวังจะให้เกิด “ประชาธิปไตย” ในเร็ววัน

อีกวันหนึ่งในระหว่างการเยือนประเทศไทย ผู้เขียนได้มีโอกาสไป เยี่ยมครอบครัวชาวกะเหรี่ยงครอบครัวหนึ่งซึ่งเดิมมีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่ ในประเทศพม่า แต่ปัจจุบันต้องมาทำงานที่กรุงเทพมหานคร ซึ่งผู้เขียนได้ รับเชิญให้ไปร่วมมื้ออาหารของครอบครัวนี้ที่ห้องเช่าของพวกเขา แม้ว่า ห้องเช่าหรือบ้านที่พวกเขาอาศัยนั้นจะไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็เป็นสิ่งที่ผู้เขียน จดจำ โดยเฉพาะรสชาติของอาหารในวันนั้นที่ จะอยู่ ในความทรงจำ อย่างไม่มีวันลืม

แม้จะมีความรู้สึกยินดีต่อชีวิตครอบครัวชาวกะเหรี่ยงที่ไม่ต้อง เจอกับปัญหาความขัดสนในเรื่องเงิน หรือเรื่องงานอย่างที่เคยเป็นมา มากนัก แต่ในความรู้สึกอีกด้านหนึ่งยังคงเป็นความเสียใจที่ได้ยินว่า พวกเขาคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน ซึ่งเป็นความรู้สึกของคนทุกคนที่ ต้องห่างไกลบ้านเกิดของตนเอง

ไม่ กี่ วันต่ อจากนั้น ผู้เขียนได้ไปหาเพื่ อนที่ เรียนอยู่ ในมหา- วิทยาลัยรังสิต และการที่ได้เห็นนักศึกษามากมายเดินผ่านไปมา ก็พลอย ทำให้รู้สึกสะกิดใจ นึกถึงมหาวิทยาลัยในประเทศบ้านเกิดของตน โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยย่างกุ้งใหม่ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก แม้ แต่การเดินทางก็ยังต้องนั่งรถกินเวลากว่าชั่วโมงครึ่ง แตกต่างกับมหา- วิทยาลัยย่างกุ้งเก่าในเขตเมืองที่เคยเป็นมหาวิทยาลัยชื่อเสียงโด่งดัง แต่ ปัจจุบันกลับถูกเปลี่ยนให้เป็นเพียงพิพิธภัณฑ์สถานที่ท่องเที่ยว ซึ่งจะมี คนเยอะเฉพาะในวันที่นักศึกษาหลักสูตรทางไกลได้ใช้ในวันรับปริญญา บัตรเท่านั้น

ในทุกปี มหาวิทยาลัยในเมืองใหญ่ๆ จะมีนักศึกษาที่จบการศึกษา จำนวนมาก แต่ไม่ได้หมายความว่านักศึกษาเหล่านี้จะมีงานทำ ซึ่งก็มัก จะไปลงเอยที่การเรียนภาษาอังกฤษ คอมพิวเตอร์ หรือบัญชี เพิ่มเติม เพื่อให้ได้งานทำ และเมื่อได้งานทำก็มักจะไม่ใช่ในด้านที่เคยร่ำเรียนมา บางคนเคยเรียนจบหมอ แต่ต้องออกมาเขียนหนังสือ หรือสอนพิเศษ ซึ่งก็ไม่แน่ว่า สาเหตุนี้อาจเกิดจากความชอบส่วนตัวที่ไม่ตรงกับสิ่งที่ เรียน หรืออาจเป็นเพราะการศึกษาที่ไม่มีคุณภาพ แต่สิ่งที่แน่นอนคือ ภาพลักษณ์ของความเป็นนักศึกษาในประเทศพม่าที่ไม่ได้รับสิทธิ โอกาส หรือแม้แต่ทัศนคติในอย่างที่นักศึกษาควรจะเป็น

เชื่อว่าวันข้างหน้าอาจจะเป็นไปได้ที่มหาวิทยาลัยในพม่าจะมาคุณภาพ แม้จะไม่มากถึงขนาดระดับโลก แต่อย่างน้อยก็จะต้องทัดเทียม กับประเทศต่างๆ ในภูมิภาคเอเชีย

ในช่ วงเวลาที่ ผู้เขียนได้อยู่ ในกรุงเทพ ผู้เขียนมีโอกาสไปห้าง สรรพสินค้าอย่าง MBK(มาบุญครอง) และประตูน้ำถึง 3 ครั้ง ได้เจอกับ สาวไทใหญ่ สาวกะเหรี่ยง และคนพม่าที่มาซื้อของกัน ซึ่งหลายคนอาจ คาดไม่ถึงว่าคนพม่าทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะชอบของที่ผลิตจากประเทศ ไทย มากกว่าของจากประเทศจีน ว่ากันว่าคุณภาพจะดีกว่า โดยเฉพาะ วัยรุ่นที่มักจะนิยมเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า หรือสินค้าแฟชั่นที่ผลิตมาจาก ไทย

ในวันท้ายๆ ก่อนที่จะต้องเดินทางกลับ ผู้เขียนมีโอกาสได้ไปยัง บริษัทหนังสือพิมพ์ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง และได้ถามคำถามที่อยากถาม มากๆ กับผู้เป็นบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นว่า ในประเทศไทย มีอิสระที่จะนำเสนอข่าวให้กับประชาชนหรือไม่ และบรรณาธิการท่านนั้น ก็ให้คำตอบอย่างน่าสนใจว่า “พวกเราก็ยังพยายามอยู่”

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนในการเยือนประเทศไทยนั้น ผู้เขียนมี  โอกาสได้เห็นรถไฟฟ้า BTS รถไฟใต้ดิน และสิ่งอื่นๆ มากมาย ทั้งหมดนี้  ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่อยากให้เกิดขึ้นในประเทศของตน ได้มีโอกาสที่จะ พัฒนาเหมือนอย่างประเทศไทย อยากให้ผู้ที่ต้องมาเผชิญความลำบาก ห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอนของตนได้มีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตในที่ ที่เคยจากมาอีกครั้ง ตอนกลับจากประเทศไทย ก็ยังคงมีคำถามที่คอย ย้ำคิดกับตนเองว่ า ประเทศไทยที่ มีความเจริญก้าวหน้าได้อย่ างใน ทุกวันนี้เป็นเพราะระบบการปกครอง ผู้ปกครอง หรือเป็นเพราะความ พยายามของประชาชน

ไม่ว่าประเทศไทยจะเจริญเพราะเหตุใดก็ตาม แต่ ผู้เขียนก็ยังรู้สึกเสียใจเมื่ อย้อนกลับมามองประชาชนใน ประเทศของตนเอง และท้ายที่สุดก็ต้องปลอบใจว่าสิ่งเหล่านี้ จะเกิดขึ้นในบ้านของเราได้สักวันนึง ซึ่งคำว่า “สักวันนึง” นี้ คือความหวังสุดท้ายที่ยังคงต้องถูกเก็บไว้ลึกๆ อยู่ในใจของ พวกเราทุกคน

สำหรับสิ่งเหล่านั้น คงจะต้องใช้ความพยายามต่อไปอีกยาวนาน.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องต่อมา คนเกาหลีเปรียบเทียบไทยกับฟิลิปินส์เรื่องการท่องเที่ยว

จากเวบ
http://cluster1.cafe.daum.net/_c21_/bbs_search_read?grpid=oFnE&fldid=JGhS&datanum=575&contentval=&docid=oFnEJGhS57520110107164740

1. 물가 ; 우리나라의 1/3수준입니다.
1/5수준입니다
ค่าครองชีพ อยู่ที่ 1/3ของเกาหลี
ค่าครองชีพอยู่ที่ 1/5 ของเกาหลี

2. 언어 ; 영어가 되기는 하지만 그래도 태국말이 우선, 그래서 태국말을 좀 알고 가야합니다.
영어만 되면 크게 문제가 없습니다.
2 เรื่องภาษา ที่ประเทศไทยรู้ภาษาอังกฤษไปก็เท่านั้น เพราะที่นี่ภาษาไทยมาก่อนภาษาอื่น ดังนั้นจะมาเที่ยวที่นี้รู้ภาษาไทยไว้ก็ดี
ส่วนที่ปินส์ ถ้ารู้ภาษาอังกฤษ หมดเรื่องหายห่วง

3. 교통 ; 막히기는 엄청나지만 전철, 지하철이 대안이 되기도 합니다.
엄청나게 막힙니다. 대안이 별로 입니다. 치안이 불안한 관계로 밤에 움직이는 것은 조심해야 합니다.
การคมนาคม
ที่ไทย รถติดสาหัสเหมือนกันแต่ว่ามีทางเลือกอื่น เช่น รถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน  
ที่ปินส์รถติดอย่างสาหัสสากรรณ์ เรื่องขนส่งอื่นคนละเรื่องกับไทยเลยทีเดียว ความเรียบร้อยของบ้านเมืองก็ก็ไม่ค่อยน่าไว้วางใจ เวลาไปไหนตอนกลางคืนต้องระวัง

4. 치안 ; 작은 어두운 곳이 아니면 크게 문제가 안됩니다.
일정한 지역이외에는 조심해야 합니다. 낮에도, 특히 빈민가로 들어갈 때는 정말 조심해야 합니다.
เรื่องความเรียบร้อบของบ้านเมือง ที่ไทยถ้าไม่ที่เปลี่ยวๆมุมเล็กๆมืดๆ ก็ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา
ที่ปินส์นอกจากสถานที่กำหนดไว้ อย่าวอกแวกออกไปไหนเชียว ยิงดึกๆดื่นๆ ถ้าต้องไปแถวถนนที่มีคนอยากจนอยู่ ต้องระวังเป็นพิเศษ

5. 음식 ; 다양하게 많습니다. 비교적 쌉니다.쇼핑몰에 가면 싸고 좋은 음식들이 많습니다
음식이 다양하지 않습니다. 쇼핑몰이 최근에 생겨서 그나마 위안이 됩니다. 레스토랑이 고급스로운 곳이 그리 많지 안습니다.
เรื่องอาหารการกิน ที่ไทยมีให้เลือกมากมายหลายแบบ ราคาก็ยังค่อนข้างถูก อย่างถ้าไปที่ชอปปิ้งมอลแล้วละก็ได้กินทั้งของดีแถมราคาถูกอีกต่างหาก
ที่ปินส์ของกินไม่ค่อยมีหลากหลายเท่าไหร่  ส่วนของกินในชอปปิ้งมอลล์ก็งั้นๆ ถ้าใช้ความรวดเร็วเข้าว่าก็สะดวกดี ส่วนภัตราคารแพงๆหรูๆไม่ค่อยมีหรอก

6. 관광인프라 ; 단연 우세입니다.
호텔, 일부 술집, 골프장을 제외하면 꽝입니다. 할 짓이 별로 없습니다.
ระบบสาธรณูปโภคด้านการท่องเที่ยว ไทย-เลิศหรูไร้ที่ติ
ที่ปินส์นอกจาก โรงแรม ร้านเหล้ารเานอาหารส่วนหนึ่ง หรือสนามกอล์ฟแล้ว ก็วุ่นวายทีเดียว  แล้วๆวันก็ไม่มีไรทำด้วย

7. 호텔 ; 다양한 시설과 가격으로 있습니다.
어떤 곳은 물도 안나오고, 욕조도 없는 호텔들이 있습니다.  
โรงแรม ที่ไทย หลากหลายมาก ทั้งสิ่งอำนวยความดวกและราคา
ที่ฟิลิปปินส์ โรงแรมบางที่น้ำยังไม่ไหลเลยจ้า โรงแรมบางทีไม่มีแม้กระทั่งอ่างอาบน้ำ  

8. 업소 바가지 ; 양쪽다 있습니다.
ที่อย่างว่า *พอๆกันกัน (อันนี้ไม่แน่ใจ)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------