ต่อจากกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/30964191
เป็นเนื้อเรื่องหลังจากที่โคดากะคุยกับเซนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โคดากะซื้อของเสร็จแล้วเดินทางกลับบ้าน ที่ห้องครัวเห็นโคบาโตะทำอะไรสักอย่างกับตู้เย็น
[กรี๊...หึหึหึ ต้องทำให้คอยเลยนะครึ่งชีวิตของข้า]
[รอหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะทำอาหารเย็นให้ทาน]
โคบาโตะบอกว่าขออาหารเป็นสองเท่าเพราะหิวมาก
หลังจากทำอาหารเสร็จนั่งบนโต๊ะ โคบาโตะมีท่าทีแปลกๆ
[...หรือว่าเป็นเพราะเรื่องของโยโซระหรือ?]
กิ้ง พอได้ยินแบบนั้น โคบาโตะทำส้อมตก
[อย่างนั้นรึ เธอเองก็เป็นห่วงเหมือนกันสินะ]
[………………….]
[ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็กลับมา]
เพื่อให้รู้สึกสบายใจเลยพูดออกไปแบบนั้น
[....ถึงขนาดทำให้โคบาโตะเป็นห่วง แย่จริงๆเลยนะ ยัยนั่น]
[คือ คนนั้นน่ะ.....]
[เอ๋?]
[คนนั้นน่ะ ไม่ได้เกลียดหรอกนะ.....]
[เอ๋ๆๆ!?]
[คนนั้นน่ะ....ทุกครั้งจะปกป้องจากมอนสเตอร์ชั่วร้าย....เมื่อเร็วๆนี้เอง ก็ช่วยเหลือมาจากยัยนั่น]
[มอนสเตอร์ชั่วร้าย เซนะงั้นรึ?]
[อืม]
[เอ๋....เธอชอบโยโซระหรือ?]
[หึหึ......คนๆนั้นคือผู้ที่เกิดมาจากประวัติศาสตร์แห่งเงามืดเพื่อคุ้มครองจักรพรรดินี นักรบแห่งความมืด ดาร์คไนท์]
อะไรวะนั่น
[เอ...โคบาโตะ ชั้นน่ะ ตั้งแต่วันนี้จะกลับไปที่ชมรม]
[จริงรึ]
[อา ดังนั้น เธอตั้งแต่วันพรุ่งนี้มาที่ชมรมสิ]
[หึหึหึ ก็ได้ ถ้าเจ้าที่เป็นเครือญาติของข้าพูดอย่างนั้น...]
[อา....แต่ว่า.....ยัยนั่น]
[เรื่องของเซนะรึ]
โคดากะพยักหน้า
[วันนี้ ชั้นบอกชอบเซนะไปแล้ว]
[……..(เป็นเสียงร้องบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก)……]
โคบาโตะร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง
[พี่ ไม่สิ โอนี่ซาม่า(ท่านพี่)]
[ท่านพี่!?]
ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยโดนเรียกแบบนี้
[ถึงจะเป็นการล้อเล่น แต่เรื่องที่น่าขยะแขยงแบบนั้น กรุณาอย่าพูดอีกค่ะ!]
ที่ดวงตาของโคบาโตะมีน้ำตาปริ่มออกมา
[เอ...ที่บอกว่าชอบ ไม่ใช่เรื่องโกหกแต่เป็นเรื่องจริง....]
[……..(เป็นเสียงร้องที่ผมอ่านไม่ออกอีกแล้ว)!?……]
[หัวของชั้นไม่ได้ไปกระแทกกับอะไรหรอกนะ! ชั้นมีสติอยู่ จะว่าไปก็ไม่ได้คบกันด้วย ดังนั้นสบายใจได้]
[บู่-------------- บู่-------------- บู่--------------]
[แต่ว่านะ โคบาโตะ เซนะเองก็มีข้อดีอยู่]
[...(โคบาโตะด่าออกมาที่ผมแปลไม่ออก)!!.....]
หลังจากที่โคบาโตะใจเย็นแล้ว
[ฟู่.....]
[โคบาโตะ?]
[วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี....ของพวกนี้ข้าจะเอาไปทานคนเดียวภายในความมืด]
[ทานเสร็จแล้วล้างด้วยนะ]
ตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงคืน
หลังจากทานข้าวเสร็จ ก็นอนหลับไปทั้งแบบนั้น นึกขึ้นได้ว่ามีการบ้าน
ก่อนอื่นก็ต้องอาบน้ำ ทำการบ้านแล้วค่อยนอน
พอลงไปด้านล่าง รู้สึกหิวน้ำจึงเปิดตู้เย็นดู เห็นว่านมหายไป แต่ถ้าโคบาโตะดื่มล่ะก็ควรเป็นโคล่าที่อยู่ในตู้เย็น ไม่ใช่นม ยิ่งกว่านั้น ปริมาณอาหารเย็นที่โคบาโตะขอมีปริมาณที่มากด้วย แถมยังถือกลับไปที่ห้อง
นึกออกได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนก็เคยมีเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
สมัยประถมโคบาโตะเคยเก็บแมวมาเลี้ยง แล้วตอนนั้นเกิดเป็นโรคภูมิแพ้จนมีไข้
แต่ครั้งนี้ไม่มีอาการของโรคภูมิแพ้ แสดงว่าไม่ใช่แมว เป็นสุนัขรึ?
เวลานั้นได้ยินเสียงจากห้องอาบน้ำ
กำลังอาบน้ำสุนัขที่เก็บมางั้นรึ
ชั้นรีบตรงไป
[เห้ย โคบาโตะ เธอ.....]
เปิดประตูห้องน้ำ
สิ่งที่เห็นไม่ใช่แมวหรือหมาแต่เป็นคนๆหนึ่ง
[.................?]
เด็กผู้หญิงได้หันหน้ามาทางชั้น
มือซ้ายถือฝักบัว มือขวายื่นไปบริเวณส่วนท้องด้านล่าง
ทำไมโยโซระถึงอยู่ในห้องอาบน้ำ
[หึหึหึ อัศวินของข้าเอ๋ย ข้าเอาผ้าเช็ดตัวมาให้...]
พอหันหลังกลับ เห็นโคบาโตะเข้ามา
[กรี๊ด!?]
โคบาโตะตะโกนร้องออกมา
หลังจากนั้นโยโซระก็ส่งเสียงร้องออกมาแล้วเอาแขนสองข้างปิดหน้าอกไว้
หัวของชั้นในตอนนี้เป็นสีขาวโพลนไปหมด
สิบนาทีหลังจากนั้น
[ว่าไง โคบาโตะ]
ชั้นคุยกับโคบาโตะ
[นี่มันอะไรกัน]
[....ดา......ดาร์ค...ไนท์...]
[แล้ว ทำไมดาร์คไนท์ถึงมาอยู่ที่บ้านเรา]
[....เก็บ...ได้....]
[บ้านเราห้ามเลี้ยงดาร์คไนท์ ไปคืนที่เดิมซะ]
[จะๆ...จะดูแลมันอย่างดี!]
[ไม่ได้ ทุกเช้าก็ตื่นเร็วไม่ได้ไม่ใช่รึ? ตัดสินใจแล้ว เอาไปทิ้งทันที]
[ทำได้สิ! ทุกวันจะพาออกไปเดินเล่น ! จะดูแลมันอย่างดี!]
[....ชั้นเป็นสัตว์เลี้ยงรึ]
ชั้นกับโคบาโตะพูดคุยกันราวกับพ่อและลูก แล้วดาร์คไนท์เข้ามาสอดเหมือนกำลังงอน
[แล้ว โยโซระ นี่มันหมายความว่าอย่างไร]
[…………………]
โยโซระทำสีหน้าเหมือนร้องไห้แล้วเริ่มอธิบายให้ฟัง
[ประกาศออกไปว่าออกเดินทาง แต่เงินไม่มี จุดหมายที่จะไปก็ไม่มี....ความกล้าก็ไม่มี....ความฝันหรือความหวังก็ยังไม่มี....ชั้นที่ไม่มีอะไรเลย...ยังมีค่าที่จะมีชีวิตอยู่รึเปล่านะ ฮะๆๆ]
โยโซระหัวเราะแบบฝืนตัวเอง
[เรื่องที่อยากจะหายไปสักที่นั้นคือเรื่องจริง บ้านเองก็ไม่อยากจะกลับไป....พอรู้สึกตัวขึ้นมาก็อยู่ที่สวนสาธารณะที่เคยเล่นด้วยกันกับนายเมื่อสิบปีก่อน]
โยโซระพูดต่อ
[ขณะที่นั่งบนม้านั่งในสวนสาธารณะจนพระอาทิตย์ตกดิน จักรพรรดินีที่กำลังผ่านมาได้เจอตัวชั้นเข้า]
[เธอ เรียกโคบาโตะว่าจักรพรรดินีรึ]
โยโซระไม่เคยเรียกชื่อโคบาโตะ ปกติเรียก น้องสาวโคดากะ
[เพราะเจ้าตัวอยากให้เรียกอย่างนั้น]
[เอ๋]
มองไปที่โคบาโตะ
[หึหึหึ อนุญาติให้เรียกแบบนั้นได้เป็นกรณีพิเศษ]
[แล้ว ทำไมถึงต้องซ่อนอยู่กับโคบาโตะด้วยล่ะ?]
[.....เพราะไม่อยากให้โคดากะเจอ.....]
[เอาเถอะ คนที่บอกว่า<กรุณาอย่าออกตามหา> ถ้าโดนเจอคงแย่ไม่ใช่น้อย.....แต่เดิมที ทำไมต้องใช้ประโยคที่ทำให้เป็นห่วงแบบนั้นล่ะ ถึงจะออกเดินทางเพราะหัวใจที่เจ็บช้ำก็เขียนประโยคอื่นได้ใช่ไหมล่ะ ไม่โทรศัพท์กลับมา เมลล์เองก็ไม่ตอบกลับ]
[....อยากให้เป็นห่วง....]
โยโซระพูดเสียงเบา
[อยากให้เป็นห่วง....เธอเนี่ยนะ...]
[หึหึหึ เข้าใจ เข้าใจ]
โคบาโตะพยักหน้า
[จริงๆเลย]
[คือ...แล้ว....พี่]
โคบาโตะส่งเสียงออกมา
[ดาร์คไนท์ ให้พักที่บ้านเราได้ไหม?]
[โคบาโตะ....]
โยโซระก็ทำหน้าเหมือนลูกแมวที่ถูกทิ้ง
[ไม่ได้ รีบๆกลับไปเลย....อยากจะพูดแบบนั้น แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว...]
ตอนนี้เวลาดึกมากแล้ว
[จะว่าไปโยโซระ จะติดต่อกับทางบ้านไหม?]
[ไม่ล่ะ]
[เอ๋!? มันไม่แย่รึ เวลานี้ ถ้าไม่กลับไปล่ะก็ คนที่บ้านจะเป็นห่วงเอา]
[....ไม่เป็นห่วงหรอก ถึงจะไม่กลับบ้านหรือไม่ไปโรงเรียน ต่อให้ชั้นทำอะไร คนนั้นก็ไม่เป็นห่วงหรอก]
โยโซระพูดด้วยท่าทางน้ำตาที่จะไหลออกมา
[ถึงแม้ว่าชั้นจะออกเดินทางไปจริงๆ หรือมีการติดต่อจากโรงเรียนว่าหยุดเรียน หรือ โดนตำรวจคุมตัว ก็มองว่าเป็นเรื่องที่น่ารำคาญ ไม่เป็นห่วงอะไรหรอก]
ตอนเด็ก โคดากะไม่เคยไปที่บ้านโยโซระเลยสักครั้งเดียว ไม่รู้ถึงเรื่องครอบครัวของโยโซระเลย
[ช่วยไม่ได้นะ วันนี้พักที่นี่เถอะ]
[พี่.......!]
โคบาโตะส่งเสียงออกมาด้วยความยินดี
[ได้งั้นรึ? จริงๆงั้นรึ?]
โยโซระถาม
[เอาเถอะ แค่คืนเดียวไม่เท่าไรหรอก]
โยโซระนอนกับโคบาโตะ
[โยโซระ ก่อนจะไปนอน ขอเวลาเดี๋ยว]
เรียกโยโซระที่กำลังจะไปห้องพร้อมกับโคบาโตะให้หยุด
[โคบาโตะ ไปที่ห้องก่อนเลย]
[มีอะไรรึ? โคดากะ]
[ชั้นได้เป็นเพื่อนกับริกะแล้ว]
[รู้อยู่แล้ว เพราะดูอยู่]
โยโซระยิ้มแล้วพูดกลับ
[....พอลองนึกย้อนดูแล้ว นายน่ะในบรรดาคนของชมรมเพื่อนบ้าน ตอนที่คุยกับริกะดูเป็นธรรมชาติที่สุด....ริกะเองก็มักจะอยู่ด้วยกันกับนายบ่อยๆ]
[อา ดังนั้น จะพูดให้ถูกคือ ไม่ได้เป็นเพื่อนกันวันนี้ แต่เป็นเพื่อนกันมานานแล้ว]
ชั้นพูดต่อ
[ชั้นสนิทกับริกะมากที่สุดในชมรมเพื่อนบ้าน แต่ว่าชั้น กับพวกเธอ....]
[พอเถอะ]
โยโซระพูดด้วยเสียงที่เงียบเหงา
[นายน่ะ ไม่ใช่ทากะอีกแล้วไม่ใช่รึ?]
[อา]
[ดังนั้น ชั้นกับนายไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว]
[นั่นสินะ]
[ริกะ เป็นคนที่ดีมาก]
โยโซระพูดต่อ
[ได้ฟังเมสเซจฝากข้อความจากยัยนั่นแล้ว เอาแต่หนี หลบคนอื่น เจ็บแค้นความเป็นจริง แต่ตัวเองไม่ยอมตั้งใจทำอะไร....พอได้ยินแบบนั้นเถียงอะไรกลับไม่ออกเลย]
[ถ้าเจ็บใจก็อย่าหนีสิ.....ยัยนั่น เรื่องของเธอ----]
[ฮะๆๆ]
[โยโซระ?]
[เอาใจใส่หมาขี้แพ้อย่างชั้น เพื่อนที่คอยสนับสนุนน่ะใจดีและสง่างาม]
[เธอ....]
[เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้รึ?]
[ชั้นได้ให้คำตอบต่อคำสารภาพแก่เซนะแล้ว]
[...แล้ว ตอบอะไรแก่เนื้อไป]
[บอกอย่างซื่อตรงว่า ชอบ]
โยโซระสีหน้าไม่เปลี่ยน ระหว่างที่นิ่งเงียบ...
[อย่างนั้นรึ]
โยโซระพูดออกมาด้วยเสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึก
[โคดากะ...ชอบยัยนั่น...ชอบคาชิวาซากิเซนะสินะ]
[อืม]
[อย่างนั้นรึ]
โยโซระไม่มีเสียงร้องไห้หรือกระทั่งน้ำตา แต่ได้ยิ้มบางๆราวกับปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกล้ามเนื้อของแก้ม
[อะ ฮะๆ....ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหลืออีกแล้ว.....
ส่วนเนื้อเรื่องหลังจากนี้ คงต้องรอตัวเต็มอีกทีนะขอรับ....
เครดิต ZADE ผู้แปล
จากกระทู้นี้
http://forum.tirkx.com/main/showthread.php?134336-Spoil-%E0%B8%8A%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B9%84%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-9-%E0%B8%8A%E0%B8%B0%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B9%82%E0%B8%A2%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%A3%E0%B8%B0 
ชมรมคนไร้เพื่อน เล่ม 9 ชะตากรรมโยโซระ
เป็นเนื้อเรื่องหลังจากที่โคดากะคุยกับเซนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ส่วนเนื้อเรื่องหลังจากนี้ คงต้องรอตัวเต็มอีกทีนะขอรับ....
เครดิต ZADE ผู้แปล
จากกระทู้นี้ http://forum.tirkx.com/main/showthread.php?134336-Spoil-%E0%B8%8A%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B9%84%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%99-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A1-9-%E0%B8%8A%E0%B8%B0%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B9%82%E0%B8%A2%E0%B9%82%E0%B8%8B%E0%B8%A3%E0%B8%B0