เคล็ดลับคือความใจเย็นค่ะ

การบ้าน อีกนัยนึงคือการสอนให้ฝึกการรับผิดชอบต่อหน้าที่
ถึงแม้เค้าจะอ้างว่าดหนื่อย เมื่อย ไมีมีแรง แรงตก ปวดท้อง ปวดห้องน้ำ หิว ปวดหัว เบื่อ เซง ทำไม่ได้.....คิดไม่ออกแล้ว
แต่สิ่งที่คุณทำได้คือ นั่งอยู่กับเค้า จนกว่าเค้าทำเสร็จ

และพอโตขึ้นหน่อย อย่าสอนการบ้าน ถึงแม้ว่าเค้าจะใช้เวลาทำนาน สงสารเค้า แต่ถ้ามัวแต่สอน มันก็ไม่ต่างกับการที่คุณทำการบ้านแทนเค้านะ แล้วเค้าก็จะเรียนรู้ว่าพอตอนคับขัน เค้าแค่อยู่เฉยๆ ยังงัยก็มีคนช่วยอยู่ดี
ตอนโตขึ้น ให้เค้าทำ ให้เค้าตรวจทาน แล้วเอามาให้คุณตรวจอีกทีตอนเค้าบอกว่าเค้าแน่ใจแล้วว่าถูกทุกข้อ
และพอโตขึ้นอีก สอนเค้าให้เค้าไตร่ตรอง ให้เขียนคำตอนที่ถูกตั้งแต่ครั้งแรก โดยไม่ต้องกลับไปตรวจทานอีก

อ่ะ กลับมาตอน อนุบาล 1 ใหม่ อิอิ
ถึงแม้ว่าเค้าจะฟุบนอน ก็ปล่อยนอนไปตรงนั้น (อต่ห้ามเปิดทีวีไปนะ) คุณก็นั่งด้วย รอตื่น ทำการบ้าน
ถึงแม้ว่าเค้าขอ้ข้าห้องน้ำ ก็บอกไปเลยว่าเข้าให้เรียยร้อย 1 ครั้งเท่านั้น แล้วคุณก็นั่งด้วย รอทำการบ้าน
ถ้าเค้ายอกว่าหิว คุณก็นั่งด้วย แล้วบอกว่าไปไกนไม่ได้ เพราะการบ้านบังไม่เสร็จ แม่เตรียมอาหารไม่ได้

สอนลูกให้รู้จักหน้าที่ บอกว่าคุณก็มีหน้าที่ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง
ถ้าลูกเหนื่อยทำการบ้านไม่ไหว แม่ก็เหนื่อยทำกับข้าวไม่ไหวเหมือนกัน

อย่าขู่ อย่าโกหก เพราะเค้าจะเรียนรู้เอาไว้ใช้กับคุณตอนเค้าโตขึ้น
อายุแค่นี้ เริ่มรู้เหตุผลแล้ว เค้าแค่เริ่มอยากเอาชนะบ้าง เพราะวัยนี้ โลกเค้าคือเค้าเป็นศูนย์กลางค่ะ เค้าก็อยากให้คนเอาใจ แต่อยู่โรงเรียนก็ไม่มีคนเอาใจได้เท่าพ่อแม่หรอก พอกลับมาเลยขออ้อน