ชีวิตของ ผม มักถูกผูกติดอยู่กับเรื่องเล่า และ อดีตนมนาม วันวานเก่าๆ
เอาล่ะ ยอมรับ ผมพยายามปฏิเสธมันมาตลอด เพ็พเพอร์ มักเจอผมบ่นเรื่องนี้เสมอ
"ผมไม่อาลัยอาวรณ์อดีต"
แต่ใครจะรู้อนาคตล่ะ แล้วก็นะ ... บางทีอดีตต่างหากที่น่ากลัว ไม่ใช่อนาคต..
ผมจะย้อนไปไม่ไกลนัก เรื่องมันก็เริ่มจากในถ้ำ ...
ถ้ำ...ในอัฟกานิสถาน
ตอนที่ผมถูกจับตัวไป เพือให้ผลิตจรวดเจอริโก้ให้กับกองทัพอิสระ "เทนริงส์"
ไอ้พวกบัดซบห่าเหว ..
ทีี่นั่น ผมเจอชายแปลกหน้า ผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับสายไฟโยงจากหน้าอก และ เจ็บจี๊ดตรงกลางอกทันที
ตอนนั้นผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ไอ้ก้อนประหลาดๆที่หน้าอกเป็นเรื่องเร่งด่วนกว่า
ผมถามเขาไปว่า ทำอะไรกับผม เขาบอกว่า "ช่วยชีวิต" ผมยังไม่เข้าใจ
จนฟังเขาอธิบายจึงถึงบางอ้อ ... อันที่จริง ผมต้องตายไปแล้ว ...
"เบิร์นส ...สวิสเซอร์แลนด์... เราพบกันที่นั่น" ชายคนนั้นบอกว่า เขาเคยพบผมมาก่อน
แต่ให้ตาย ผมจำไม่ได้ อันที่จริงแล้ว ผมไม่คิดจะจดจำใครด้วยซ้ำ
นั่นอาจเป็น "ครั้งแรก" จริงๆ ที่บรรดาคนที่ ผมคิดว่า "ไม่รู้จัก" ดันกลายมาเป็น "คนรู้จัก" สายสัมพันธ์จากอดีต ได้หวนกลับมาหาผม ไม่ว่า มันจะมาดี หรือ มาร้ายก็ตาม ...
ผมมีฉายามากมาย ทั้งฉายาที่สาวๆตั้ง นักข่าว พ่อค้า ประชาชน ส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ฉายาที่ดีอะไรนัก ฉายาหนึ่งที่ไม่ค่อยอยากจะยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ พวกเขาเรียกผมว่า "พ่อค้าความตาย" แต่ช่างหัวฉายาเถอะ ใครจะสนกัน ตราบใดที่โลกนี้ ยังยืนยันจะรักษาสันติภาพด้วย อาวุธ ผมคิดว่า งานของผมยังมีความหมาย...
จนกระทั่งวันที่ผมเกือบตายนั่นแหละ
คนบอกว่า ผมไม่ได้สร้่างสันติภาพ ผมสร้างสงครามและปีศาจร้ายต่างหาก
วันนั้นในอัฟกาฯ อาวุธที่ผมสร้าง มันกลับมาทำร้ายผม ในตอนนั้นเองผมถึงตาสว่าง...
หรือผมจะสร้าง ปีศาจ ขึ้นมาจริงๆ ชายคนที่เคยช่วยชีวิตผมในถ้ำ เคยบอกผมว่า
"ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า" คุ้มค่ากับการที่รอดออกไปได้ และนี่คือสิ่งที่ผมคิดได้
ผมทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรตอนมาทำธุรกิจนี้
แต่ผมจะไม่ทำมันต่อ...
ผมกลับมาได้อีกครั้ง พร้อมกับปฏิกรณ์อาร์คที่ฝังติดกับช่องอก เอาล่ะ มันประหลาดอยู่สักหน่อย
แต่นี่หล่ะทีเด็ด ผมคิดจะกลับมาพัฒนาโครงการ ปฏิกรอาร์คอีกรอบ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครเห็นด้วยนัก
เพราะไม่ทำเงินได้รวดเร็วเหมือนตอนที่เราค้าอาวุธ
ทันทีที่ผมกลับมาได้ ผมก็ผลิตอาร์คอันใหม่ทันที บอกลาอาร์คตัวแรกที่ผมผลิตเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง
แต่เพ็พเพอร์กลับไม่ยอมให้ผมเอาไปทิ้ง
"ผมไม่ใช่พวกอาลัยอาวรณ์อดีตหรอกนะ" ผมจำได้ว่าบอกออกไปเช่นนั้น
โชคดีเหลือเกิน ที่เพ็พเพอร์ไม่ได้ฟังคำสั่งผม เธอเอาอาร์คชิ้นนั้นไปใส่กล่องอย่างดีกลับมาเป็นของขวัญให้ผม
สลักชื่อ "อนุสรณ์ว่าโทนี่สตาร์คยังมีหัวใจ" น่ารักจุ๋มจิ๋ม จริงๆ ผมคิดในตอนแรก
แต่ใครจะเชื่อ ว่ามันจะกลับมาช่วยชีวิตผมอีกครั้ง ของที่ผมพยายามทิ้งเพราะคิดว่ามันไร้ค่านั่นแหละ
...นั่นเป็นครั้งที่ 2 ที่ผมพยายามทอดทิ้งอดีต แต่แล้วมันกลับมีค่ากับผมอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน ในภายหลัง...
เอาล่ะ ได้เวลาที่ผมจะเล่าเรื่องของพ่อได้แล้ว
ผมกับพ่อไม่ได้สนิทกันนัก วันๆพ่อเอาแต่คิดเลข ไม่ค่อยได้สนใจผมเท่าไร ผมเติบโตมาพร้อมกับคำยกย่องสรรเสริญ ขณะเดียวกับที่ถูกปรามาสว่าเป็นลูกชายฆาตกร ...
เพราะ...
พ่อเป็นหนึ่งในผู้คิดค้นระเบิดปรมาณู ...
แต่ผมจะว่าอะไรได้ล่ะ เขายิ่งใหญ่ แต่ถ้าใครจะมาบอกว่า พ่อรักผมมาก ถึงขั้นฝากความหวัง ผมคงไม่เชื่อเท่าไรนัก เพราะพ่อไม่เคยทำให้เห็นเลยน่ะสิ...และ ... พ่อไม่ได้ทิ้งไว้แค่บริษัทและชื่อเสียงไว้ให้เพียงอย่างเดียว เขาทิ้งศัตรูไว้ให้ผมด้วย ...
ผมจะเล่าเรื่องไอแวนให้ฟัง...
ผมไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นใคร แต่อยู่ดีๆหมอนี่ก็ทะเล่อทะล่าเข้ามาหาพร้อมกับแส้สายไฟแปล๊บปล๊าบ ที่ผมคิดว่า ...
เอิ่ม... มันค่อนข้างเป็นการเปิดตัวที่เห่ยเอากาีร แต่หมอนั่นคงคิดว่าเท่เต็มประดา แถมยังโผล่หัวมาในจังหวะที่ "บัดซบ" สุดขีด ... ผมพึ่งประกาศให้โลกรู้ไปเมื่อวันก่อนว่า ไม่มีใครสามารถผลิตปฏิกรณ์อาร์คได้แบบผมในระยะเวลาไม่กี่ปีนี้แน่
และไอ้นักมวยปล้ำโรคจิตคนนี้ ก็เป็นคำประกาศว่า ผมมัน "ไอ้ขี้โม้" ตัวจริง
พับผ่าสิ...
ผมสืบหาว่าหมอนี่เป็นใคร แล้วก็ไปเจอตอจนได้...
ดูเหมือนว่า คนจากอดีต ไม่ได้แค่กลับมาช่วยผมเหมือนที่ผ่านมาแล้วหล่ะ
คราวนี้ ผมคิดว่า เรื่องราวในอดีต มันจะกลับมาฆ่าผมซะมากกว่า
แุถม พ่อยังส่งเขามาอีกต่างหาก...
ไอแวนเป็นลูกชายของ แอนตัน ผู้ถือลิขสิทธิ์การผลิตอาร์คร่วมกันกับพ่อ ต่อมาเขาต้องคดีทำให้ถูกฟ้องร้อง
และถูกขับไล่จากบริษัทไป เขาเก็บงำความแค้นไว้จนกระทั่งตัวตาย ...
ลูกชายเขาเลยหันมา เล่นเอากะผมแทน...
เรื่องเซอร์ไพรซ์ ยังไม่หมด...
อยู่ดีๆ ก็มีชายตาเดียวโผล่เข้ามาในชีวิตแล้ว โยนกล่องสมบัติของพ่อให้
แล้วบอกว่า ผมคือกุญแจ ของอนาคต ที่ พ่อผมสร้างไว้
ผมคิดในใจ "หร่า อะไรกันวะ" ผมปฏิเสธ เพราะดูเหมือนที่ผมจำได้ ผมกับพ่อไม่ได้สนิทกัน
ขนาดจะฝากฝังอนาคตอะไรไว้แก่กัน ชายคนนั้น ยังยืนยันว่า ถ้าผมคือลูกชายของ โฮเวิร์ด สตาร์ค
นั่นก็ ถูกคนแล้ว...
และดูเหมือน เขาจะพูดถูก ...
พ่อตายไปหลายสิบปี แต่ยังอุตส่าห์ทิ้งกุญแจ และ กุญแจดอกนี้ยังโคตะระสำคัญตรงที่
มันสามารถช่วยชีวิตผมได้ด้วย ตอนนั้นผมกำลังจะตายด้วยสารพิษจากพาลาเดียม ในอาร์คที่ฝังอยู่บนหน้าอก
สิ่งที่พ่อทิ้งไว้ให้ผมคือ ความลับของ ธาตุใหม่ที่ไม่เคยพบบนโลก ธาตุที่อาจเปลี่ยนแปลงโลกนี้ไปตลอดกาล
แต่ดูเหมือน เรื่องของไอแวน จะเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย
ศัตรูที่พ่อสร้างไว้ให้ในอดีต อาจไม่โหดเท่าที่ผม สร้างเองกับมือหรอก...
ผมไม่ภูมิใจนำเสนอหมอนี่เท่าไร แต่ มันก็กลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตผมอีกครั้งเลยทีเดียว
หมอนี่ชื่อ คิลเลี่ยนครับ ....
เรื่องเล่าของ โทนี่ สตาร์ค...
ชีวิตของ ผม มักถูกผูกติดอยู่กับเรื่องเล่า และ อดีตนมนาม วันวานเก่าๆ
เอาล่ะ ยอมรับ ผมพยายามปฏิเสธมันมาตลอด เพ็พเพอร์ มักเจอผมบ่นเรื่องนี้เสมอ
"ผมไม่อาลัยอาวรณ์อดีต"
แต่ใครจะรู้อนาคตล่ะ แล้วก็นะ ... บางทีอดีตต่างหากที่น่ากลัว ไม่ใช่อนาคต..
ผมจะย้อนไปไม่ไกลนัก เรื่องมันก็เริ่มจากในถ้ำ ...
ถ้ำ...ในอัฟกานิสถาน
ตอนที่ผมถูกจับตัวไป เพือให้ผลิตจรวดเจอริโก้ให้กับกองทัพอิสระ "เทนริงส์"
ไอ้พวกบัดซบห่าเหว ..
ทีี่นั่น ผมเจอชายแปลกหน้า ผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับสายไฟโยงจากหน้าอก และ เจ็บจี๊ดตรงกลางอกทันที
ตอนนั้นผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ไอ้ก้อนประหลาดๆที่หน้าอกเป็นเรื่องเร่งด่วนกว่า
ผมถามเขาไปว่า ทำอะไรกับผม เขาบอกว่า "ช่วยชีวิต" ผมยังไม่เข้าใจ
จนฟังเขาอธิบายจึงถึงบางอ้อ ... อันที่จริง ผมต้องตายไปแล้ว ...
"เบิร์นส ...สวิสเซอร์แลนด์... เราพบกันที่นั่น" ชายคนนั้นบอกว่า เขาเคยพบผมมาก่อน
แต่ให้ตาย ผมจำไม่ได้ อันที่จริงแล้ว ผมไม่คิดจะจดจำใครด้วยซ้ำ
นั่นอาจเป็น "ครั้งแรก" จริงๆ ที่บรรดาคนที่ ผมคิดว่า "ไม่รู้จัก" ดันกลายมาเป็น "คนรู้จัก" สายสัมพันธ์จากอดีต ได้หวนกลับมาหาผม ไม่ว่า มันจะมาดี หรือ มาร้ายก็ตาม ...
ผมมีฉายามากมาย ทั้งฉายาที่สาวๆตั้ง นักข่าว พ่อค้า ประชาชน ส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ฉายาที่ดีอะไรนัก ฉายาหนึ่งที่ไม่ค่อยอยากจะยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ พวกเขาเรียกผมว่า "พ่อค้าความตาย" แต่ช่างหัวฉายาเถอะ ใครจะสนกัน ตราบใดที่โลกนี้ ยังยืนยันจะรักษาสันติภาพด้วย อาวุธ ผมคิดว่า งานของผมยังมีความหมาย...
จนกระทั่งวันที่ผมเกือบตายนั่นแหละ
คนบอกว่า ผมไม่ได้สร้่างสันติภาพ ผมสร้างสงครามและปีศาจร้ายต่างหาก
วันนั้นในอัฟกาฯ อาวุธที่ผมสร้าง มันกลับมาทำร้ายผม ในตอนนั้นเองผมถึงตาสว่าง...
หรือผมจะสร้าง ปีศาจ ขึ้นมาจริงๆ ชายคนที่เคยช่วยชีวิตผมในถ้ำ เคยบอกผมว่า
"ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า" คุ้มค่ากับการที่รอดออกไปได้ และนี่คือสิ่งที่ผมคิดได้
ผมทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรตอนมาทำธุรกิจนี้
แต่ผมจะไม่ทำมันต่อ...
ผมกลับมาได้อีกครั้ง พร้อมกับปฏิกรณ์อาร์คที่ฝังติดกับช่องอก เอาล่ะ มันประหลาดอยู่สักหน่อย
แต่นี่หล่ะทีเด็ด ผมคิดจะกลับมาพัฒนาโครงการ ปฏิกรอาร์คอีกรอบ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครเห็นด้วยนัก
เพราะไม่ทำเงินได้รวดเร็วเหมือนตอนที่เราค้าอาวุธ
ทันทีที่ผมกลับมาได้ ผมก็ผลิตอาร์คอันใหม่ทันที บอกลาอาร์คตัวแรกที่ผมผลิตเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง
แต่เพ็พเพอร์กลับไม่ยอมให้ผมเอาไปทิ้ง
"ผมไม่ใช่พวกอาลัยอาวรณ์อดีตหรอกนะ" ผมจำได้ว่าบอกออกไปเช่นนั้น
โชคดีเหลือเกิน ที่เพ็พเพอร์ไม่ได้ฟังคำสั่งผม เธอเอาอาร์คชิ้นนั้นไปใส่กล่องอย่างดีกลับมาเป็นของขวัญให้ผม
สลักชื่อ "อนุสรณ์ว่าโทนี่สตาร์คยังมีหัวใจ" น่ารักจุ๋มจิ๋ม จริงๆ ผมคิดในตอนแรก
แต่ใครจะเชื่อ ว่ามันจะกลับมาช่วยชีวิตผมอีกครั้ง ของที่ผมพยายามทิ้งเพราะคิดว่ามันไร้ค่านั่นแหละ
...นั่นเป็นครั้งที่ 2 ที่ผมพยายามทอดทิ้งอดีต แต่แล้วมันกลับมีค่ากับผมอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน ในภายหลัง...
เอาล่ะ ได้เวลาที่ผมจะเล่าเรื่องของพ่อได้แล้ว
ผมกับพ่อไม่ได้สนิทกันนัก วันๆพ่อเอาแต่คิดเลข ไม่ค่อยได้สนใจผมเท่าไร ผมเติบโตมาพร้อมกับคำยกย่องสรรเสริญ ขณะเดียวกับที่ถูกปรามาสว่าเป็นลูกชายฆาตกร ...
เพราะ...
พ่อเป็นหนึ่งในผู้คิดค้นระเบิดปรมาณู ...
แต่ผมจะว่าอะไรได้ล่ะ เขายิ่งใหญ่ แต่ถ้าใครจะมาบอกว่า พ่อรักผมมาก ถึงขั้นฝากความหวัง ผมคงไม่เชื่อเท่าไรนัก เพราะพ่อไม่เคยทำให้เห็นเลยน่ะสิ...และ ... พ่อไม่ได้ทิ้งไว้แค่บริษัทและชื่อเสียงไว้ให้เพียงอย่างเดียว เขาทิ้งศัตรูไว้ให้ผมด้วย ...
ผมจะเล่าเรื่องไอแวนให้ฟัง...
ผมไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นใคร แต่อยู่ดีๆหมอนี่ก็ทะเล่อทะล่าเข้ามาหาพร้อมกับแส้สายไฟแปล๊บปล๊าบ ที่ผมคิดว่า ...
เอิ่ม... มันค่อนข้างเป็นการเปิดตัวที่เห่ยเอากาีร แต่หมอนั่นคงคิดว่าเท่เต็มประดา แถมยังโผล่หัวมาในจังหวะที่ "บัดซบ" สุดขีด ... ผมพึ่งประกาศให้โลกรู้ไปเมื่อวันก่อนว่า ไม่มีใครสามารถผลิตปฏิกรณ์อาร์คได้แบบผมในระยะเวลาไม่กี่ปีนี้แน่
และไอ้นักมวยปล้ำโรคจิตคนนี้ ก็เป็นคำประกาศว่า ผมมัน "ไอ้ขี้โม้" ตัวจริง
พับผ่าสิ...
ผมสืบหาว่าหมอนี่เป็นใคร แล้วก็ไปเจอตอจนได้...
ดูเหมือนว่า คนจากอดีต ไม่ได้แค่กลับมาช่วยผมเหมือนที่ผ่านมาแล้วหล่ะ
คราวนี้ ผมคิดว่า เรื่องราวในอดีต มันจะกลับมาฆ่าผมซะมากกว่า
แุถม พ่อยังส่งเขามาอีกต่างหาก...
ไอแวนเป็นลูกชายของ แอนตัน ผู้ถือลิขสิทธิ์การผลิตอาร์คร่วมกันกับพ่อ ต่อมาเขาต้องคดีทำให้ถูกฟ้องร้อง
และถูกขับไล่จากบริษัทไป เขาเก็บงำความแค้นไว้จนกระทั่งตัวตาย ...
ลูกชายเขาเลยหันมา เล่นเอากะผมแทน...
เรื่องเซอร์ไพรซ์ ยังไม่หมด...
อยู่ดีๆ ก็มีชายตาเดียวโผล่เข้ามาในชีวิตแล้ว โยนกล่องสมบัติของพ่อให้
แล้วบอกว่า ผมคือกุญแจ ของอนาคต ที่ พ่อผมสร้างไว้
ผมคิดในใจ "หร่า อะไรกันวะ" ผมปฏิเสธ เพราะดูเหมือนที่ผมจำได้ ผมกับพ่อไม่ได้สนิทกัน
ขนาดจะฝากฝังอนาคตอะไรไว้แก่กัน ชายคนนั้น ยังยืนยันว่า ถ้าผมคือลูกชายของ โฮเวิร์ด สตาร์ค
นั่นก็ ถูกคนแล้ว...
และดูเหมือน เขาจะพูดถูก ...
พ่อตายไปหลายสิบปี แต่ยังอุตส่าห์ทิ้งกุญแจ และ กุญแจดอกนี้ยังโคตะระสำคัญตรงที่
มันสามารถช่วยชีวิตผมได้ด้วย ตอนนั้นผมกำลังจะตายด้วยสารพิษจากพาลาเดียม ในอาร์คที่ฝังอยู่บนหน้าอก
สิ่งที่พ่อทิ้งไว้ให้ผมคือ ความลับของ ธาตุใหม่ที่ไม่เคยพบบนโลก ธาตุที่อาจเปลี่ยนแปลงโลกนี้ไปตลอดกาล
แต่ดูเหมือน เรื่องของไอแวน จะเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย
ศัตรูที่พ่อสร้างไว้ให้ในอดีต อาจไม่โหดเท่าที่ผม สร้างเองกับมือหรอก...
ผมไม่ภูมิใจนำเสนอหมอนี่เท่าไร แต่ มันก็กลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตผมอีกครั้งเลยทีเดียว
หมอนี่ชื่อ คิลเลี่ยนครับ ....