ม่านบังใจ (ชื่อชั่วคราว) ตอนที่ ๑
คัทลียา ชิณเขตต์ ยืนหน้ามุ่ยท่ามกลางผู้โดยสารขวักไขว่เต็มสนามบินสุวรรณภูมิ ข้างๆ คือรถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางหลากหลายขนาด หญิงสาวเดินทางไปเรียนต่อและ ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลานานถึงสิบปี จู่ๆ พ่อของเธอก็ยื่นคำขาดให้กลับมาเมืองไทย พร้อมกับแอบขายบ้านที่อเมริกาซึ่งซื้อให้เธออยู่อาศัยระหว่างเรียนหนังสือที่นั่น คัทลียาจำใจกลับมาเมืองไทยตามคำสั่งของพ่อ ทั้งที่เธอคิดจะลงหลักปักฐานที่อเมริกาตลอดชีวิตที่เหลืออยู่
ผู้โดยสารต่างพากันมองเธอเป็นตาเดียว หญิงสาวสวมเสื้อผ้าคอลเลกชั่นล่าสุดจากนิวยอร์ก แฟชั่นวีค เธอเป็นเจ้าของพวกมันก่อนที่จะวางขายที่บูติกเสียอีก รวมถึงรองเท้า กระเป๋า และเครื่องประดับก็เป็นคอลเลกชั่นล่าสุดเช่นเดียวกัน หญิงสาวมองหาคนจากที่มารับเธอ หญิงสาวยังไม่เห็นคนคุ้นหน้า เธอไม่รู้ว่าคนขับรถคนไหนจะมารับ หญิงสาวยืนเท้าสะเอว เคาะส้นรองเท้ากับพื้น เธอไม่ใช่คนที่ทนรออะไรได้เกินห้านาที
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวสะอาดเดินเข้ามาที่ฝั่งประตูผู้โดยสารขาออก ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าก้าวยาวๆ แหวกฝูงชนที่คลาคล่ำทั่วสนามบิน เขารู้ดีว่าคนที่เขาจะมารับนั้น “รออะไรไม่เป็น” แม้จะไม่ได้เจอหน้ามาเป็นสิบปี แต่เขาไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่า “เป็นเธอ”
ชายหนุ่มมองเห็นร่างสูงระหง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าของดีไซเนอร์ระดับโลก ยืนทำหน้าเบื่อโลกพร้อมกับรถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมสารพัดแบรนด์ ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาหญิงสาว
“รอนานไหมครับ คุณแคลร์” ชายหนุ่มทัก คัทลียาหันหน้ามามองคนถามช้าๆ แม้จะผ่านไปสิบปี เธอเองก็ไม่มีทางลืมใบหน้านี้ได้เลย หญิงสาวปรายตามอง พลางคิดว่า
“ทำไมต้องส่งอีตานี่มาด้วยนะ” ก่อนจะตอบว่า “รถอยู่ไหน”
“ทางนี้ครับ คุณแคลร์ตามผมมาแล้วกัน” ชายหนุ่มจัดแจงเข็นรถเดินนำหน้าหญิงสาว เขารับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของเธอจากเสียงเดินรองเท้าที่ลงส้นแรงๆ จนคนแถวนั้นหันมามอง
อศวรรฒ์ รู้ดีว่าชาตินี้เขาก็ไม่มีทางทำให้คัทลียายอมรับว่าเขาเป็น “พี่ชาย” ของเธอได้แน่นอน แม่ของอศวรรฒ์เคยเป็นพยาบาลดูแล คุณเครือฟ้า มารดาของคัทลียา หลังจากมารดาของเธอเสียชีวิต คุณศันต์ บิดาของหญิงสาวก็สมรสกับมารดาของเขา คุณศันต์รักเขาเหมือนกับลูกชายแท้ๆ แต่แก้วตาดวงใจเพียงหนึ่งเดียวคือคุณแคลร์ บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาหลวง
วันนี้อากาศร้อน แดดแรง คัทลียาหยิบแว่นกันแดดมาสวม หญิงสาวยกมือบังแดด พลางค้อนไปที่คนเดินนำหน้า จอดรถซะไกล เดินก็เหนื่อย แดดก็ร้อน ร่มเริ่มก็ไม่รู้จักเตรียมมา หญิงสาวบ่น ในใจ
อศวรรฒ์จอดรถเข็นที่รถยุโรปสีดำ ชายหนุ่มเปิดหลังรถ วางกระเป๋าเรียงทีละใบจนแน่นเต็มพื้นที่ โชคดีที่ปิดท้ายรถได้ ชายหนุ่มเดินอ้อมไปเปิดประตูผู้โดยสารด้านหน้า แต่หญิงสาวเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง ชายหนุ่มปิดประตูพร้อมกับสั่นหัว
“วันนี้เราเป็นคนขับรถนี่นะ” ชายหนุ่มคิดในใจ
อศวรรฒ์เปิดแอร์เบอร์แรงสุด เพราะรู้ดีว่าเธอ “ขี้ร้อน” ชายหนุ่มปรับกระจกมองหลัง คัทลียานั่งหน้าบึ้ง หญิงสาวรู้ตัวว่ากำลังถูกมอง จึงพูดเสียงห้วนว่า
“จะออกรถได้หรือยัง”
“ครับ” อศวรรฒ์สตาร์ทรถ ชายหนุ่มขับรถออกจากสนามบิน มุ่งไปตามถนนที่จะพากลับบ้าน
การกลับมาของคัทลียา คนที่ดีใจที่สุดกลับเป็นแม่ของเขาเอง คัทลียาเองไม่เคยรู้เลยว่า คุณอนงค์ แม่ของเขาเคยทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้เธอมาตั้งแต่เธอคลอด เพราะคุณเครือฟ้ามีสุขภาพไม่แข็งแรง จนกระทั่งเธออายุได้สามขวบนั่นแหละ คุณเครือฟ้าจึงเป็นผู้เลี้ยงเอง
เมื่อตอนย้ายมาอยู่บ้านคุณศันต์ใหม่ๆ คัทลียาอาละวาดใส่แม่ของเขา รวมถึงพาลมาที่ตัวชายหนุ่มด้วย แต่แม่ของเขาก็ไม่เคยโกรธ
“อาร์มจะให้แม่โกรธเกลียดเด็กที่แม่เลี้ยงมากับมือได้หรือ”
ชายหนุ่มขับรถไปได้สักพัก จึงถามหญิงสาวที่นั่งเบาะหลังว่า
“คุณแคลร์หิวหรือเปล่าครับ”
“ไม่” เสียงตอบกลับมาห้วนๆ
อศวรรฒ์หันมามองถนนตรงหน้า ส่วนคัทลียากำลังคิดว่าพ่อเธอจะเรียกตัวเธอกลับมาทำไม อยู่ที่อเมริกาเธอก็มีงานการทำ เงินปันผลของบริษัท ฝ่ายการเงินก็โอนเข้าบัญชีเธอทุกเดือน ถึงหญิงสาวจะไม่ทำงานก็อยู่สุขสบายไปทั้งชาติ “ไอ้พี่อาร์ม” เก่งนักหนาก็ให้ทำงานบริษัทไปซิ
คัทลียามองออกไปนอกหน้าต่าง สิบปีเต็มที่เธอไม่ยอมกลับเมืองไทย ทุกปีพ่อของเธอจะไปเยี่ยมที่นิวยอร์กปีละสองครั้ง ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อเริ่มแย่ตั้งแต่ที่พ่อมีภรรยาคนที่สองและยังมีน้องต่างมารดาอีกสองคน พอคุณอนงค์มารับหน้าที่แม่เลี้ยง ความสัมพันธ์ก็ยิ่งแย่ลง
อศวรรฒ์ลอบมองกระจกมองหลัง เขารู้เหตุผลดีที่สุดว่าเหตุใด คุณศันต์จึงต้องเรียกตัวคัทลียากลับมา ชายหนุ่มไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณศันต์ แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ เขาเองก็ไม่อยากให้คัทลียาต้องอยู่ในสถานะเดียวกับเขา
ลงจากทางด่วน อศวรรฒ์เลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายหลักซึ่งจะพากลับบ้าน ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งเบาะหลัง คัทลียาหลับไปแล้ว อศวรรฒ์ขับรถให้ช้าลง ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถอ้อมไปถนนอีกเส้นหนึ่งเพื่อให้เธอได้นอนอีกสักหน่อย
ม่านบังใจ (ชื่อชั่วคราว) ตอนที ๑
คัทลียา ชิณเขตต์ ยืนหน้ามุ่ยท่ามกลางผู้โดยสารขวักไขว่เต็มสนามบินสุวรรณภูมิ ข้างๆ คือรถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางหลากหลายขนาด หญิงสาวเดินทางไปเรียนต่อและ ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลานานถึงสิบปี จู่ๆ พ่อของเธอก็ยื่นคำขาดให้กลับมาเมืองไทย พร้อมกับแอบขายบ้านที่อเมริกาซึ่งซื้อให้เธออยู่อาศัยระหว่างเรียนหนังสือที่นั่น คัทลียาจำใจกลับมาเมืองไทยตามคำสั่งของพ่อ ทั้งที่เธอคิดจะลงหลักปักฐานที่อเมริกาตลอดชีวิตที่เหลืออยู่
ผู้โดยสารต่างพากันมองเธอเป็นตาเดียว หญิงสาวสวมเสื้อผ้าคอลเลกชั่นล่าสุดจากนิวยอร์ก แฟชั่นวีค เธอเป็นเจ้าของพวกมันก่อนที่จะวางขายที่บูติกเสียอีก รวมถึงรองเท้า กระเป๋า และเครื่องประดับก็เป็นคอลเลกชั่นล่าสุดเช่นเดียวกัน หญิงสาวมองหาคนจากที่มารับเธอ หญิงสาวยังไม่เห็นคนคุ้นหน้า เธอไม่รู้ว่าคนขับรถคนไหนจะมารับ หญิงสาวยืนเท้าสะเอว เคาะส้นรองเท้ากับพื้น เธอไม่ใช่คนที่ทนรออะไรได้เกินห้านาที
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวสะอาดเดินเข้ามาที่ฝั่งประตูผู้โดยสารขาออก ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าก้าวยาวๆ แหวกฝูงชนที่คลาคล่ำทั่วสนามบิน เขารู้ดีว่าคนที่เขาจะมารับนั้น “รออะไรไม่เป็น” แม้จะไม่ได้เจอหน้ามาเป็นสิบปี แต่เขาไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่า “เป็นเธอ”
ชายหนุ่มมองเห็นร่างสูงระหง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าของดีไซเนอร์ระดับโลก ยืนทำหน้าเบื่อโลกพร้อมกับรถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมสารพัดแบรนด์ ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาหญิงสาว
“รอนานไหมครับ คุณแคลร์” ชายหนุ่มทัก คัทลียาหันหน้ามามองคนถามช้าๆ แม้จะผ่านไปสิบปี เธอเองก็ไม่มีทางลืมใบหน้านี้ได้เลย หญิงสาวปรายตามอง พลางคิดว่า
“ทำไมต้องส่งอีตานี่มาด้วยนะ” ก่อนจะตอบว่า “รถอยู่ไหน”
“ทางนี้ครับ คุณแคลร์ตามผมมาแล้วกัน” ชายหนุ่มจัดแจงเข็นรถเดินนำหน้าหญิงสาว เขารับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของเธอจากเสียงเดินรองเท้าที่ลงส้นแรงๆ จนคนแถวนั้นหันมามอง
อศวรรฒ์ รู้ดีว่าชาตินี้เขาก็ไม่มีทางทำให้คัทลียายอมรับว่าเขาเป็น “พี่ชาย” ของเธอได้แน่นอน แม่ของอศวรรฒ์เคยเป็นพยาบาลดูแล คุณเครือฟ้า มารดาของคัทลียา หลังจากมารดาของเธอเสียชีวิต คุณศันต์ บิดาของหญิงสาวก็สมรสกับมารดาของเขา คุณศันต์รักเขาเหมือนกับลูกชายแท้ๆ แต่แก้วตาดวงใจเพียงหนึ่งเดียวคือคุณแคลร์ บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาหลวง
วันนี้อากาศร้อน แดดแรง คัทลียาหยิบแว่นกันแดดมาสวม หญิงสาวยกมือบังแดด พลางค้อนไปที่คนเดินนำหน้า จอดรถซะไกล เดินก็เหนื่อย แดดก็ร้อน ร่มเริ่มก็ไม่รู้จักเตรียมมา หญิงสาวบ่น ในใจ
อศวรรฒ์จอดรถเข็นที่รถยุโรปสีดำ ชายหนุ่มเปิดหลังรถ วางกระเป๋าเรียงทีละใบจนแน่นเต็มพื้นที่ โชคดีที่ปิดท้ายรถได้ ชายหนุ่มเดินอ้อมไปเปิดประตูผู้โดยสารด้านหน้า แต่หญิงสาวเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง ชายหนุ่มปิดประตูพร้อมกับสั่นหัว
“วันนี้เราเป็นคนขับรถนี่นะ” ชายหนุ่มคิดในใจ
อศวรรฒ์เปิดแอร์เบอร์แรงสุด เพราะรู้ดีว่าเธอ “ขี้ร้อน” ชายหนุ่มปรับกระจกมองหลัง คัทลียานั่งหน้าบึ้ง หญิงสาวรู้ตัวว่ากำลังถูกมอง จึงพูดเสียงห้วนว่า
“จะออกรถได้หรือยัง”
“ครับ” อศวรรฒ์สตาร์ทรถ ชายหนุ่มขับรถออกจากสนามบิน มุ่งไปตามถนนที่จะพากลับบ้าน
การกลับมาของคัทลียา คนที่ดีใจที่สุดกลับเป็นแม่ของเขาเอง คัทลียาเองไม่เคยรู้เลยว่า คุณอนงค์ แม่ของเขาเคยทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้เธอมาตั้งแต่เธอคลอด เพราะคุณเครือฟ้ามีสุขภาพไม่แข็งแรง จนกระทั่งเธออายุได้สามขวบนั่นแหละ คุณเครือฟ้าจึงเป็นผู้เลี้ยงเอง
เมื่อตอนย้ายมาอยู่บ้านคุณศันต์ใหม่ๆ คัทลียาอาละวาดใส่แม่ของเขา รวมถึงพาลมาที่ตัวชายหนุ่มด้วย แต่แม่ของเขาก็ไม่เคยโกรธ
“อาร์มจะให้แม่โกรธเกลียดเด็กที่แม่เลี้ยงมากับมือได้หรือ”
ชายหนุ่มขับรถไปได้สักพัก จึงถามหญิงสาวที่นั่งเบาะหลังว่า
“คุณแคลร์หิวหรือเปล่าครับ”
“ไม่” เสียงตอบกลับมาห้วนๆ
อศวรรฒ์หันมามองถนนตรงหน้า ส่วนคัทลียากำลังคิดว่าพ่อเธอจะเรียกตัวเธอกลับมาทำไม อยู่ที่อเมริกาเธอก็มีงานการทำ เงินปันผลของบริษัท ฝ่ายการเงินก็โอนเข้าบัญชีเธอทุกเดือน ถึงหญิงสาวจะไม่ทำงานก็อยู่สุขสบายไปทั้งชาติ “ไอ้พี่อาร์ม” เก่งนักหนาก็ให้ทำงานบริษัทไปซิ
คัทลียามองออกไปนอกหน้าต่าง สิบปีเต็มที่เธอไม่ยอมกลับเมืองไทย ทุกปีพ่อของเธอจะไปเยี่ยมที่นิวยอร์กปีละสองครั้ง ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อเริ่มแย่ตั้งแต่ที่พ่อมีภรรยาคนที่สองและยังมีน้องต่างมารดาอีกสองคน พอคุณอนงค์มารับหน้าที่แม่เลี้ยง ความสัมพันธ์ก็ยิ่งแย่ลง
อศวรรฒ์ลอบมองกระจกมองหลัง เขารู้เหตุผลดีที่สุดว่าเหตุใด คุณศันต์จึงต้องเรียกตัวคัทลียากลับมา ชายหนุ่มไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณศันต์ แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ เขาเองก็ไม่อยากให้คัทลียาต้องอยู่ในสถานะเดียวกับเขา
ลงจากทางด่วน อศวรรฒ์เลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายหลักซึ่งจะพากลับบ้าน ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งเบาะหลัง คัทลียาหลับไปแล้ว อศวรรฒ์ขับรถให้ช้าลง ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถอ้อมไปถนนอีกเส้นหนึ่งเพื่อให้เธอได้นอนอีกสักหน่อย