ทดลองเขียนดูนะครับ ตอนนี้อาจจะยังไม่สามารถเล่าพื้นหลังและแรงบันดาลใจของนิยายได้ เพราะคนที่รู้ที่มาอาจจะเดาเรื่องได้หมดแน่ ๆ เลย มันอาจจะน่าเบื่อหน่อย และยังไม่เห็นอะไรชัดเจนในตอนแรก แต่หวังว่าคงจะมีคนชอบแนวนี้บ้างนะครับ สำหรับภาพที่ใช้ประกอบคือ The Triumph of Virtue and Nobility Over Ignorance เป็นภาพที่ผมชอบมาก ผมเห็นภาพนี้ครั้งแรกจากปกหนังสือที่เป็นส่วนหนึ่งในแรงบันดาลใจสำหรับเรื่องนี้น่ะครับ
.
.
.
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกอยู่ใต้อำนาจของปีศาจผู้ชั่วร้ายผู้ซึ่งทรงมหิทธิเดชะสูงสุดและเป็นสัพพัญญู แต่กระนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ยอมสยบต่ออำนาจของปีศาจ พวกเขาเรียกตนเองว่า 'Over Man'
และกาลครั้งนั้น อลิธีอาผู้งดงามก็จดจารบันทึกเรื่องราวการเดินทางของเหล่าโอเวอร์แมนที่จะล้มล้างมหิทธิอำนาจของปีศาจชั่วร้าย และเรื่องก็ดำเนินไปเช่นนี้
ดิเก้ผู้ซื่อตรงมิได้เขียนอะไรเลย นางเฝ้าดูอลิธีอาทำงานอยู่เงียบ ๆ อาเรเต้ทอผ้าอยู่ข้าง ๆ อย่างอุตสาหะ ลายผ้าของนางทั้งยุ่งเหยิงและผิดเพี้ยน โซเฟียหัวเราะเย้ยหยันและชี้จุดที่น่าเกลียดน่าชังที่บนผืนผ้า พิเอเธียกรุยกรายเข้ามาในห้องโถงอันกว้างใหญ่ที่เหล่าหญิงสาวทำงานอดิเรกของพวกนางอยู่ นางบอกให้โซเฟียหุบปากและกล่าวกับอลิธีอาว่ามีเรื่องสนทนาด้วย
อลิธีอาผู้เลอโฉมวางปากกาขนห่านลง และตามพิเอเธียออกไปข้างนอกโถง พวกนางเดินไปด้วยคุยไปด้วยในทางเดินที่ลาดประดับด้วยลายทองแดงและตะกั่ว ภาพของการกำเนิดโลกบรรยายอยู่บนผนัง การคลี่คลายของเกลียวคลื่นและภูเขา ซึ่งเป็นผลงานของนักเล่าเรื่องที่เป็นบรรพบุรุษของพวกนาง ภาพเหล่านั้นบิดไปมาอย่างแช่มช้อยราวกับมีชีวิต ดิเก้ซึ่งชื่นชอบที่จะอยู่ใกล้อลิธีอาเป็นอย่างยิ่งเดินตามพี่น้องของนางทั้งคู่พลางครุ่นคิดว่าเมื่อไหร่ที่ผลงานของอลิธีอาอันเป็นที่รักยิ่งจะถูกประดับประดาบนผนังทางเดินเช่นเดียวกับนักเล่าเรื่องคนอื่น ๆ ที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว
"เดวิดกำลังจะออกเดินทาง เขากล่าวกับสหายของเขาว่าเขาทนโลกที่ไม่แน่นอนแห่งนี้ไม่ได้" พิเอเธียกล่าวถึงชายหนุ่มแข็งแรงผู้หนึ่งที่ทั้งคู่รู้จัก
"ข้าหวังให้เขาพบความจริง ความจริงเป็นสิ่งที่แน่นอนและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เหมือนกับการสร้างโลกที่ผ่านมานานแสนนานแล้ว และสิ่งที่ผ่านไปแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" อลิธีอาประกาศสัจจะอย่างแช่มช้า ทว่าเด็ดขาด
พิเอเธียพยักหน้าเห็นด้วย "อดีตเป็นสิ่งเดียวที่วางใจได้ แต่อนาคตไม่แน่นอน คนที่อายุเยาว์มักจะมองไปยังอนาคต"
"พวกโอเวอร์แมนมองไปยังอนาคตเสมอ เขาไม่พอใจเพียงแค่ความจริงเกี่ยวกับอดีต แต่ยังต้องการความจริงเกี่ยวกับอนาคต"
"หรือพวกเขาแค่อยากให้อนาคตเป็นอย่างที่เขาต้องการ ความแน่นอนหรือสัจจะอาจจะไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาแสวงหา" ดิเก้ออกความเห็นแทรกขึ้นมา อลิธีอาหันไปมองอย่างรับรู้ เดินช้าลงและควงแขนน้องสาวคนเล็ก เธอรู้ว่าน้องสาวคนนี้รักเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้ต้องการเธอเสมอไป ในบางครั้งอลิธีอาจึงแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ตัวว่าดิเก้อยู่ใกล้ ๆ
"ดิเก้ที่รักของพวกเรา มันเป็นเรื่องยากที่ใครก็ตามจะบอกได้ว่าตนต้องการอะไร ความปรารถนามักจะหลอกลวงเรา เหมือนนกนางนวลที่เห็นแสงระยิบระยับน่าหลงใหลราวกับอัญมณีในมหาสมุทรเบื้องล่าง แต่ครั้นโฉบลงไปใกล้ก็เห็นว่าเป็นเพียงพรายคลื่นที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ความปรารถนา..." ครั้นถึงตรงนี้นางก็รำพึงกับตนเอง "มันมักจะเกิดขึ้นเมื่อเราแน่ใจว่าอยากจะเป็นอะไรสักอย่าง แต่ว่าถ้ามันเพียงแค่น่าสนใจ เราไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ เราจะเรียกว่าความปรารถนาได้หรือไม่"
"อนาคตที่ไม่แน่นอนก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ น้องไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนพวกนั้นจึงไม่มีความปรารถนาเดียวกับพี่อลิธีอา"
"ดิเก้น้องรัก ใช่ว่าทุกคนจะรักพี่และอยากคิดแบบพี่ แม้แต่ตัวพี่เองก็ยังไม่อยากจะเป็นอย่างที่เป็นอยู่นี่เลย"
พิเอเธียซึ่งเงียบไปนาน หัวเราะอย่างขบขัน "อลิธีอาเอ๋ย เมื่อครู่เจ้ายังพูดอยู่เลยว่าความปรารถนาเป็นเรื่องที่พูดได้ยาก แต่เจ้ากลับเอ่ยถึงความไม่ปรารถนาได้อย่างง่ายดายอะไรเช่นนี้"
"ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเลิกพูดถึงความปรารถนาและความไม่ปรารถนา และจะกลับไปที่โต๊ะหนังสือและเขียนจดหมายถึงเดวิดสักฉบับ"
.
Over Man! ตอนที่ 1 อลิธีอา
.
.
.
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกอยู่ใต้อำนาจของปีศาจผู้ชั่วร้ายผู้ซึ่งทรงมหิทธิเดชะสูงสุดและเป็นสัพพัญญู แต่กระนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ยอมสยบต่ออำนาจของปีศาจ พวกเขาเรียกตนเองว่า 'Over Man'
และกาลครั้งนั้น อลิธีอาผู้งดงามก็จดจารบันทึกเรื่องราวการเดินทางของเหล่าโอเวอร์แมนที่จะล้มล้างมหิทธิอำนาจของปีศาจชั่วร้าย และเรื่องก็ดำเนินไปเช่นนี้
ดิเก้ผู้ซื่อตรงมิได้เขียนอะไรเลย นางเฝ้าดูอลิธีอาทำงานอยู่เงียบ ๆ อาเรเต้ทอผ้าอยู่ข้าง ๆ อย่างอุตสาหะ ลายผ้าของนางทั้งยุ่งเหยิงและผิดเพี้ยน โซเฟียหัวเราะเย้ยหยันและชี้จุดที่น่าเกลียดน่าชังที่บนผืนผ้า พิเอเธียกรุยกรายเข้ามาในห้องโถงอันกว้างใหญ่ที่เหล่าหญิงสาวทำงานอดิเรกของพวกนางอยู่ นางบอกให้โซเฟียหุบปากและกล่าวกับอลิธีอาว่ามีเรื่องสนทนาด้วย
อลิธีอาผู้เลอโฉมวางปากกาขนห่านลง และตามพิเอเธียออกไปข้างนอกโถง พวกนางเดินไปด้วยคุยไปด้วยในทางเดินที่ลาดประดับด้วยลายทองแดงและตะกั่ว ภาพของการกำเนิดโลกบรรยายอยู่บนผนัง การคลี่คลายของเกลียวคลื่นและภูเขา ซึ่งเป็นผลงานของนักเล่าเรื่องที่เป็นบรรพบุรุษของพวกนาง ภาพเหล่านั้นบิดไปมาอย่างแช่มช้อยราวกับมีชีวิต ดิเก้ซึ่งชื่นชอบที่จะอยู่ใกล้อลิธีอาเป็นอย่างยิ่งเดินตามพี่น้องของนางทั้งคู่พลางครุ่นคิดว่าเมื่อไหร่ที่ผลงานของอลิธีอาอันเป็นที่รักยิ่งจะถูกประดับประดาบนผนังทางเดินเช่นเดียวกับนักเล่าเรื่องคนอื่น ๆ ที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว
"เดวิดกำลังจะออกเดินทาง เขากล่าวกับสหายของเขาว่าเขาทนโลกที่ไม่แน่นอนแห่งนี้ไม่ได้" พิเอเธียกล่าวถึงชายหนุ่มแข็งแรงผู้หนึ่งที่ทั้งคู่รู้จัก
"ข้าหวังให้เขาพบความจริง ความจริงเป็นสิ่งที่แน่นอนและไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เหมือนกับการสร้างโลกที่ผ่านมานานแสนนานแล้ว และสิ่งที่ผ่านไปแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง" อลิธีอาประกาศสัจจะอย่างแช่มช้า ทว่าเด็ดขาด
พิเอเธียพยักหน้าเห็นด้วย "อดีตเป็นสิ่งเดียวที่วางใจได้ แต่อนาคตไม่แน่นอน คนที่อายุเยาว์มักจะมองไปยังอนาคต"
"พวกโอเวอร์แมนมองไปยังอนาคตเสมอ เขาไม่พอใจเพียงแค่ความจริงเกี่ยวกับอดีต แต่ยังต้องการความจริงเกี่ยวกับอนาคต"
"หรือพวกเขาแค่อยากให้อนาคตเป็นอย่างที่เขาต้องการ ความแน่นอนหรือสัจจะอาจจะไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาแสวงหา" ดิเก้ออกความเห็นแทรกขึ้นมา อลิธีอาหันไปมองอย่างรับรู้ เดินช้าลงและควงแขนน้องสาวคนเล็ก เธอรู้ว่าน้องสาวคนนี้รักเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้ต้องการเธอเสมอไป ในบางครั้งอลิธีอาจึงแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ตัวว่าดิเก้อยู่ใกล้ ๆ
"ดิเก้ที่รักของพวกเรา มันเป็นเรื่องยากที่ใครก็ตามจะบอกได้ว่าตนต้องการอะไร ความปรารถนามักจะหลอกลวงเรา เหมือนนกนางนวลที่เห็นแสงระยิบระยับน่าหลงใหลราวกับอัญมณีในมหาสมุทรเบื้องล่าง แต่ครั้นโฉบลงไปใกล้ก็เห็นว่าเป็นเพียงพรายคลื่นที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ความปรารถนา..." ครั้นถึงตรงนี้นางก็รำพึงกับตนเอง "มันมักจะเกิดขึ้นเมื่อเราแน่ใจว่าอยากจะเป็นอะไรสักอย่าง แต่ว่าถ้ามันเพียงแค่น่าสนใจ เราไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ เราจะเรียกว่าความปรารถนาได้หรือไม่"
"อนาคตที่ไม่แน่นอนก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ น้องไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนพวกนั้นจึงไม่มีความปรารถนาเดียวกับพี่อลิธีอา"
"ดิเก้น้องรัก ใช่ว่าทุกคนจะรักพี่และอยากคิดแบบพี่ แม้แต่ตัวพี่เองก็ยังไม่อยากจะเป็นอย่างที่เป็นอยู่นี่เลย"
พิเอเธียซึ่งเงียบไปนาน หัวเราะอย่างขบขัน "อลิธีอาเอ๋ย เมื่อครู่เจ้ายังพูดอยู่เลยว่าความปรารถนาเป็นเรื่องที่พูดได้ยาก แต่เจ้ากลับเอ่ยถึงความไม่ปรารถนาได้อย่างง่ายดายอะไรเช่นนี้"
"ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเลิกพูดถึงความปรารถนาและความไม่ปรารถนา และจะกลับไปที่โต๊ะหนังสือและเขียนจดหมายถึงเดวิดสักฉบับ"
.