น้องคะ

พี่อายุ 39
พี่เป็นมะเร็ง ยังรักษาตัวอยู่
ลูกสองคน
เงินเก็บไม่มี สังคมไม่เหลือ พี่จบโทจุฬา พี่เคยเป็นผู้ช่วยประธานบริษัท พี่พูดภาษาอังกฤษได้ไม่อายใคร

พี่ถูกปฏิเสธงานจนท้อ สิ่งที่บัดซบกว่าเลิกกัน คือ ไม่มีใครให้โอกาสเราในสังคม บ้านไม่มี แม่อยู่ตปท. พี่ไปหาไม่ได้ แปลว่าไม่มีที่ให้กลับ ไม่มีที่จะไป ไม่มีเงินจะตั้งตัว สินสมรสพี่ไม่ได้อะไรเลยสักแดงเดียว พี่ทนอยู่ในบ้านเดิม แลกที่อยู่ ด้วยเงื่อนไขต้องดูแลลูกเหมือนเดิม

ทุกวันนี้พี่รับทำความสะอาดบ้านค่ะ อ่านไม่ผิดค่ะ รับทำความสะอาด บ้าน คอนโด จบโทจุฬา ล้างส้วมค่ะ ทุกวันนี้ พี่รับจ้างทุกชนิด รับแปลงาน รับออเดอร์อาหาร รับจ้างซื้อของตามเซเว่น (พวกที่มี code ใต้ฝา) ขายต่างชาติ

พี่ทำงานทุกวัน ไม่หยุดพัก ร้องไห้ค่ะ พี่ร้อง บางวันหนักมาก อยากตาย โทรหาสายด่วนสุขภาพจิต กลัวห้ามตัวเองไม่อยู่ กลัวลูกนั่งรอที่รร.


สิ่งเดียวที่ตอนนี้น้องยังขาด คือความบ้าค่ะ มันต้องได้ ต้องลูกบ้า เอาชนะลูกเดียว เคยเห็นควายวิ่งไหมคะ  วิ่งชนแบบไม่คิดขีวิต น้องต้องบ้าเบอร์นี้เลย ลุยไป

วันนึงน้องจะพบว่า มีไอ้ส้นตึกในชีวิต อาจจะดีกว่า ง่ายกว่า แต่เงินที่น้องหามาเอง ตะเอาไปย้อมผม เอาไปซื้อเสื้อในสวยๆ มันหอมมันหวานกว่าเงินจากไอ้ส้นตึกเยอะ

พี่จะพิมแค่นี้ เพราะตราบเท่าที่น้องพังไม่พินาศ น้องจะไม่เข้าใจสิ่งที่พี่พูด เมื่อมันพินาศ น้องจะเข้าใจที่พี่บอก

พี่เป็นกำลังใจให้
สู้ค่ะ แม้ต้องสู้แบบควาย ก็ต้องสู้