บทที่ 1
http://pantip.com/topic/35590174
บทที่ 2
http://pantip.com/topic/35615023
ขอบคุณกำลังใจจากคุณป้าทุยบ้านทุ่ง ถูกใจ, คุณริมแม่โขง ถูกใจ,พี่นุ้ย ณวลี ถูกใจ, คุณสายป่านสีชมพู ถูกใจ,พี่ไก่ kdunagin ถูกใจ,คุณดาว Lady Star 919 ถูกใจ,คุณ PuPaKae ถูกใจ,จารย์จี GTW ถูกใจ และพี่โอ เขมปัณณ์ ถูกใจครับ
---------------------------
บทที่ 3
Congestive Heart failure
บุศลินทร์วางสมาร์ทโฟนของตนเองลงด้วยความไม่พึงใจหลังติดต่อกับศาเวธน์ไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อคืน เขาหายตัวไปจากงานชุมนุมบนภูเขานวลปราง แม้จะบอกว่าไม่ให้รอเพราะไม่กลับบ้าน แต่เล่นหายไปทั้งวันจนเลยสิบสองชั่วโมงแบบนี้ ไม่คิดว่าจะฉีกหน้าคู่หมั้นอย่างเธอไปหน่อยหรือ?
โอเค ต้องยอมรับละนะว่าเขาเข้าพิธีหมั้นโดยไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเธอเลย แม้จะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่สำหรับเขา ‘เฟยเว่ยหลิน’ เป็นเพียงลูกสาวของอาสามที่ตายไปโดยไม่มีญาติพี่น้องคนไหนหลงเหลือ ทำให้เธอมีสถานะเป็นเด็กกำพร้า พ่อของเขาจึงรับมาเลี้ยงดูในฐานะบุตรบุญธรรม และก็ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ก่อนพ่อเธอจะตาย ว่าเมื่อลูกชายลูกสาวของพี่ใหญ่และน้องสามแห่งแก๊งกิเลนเติบโตพอที่จะมีครอบครัว เด็กทั้งคู่จะได้แต่งงานกัน
ฟังดูโรแมนติกเพ้อฝันดี
แต่โชคร้ายที่ความเป็นจริงไม่เคยมีคำว่าราบรื่น
บุศลินทร์มาอยู่กับซือเป่าตอนอายุสิบขวบ ขณะนั้นศาเวธน์หรือนายน้อยหยางเจี๋ยของทุกคนมีอายุสิบสี่ เขาแตกเนื้อหนุ่มใหม่หมาด สาวใช้ในคฤหาสน์ห้อมล้อมหน้าหลัง บุศลินทร์ถึงจะได้ชื่อว่าบุตรบุญธรรม แต่โอกาสที่จะได้พบเจอหรือพูดคุยกับพี่ชายคนนี้มีเพียงช่วงเช้าเย็นที่โต๊ะอาหาร และเขาดูจะไม่ได้สนใจการมีอยู่ของตัวเธอ มากไปกว่าเพิ่มเด็กในบ้านมาอีกคนหนึ่ง
“คุณหนูหลินครับ มีคนเจอเฮียหยางอยู่ที่โรงพยาบาลครับ” หลง หนึ่งในบอดีการ์ดประจำร้านอาหารก้าวเท้าเข้ามารายงานในห้องทำงานของเธอ
ดวงตาของบุศลินทร์เบิกโตอย่างไม่คาดคิดพร้อมกับภาพในอดีตหายลับไปจากสมอง เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเกินจะควบคุมมาดนิ่ง
“เฮียเป็นอะไร เกิดอุบัติเหตุเหรอ?”
“เอ่อ เปล่าครับ” บอดีการ์ดผู้มีจุดเด่นคือรอยแผลเป็นที่ใต้คาง เกิดอาการตะกุกตะกักขึ้นมาฉับพลัน
“แล้วเฮียไปอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง หรือท่านเป็นอะไร” ทุกคนในแก๊งกิเลนเรียกจางซือเป่าว่า ‘ท่าน’ หมด แม้แต่บุศลินทร์ก็เรียก ยกเว้นตอนที่พูดคุยเป็นการส่วนตัวกันเท่านั้น หล่อนถึงจะเรียกว่าที่พ่อสามีว่าลุงใหญ่
“ท่านก็ไม่ได้เป็นอะไรครับ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร” บุศลินทร์ขึ้นเสียงดุ ใบหน้าค่อยคลายความตกใจกลับมาสู่ความสงบนิ่งอีกครั้ง หากศาเวธน์หรือซือเป่าไม่ได้เป็นอันตรายอะไร ก็ไม่มีเหตุใดให้เธอจะต้องเดือดร้อน “มีอะไรรีบพูดออกมา ชักช้านายจะถูกพักงานสองวัน เร็วเข้า”
“งั้นคุณหนูอย่าบอกเฮียหยางนะครับว่าได้ภาพนี้มาจากผม” หลงพูด ก่อนจะล้วงมือเข้าในอกเสื้อ หยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนออกมายื่นส่งให้เธอ
ทันทีที่เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอหลังบุศลินทร์รับสมาร์ตโฟนมาดู ดวงตาคู่คมของหญิงสาวก็เป็นประกายวาวโรจน์ เธอจัดการส่งรูปนั้นเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยียบขณะคืนสมาร์ตโฟนกลับไป
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
ผู้หญิง ที่เธอพูดถึง คือหญิงสาวในชุดเสื้อกาวน์คนหนึ่งกำลังรับช่อดอกไม้ที่ศาเวธน์ส่งให้ ทั้งสองคนอยู่ในลานจอดรถของที่ไหนสักแห่ง เบื้องหลังที่ประดับฉากคือรถมอเตอร์ไซค์สีแดงเพลิงคู่ใจของชายหนุ่มผู้กำลังจะแต่งงานกับเธอในเดือนนี้ของอีกหนึ่งปีข้างหน้า
“เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลเอื้อกล้าครับ”
“ฉันมีตา ฉันเห็นเสื้อกาวน์ ที่ฉันอยากรู้คือเจ้าหล่อนเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมาเกี่ยวข้องกับเฮียหยางได้ต่างหาก” บุศลินทร์เชือดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ทำเอาผู้ถูกไต่ถามต้องยืนก้มหน้าตอบรับว่า
“ผมจะรีบไปสืบเดี๋ยวนี้ครับ”
“ดี แล้วอย่าให้เฮียรู้ว่าฉันกำลังสืบประวัติหล่อน” คุณหนูหลินของชาวแก๊งกิเลนไม่ลืมกำชับ เมื่อหลงถอยกายออกไปจากห้อง ความเงียบสงบขยายตัวในบรรยากาศ เสียงตรวจเช็คเครื่องดนตรีดังแทรกซึมผ่านผนังมาจากห้องอาหารด้านนอก บุศลินทร์หย่อนกายกลับลงนั่งบนเก้าอี้ ลมหายใจถูกระบายออกมาเพื่อบรรเทาความร้อนวูบวาบบนใบหน้า
ในชีวิตนี้ เธอจำไม่ได้เลยว่าเคยได้รับดอกไม้จากศาเวธน์หรือไม่ นอกจากในวันรับปริญญา
... แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงได้รับช่อดอกไม้จากเขาได้?
ยิ่งคิด บุศลินทร์ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ ระยะหลังศาเวธน์ทำตัวมีลับลมคมใน เหมือนเขาปิดบังอะไรบางอย่างจากเธอ เรื่องผู้หญิงงั้นหรือ? บุตรสาวบุญธรรมของหัวหน้าแก๊งกิเลนขมวดคิ้ว เธอไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงคนไหนทำให้หัวใจของศาเวธน์หวั่นไหวได้ ก็ในเมื่อตัวเธอเองยังทำไม่ได้ แล้วจะมีคนทำได้ด้วยหรือ?
เจ้าของผมยาวประบ่าที่รวบมัดเป็นมวยเล็กด้านหลังอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนขึ้นมากดดูรูปที่สร้างความเจ็บแปลบแก่หัวใจ หากมีใครสักคนเปิดประตูห้องทำงานของบุศลินทร์เข้ามาในตอนนี้ ก็จะได้พบกับแววตาที่บ่งความกระจ่างว่า เธอเป็นคนที่คุณไม่ควรไปมีปัญหาด้วยประการทั้งปวง
เทพบุตรกิเลนไฟ - บทที่ 3
บทที่ 1 http://pantip.com/topic/35590174
บทที่ 2 http://pantip.com/topic/35615023
ขอบคุณกำลังใจจากคุณป้าทุยบ้านทุ่ง ถูกใจ, คุณริมแม่โขง ถูกใจ,พี่นุ้ย ณวลี ถูกใจ, คุณสายป่านสีชมพู ถูกใจ,พี่ไก่ kdunagin ถูกใจ,คุณดาว Lady Star 919 ถูกใจ,คุณ PuPaKae ถูกใจ,จารย์จี GTW ถูกใจ และพี่โอ เขมปัณณ์ ถูกใจครับ
Congestive Heart failure
บุศลินทร์วางสมาร์ทโฟนของตนเองลงด้วยความไม่พึงใจหลังติดต่อกับศาเวธน์ไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อคืน เขาหายตัวไปจากงานชุมนุมบนภูเขานวลปราง แม้จะบอกว่าไม่ให้รอเพราะไม่กลับบ้าน แต่เล่นหายไปทั้งวันจนเลยสิบสองชั่วโมงแบบนี้ ไม่คิดว่าจะฉีกหน้าคู่หมั้นอย่างเธอไปหน่อยหรือ?
โอเค ต้องยอมรับละนะว่าเขาเข้าพิธีหมั้นโดยไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเธอเลย แม้จะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่สำหรับเขา ‘เฟยเว่ยหลิน’ เป็นเพียงลูกสาวของอาสามที่ตายไปโดยไม่มีญาติพี่น้องคนไหนหลงเหลือ ทำให้เธอมีสถานะเป็นเด็กกำพร้า พ่อของเขาจึงรับมาเลี้ยงดูในฐานะบุตรบุญธรรม และก็ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ก่อนพ่อเธอจะตาย ว่าเมื่อลูกชายลูกสาวของพี่ใหญ่และน้องสามแห่งแก๊งกิเลนเติบโตพอที่จะมีครอบครัว เด็กทั้งคู่จะได้แต่งงานกัน
ฟังดูโรแมนติกเพ้อฝันดี
แต่โชคร้ายที่ความเป็นจริงไม่เคยมีคำว่าราบรื่น
บุศลินทร์มาอยู่กับซือเป่าตอนอายุสิบขวบ ขณะนั้นศาเวธน์หรือนายน้อยหยางเจี๋ยของทุกคนมีอายุสิบสี่ เขาแตกเนื้อหนุ่มใหม่หมาด สาวใช้ในคฤหาสน์ห้อมล้อมหน้าหลัง บุศลินทร์ถึงจะได้ชื่อว่าบุตรบุญธรรม แต่โอกาสที่จะได้พบเจอหรือพูดคุยกับพี่ชายคนนี้มีเพียงช่วงเช้าเย็นที่โต๊ะอาหาร และเขาดูจะไม่ได้สนใจการมีอยู่ของตัวเธอ มากไปกว่าเพิ่มเด็กในบ้านมาอีกคนหนึ่ง
“คุณหนูหลินครับ มีคนเจอเฮียหยางอยู่ที่โรงพยาบาลครับ” หลง หนึ่งในบอดีการ์ดประจำร้านอาหารก้าวเท้าเข้ามารายงานในห้องทำงานของเธอ
ดวงตาของบุศลินทร์เบิกโตอย่างไม่คาดคิดพร้อมกับภาพในอดีตหายลับไปจากสมอง เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเกินจะควบคุมมาดนิ่ง
“เฮียเป็นอะไร เกิดอุบัติเหตุเหรอ?”
“เอ่อ เปล่าครับ” บอดีการ์ดผู้มีจุดเด่นคือรอยแผลเป็นที่ใต้คาง เกิดอาการตะกุกตะกักขึ้นมาฉับพลัน
“แล้วเฮียไปอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง หรือท่านเป็นอะไร” ทุกคนในแก๊งกิเลนเรียกจางซือเป่าว่า ‘ท่าน’ หมด แม้แต่บุศลินทร์ก็เรียก ยกเว้นตอนที่พูดคุยเป็นการส่วนตัวกันเท่านั้น หล่อนถึงจะเรียกว่าที่พ่อสามีว่าลุงใหญ่
“ท่านก็ไม่ได้เป็นอะไรครับ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร” บุศลินทร์ขึ้นเสียงดุ ใบหน้าค่อยคลายความตกใจกลับมาสู่ความสงบนิ่งอีกครั้ง หากศาเวธน์หรือซือเป่าไม่ได้เป็นอันตรายอะไร ก็ไม่มีเหตุใดให้เธอจะต้องเดือดร้อน “มีอะไรรีบพูดออกมา ชักช้านายจะถูกพักงานสองวัน เร็วเข้า”
“งั้นคุณหนูอย่าบอกเฮียหยางนะครับว่าได้ภาพนี้มาจากผม” หลงพูด ก่อนจะล้วงมือเข้าในอกเสื้อ หยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนออกมายื่นส่งให้เธอ
ทันทีที่เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอหลังบุศลินทร์รับสมาร์ตโฟนมาดู ดวงตาคู่คมของหญิงสาวก็เป็นประกายวาวโรจน์ เธอจัดการส่งรูปนั้นเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยียบขณะคืนสมาร์ตโฟนกลับไป
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
ผู้หญิง ที่เธอพูดถึง คือหญิงสาวในชุดเสื้อกาวน์คนหนึ่งกำลังรับช่อดอกไม้ที่ศาเวธน์ส่งให้ ทั้งสองคนอยู่ในลานจอดรถของที่ไหนสักแห่ง เบื้องหลังที่ประดับฉากคือรถมอเตอร์ไซค์สีแดงเพลิงคู่ใจของชายหนุ่มผู้กำลังจะแต่งงานกับเธอในเดือนนี้ของอีกหนึ่งปีข้างหน้า
“เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลเอื้อกล้าครับ”
“ฉันมีตา ฉันเห็นเสื้อกาวน์ ที่ฉันอยากรู้คือเจ้าหล่อนเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมาเกี่ยวข้องกับเฮียหยางได้ต่างหาก” บุศลินทร์เชือดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ทำเอาผู้ถูกไต่ถามต้องยืนก้มหน้าตอบรับว่า
“ผมจะรีบไปสืบเดี๋ยวนี้ครับ”
“ดี แล้วอย่าให้เฮียรู้ว่าฉันกำลังสืบประวัติหล่อน” คุณหนูหลินของชาวแก๊งกิเลนไม่ลืมกำชับ เมื่อหลงถอยกายออกไปจากห้อง ความเงียบสงบขยายตัวในบรรยากาศ เสียงตรวจเช็คเครื่องดนตรีดังแทรกซึมผ่านผนังมาจากห้องอาหารด้านนอก บุศลินทร์หย่อนกายกลับลงนั่งบนเก้าอี้ ลมหายใจถูกระบายออกมาเพื่อบรรเทาความร้อนวูบวาบบนใบหน้า
ในชีวิตนี้ เธอจำไม่ได้เลยว่าเคยได้รับดอกไม้จากศาเวธน์หรือไม่ นอกจากในวันรับปริญญา
... แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงได้รับช่อดอกไม้จากเขาได้?
ยิ่งคิด บุศลินทร์ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ ระยะหลังศาเวธน์ทำตัวมีลับลมคมใน เหมือนเขาปิดบังอะไรบางอย่างจากเธอ เรื่องผู้หญิงงั้นหรือ? บุตรสาวบุญธรรมของหัวหน้าแก๊งกิเลนขมวดคิ้ว เธอไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงคนไหนทำให้หัวใจของศาเวธน์หวั่นไหวได้ ก็ในเมื่อตัวเธอเองยังทำไม่ได้ แล้วจะมีคนทำได้ด้วยหรือ?
เจ้าของผมยาวประบ่าที่รวบมัดเป็นมวยเล็กด้านหลังอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนขึ้นมากดดูรูปที่สร้างความเจ็บแปลบแก่หัวใจ หากมีใครสักคนเปิดประตูห้องทำงานของบุศลินทร์เข้ามาในตอนนี้ ก็จะได้พบกับแววตาที่บ่งความกระจ่างว่า เธอเป็นคนที่คุณไม่ควรไปมีปัญหาด้วยประการทั้งปวง