งานนี้วัดกันที่ความคมระหว่างแนวรุกทั้งสองทีม ญี่ปุ่น นำโดย โอกาซากิ, ฮอนดะ , คากาวะ
ส่วนทีมไทย ธีรศิลป์ , ชนาธิป , และสิโรจน์ (ที่อยากเห็น) ท้ายเกมไทยนำ 1-0
เปลี่ยนบังดุลลงมาเล่นเกมรับ ไทยเก็บสามแต้มแรก (มโน แพร๊บบบ..)
กลับมาสู่ความเป็นจริง พูดถึงชื่อเสียงและความสำเร็จของนักเตะคีย์แมนทีมชาติญี่ปุ่นอาจจะเทียบกันไม่ได้
แต่ถ้ามามองกันให้ดีๆ แล้วแบบ ..Head to Head
ธีรศิลป์ vs โอกาซากิ ความสามารถดีคนละอย่าง โอกาซากิมีความฟิตแต่ก็ไม่ได้จี๊ดจ๊าดเสียจนทำให้กองหลังทีมใดถึงขั้นหลังหักไปซะทีเดียว
หรือจะยิงโป้งปิดบัญชีแบบคมกริบก็ไม่ถนัดสายตานัก ส่วนเจ้ามุ้ยของเราก็มีลีลาการไปกับบอลเปรียบเทียบกับคนเต้นระบำแบบพริ้วไหว
ทักษะเฉพาะตัวเจ้ามุ้ยไม่เลวเลยทีเดียวเชียว มิหนำซ้ำการส่องไกลยังมีให้ได้ลุ้น หมัดเด็ดใครจะหนักกว่าใครรอดู..
ชนาธิป vs คากาวะ แน่นอนชินจังมีความเข้าใจเกมสูง แต่ดูแต่ละเกมก็ไม่เห็นจะสร้างความแตกต่างให้กับเกมได้ตามชื่อเสียงเท่าไหร่นัก
ส่วนเจ้าเจนั้น เอากันจริงๆความสามารถเฉพาะตัวดีกว่าคากาวะเสียด้วยซ้ำ ยิ่งมาเล่นในบ้านเราอยากให้ชนาธิปวัดกันไปเลยว่าใครของจริง
ฮอนดะ vs.........ที่จริงแล้วอยากให้เป็น สารัช ที่สุด เจ้าฮอนดะนี่แหละที่มักจะเป็นคีย์แมนให้กับทีมชาติญี่ปุ่น ที่มักจะหาจังหวะการยิงไกลได้ดี
และค่อนข้างอันตราย ส่วนไทย การขาดหายไปของสารัชนั้น ทำให้เกมแดนกลางเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย ส่วนตัวรุกริมเส้นฟอร์มยังไม่เปรี้ยงปร้าง
จึงเหลือจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายที่ซิโก้จะกล้าส่งลงมาวัดแต่เนิ่นๆหรือเปล่า เพราะดูจากริมเส้นทั้งสี่ก่อนหน้า ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
แน่นอนเขาคือ..สิโรจน์ ฉัตรทอง ที่ยังรอคอยโอกาสต่อไป..
สุดท้ายแล้วนักเตะคีย์หลักอาจไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุดเท่ากับแผนการเล่น ว่าเราจะวางแท็คติกไปเล่นกับเขาได้อย่างไร เมื่อต้องเจอการเพรสซิ่งเร็ว
ส่วนตัวยังเชื่อบอลออกสามหน้า ส่วนใครยังเชื่อญี่ปุ่นนอนมา ว่ามาเลยกี่เม็ด
มาเจิมแล้วนะไทยแลนด์ ปู้นๆ..
ปล.อย่าเครียดนะครับ นานาจิตตัง งดกินมาม่า
ธีรศิลป์เก็บบอลดึงจังหวะ ชนาธิปเลี้ยงจี้ดึงตัวประกบ สิโรจน์ทะลุทะลวง แจแปนไส้แตก
ส่วนทีมไทย ธีรศิลป์ , ชนาธิป , และสิโรจน์ (ที่อยากเห็น) ท้ายเกมไทยนำ 1-0
เปลี่ยนบังดุลลงมาเล่นเกมรับ ไทยเก็บสามแต้มแรก (มโน แพร๊บบบ..)
กลับมาสู่ความเป็นจริง พูดถึงชื่อเสียงและความสำเร็จของนักเตะคีย์แมนทีมชาติญี่ปุ่นอาจจะเทียบกันไม่ได้
แต่ถ้ามามองกันให้ดีๆ แล้วแบบ ..Head to Head
ธีรศิลป์ vs โอกาซากิ ความสามารถดีคนละอย่าง โอกาซากิมีความฟิตแต่ก็ไม่ได้จี๊ดจ๊าดเสียจนทำให้กองหลังทีมใดถึงขั้นหลังหักไปซะทีเดียว
หรือจะยิงโป้งปิดบัญชีแบบคมกริบก็ไม่ถนัดสายตานัก ส่วนเจ้ามุ้ยของเราก็มีลีลาการไปกับบอลเปรียบเทียบกับคนเต้นระบำแบบพริ้วไหว
ทักษะเฉพาะตัวเจ้ามุ้ยไม่เลวเลยทีเดียวเชียว มิหนำซ้ำการส่องไกลยังมีให้ได้ลุ้น หมัดเด็ดใครจะหนักกว่าใครรอดู..
ชนาธิป vs คากาวะ แน่นอนชินจังมีความเข้าใจเกมสูง แต่ดูแต่ละเกมก็ไม่เห็นจะสร้างความแตกต่างให้กับเกมได้ตามชื่อเสียงเท่าไหร่นัก
ส่วนเจ้าเจนั้น เอากันจริงๆความสามารถเฉพาะตัวดีกว่าคากาวะเสียด้วยซ้ำ ยิ่งมาเล่นในบ้านเราอยากให้ชนาธิปวัดกันไปเลยว่าใครของจริง
ฮอนดะ vs.........ที่จริงแล้วอยากให้เป็น สารัช ที่สุด เจ้าฮอนดะนี่แหละที่มักจะเป็นคีย์แมนให้กับทีมชาติญี่ปุ่น ที่มักจะหาจังหวะการยิงไกลได้ดี
และค่อนข้างอันตราย ส่วนไทย การขาดหายไปของสารัชนั้น ทำให้เกมแดนกลางเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย ส่วนตัวรุกริมเส้นฟอร์มยังไม่เปรี้ยงปร้าง
จึงเหลือจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายที่ซิโก้จะกล้าส่งลงมาวัดแต่เนิ่นๆหรือเปล่า เพราะดูจากริมเส้นทั้งสี่ก่อนหน้า ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
แน่นอนเขาคือ..สิโรจน์ ฉัตรทอง ที่ยังรอคอยโอกาสต่อไป..
สุดท้ายแล้วนักเตะคีย์หลักอาจไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุดเท่ากับแผนการเล่น ว่าเราจะวางแท็คติกไปเล่นกับเขาได้อย่างไร เมื่อต้องเจอการเพรสซิ่งเร็ว
ส่วนตัวยังเชื่อบอลออกสามหน้า ส่วนใครยังเชื่อญี่ปุ่นนอนมา ว่ามาเลยกี่เม็ด
มาเจิมแล้วนะไทยแลนด์ ปู้นๆ..
ปล.อย่าเครียดนะครับ นานาจิตตัง งดกินมาม่า