ทางด้านคิม เขาพยายามสะกดรอยตามเด็กผู้หญิงชั้น ม.4 คนนั้น ตอนนี้เขารู้ชื่อมาแล้วว่าหล่อนชื่อหญิง แต่ก็ยังไม่รู้ประวัติอะไรมากมาย ที่รู้แน่ๆคือหญิงชอบมาแอบนั่งคนเดียวในห้องตอนพักเที่ยง หญิงเป็นคนน่ารักมาก เธอตัวเล็กๆ ไว้ผมสั้น ผิวขาว หน้าตาน่ารัก ดูสดใส แต่เธอแทบจะไม่สุงสิงกับใครเลย คิมเองก็เข้ามาแอบยืนมองหญิงจากนอกห้อง เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักมาก น่ารักจนน่าจะต้องรักแล้วละ
ทันใดนั้นเพื่อนห้องเดียวกันของหญิงก็เดินผ่านมา แล้วพูดคุยกันเองว่า
“ดูแม่มิสเอสิ หยิ่งไม่เข้าท่า”
“ใช่ ฉันเห็นด้วย”
คิมนึกในใจว่า เจอแล้วๆ ฉันเจอมิสเอแล้ว
ส่วนภารกิจของซันคือเกาะติดครูพละคนใหม่ที่เขารู้แล้วว่าชื่อเสือ ครูคนนี้ชื่อก็โหด หน้าตาก็โหด นิสัยก็ดูโหดๆ จนซันรู้สึกว่าครูคนนี้โหดกว่าครูพละทั่วไป แต่นอกจากความโหดแล้วก็ยังไม่มีอะไรน่าสงสัย
วันที่สองซันเลือกที่จะสะกดรอยครูเสือไปเรื่อยๆ แต่พอครูเสือเลี้ยวซ้ายไปที่ซอยๆหนึ่ง มันก็เหมือนว่าเขาหายตัวไป ซันรีบวิ่งตามไปดู หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ ทั้งๆที่ซอยนั้นก็เป็นซอยตัน ซันตกใจมาก ซันรำพึงออกมาว่า
“หรือว่าเขาจะมีโฟตอนเป็นของตนเอง”
ส่วนรอนก็จับโปเกมอนอย่างเดียว เพราะซันไม่ได้มอบหมายงานอะไรให้ รอนก็เลยตามจับโปเกมอนอย่างเต็มที่
พอถึงวันประชุมทุกคนต่างอ้างว่าตัวเองพบเบาะแสสำคัญ ซันเลยขอพูดก่อน
เขาพูดถึงความลึกลับของครูเสือ พอพูดจบ ทุกคนก็เห็นด้วยว่าครูเสือเป็นบุคคลที่น่าสงสัยมาก
ต่อมาเชนบอกว่า “กูพบมิสเอแล้วนะ”
ทำให้คิมพูดสวนขึ้นมาทันที “ผมก็พบมิสเอนะ”
ซันฟังแล้วงง จึงให้ทั้งคู่เล่าเรื่องให้ฟัง พอฟังจนจบแล้ว รอนพูดขึ้นว่า
“หรือว่ามิสเอจะมีสองคนครับ”
เชนวิเคราะห์ก่อน “ก็อาจเป็นได้นะ เราอาจจะเข้าใจผิด กลุ่มเราอาจมีสมาชิก 7 คนจริง อุรุเวลากับเจ้า 5912 อาจไม่ใช่สมาชิก”
คิมพูดบ้าง “ถ้ากลุ่มเรามี 7 คน ถ้ามีมิสเอ 2 คน แล้วคนที่ 7 ละครับ จะเป็นใคร”
“คิดว่าเราคงต้องรอดูต่อไป” ซันตอบ
แล้วซันก็หันไปถามเชน “แล้วเจ้านักเลงหัวไม้คนนั้นละ มีพิรุธไหม”
เชนยิ้มอย่างมีความสุข
“อ๋อ ไอ้เพียวอ่ะเหรอ กูทำให้มันสนใจกูได้แล้ว มันนัดกูให้ไปทดสอบว่าจะเข้ากลุ่มมันได้ไหม”
“แล้วเมิงไหวไหม กูว่าคงต้องมีเรื่องเจ็บตัวแน่” ซันถามด้วยอาการเป็นห่วง”
“ไหวดิ กูชอบเรื่องชกต่อยอยู่แล้ว กูไหวแน่นอน”
คิมคิดไม่ถึง
“โห พี่เชนดูหล่อ เจ้าสำอางมาก นึกไม่ถึงว่าจะชอบลุยด้วย”
“เรื่องนั้นอ่ะ สาวๆเขาคิดไปเอง แต่จริงๆแล้ว กูชอบมากเลยเรื่องชกต่อยเนี่ย”
ซันพูดด้วยความเป็นห่วง “แต่เมิงก็ต้องระวังตัวไว้บ้าง เพราะมันอันตราย ถึงเมิงจะชอบก็เหอะ”
เชนได้แต่พยักหน้า ไมได้พูดอะไรออกมา ซันหันไปถามรอนบ้าง
“มีอะไรคืบหน้าบ้างครับนายน้อย”
รอนยิ้มแบบเด้กหน้าบ้านๆหัวเกรียนๆ “ผมจับโปเกม่อนได้เยอะแล้วครับ”
ซันยิ้ม “ดีมากเจ้าเด็กน้อย” แล้วหันไปคุยกับเชนและคิมต่อ
“ฝากไปคิดกันด้วยนะว่าจะชวนมิสเอสองคนนี้เข้ามารวมกลุ่มกับเราได้ยังไง”
พอเลิกประชุม ซันก็เปิดคอมในโฟตอน แล้วเปิดเข้าพันทิป เข้าไปหาหน้าของสมาชิกเลขที่ 285-5912
เขาเปิดดูแล้วพบว่าจนถึงวันนี้ หมอนี่ก็ยังเข้าไปตอบเพียงกระทู้เดียว อุรุเวลาแสดงตัวออกมาแล้ว ทำไมหมอนี่ยังไม่แสดงตัวอีก ซันแปลกใจตรงที่ว่าถ้าเขาเป็นคนตั้งชื่ออาณาจักรโพซิตรอนจริง เขาก็น่าที่จะมีอิทธิพลต่อคนพวกนี้ แต่ทำไมถึงยังทำตัวลึกลับอีก หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ...
********************************************************************************
ณ สถานีตำรวจแห่งหนึ่ง ลูกน้องของพงษ์ หัวหน้าสายสืบของสถานีนี้ ได้เรียกพงษ์ไปดูกล้องวงจรปิด
“เจ้านายครับ ดูในภาพนี้สิครับ”
พงษ์ดูภาพ เขาเห็นรอนเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในอาคารหลังหนึ่ง
“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่ เด็กผู้ชายเดินเข้าประตู”
แต่ลูกน้องของพงษ์ไม่เห็นด้วย
“แปลกสิครับ เพราะตรงมุมนี้ จริงๆแล้วมันไม่มีประตูครับ”
“อะ จริงดิ ขอดูอีกสักรอบได้ไหม”
ไม่ว่าจะดูกี่รอบ พงษ์ก็เห็นเด็กคนนั้นเดินเข้าประตูไป จนเขาต้องวิ่งออกไปดูที่สถานที่จริง พอวิ่งไปจนถึงแล้ว พงษ์ตกใจมาก เพราะตรงนั้นเป็นกำแพงธรรมดา ไม่ได้มีประตูอยู่เลย พงษ์คิดในใจว่า
“แปลกมาก และก็น่าสงสัยมาก เราจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้”
******************************************************************
ถึงวันนัด เพียวกับพวกพาเชนไปนอกโรงเรียน พวกมันพาเชนเดินไปไกลมาก จนเชนเองก็นึกไม่ถึงว่าพวกมันจะพามาไกลขนาดนี้
พอใกล้ถึงจุดหมาย เชนพอจะรู้ว่าพวกมันพาเชนมาที่ไหนและทำไม
มันเป็นมวยข้างถนนที่กำลังเป็นข่าวอยู่ตอนนี้
พอเชนกับพวกเพียวไปถึง ดูเหมือนกับว่าพวกนั้นกำลังรอเชนอยู่แล้ว
ณ ที่นั้นมีชายหนุ่มอยู่ประมาณ 20 คนที่กำลังรอชมมวยเถื่อนข้างถนน มีคนหนึ่งคงเป็นคู่ชกของเชน หมอนั่นสวมกางเกงขาสั้น ไม่สวมเสื้อ ตัวมันล่ำมาก ลำตัวหนากว่าเชนประมาณเท่าตัว
ทันใดนั้น เพียวยิ้มอย่างโหดๆ แล้วพูดขึ้นว่า
“ถอดเสื้อเมิงออกแล้วเข้าไปลุยได้แล้ว”
คนที่ดูเหมือนเป็นพิธีกรพูดขึ้นด้วยเสียงที่ก้องกังวานว่า
“ถึงโอลิมปิคจะจบไปแล้ว แต่มวยข้างถนนสุดโหดกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้แล้วครับพี่น้อง”
*************************************************************************
ทางฝั่งคิม เขาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาซัน พอเจอตัวก็ลากซันให้ไปกับเค้า
คิมพาซันมาที่ตึกๆหนึ่งใกล้โรงเรียน
“นายจะพาพี่มาทำไมเนี่ย”
คิมพูดด้วยความตื่นเต้น
“พี่ดูดิครับ ชั้นล่างของตึกนี้ มัน ... มันไม่ใช่ร้านที่เคยใช่ คือร้านเดิมมันหายไป แต่มันมีร้านใหม่มาซ้อนทับ ผมเพิ่งเห็นเมื่อเช้านี้เอง ผมเดินเข้าไปดูแล้ว มัน ... มันเป็นร้านค้าเมื่อ 100 ปีที่แล้วครับ”
ซันตกใจกับคำพูดของคิม
“นายกำลังหมายความว่า”
ซันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คิมก็พูดแทรกขึ้นก่อน
“ใช่ครับพี่ นี่มันการหักเหของเวลาชัดๆ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
นิวตรอน : โลกที่ไม่มีอยู่กับศัตรูที่ไม่มีเงา ตอนที่ 14
ทันใดนั้นเพื่อนห้องเดียวกันของหญิงก็เดินผ่านมา แล้วพูดคุยกันเองว่า
“ดูแม่มิสเอสิ หยิ่งไม่เข้าท่า”
“ใช่ ฉันเห็นด้วย”
คิมนึกในใจว่า เจอแล้วๆ ฉันเจอมิสเอแล้ว
ส่วนภารกิจของซันคือเกาะติดครูพละคนใหม่ที่เขารู้แล้วว่าชื่อเสือ ครูคนนี้ชื่อก็โหด หน้าตาก็โหด นิสัยก็ดูโหดๆ จนซันรู้สึกว่าครูคนนี้โหดกว่าครูพละทั่วไป แต่นอกจากความโหดแล้วก็ยังไม่มีอะไรน่าสงสัย
วันที่สองซันเลือกที่จะสะกดรอยครูเสือไปเรื่อยๆ แต่พอครูเสือเลี้ยวซ้ายไปที่ซอยๆหนึ่ง มันก็เหมือนว่าเขาหายตัวไป ซันรีบวิ่งตามไปดู หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ ทั้งๆที่ซอยนั้นก็เป็นซอยตัน ซันตกใจมาก ซันรำพึงออกมาว่า
“หรือว่าเขาจะมีโฟตอนเป็นของตนเอง”
ส่วนรอนก็จับโปเกมอนอย่างเดียว เพราะซันไม่ได้มอบหมายงานอะไรให้ รอนก็เลยตามจับโปเกมอนอย่างเต็มที่
พอถึงวันประชุมทุกคนต่างอ้างว่าตัวเองพบเบาะแสสำคัญ ซันเลยขอพูดก่อน
เขาพูดถึงความลึกลับของครูเสือ พอพูดจบ ทุกคนก็เห็นด้วยว่าครูเสือเป็นบุคคลที่น่าสงสัยมาก
ต่อมาเชนบอกว่า “กูพบมิสเอแล้วนะ”
ทำให้คิมพูดสวนขึ้นมาทันที “ผมก็พบมิสเอนะ”
ซันฟังแล้วงง จึงให้ทั้งคู่เล่าเรื่องให้ฟัง พอฟังจนจบแล้ว รอนพูดขึ้นว่า
“หรือว่ามิสเอจะมีสองคนครับ”
เชนวิเคราะห์ก่อน “ก็อาจเป็นได้นะ เราอาจจะเข้าใจผิด กลุ่มเราอาจมีสมาชิก 7 คนจริง อุรุเวลากับเจ้า 5912 อาจไม่ใช่สมาชิก”
คิมพูดบ้าง “ถ้ากลุ่มเรามี 7 คน ถ้ามีมิสเอ 2 คน แล้วคนที่ 7 ละครับ จะเป็นใคร”
“คิดว่าเราคงต้องรอดูต่อไป” ซันตอบ
แล้วซันก็หันไปถามเชน “แล้วเจ้านักเลงหัวไม้คนนั้นละ มีพิรุธไหม”
เชนยิ้มอย่างมีความสุข
“อ๋อ ไอ้เพียวอ่ะเหรอ กูทำให้มันสนใจกูได้แล้ว มันนัดกูให้ไปทดสอบว่าจะเข้ากลุ่มมันได้ไหม”
“แล้วเมิงไหวไหม กูว่าคงต้องมีเรื่องเจ็บตัวแน่” ซันถามด้วยอาการเป็นห่วง”
“ไหวดิ กูชอบเรื่องชกต่อยอยู่แล้ว กูไหวแน่นอน”
คิมคิดไม่ถึง
“โห พี่เชนดูหล่อ เจ้าสำอางมาก นึกไม่ถึงว่าจะชอบลุยด้วย”
“เรื่องนั้นอ่ะ สาวๆเขาคิดไปเอง แต่จริงๆแล้ว กูชอบมากเลยเรื่องชกต่อยเนี่ย”
ซันพูดด้วยความเป็นห่วง “แต่เมิงก็ต้องระวังตัวไว้บ้าง เพราะมันอันตราย ถึงเมิงจะชอบก็เหอะ”
เชนได้แต่พยักหน้า ไมได้พูดอะไรออกมา ซันหันไปถามรอนบ้าง
“มีอะไรคืบหน้าบ้างครับนายน้อย”
รอนยิ้มแบบเด้กหน้าบ้านๆหัวเกรียนๆ “ผมจับโปเกม่อนได้เยอะแล้วครับ”
ซันยิ้ม “ดีมากเจ้าเด็กน้อย” แล้วหันไปคุยกับเชนและคิมต่อ
“ฝากไปคิดกันด้วยนะว่าจะชวนมิสเอสองคนนี้เข้ามารวมกลุ่มกับเราได้ยังไง”
พอเลิกประชุม ซันก็เปิดคอมในโฟตอน แล้วเปิดเข้าพันทิป เข้าไปหาหน้าของสมาชิกเลขที่ 285-5912
เขาเปิดดูแล้วพบว่าจนถึงวันนี้ หมอนี่ก็ยังเข้าไปตอบเพียงกระทู้เดียว อุรุเวลาแสดงตัวออกมาแล้ว ทำไมหมอนี่ยังไม่แสดงตัวอีก ซันแปลกใจตรงที่ว่าถ้าเขาเป็นคนตั้งชื่ออาณาจักรโพซิตรอนจริง เขาก็น่าที่จะมีอิทธิพลต่อคนพวกนี้ แต่ทำไมถึงยังทำตัวลึกลับอีก หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ...
********************************************************************************
ณ สถานีตำรวจแห่งหนึ่ง ลูกน้องของพงษ์ หัวหน้าสายสืบของสถานีนี้ ได้เรียกพงษ์ไปดูกล้องวงจรปิด
“เจ้านายครับ ดูในภาพนี้สิครับ”
พงษ์ดูภาพ เขาเห็นรอนเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในอาคารหลังหนึ่ง
“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่ เด็กผู้ชายเดินเข้าประตู”
แต่ลูกน้องของพงษ์ไม่เห็นด้วย
“แปลกสิครับ เพราะตรงมุมนี้ จริงๆแล้วมันไม่มีประตูครับ”
“อะ จริงดิ ขอดูอีกสักรอบได้ไหม”
ไม่ว่าจะดูกี่รอบ พงษ์ก็เห็นเด็กคนนั้นเดินเข้าประตูไป จนเขาต้องวิ่งออกไปดูที่สถานที่จริง พอวิ่งไปจนถึงแล้ว พงษ์ตกใจมาก เพราะตรงนั้นเป็นกำแพงธรรมดา ไม่ได้มีประตูอยู่เลย พงษ์คิดในใจว่า
“แปลกมาก และก็น่าสงสัยมาก เราจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้”
******************************************************************
ถึงวันนัด เพียวกับพวกพาเชนไปนอกโรงเรียน พวกมันพาเชนเดินไปไกลมาก จนเชนเองก็นึกไม่ถึงว่าพวกมันจะพามาไกลขนาดนี้
พอใกล้ถึงจุดหมาย เชนพอจะรู้ว่าพวกมันพาเชนมาที่ไหนและทำไม
มันเป็นมวยข้างถนนที่กำลังเป็นข่าวอยู่ตอนนี้
พอเชนกับพวกเพียวไปถึง ดูเหมือนกับว่าพวกนั้นกำลังรอเชนอยู่แล้ว
ณ ที่นั้นมีชายหนุ่มอยู่ประมาณ 20 คนที่กำลังรอชมมวยเถื่อนข้างถนน มีคนหนึ่งคงเป็นคู่ชกของเชน หมอนั่นสวมกางเกงขาสั้น ไม่สวมเสื้อ ตัวมันล่ำมาก ลำตัวหนากว่าเชนประมาณเท่าตัว
ทันใดนั้น เพียวยิ้มอย่างโหดๆ แล้วพูดขึ้นว่า
“ถอดเสื้อเมิงออกแล้วเข้าไปลุยได้แล้ว”
คนที่ดูเหมือนเป็นพิธีกรพูดขึ้นด้วยเสียงที่ก้องกังวานว่า
“ถึงโอลิมปิคจะจบไปแล้ว แต่มวยข้างถนนสุดโหดกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้แล้วครับพี่น้อง”
*************************************************************************
ทางฝั่งคิม เขาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาซัน พอเจอตัวก็ลากซันให้ไปกับเค้า
คิมพาซันมาที่ตึกๆหนึ่งใกล้โรงเรียน
“นายจะพาพี่มาทำไมเนี่ย”
คิมพูดด้วยความตื่นเต้น
“พี่ดูดิครับ ชั้นล่างของตึกนี้ มัน ... มันไม่ใช่ร้านที่เคยใช่ คือร้านเดิมมันหายไป แต่มันมีร้านใหม่มาซ้อนทับ ผมเพิ่งเห็นเมื่อเช้านี้เอง ผมเดินเข้าไปดูแล้ว มัน ... มันเป็นร้านค้าเมื่อ 100 ปีที่แล้วครับ”
ซันตกใจกับคำพูดของคิม
“นายกำลังหมายความว่า”
ซันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คิมก็พูดแทรกขึ้นก่อน
“ใช่ครับพี่ นี่มันการหักเหของเวลาชัดๆ”
โปรดติดตามตอนต่อไป