ซันยังงงอยู่ “คุณคือ ... อุรุเวลาเสนานิคม ... ที่อยู่ในพันทิปอ่ะนะ”
“เรียกฉันสั้นๆว่ามาร์คก็ได้ และนายต้องจำไว้เสมอว่าฉันมาดี ไม่ได้มาร้าย”
ซันยังคงไม่ไว้ใจ “แล้วอุบัติเหตุนั่นล่ะ คุณอยู่เบื้องหลังเหรอ”
“ไม่ใช่ฉันแน่ เพียงแต่จอห์นเขารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เขาก็เลยวางแผนให้เราได้เจอกัน”
ซันยังสงสัยอะไรอีกหลายอย่าง “แล้วทำไมเราต้องเจอกันด้วย”
มาร์คยิ้ม “อย่างน้อยเราก็คือคนชาติเดียวกันที่นิวตรอนเลือกที่จะติดต่อ แต่เขาติดต่อฉันกับนายห่างกันตั้ง 24 ปี”
“อะไรนะ คุณก็คือคนที่นิวตรอนเคยติดต่อ” ซันถามอย่างตกใจ
“ใช่ ตอนนั้นภารกิจของฉันคือช่วยคนสามคนที่ไม่สมควรตายด้วยสิ่งที่นายเรียกว่านิวตริโน”
มาร์คเล่าต่อ
“นิวตรอนติดต่อฉันก่อนเกิดเหตุการณ์สำคัญประมาณหนึ่งเดือน ตอนนั้นคือปี 2535 พอถึงเดือนพฤษภาคม ตอนนั้นฉันเรียนคณะครุศาสตร์ ปี 4 กำลังเริ่มที่จะฝึกสอน แต่พอวันแรกที่เปิดเทอม ฉันไปโรงเรียนแต่เช้า แต่ที่โรงเรียนประกาศหยุดไม่มีกำหนดเพราะช่วงนั้นมีเหตุการณ์พฤษภาทมิฬและช่วงดึกก็ไม่ค่อยปลอดภัย ตอนนั้นฉันเข้าใจเลยว่าภารกิจฉันคืออะไร”
ซันยังคงฟังมาร์คเล่าอย่างใจจดใจจ่อ
“ตั้งแต่วันนั้นฉันออกตระเวนทุกคืน คืนแรกฉันเจอผู้ชายนอนบาดเจ็บอยู่ ฉันก็ทำให้เขากับฉันอยู่ในโฟตอนตามที่นายชอบเรียก หลังจากนั้นมีชายฉกรรจ์วิ่งมาประมาณ 10 คน แต่พวกเขาไม่เห็นเรา พอแน่ใจว่าทุกคนไปหมดแล้ว ฉันก็ค่อยๆพาเขาไปโรงพยาบาล”
ซันยังคงมองมาร์คตาไม่กะพริบ มาร์คเล่าต่อว่า
“ฉันตระเวนราตรีอยู่ 10 กว่าวัน แล้วก็สามารถช่วยคน 3 คนไม่ให้ตายได้จริงๆ หลังจากเสร็จภารกิจแล้ว ทางนิวตรอนไม่ได้ยึดอุปกรณ์ใดๆคืน เพียงแต่บอกว่าอีก 20 ปีให้หลัง ฉันอาจต้องใช้มันอีกครั้ง”
“แสดงว่าพวกนิวตรอนล่วงรู้อนาคต” ซันรำพึงออกมา
“แล้วถ้าพวกเขารู้อะไรตั้งมากมาย ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรเอง ทำไมต้องติดต่อคุณกับผม”
มาร์คหันมาหาซันแล้วยิ้ม
“นายอย่าคิดว่านิวตรอนจะมีอำนาจอะไรมากขนาดนั้น เขาอาจจะทำด้วยตัวเองไม่ได้ จึงมอบภารกิจให้เราทำ”
ซันนิ่งไปสักพักก่อนจะถามขึ้นอีก
“แล้วนายจอห์นคือหนึ่งในทีมคุณ”
“ไม่ใช่หรอก ฉันทำภารกิจของฉันคนเดียว เพียงแต่จอห์นมาช่วยฉันในระยะหลังๆเพื่อขยายเนื้อที่ของโฟตอน เขาเก่งคณิตศาสตร์มากๆเลย”
“คุณทำภารกิจคนเดียวเหรอ” ซันรำพึงออกมาอีก
มาร์คพูดต่อว่า “นั่นคือข้อสงสัยหนึ่งที่ว่าทำไมภารกิจของนายต้องทำเป็นทีมและก็มีตั้ง 5 คน ชื่อภารกิจก็แปลก การไม่ให้ผู้ก่อการร้ายขึ้นไปทำลายนิวตรอน”
ซันหันไปพูดกับมาร์ค “แต่ตอนนี้ทีมยังไม่ครบ เรายังขาดผู้หญิงอีกหนึ่ง แต่เชนก็รบเร้าให้ผมยกเลิกภารกิจนี้”
“อย่ายกเลิกเด็ดขาด” มาร์คพูดเสียงดังจนทำให้ซันตกใจ
“ถ้านายยกเลิก นายต้องคืนสิ่งที่นายเรียกว่านิวตริโนให้กับนิวตรอน แล้วนายก็จะไม่มีโฟตอนใช้อีก นายยังไม่รู้หรอกว่าโฟตอนมันมีประโยชน์มหาศาลถ้านายใช้ให้เป็น”
“แล้วจากการที่เราหมกมุ่นกับการหาความลับของจักรวาล มันจะนำอันตรายมาสู่เราล่ะครับ มันจะเสี่ยงมากไหม”
มาร์คยิ้ม “ทุกวันนี้นายก็เสี่ยงอยู่แล้วจากการที่อยู่ในโลกที่ไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร มันไม่มีอะไรจะเสี่ยงมากไปกว่านี้หรอก”
คำแนะนำของมาร์คทำให้ซันได้คิด
“ตอนนี้ผมต้องกลับแล้ว นายจอห์นจะมารับผมรึเปล่าครับ”
มาร์คยิ้ม “ไม่ต้องพึ่งเขาหรอก ตอนนี้นายอยู่ในโฟตอนของฉัน ฉันส่งนายถึงห้องนอนได้แน่”
“ในโฟตอน มันใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“ใช้ ทั้งคฤหาสน์ สวน และถนนอีกหลายเส้น”
มาร์คเดินไปตรงผนังด้านหนึ่ง เขาเอาการ์ดแดงแตะตรงผนังที่มีประตูอยู่ พอเปิดออกมาก็กลายเป็นห้องนอนของซัน
“นายไปพักผ่อนก่อนเถอะ เมื่อเรารู้จักกันแล้ว ต่อไปเราคงจะติดต่อกันได้ง่ายขึ้น”
โปรดติดตามตอนต่อไป
นิวตรอน : โลกที่ไม่มีอยู่กับศัตรูที่ไม่มีเงา ตอนที่ 10
“เรียกฉันสั้นๆว่ามาร์คก็ได้ และนายต้องจำไว้เสมอว่าฉันมาดี ไม่ได้มาร้าย”
ซันยังคงไม่ไว้ใจ “แล้วอุบัติเหตุนั่นล่ะ คุณอยู่เบื้องหลังเหรอ”
“ไม่ใช่ฉันแน่ เพียงแต่จอห์นเขารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เขาก็เลยวางแผนให้เราได้เจอกัน”
ซันยังสงสัยอะไรอีกหลายอย่าง “แล้วทำไมเราต้องเจอกันด้วย”
มาร์คยิ้ม “อย่างน้อยเราก็คือคนชาติเดียวกันที่นิวตรอนเลือกที่จะติดต่อ แต่เขาติดต่อฉันกับนายห่างกันตั้ง 24 ปี”
“อะไรนะ คุณก็คือคนที่นิวตรอนเคยติดต่อ” ซันถามอย่างตกใจ
“ใช่ ตอนนั้นภารกิจของฉันคือช่วยคนสามคนที่ไม่สมควรตายด้วยสิ่งที่นายเรียกว่านิวตริโน”
มาร์คเล่าต่อ
“นิวตรอนติดต่อฉันก่อนเกิดเหตุการณ์สำคัญประมาณหนึ่งเดือน ตอนนั้นคือปี 2535 พอถึงเดือนพฤษภาคม ตอนนั้นฉันเรียนคณะครุศาสตร์ ปี 4 กำลังเริ่มที่จะฝึกสอน แต่พอวันแรกที่เปิดเทอม ฉันไปโรงเรียนแต่เช้า แต่ที่โรงเรียนประกาศหยุดไม่มีกำหนดเพราะช่วงนั้นมีเหตุการณ์พฤษภาทมิฬและช่วงดึกก็ไม่ค่อยปลอดภัย ตอนนั้นฉันเข้าใจเลยว่าภารกิจฉันคืออะไร”
ซันยังคงฟังมาร์คเล่าอย่างใจจดใจจ่อ
“ตั้งแต่วันนั้นฉันออกตระเวนทุกคืน คืนแรกฉันเจอผู้ชายนอนบาดเจ็บอยู่ ฉันก็ทำให้เขากับฉันอยู่ในโฟตอนตามที่นายชอบเรียก หลังจากนั้นมีชายฉกรรจ์วิ่งมาประมาณ 10 คน แต่พวกเขาไม่เห็นเรา พอแน่ใจว่าทุกคนไปหมดแล้ว ฉันก็ค่อยๆพาเขาไปโรงพยาบาล”
ซันยังคงมองมาร์คตาไม่กะพริบ มาร์คเล่าต่อว่า
“ฉันตระเวนราตรีอยู่ 10 กว่าวัน แล้วก็สามารถช่วยคน 3 คนไม่ให้ตายได้จริงๆ หลังจากเสร็จภารกิจแล้ว ทางนิวตรอนไม่ได้ยึดอุปกรณ์ใดๆคืน เพียงแต่บอกว่าอีก 20 ปีให้หลัง ฉันอาจต้องใช้มันอีกครั้ง”
“แสดงว่าพวกนิวตรอนล่วงรู้อนาคต” ซันรำพึงออกมา
“แล้วถ้าพวกเขารู้อะไรตั้งมากมาย ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรเอง ทำไมต้องติดต่อคุณกับผม”
มาร์คหันมาหาซันแล้วยิ้ม
“นายอย่าคิดว่านิวตรอนจะมีอำนาจอะไรมากขนาดนั้น เขาอาจจะทำด้วยตัวเองไม่ได้ จึงมอบภารกิจให้เราทำ”
ซันนิ่งไปสักพักก่อนจะถามขึ้นอีก
“แล้วนายจอห์นคือหนึ่งในทีมคุณ”
“ไม่ใช่หรอก ฉันทำภารกิจของฉันคนเดียว เพียงแต่จอห์นมาช่วยฉันในระยะหลังๆเพื่อขยายเนื้อที่ของโฟตอน เขาเก่งคณิตศาสตร์มากๆเลย”
“คุณทำภารกิจคนเดียวเหรอ” ซันรำพึงออกมาอีก
มาร์คพูดต่อว่า “นั่นคือข้อสงสัยหนึ่งที่ว่าทำไมภารกิจของนายต้องทำเป็นทีมและก็มีตั้ง 5 คน ชื่อภารกิจก็แปลก การไม่ให้ผู้ก่อการร้ายขึ้นไปทำลายนิวตรอน”
ซันหันไปพูดกับมาร์ค “แต่ตอนนี้ทีมยังไม่ครบ เรายังขาดผู้หญิงอีกหนึ่ง แต่เชนก็รบเร้าให้ผมยกเลิกภารกิจนี้”
“อย่ายกเลิกเด็ดขาด” มาร์คพูดเสียงดังจนทำให้ซันตกใจ
“ถ้านายยกเลิก นายต้องคืนสิ่งที่นายเรียกว่านิวตริโนให้กับนิวตรอน แล้วนายก็จะไม่มีโฟตอนใช้อีก นายยังไม่รู้หรอกว่าโฟตอนมันมีประโยชน์มหาศาลถ้านายใช้ให้เป็น”
“แล้วจากการที่เราหมกมุ่นกับการหาความลับของจักรวาล มันจะนำอันตรายมาสู่เราล่ะครับ มันจะเสี่ยงมากไหม”
มาร์คยิ้ม “ทุกวันนี้นายก็เสี่ยงอยู่แล้วจากการที่อยู่ในโลกที่ไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร มันไม่มีอะไรจะเสี่ยงมากไปกว่านี้หรอก”
คำแนะนำของมาร์คทำให้ซันได้คิด
“ตอนนี้ผมต้องกลับแล้ว นายจอห์นจะมารับผมรึเปล่าครับ”
มาร์คยิ้ม “ไม่ต้องพึ่งเขาหรอก ตอนนี้นายอยู่ในโฟตอนของฉัน ฉันส่งนายถึงห้องนอนได้แน่”
“ในโฟตอน มันใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“ใช้ ทั้งคฤหาสน์ สวน และถนนอีกหลายเส้น”
มาร์คเดินไปตรงผนังด้านหนึ่ง เขาเอาการ์ดแดงแตะตรงผนังที่มีประตูอยู่ พอเปิดออกมาก็กลายเป็นห้องนอนของซัน
“นายไปพักผ่อนก่อนเถอะ เมื่อเรารู้จักกันแล้ว ต่อไปเราคงจะติดต่อกันได้ง่ายขึ้น”
โปรดติดตามตอนต่อไป