(กระทู้นี้ต่อจาก เรื่อง "ตามรอยเส้นทางความดี...บริจาค"
http://pantip.com/topic/34706706))
ตอนที่ 3 : 5 ธันวาคม พ.ศ. 2551 เดินทางสู่การทำสิ่งดีงามของป้า
อันที่จริงแล้วป้าเองไม่เคยคิดว่าจะบริจาคสิ่งของอะไรให้ใคร เพราะแค่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของตัวเองก็เยอะโขอยู่ หากต้องแบ่งเงินไปบริจาคอีกนั้นคงไม่ต่างอะไรจากเตี้ยอุ้มค่อม ส่วนเสื้อผ้าที่คิดจะบริจาคพอมาดูแล้วก็ยังสภาพดีอยู่ หากบริจาคไปก็ต้องซื้อใหม่ สุดท้ายคงไม่พ้นต้องเดือดร้อนตัวเอง ดังนั้นความคิดที่จะขับรถเดินทางไกลๆ เพื่อขนข้าวของเครื่องใช้ไปบริจาคนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไหนจะต้องเสียเงินบริจาคแล้ว ยังต้องเสียค่าใช้จ่ายในการเดินทางอีก.... ความคิดที่กล่าวมานั้นได้เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ต่อไปนี้
ช่วงปลายปี พ.ศ. 2551 ป้ากำลังตกอยู่ในหลุมดำแห่งความทุกข์อันเกิดจากความรัก ถึงแม้ตอนนั้นอายุจะไม่น้อยแล้วแต่ทว่ากลับไม่สามารถควบคุมวุฒิภาวะทางอารมณ์ ป้าแสดงอาการเศร้าโศก เสียใจ โอดครวญ ร้องไห้หนักมาก ประดุจดังคนอันเป็นที่รักตายจาก จนกระทั่งทำให้ "พัช" ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของป้าเกิดเวทนาสงสาร เลยเอ่ยปากชวนป้าไปบริจาคของกลับป๋าทูนซึ่งเป็นเพื่อนของเธออีกที พัชหวังว่าการไปบริจาคของกับเพื่อนๆ อาจช่วยให้ป้ารู้สึกสบายใจขึ้นและไม่ต้องอยู่กับความฟุ้งซ่าน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะป้าตอบตกลงในทันที ระหว่างการเดินทางในครั้งนั้นมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น จนทำให้ความคิดอันวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ในอดีตของป้าถูกกลบเกลื่อนไปอย่างสิ้นเชิง
หัวรุ่งของเช้าวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2551 เป็นวันออกเดินทางสู่เส้นทางทำสิ่งดีงามให้กับเพื่อนมนุษย์ของป้า (แบบไม่ได้ตั้งใจนัก) ป้ากับพัชขึ้นแท็กซี่จากบ้านที่อยู่แถวพระราม 2 ไปยังปั้มน้ำมัน ปตท. แถวบางบัวทอง ที่ป๋าทูนและพี่พันรออยู่ (พี่พันเป็นเพื่อนสนิทของป๋า) นั่นเป็นการได้รู้จักพูดคุยกันอย่างเป็นทางการของพวกเรา เพราะก่อนหน้านั้นจะสื่อสารกันทางโทรศัพท์
หลักจากที่ป๋าทูนพยายามยัดกระเป๋าเสื้อผ้าของป้ากับพัชลงในท้ายกระบะเรียบร้อยแล้ว คณะของพวกเราก็ออกเดินทางด้วยรถกระบะของป๋าทูนเจ้ากระบะโตโยต้า 4 ประตู สีบรอนซ์เงินที่มีล้อโตและยกสูง เวลาวิ่งจะมีเสียงดังอื้ออึงอยู่ตลอดเวลาได้มุ่งหน้าขึ้นเหนือ โดยผ่านจังหวัดสุพรรณบุรี, ชัยนาท, นครสวรรค์, กำแพงเพชรและตาก เข้าสู่อำเภอปายของจังหวัดแม่ฮ่องสอน และนั่นคือเส้นทางที่ป๋าทูนบอกไว้แบบคร่าวในวันนี้
กำหนดการที่จะไปถึงยังสถานที่ที่จะเอาของไปบริจาคของกลุ่มคาราวานเพื่อนร่วมใจ คือ ประมาณบ่ายโมงของวันที่ 6 ธันวาคม 2551 แต่พวกเราทั้ง 4 คน เลือกที่จะออกเดินทางล่วงหน้าก่อนเพื่อนๆ ทีมสุพรรณและทีมรังสิต เพราะต้องการไปถึงเมืองปายให้เร็วขึ้น เพื่อที่จะแวะเที่ยวและพักค้างคืนที่นั่นหนึ่งคืนก่อนที่จะไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่จะเดินทางตามทีหลังในเช้าวันรุ่งขึ้น
ระหว่างการเดินทาง พวกเราคุยกันสนุกสนานเฮฮาจนเหมือนรู้จักกันมานาน และจากการที่ได้สนทนากันทำให้ป้าสัมผัสถึงจิตใจอันดีงามของป๋าทูนและพี่พัน พร้อมทั้งได้แง่คิดและมุมมองในการใช้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งที่น่าสนใจ และป้าก็รู้สึกลึกซึ้งถึงคำว่า "มิตรภาพ" มากยิ่งขึ้น โดยสังเกตุจากเรื่องราวระหว่างเจ้าของธุรกิจรับเหมาก่อสร้างผู้ร่ำรวยอย่าง "ป๋าทูน" และ "พี่พัน" ช่างตัดผมผู้ซึ่งใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและสมถะตามอัฒภาพ ในความต่างของฐานะและสังคมระหว่างคนสองคนกับถูกเชื่อมต่อไว้ด้วยมิตรภาพแห่งความเป็นเพื่อนอย่างเหนียวแน่น
ถ้าป้าจำไม่ผิด พวกเราเดินทางถึงสะพานประวัติศาสตร์ท่าปายประมาณ 5 โมงเย็นเห็นจะได้ จากนั้นต้องขับรถวนหาที่พักอยู่ครู่ใหญ่จนสุดท้ายต้องเปลี่ยนใจจากหาห้องพักเป็นหาที่กางเต็นท์แทน เพราะทุกโรงแรมหรือเกสเฮาส์ที่เข้าไปสอบถามนั้นถูกจองเต็มหมด เมื่อได้ที่ทางเรียบร้อยแล้วก็เริ่มลงมือกางเต็นท์ แต่ก่อนที่จะเริ่มต้น พัชเดินมาจูงมือป้าให้เดินห่างออกจากป๋าและพี่พัน แล้วกระสิบบอกว่า "ตั้งเต็นท์ให้ตั้งไกลจากเต็นท์ของ 2 คนนั่นหน่อยนะ" ป้ารีบถามสวนกลับ "ทำไมว๊ะ" พัชตอบสั้นๆ แต่เคลียร์ "แ ม่ ง! กรนดังชิบ..."
ป้าอยากเล่า : เรื่อง "บันทึกการเดินทางไปบริจาคของ...เสียตังค์ เหนี่อย สนุก สุขใจ"
ตอนที่ 3 : 5 ธันวาคม พ.ศ. 2551 เดินทางสู่การทำสิ่งดีงามของป้า
อันที่จริงแล้วป้าเองไม่เคยคิดว่าจะบริจาคสิ่งของอะไรให้ใคร เพราะแค่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของตัวเองก็เยอะโขอยู่ หากต้องแบ่งเงินไปบริจาคอีกนั้นคงไม่ต่างอะไรจากเตี้ยอุ้มค่อม ส่วนเสื้อผ้าที่คิดจะบริจาคพอมาดูแล้วก็ยังสภาพดีอยู่ หากบริจาคไปก็ต้องซื้อใหม่ สุดท้ายคงไม่พ้นต้องเดือดร้อนตัวเอง ดังนั้นความคิดที่จะขับรถเดินทางไกลๆ เพื่อขนข้าวของเครื่องใช้ไปบริจาคนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไหนจะต้องเสียเงินบริจาคแล้ว ยังต้องเสียค่าใช้จ่ายในการเดินทางอีก.... ความคิดที่กล่าวมานั้นได้เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ต่อไปนี้
ช่วงปลายปี พ.ศ. 2551 ป้ากำลังตกอยู่ในหลุมดำแห่งความทุกข์อันเกิดจากความรัก ถึงแม้ตอนนั้นอายุจะไม่น้อยแล้วแต่ทว่ากลับไม่สามารถควบคุมวุฒิภาวะทางอารมณ์ ป้าแสดงอาการเศร้าโศก เสียใจ โอดครวญ ร้องไห้หนักมาก ประดุจดังคนอันเป็นที่รักตายจาก จนกระทั่งทำให้ "พัช" ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของป้าเกิดเวทนาสงสาร เลยเอ่ยปากชวนป้าไปบริจาคของกลับป๋าทูนซึ่งเป็นเพื่อนของเธออีกที พัชหวังว่าการไปบริจาคของกับเพื่อนๆ อาจช่วยให้ป้ารู้สึกสบายใจขึ้นและไม่ต้องอยู่กับความฟุ้งซ่าน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะป้าตอบตกลงในทันที ระหว่างการเดินทางในครั้งนั้นมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น จนทำให้ความคิดอันวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ในอดีตของป้าถูกกลบเกลื่อนไปอย่างสิ้นเชิง
หัวรุ่งของเช้าวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2551 เป็นวันออกเดินทางสู่เส้นทางทำสิ่งดีงามให้กับเพื่อนมนุษย์ของป้า (แบบไม่ได้ตั้งใจนัก) ป้ากับพัชขึ้นแท็กซี่จากบ้านที่อยู่แถวพระราม 2 ไปยังปั้มน้ำมัน ปตท. แถวบางบัวทอง ที่ป๋าทูนและพี่พันรออยู่ (พี่พันเป็นเพื่อนสนิทของป๋า) นั่นเป็นการได้รู้จักพูดคุยกันอย่างเป็นทางการของพวกเรา เพราะก่อนหน้านั้นจะสื่อสารกันทางโทรศัพท์
หลักจากที่ป๋าทูนพยายามยัดกระเป๋าเสื้อผ้าของป้ากับพัชลงในท้ายกระบะเรียบร้อยแล้ว คณะของพวกเราก็ออกเดินทางด้วยรถกระบะของป๋าทูนเจ้ากระบะโตโยต้า 4 ประตู สีบรอนซ์เงินที่มีล้อโตและยกสูง เวลาวิ่งจะมีเสียงดังอื้ออึงอยู่ตลอดเวลาได้มุ่งหน้าขึ้นเหนือ โดยผ่านจังหวัดสุพรรณบุรี, ชัยนาท, นครสวรรค์, กำแพงเพชรและตาก เข้าสู่อำเภอปายของจังหวัดแม่ฮ่องสอน และนั่นคือเส้นทางที่ป๋าทูนบอกไว้แบบคร่าวในวันนี้
กำหนดการที่จะไปถึงยังสถานที่ที่จะเอาของไปบริจาคของกลุ่มคาราวานเพื่อนร่วมใจ คือ ประมาณบ่ายโมงของวันที่ 6 ธันวาคม 2551 แต่พวกเราทั้ง 4 คน เลือกที่จะออกเดินทางล่วงหน้าก่อนเพื่อนๆ ทีมสุพรรณและทีมรังสิต เพราะต้องการไปถึงเมืองปายให้เร็วขึ้น เพื่อที่จะแวะเที่ยวและพักค้างคืนที่นั่นหนึ่งคืนก่อนที่จะไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่จะเดินทางตามทีหลังในเช้าวันรุ่งขึ้น
ระหว่างการเดินทาง พวกเราคุยกันสนุกสนานเฮฮาจนเหมือนรู้จักกันมานาน และจากการที่ได้สนทนากันทำให้ป้าสัมผัสถึงจิตใจอันดีงามของป๋าทูนและพี่พัน พร้อมทั้งได้แง่คิดและมุมมองในการใช้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งที่น่าสนใจ และป้าก็รู้สึกลึกซึ้งถึงคำว่า "มิตรภาพ" มากยิ่งขึ้น โดยสังเกตุจากเรื่องราวระหว่างเจ้าของธุรกิจรับเหมาก่อสร้างผู้ร่ำรวยอย่าง "ป๋าทูน" และ "พี่พัน" ช่างตัดผมผู้ซึ่งใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและสมถะตามอัฒภาพ ในความต่างของฐานะและสังคมระหว่างคนสองคนกับถูกเชื่อมต่อไว้ด้วยมิตรภาพแห่งความเป็นเพื่อนอย่างเหนียวแน่น
ถ้าป้าจำไม่ผิด พวกเราเดินทางถึงสะพานประวัติศาสตร์ท่าปายประมาณ 5 โมงเย็นเห็นจะได้ จากนั้นต้องขับรถวนหาที่พักอยู่ครู่ใหญ่จนสุดท้ายต้องเปลี่ยนใจจากหาห้องพักเป็นหาที่กางเต็นท์แทน เพราะทุกโรงแรมหรือเกสเฮาส์ที่เข้าไปสอบถามนั้นถูกจองเต็มหมด เมื่อได้ที่ทางเรียบร้อยแล้วก็เริ่มลงมือกางเต็นท์ แต่ก่อนที่จะเริ่มต้น พัชเดินมาจูงมือป้าให้เดินห่างออกจากป๋าและพี่พัน แล้วกระสิบบอกว่า "ตั้งเต็นท์ให้ตั้งไกลจากเต็นท์ของ 2 คนนั่นหน่อยนะ" ป้ารีบถามสวนกลับ "ทำไมว๊ะ" พัชตอบสั้นๆ แต่เคลียร์ "แ ม่ ง! กรนดังชิบ..."