Note : แฟนฟิกชั่นเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความพีคคู่บอสออย ใน Ep.สุดท้าย ทำให้เขียนแฟนฟิกชั่นขนาดสั้นออกมาได้เรื่องหนึ่ง แล้วก็พัฒนาต่อเป็นฟิกยาวตามความพีคที่ไม่จบไม่สิ้นของคนเขียนค่ะ

Ep.0 Never Too Late
http://pantip.com/topic/34594113

Ep.1 Forget the Past
http://pantip.com/topic/34604193

Ep.2: Start the New
http://pantip.com/topic/34614576

Ep.3: Don’t Worry
http://pantip.com/topic/34633163

Cure Ep.4: I’ll be with you
http://pantip.com/topic/34692987

Cure Ep.5: Always
http://pantip.com/topic/34704122

ความจริง Ep.นี้ควรเป็นตอนจบค่ะ แต่เมื่อวานเขียนถึงตีสองครึ่ง ซัดเข้าไป 11 หน้า เลยก็ยังไม่จบสักที ขืนลงทั้งแพ็คสงสัยยาวเกิ๊น สุดท้ายก็เลยต้องตัดครึ่งตอนมาลงก่อน เป็น Part 1 นะค้า

ภาพประกอบตอนนี้แคปมาจากในซีรีย์นะคะ ตอนนี้บอสก็ทำหน้าประมาณนี้ล่ะค่ะ อึ๊ย....




        ออยย่ำเท้าผ่านทางข้างตึกเรียน มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์แน่น ขณะที่อีกข้างยกขึ้นใช้หลังมือปาดหยาดน้ำที่เอ่อคลอดวงตาออกไปลวกๆ โชคดีที่นักเรียนส่วนใหญ่คงยังอยู่ในโรงอาหาร เลยไม่มีใครผ่านมาเห็นสภาพเธอตอนนี้

        คำพูดเสียดสีของดิวยังคงก้องอยู่ในหัว ผู้ชายแม่-ก็โง่เนอะ ผู้หญิงแบบนี้ยังจะคบลงอีก
        บอสไม่ใช่คนโง่สักหน่อย! ออยนึกค้านคำพูดของรุ่นพี่ม.6 เขาเป็นคนฉลาดและใจดีมากต่างหาก ถึงได้คอยมาดูแลเธอหลังจากที่เธอทำเรื่องโง่ๆ ลงไป แต่การอยู่ข้างเธอกลับยิ่งทำให้เขาดูแย่ลงไปด้วยในสายตาคนอื่น

     ออยหยุดเดินแล้วก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ในมืออย่างสับสน แต่ก่อนที่เธอจะตัดสินใจได้ว่าควรทำอย่างไร มือของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาดึงต้นแขนของเธอให้หมุนตัวกลับไปทางด้านหลัง พร้อมกับที่เจ้าของมือถามด้วยเสียงห้วนๆ
     “ออย! นี่แกเป็นอะไร ทำไมไม่ยอมรับสายเรา แมสเซสก็ไม่ยอมตอบ”

     “บอส!” ออยอุทาน เธอมัวแต่จมอยู่กับความคิดในหัวจนไม่ทันสังเกตว่า อีกฝ่ายเข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ความตกใจทำให้เธอเผลอพูดไปอย่างที่คิด “แกมาได้ยังไง”

        คนถูกถามแค่นยิ้ม “แกควรจะถามว่า เราหาแกเจอได้ไง มากกว่ามั้ง” พูดด้วยน้ำเสียงประชดปนหอบเล็กน้อย ท่าทางแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า อีกฝ่ายคงเดินตามหาเธอทั่วโรงเรียนตั้งแต่เริ่มพักเที่ยง “นี่แกเป็นอะไรของแก ทำไมต้องหลบหน้าเราด้วย”

            ออยมองใบหน้ากึ่งหงุดหงิดกึ่งกังวลนั่นแล้วก็รีบหลบสายตา เบือนหน้าไปอีกทาง “เราไม่ได้หลบหน้าแกสักหน่อย แค่เมื่อเช้าเราลืมสมุดการบ้านเคมีเอาไว้ เลยต้องรีบมาปั่นส่งที่โรงเรียนเท่านั้นเอง”

            “งั้นทำไมหมดคาบเช้าแล้วไม่รอไปกินข้าวกับเรา” บอสถามต่อ ดวงตาใต้กรอบแว่นจ้องหน้าเธอเหมือนจับสังเกต ”มีอะไรรึเปล่า”
        
            “ก็...” ออยลากเสียงเพื่อถ่วงเวลาหาข้ออ้าง “เราเบื่อๆ โรงอาหารอ่ะ ก็เลยซื้อข้าวมานั่งกินข้างนอก”
            ขนาดเป็นคนพูดเอง ออยยังรู้สึกเลยว่า เหตุผลของเธอมันไม่มีน้ำหนักเอาเสียเลย และดูท่าอีกฝ่ายก็คงจับได้ เพราะบอสถอนใจอย่างหงุดหงิดอีกครั้งก่อนจะบ่นว่า

           “แกน่าจะรู้นะว่า เรามองออกทุกครั้งที่แกโกหก”
           เขาว่าแล้วดึงคนตัวเล็กกว่าให้หันมาเผชิญหน้าตรงๆ มือจับต้นแขนของเธอทั้งสองข้าง ก้มลงเพ่งมองใบหน้าซีดขาวอย่างพิจารณาอาการ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “เป็นอะไร”
    
           ออยเผลอจ้องดวงตาที่ฉายแววอ่อนโยนนั่นอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะหรุบตาลง ก้มหน้าแล้วปฏิเสธเสียงเบา “เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก” เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้ม “จริงๆ นะ แกไม่ต้องห่วงเราหรอก ไปเหอะ เดี๋ยวก็ได้เวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว”
    
           รอยยิ้มฝืนๆ ของเธอกลับทำให้คนที่มองอยู่หงุดหงิดขึ้นมาอีก “ไม่มีอะไรได้ยังไง เมื่อวานแกยังดีๆ อยู่เลย แล้วทำไมวันนี้...” เสียงบอสขาดหายไปเหมือนเจ้าตัวคิดอะไรได้ ก่อนจะถามต่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “..หรือเฟิร์สทพูดอะไรกับแก?”
    
          ชื่อของอดีตคนรักทำให้ออยงงไปเล็กน้อย “เฟิร์สทเกี่ยวไรด้วยอ่ะ”
    
         “ก็เมื่อวานแกกลับไปพร้อมเฟิร์สท แล้วพอวันนี้ แกก็จงใจหลบหน้าเราตั้งแต่เช้า” เสียงอีกฝ่ายคาดคั้น  “ทำไม? เฟิร์สทคุยอะไรกับแก แกถึงไม่ยอมเจอหน้าเรา ไม่ยอมรับสาย ไม่ยอมตอบแมสเซส” ขาดอีกอย่างเดียว ถ้าเธอบล็อกเฟซบุ๊คเขา ก็เท่ากับย้อนกลับไปตอนที่เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล มิน่า...บอสถึงได้ดูหงุดหงิดนัก
    
         “เฟิร์สทไม่ได้พูดอะไรเลย แค่มาถามว่าเราสบายดีมั้ย”
          ออยตอบไปตามจริง แต่พอคิดถึงเรื่องที่เฟิร์สทเล่าให้ฟังก่อนจะบอกลา เธอก็อึกอัก “....แค่นั้นแหละ”
          เราว่าบอสมันแคร์ออยมานานแล้วนะ ออยก็คงพอดูออกใช่ไหมล่ะ
          เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่นั้น ใบหน้าเหมือนจะร้อนวูบขึ้นมาอีก ก่อนที่เสียงของรุ่นพี่จอมนินทาจะดังก้องตามมา  ผู้หญิงแบบนี้...ไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง
          เสียงเยาะเย้ยนั้นทำให้ออยรู้สึกตัว พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือที่เกาะกุม “ไม่มีอะไรจริงๆ นะ แกปล่อยเหอะ เราจะไปเรียนละ” แต่ท่าทางที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมานั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายปักใจเชื่อว่ามีบางอย่างผิดปกติ

         "ไม่!" มือเรียวยาวจับต้นแขนของเธอแน่นขึ้นอีกนิดเหมือนจะไม่ยอมให้เธอเบี่ยงหลบได้ “จนกว่าแกจะบอกว่า แกหลบหน้าเราทำไม” ออยมองหน้าอีกฝ่าย ริมฝีปากเม้มแน่นกับดวงตากร้าวแบบนี้ เธอเคยเห็นแค่ครั้งเดียวก่อนที่บอสจะมีเรื่องกับเยลลี่และพี่ดิว สีหน้าแบบที่ทำให้รู้ว่า บอสกำลังเริ่มโกรธมากๆ

       ขณะที่ออยกำลังพยายามหาข้ออ้างเพื่ออธิบาย  โทรศัพท์ในมือของเธอก็สั่น ทั้งเธอและคู่สนทนาก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกัน เสียงที่เรียกเข้ามาเป็นข้อความแจ้งเตือนธรรมดา แต่สิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายหรี่ตามองเขม็ง คือภาพล็อคสกรีนบนหน้าจอของเธอที่สว่างวาบขึ้นมาต่างหาก
    
           “นั่นมือใคร?” บอสถามถึงเจ้าของมือที่ชูสองนิ้วใส่กล้องในระยะประชิดด้วยน้ำเสียงห้วนจัด
    
            ออยตอบไปตามตรง “มือเฟิร์สท...” ความที่มัวแต่สับสนกับเรื่องของคนตรงหน้า ทำให้ออยลืมคิดถึงเรื่องที่ตนเองไม่ได้เปลี่ยนภาพล็อคสกรีนหน้าจอหลังเลิกกับเจ้าของมือเสียสนิท ความจริงที่เธอไม่ได้ใส่ใจ ก็เพราะไม่คิดอะไรแล้ว แต่ดูเหมือนคนที่เอ่ยถามจะไม่คิดแบบเดียวกัน
    
           “อ๋อ...” บอสลากเสียง อยู่ๆ มือที่จับแขนเธอไว้ก็ผละออก “เข้าใจละ”
           เขาว่าแล้วถอยห่างจากเธอ ออยมองสีหน้านิ่งเย็นกับริมฝีปากที่เป็นเส้นตรงและดวงตามัวแสง แบบเดียวกับตอนที่เขากับเธอทะเลาะกันเรื่องขนมปังแล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกถ่วงหนัก

          ยังไม่ทันที่เธอจะเรียบเรียงความคิดได้ บอสก็บอกสั้นๆ ว่า “ขอโทษละกันที่ทำให้แกเสียเวลา” แล้วก็หมุนตัวเดินจากไปก่อนที่เธอจะทันได้ออกปากท้วง
    
          ออยมองตามแผ่นหลังตรงที่ค่อยๆ เดินห่างออกไปด้วยความงุนงงปนสับสน
         เดี๋ยวสิบอส! นี่แกเข้าใจว่าอะไรน่ะ!