.
     วันนี้ขอเขียนบทความแบบโรแมนติกดราม่าบ้าง หลังจากเขียนเกี่ยวกับขุนพลที่มีชื่อในประวัติศาสตร์จีน ไปหลายคนแล้ว แต่ประวัติศาตร์ก็ชอบโยนความผิดให้หญิงงามผุ้อ่อนแอเสมอ นางผู้นี้ที่ผมจะเขียนบทความถึงก็เช่นกัน นางถูกเรียกหาว่าเป็น “นางงามล่มเมือง” แต่นางผู้นี้ไม่ใช่ “เตียวเสี้ยน” นางงามผู้โด่งดังแห่งสามก็ก เพราะผมตั้งใจว่าจะทยอยเขียนบทความบุคคลในประวัติศาสตร์ที่มีความเป็นมาเกี่ยวเนื่องกับยุคสามก๊ก ไปเรื่อยๆก่อน จนถ้านึกถึงใครไม่ออกแล้วก็จะไปเขียนในยุคสามก๊กอีกที นางผู้นี้ก็เช่นกันอยู่ช่วงก่อนหน้ายุคสามก็กหลายร้อยปี

      แต่ต้องยอมรับครับว่า เตียวเสี้ยน ทำให้ผมนึกถึงนางผู้นี้ เพราะว่าเตียวเสี้ยนถือเป็นหนึ่งใน”สี่ดรุณีแห่งแผ่นดิน” และแม้นว่านาม ของนางผู้นี้จะไม่มีปรากฏในรายชื่อสี่ยอดหญิงงามของจีนพร้อมกับเตียวเสี้ยนด้วย แต่ชาวจีนฮกเกี้ยนกลับกลับยกย่องยอดหญิงงามเสียอีกบางคนก็นับชื่อนางมาแทนที่หวังเจาจวินในทำเนียบสี่หญิงงาม  โดยเธอผู้นี้มีนามว่า "หยูเมี่ยวหยี" หรือ "หยูจี" ที่เรียกกันในสำเนียงแต้จิ๋วว่า "หงอกี่" ครับ

     หยูจี (虞姬)นั้นเป็นคนที่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์อีกผู้หนึ่ง โดยเธอมีศักดิ์เป็นภรรยาเอกของจอมคนอหังการแห่งยุค "ฉู่ป้าหวาง" (ฉ้อปาอ๋อง - ราชันย์ผู้พิชิตแห่งฉู่) – เซี่ยงอี่ – ผู้โค่นล้มราชวงศ์ฉินนั่นเอง โดยทั้งคู่ได้ครองคู่กันเมื่อ ครั้งหนึ่ง เซี่ยงอี่ ได้ยินว่ามีคนพบเห็นม้าดำลักษณะดีแต่ดุร้ายจนไม่มีใครจับได้มาปรากฏตัวอยู่ที่ชายป่านอกเมือง เซี่ยงอี่อยากได้ม้าวิเศษไว้ครอบครอง จึงออกไปจับม้าตัวนั้น โดยเพียงแค่จองตาของมัน แล้วก้มลงคว้าหญ้าหนึ่งกำมือยื่นไปป้อนม้า แค่นั้น ม้าตัวดังกล่าวก็กลายมาเป็นม้าศึกคู่ชีพของฉ้อปาอ๋อง  เศรษฐีใหญ่ผู้หนึ่งได้เห็นเซี่ยงอี่กำราบม้าร้ายที่มีคุณลักษณะของม้าวิเศษได้ในลักษณะนี้ก็นึกชอบใจ อีกทั้งลักษณะของชายหนุ่มซึ่งตนเองยังไม่รู้ฐานะของเซียงอี่ในตอนนั้น ก็ดูสมชาติชาตรีถูกใจเขายิ่ง จึงเอ่ยปากชวนเวี่ยงอี่ไปที่บ้าน เพื่อหวังจะให้พบหน้าบุตรสาว และยกบุตรสาวนาม หยูจี ซึ่งเป็นหญิงงามลือชื่อให้

     แต่คนอย่างเซี่ยงอี่บุญหนักศักดิ์ใหญ่มาตั้งแต่เกิด และเป็นคนทะนงตัว ไม่รับความช่วยเหลือหรือของกำนัลจากใครง่ายๆ คิดจะปฏิเสธ แต่พริบตาที่เห็นโฉมหน้า”ของขวัญ”ที่เศรษฐีใหญ่ผุ้นั้นจะมอบให้ เซี่ยงอี่ก็คล้ายเป็นม้าร้ายที่โดนความงามของหยูจีสยบ จนคำปฏิเสธไม่ได้หลุดจากปากของเซี่ยงอี่สักครึ่งคำ



     เมื่อได้นางหยูจีมาแล้ว ฉ้อปาอ๋องก็ยังคงมุ่งมั่นทำสงครามแย่งชิงแผ่นดินกับหลิวปัง คู่แค้นแห่งยุคต่อไป ครั้งหนึ่งหลิวปังที่อยู่ปาซูดินแดนเสฉวนได้ซ่องสุมกำลังจนเข้มแข็งและถือโอกาสตอนฉ้อปาอ๋องไปปราบกบฎที่แคว้นฉี ยกกองทัพเข้ายึดดินแดนเดิมของราชวงศ์ฉินจากจางหานและพวก จากนั้นก็รวบรวมกองทัพของเจ้าแคว้นต่างๆ เคลื่อนพลบุกเข้าตีเผิงเฉิงเมืองหลวงของแคว้นฉู่แตก

     แม้ทหารองครักษ์ได้คุ้มครองหยูจีและครอบครัวของเซี่ยงหยี่หนีออกไปได้ก่อนทัพหลิวปังเข้าเมือง แต่ครั้นเมื่อเซี่ยงอี่ทราบข่าวก็ทั้งตกใจและทั้งโกรธแค้น จึงเร่งนำทัพกลับมาโจมตีกองทัพหลิวปังจนแตกพ่ายยับเยิน ไล่เข่นฆ่าสังหารไพร่พลหลายแสนคนของอีกฝ่ายแทบหมดกองทัพ ขนาดหลิวปังเองยังต้องปลอมตัวเพื่อหนีกลับไปเสฉวนอย่างหัวซุกหัวซุน

     จากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฉ้อปาอ๋องนำนางหยูจีผู้เป็นชายาติดตามไปด้วยทุกแห่ง และจากนั้นสงครามใหญ่ระหว่างฉู่และฮั่นก็เริ่มขึ้น ทั้งสองฝ่ายผลัดแพ้ผลัดชนะหลายครั้ง ทว่าเนื่องจากการที่เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง ฉ้อปาอ๋องจึงมักไม่ฟังความเห็นของผู้อื่น  ต่อมา เกิดขัดแย้งรุนแรงกับฟ่านเจิง ทำให้อีกฝ่ายโกรธจัดจนล้มป่วยและเสียชีวิตลง การตายของฟ่านเจิงซึ่งเป็นทั้งที่ปรึกษาใหญ่และพ่อบุญธรรม (คนผู้นี้ได้รับการยกย่องว่า มีสติปัญญาไม่แพ้ใคร หากคนผู้นี้ยังอยู่ไม่แน่ว่า ฉ้อปาอ่องจะปราชัยในตอนท้าย)  ซึ่งเรื่องนี้ส่งผลกระทบกับเซี่ยงอี่ไม่น้อย เมื่อขาดคนที่กล้าตักเตือนอย่างฟ่านเจิง ทำให้ผลการรบกับหลิวปัง ฝ่ายฉ้อปาอ๋องต้องตกเป็นรองอยู่เสมอๆ

     แต่การศึกก็ยังไม่ปรากฏผลแพ้ชนะโดยเด็ดขาด ฉ้อปาอ๋องเซี่ยงอี่กับฮั่นอ๋องหลิวปังทำศึกกันต่อเนื่องหลายปี แม้จะชิงแผ่นดินมาได้มากกว่าแต่เซี่ยงอี่ก็ไม่อาจเอาชนะหลิวปังได้ จนท้ายที่สุดทั้งสองฝ่ายจึงคิดจะตกลงทำสัญญาสงบศึกและแบ่งแผ่นดินกันโดยใช้คลองหงโกวเป็นเส้นแบ่ง ดินแดนทางตะวันตกเป็นของฮั่น ทางตะวันออกเป็นของฉู่

     หลังจากทำสัญญาสงบศึกแล้ว ทัพฉู่ก็ถอนกำลังกลับ แต่หานซิ่นซึ่งยามนั้นยังคุมเชิงอยู่ทางเหนือ กลับส่งกองทัพลงมาโจมตีทัพฉู่แบบไม่ให้ตั้งตัว จากนั้นฝ่ายฮั่นได้ระดมกำลังเกือบห้าแสนเข้าตีตลบหลังทัพฉู่ซึ่งมีกำลังหลงเหลือเพียงหนึ่งแสนเพราะบางว่วนทยอยเดินทางกลับไปแล้ว จนท้ายที่สุด กองทัพของฉ้อปาอ๋องก็ถูกปิดล้อมในหุบเขาที่ไกเซี่ย (อยู่ในมณฑลอันฮุย)

     เขาคิดจะตีฝ่าแต่ก็เป็นห่วงหญิงคนรักที่เอาร่วมทัพมาด้วย ในขณะที่เข้าไปโอบกอดสตรีอันเป็นที่รักท่ามกลางวงล้อมศัตรูรายรอบ  เซี่ยงอี่ร้องเพลงที่มีความหมายถึงวาระสุดท้ายของชีวิตตนเอง ซึ่งเรียกว่า "เพลงแห่งไก่เซี่ย" (Song of Gaixia, 垓下歌) ที่อาจถอดความหมายได้ว่า


    เมื่อได้ฟังหยูจี ซึ่งรู้ใจสามีเป็นที่สุด จึงตัดสินใจกระทำบางอย่างเพื่อไม่ให้สามีเป็นกังวล เพราะนางรู้ดีว่าหากนางยังมีชีวิตอยู่ เซียงอี่ไม่มีวันทิ้งนางไปไหนแน่  นางจึงขับรำนำสุดท้ายให้สามีฟังว่า

     ขณะเซี่ยงอี่กำลังตะลึงถึงเนื้อความลำนำที่สตรีอันเป็นที่รักขับกล่อม นางหยูจีหญิงงามใจเด้ดก็คว้ากระบี่ของชายคนรักมาเชือดคอตัวเอง สิ้นใจตายไปต่อหน้าสามี เพื่อหวังให้สามีหนีเอาชีวิตรอดและกลับมาสู้ในสภาพที่พร้อมกว่านี้ แต่ฉ้อปาอ๋องเศร้าเสียใจมากกับการตายของนาง และตัดสินใจนำทัพที่หลงเหลือน้อยกว่าสู้ตายกับกองทัพฮั่น



     ท้ายสุด ทัพฉ้อปาอ๋องถูกรุกไล่จนต้องถอยมาจนถึงฝั่งแม่น้ำอู่เจียง พร้อมม้าคู่ใจและทหารเพียงน้อยนิด เบื้องหน้าเป็นแม่น้ำกว้าง เบื้องหลังเล่ากองทัพฮั่นนับแสนที่นำโดยหลิวปังและหานซิ่นกำลังไล่ตามมา ฉ้อปาอ๋องยืนอยู่กับเหล่าทหารคู่ใจ ทุกคนเลือดโทรมกายเสื้อเกราะฉีกขาด ก่อนที่ทัพฮั่นจะมาถึง พลันปรากฏเรือแจวหนึ่งลำอาสาพาปาอ๋องข้ามฟากเพราะตัวคนแจวนั้น เป็นสายเลือดแคว้นฉู่ จึงคิดช่วยเหลือทัพฝ่ายตนเอง และขอเพียงข้ามแม่น้ำไปได้ ก็เชื่อว่าด้วยความสามารถของเซี่ยงอี่น่าจะหลบหนีต่อไปจนกลับกระทั่งกลับถึงแคว้นฉู่ฐานที่มั่นของตนเอง

     “ท่านอ๋อง แม้วันนี้ฝ่ายเราจะพ่ายแพ้แต่แผ่นดินก็ยังอยู่ ขอท่านกลับถึงแคว้นฉู่ วันหน้าก็ยังมีความหวังที่จะกลับมาชิงแผ่นดินคืน” เหล่าทหารอ้อนวอนผู้เป็นจอมทัพ แต่ฉ้อปาอ๋องเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองสูงความพ่ายแพ้ครั้งนี้ใหญ่หลวงทำลายความภาคภูมิใจของเขาจนหมดสิ้น อีกทั้งยามนี้ หญิงอันเป็นที่รักก็ได้ตายไปแล้ว แม่ทัพหนุ่มก็หมดกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป



     อย่างที่บอกตอนต้น ชื่อเสียงเหล่าหญิงงามแห่งแผ่นดิน มิได้ถือเป็นชื่อเสียงที่ดีงาม เพราะในคำยกย่องความงามของรูปร่างอิสตรีเหล่านี้ แฝงความหมายให้ร้าย กล่าวหาพวกนางว่าเป็นตัวการทำใช้สิ้นชาติเสียแผ่นดินด้วย ผมเคยเขียนบทความเรื่องหยางกุ้ยเฟย หนึ่งในสี่หญิงงามนางหนึ่งไปเมื่อนานมาแล้ว คราวนี้หยิบ หยูจี ขึ้นมาเขียนอีกคน อารมณ์ก็ไม่ต่างกันเลย คือสงสารสตรีเหล่านี้ แต่คราวนี้มีอะไรที่แตกต่างจากคราวที่แล้ว

     ต่างจากหยางกุ้ยเฟยซึ่งโดนชายรอบข้างเข้ามากระทำโดนไม่อาจแข็งขืน เรียกว่ามีแต่ใคร่แต่ไร้ซึ่งความรัก แม้แต่ความตายกุ้ยเฟยก็ถุกยัดเยีบดให้โดยที่นางไม่ได้เป็นฝ่ายเรียกร้อง แต่หยูจี เป็นสตรีที่มอบกายใจให้ชายที่ตนรักเพียงรายเดียว และเป็นฝ่ายสละชีวิตตนเองเพื่อหวังให้ชายที่ตนรักรอด ในเรื่องราวที่มีรัก กับไร้รัก ความสะเทือนใจมันจึงแตกต่างกัน
  
     เรื่องราวของหยูจีกับเซียงอี่แบบนี้ ผมจึงไม่เห็นด้วยกับนักประวัติศาสตร์ ที่เอาเรื่องความรักอันสวยงามระหว่างฉ้อปาอ๋องกับนางหยูจี มาเป็นต้นเหตุของการล่มเมือง และตั้งฉายาให้กับสตรีที่จิตใจดีงามเช่นนี้ นักประวัติศาสตร์ก็จิตใจอำมหิตเกินไปนะครับ ที่มาให้สมญา นางามล่มเมือง กับสตรีผู้อ่อนแอและยินดีสละชีวิตเพื่อชายที่ตนรัก

---

     เช่นเคยนะครับ อ่านแล้วไม่จำเป็นต้องเชื่อผม ผมอ่านมาแบบไหนก็เรียบเรียงออกมาตามความเข้าใจของผม โดยใช้ภาษาของผมเอง สำหรับนางหยูจีและฉ้อปาอ๋องแล้ว ผมเห็นว่านักประวัติศาสตร์รังแกคนตายเกินไปครับ ส่วนพรุ่งนี้ผมจะพาไปดูงานเมกะโปรเจคเมื่อหลายพันปีก่อนบ้าง ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร ทำแล้วได้อะไร ใครได้ประโยชน์ ใครสูญเสีย รออ่านกันได้ครับ

ขอบคุณครับ

*แก้ไขคำผิด