บทที่ 1 นาทีชีวิต
http://pantip.com/topic/34238667
บทที่ 2 พิธีฝังศพบนเกาะแอนติปาโรส
http://pantip.com/topic/34249978
3
คำเตือนของสารวัตรลาซารอส
โดย ฮาร์โมนิก้า
อนาสเตเซียนั่งคอยอยู่ในห้องนั่งเล่นส่วนตัวทางหลังบ้าน ขณะที่นิโคลาโยสกำลังนั่งคุยกับสารวัตร ดราโก้ ลาซารอส
และผู้หมวดไอวาน อลองโซ่อยู่ในห้องทำงาน
ทั้งคู่มาขอสอบปากคำเธอและสามีเพิ่มเติมที่บ้านบนเกาะปาโรส
หญิงสาวนั่งจิบกาแฟที่อีเนียสพ่อบ้านยกมาให้พลางมองดูจูเลี่ยนลูกชายวัยหกขวบวิ่งเล่นอยู่ในสนามหลังบ้านกับดิโน่
สุนัขพันธุ์เวสท์ไฮแลนด์ไวท์เทอเรีย หรือเวสตี้สีขาวเพศผู้วัยสี่เดือนที่แสนร่าเริงน่ารัก
นิโคลาโยสเป็นคนซื้อเจ้าดิโน่มาให้เป็นเพื่อนเล่นของจูเลี่ยน ประหนึ่งของขวัญปลอบใจและเป็นการต้อนรับกลับบ้านเมื่อสองเดือนก่อน
ครั้งที่จูเลี่ยนกลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัยหลังจากถูกจับไปเรียกค่าไถ่อยู่นานเกือบวันเต็มๆ อนาสเตเซียยังคงใจหายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น
จำได้ว่ามันเกือบทำให้เธอคลั่งเมื่อนึกถึงครั้งที่ตัวเองกับมารดาถูกลักพาตัวไปขังไว้ที่ถ้ำริมหน้าผา และจบลงด้วยความตายอย่างน่าเวทนาของ
มารดาและน้องชายที่ยังไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก
น่าแปลกที่นิโคลาโยสซึ่งไม่ค่อยเคยใส่ใจซื้อของอะไรให้ลูกชายนัก กลับมีแก่ใจไปหาซื้อลูกหมาน่ารักแบบนี้มาให้ เธอมองลูกหมาตัวนี้แล้ว
ก็ขมวดคิ้ว เจ้าดิโน่ทำให้เธออดคิดถึงเจ้าแคสซี่สุนัขพันธุ์เดียวกันที่เพิ่งตกลูกมาสามตัวเมื่อไม่นานนี้ไม่ได้ ลูกๆ ของมันอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเจ้าดิโน่
เธอเห็นลูกหมาครอกนั้นเมื่อครั้งสุดท้ายที่ไปเยี่ยมตาเฒ่าฟาริส คาคาราสกับภรรยาอลิเซียที่บ้านไร่ริมทะเลเมื่อสามเดือนก่อน ยังเคยคิดว่าถ้าอายุ
ครบสองเดือนจะมาขอซื้อไปเลี้ยงสักตัว
ตาเฒ่าฟาริสชาวไร่ที่ปลูกไร่มะกอกอยู่เชิงเขาชายป่าไม่ไกลจากฝั่งทะเลบนเกาะนักซอสเคยช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อสิบแปดปีก่อน หลังจากนั้นตาเฒ่า
ยังอุตส่าห์ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลในนักซอสซึ่งเธอเข้ารับการรักษาตัวจากโรคปอดบวมและอาการช็อคอยู่นานกว่าหนึ่งเดือนและยังไปร่วมใน
พิธีศพอแนสซ่าที่เกาะแอนติปาโรสด้วย แทบไม่มีใครรู้ว่าอนาสเตเซียกับฟาริสยังคงติดต่อเยี่ยมเยียนกันอยู่เป็นระยะหลังจากเวลาผ่านมานานถึง
สิบแปดปี
อนาสเตเซียรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของฟาริส เขาและภรรยาอุตส่าห์ตามไปเยี่ยมเธอที่เกาะซีโรสปีละครั้งในช่วงสี่ปีหลังการตายของอแนสซ่า จนเมื่อ
อนาสเตเซียออกจากประเทศกรีซเพื่อไปศึกษาต่อที่สวิสเซอร์แลนด์เป็นเวลาเจ็ดปี จึงขาดการติดต่อกับสองสามีภรรยาไป
อนาสเตเซียไม่มีความกล้าหาญพอที่จะกลับไปเกาะนักซอสอีกครั้งเพื่อเยี่ยมสองสามีภรรยาคาคาราซ ความกลัวที่จะหวนรำลึกถึงอดีตที่โหดร้าย
เกี่ยวกับการตายของอแนสซ่าทำให้เธอกลัวที่จะกลับไปยังบ้านไร่บริเวณนั้น จนเมื่อเธอแต่งงานมีครอบครัวและบุตรชายอายุครบสามขวบ หญิงสาว
จึงมีความอบอุ่นมั่นคงในใจพอที่จะเผชิญหน้ากับอดีต และกลับไปเยี่ยมตาเฒ่ากับภรรยาที่เกาะนักซอสได้ เธอรู้สึกผูกพันกับตาเฒ่าฟาริสอย่าง
น่าประหลาด อาจเพราะเขาเป็นเหมือนที่พักพิงในยามวิกฤตและเป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ในนาทีชีวิตของเธอกับอแนสซ่า
เสียงเคาะประตูปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด เธอหันกลับไปมองและพบสารวัตรลาซารอสยืนอยู่ที่กรอบประตูซึ่งเปิดอยู่ อนาสเตเซียหันไป
สั่นกระดิ่งเรียกอัลเธียแม่บ้านให้ไปคอยนั่งเฝ้าจูเลียนแทน นับแต่ลูกชายถูกจับเรียกค่าไถ่ เธอไม่เคยไว้ใจให้เขาคลาดสายตาอีกเลย และก็ไม่ไว้ใจ
ให้อคาเซียพี่เลี้ยงของจูเลี่ยนที่เคยทำเขาหายดูแลลูกชายแต่เพียงลำพัง คงอีกนานกว่าเธอจะยอมไว้ใจให้เขาคลาดสายตาได้ หญิงสาวสั่งอัลเธีย
เสร็จก็หันมาเชิญสารวัตรลาซารอสให้ลงนั่งดื่มกาแฟกับเธอแต่เขาปฏิเสธ
“ผมดื่มมาแล้วกับคุณวาลลาซ เชิญมาดามตามสบายเถอะครับ” เขาบอกพร้อมกับปิดประตูห้องตามหลัง ก่อนจะลงนั่งตามคำเชิญ
“คุยกับนิกกี้เสร็จแล้วหรือคะ” อนาสเตเซียถามอย่างแปลกใจ
“ครับ แต่ผู้หมวอลองโซ่ยังขอคุยกับสามีคุณเพิ่มเติมอยู่ ในส่วนผมไม่มีอะไรแล้ว เลยขอแยกมาคุยกับคุณ”
“มีอะไรอยากถามฉันหรือคะ” อนาสเตเซียเปิดประเด็น
“ไม่ทราบว่าคุณเห็นมาดามคิริยาคอส..” เขาหยุดพูดและเปลี่ยนคำพูดใหม่เมื่อเห็นแววเศร้าล้ำลึกปรากฏในดวงตาคู่สีฟ้าใสของอนาสเตเซีย
ยามที่เอ่ยถึงคำว่ามาดามคิริยาคอส “ขอโทษครับ ผมเรียกคุณลีย่า คิริยาคอสแล้วกัน ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณคิดถึงคุณอแนสซ่าคุณแม่ของคุณ
ผมอยากทราบว่าคุณเห็นคุณลีย่าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“ไม่เป็นไรค่ะ ลีย่าเป็นมาดามคิริยาคอสมา สิบห้าปีแล้ว ฉันน่าจะชินแล้วล่ะค่ะ ส่วนเรื่องการหายตัวของเธอ ฉันไม่ทราบเหมือนกัน เพราะฉันเจอ
เธอทุกวันที่งานศพคุณพ่อเมื่อหกสัปดาห์ก่อน ครั้งสุดท้ายที่คาดว่าจะเห็นลีย่าคือเมื่อวานนี้ที่พิธีฝังศพ แต่เธอไม่ได้มาร่วมงาน และฉันก็เพิ่งรู้เอง
ว่าเธอหายตัวไปได้สองสามวันแล้ว”
“คุณไม่ได้รับแจ้งจากทางบ้านพ่อคุณหรือครับ”
“ไม่ทราบค่ะ ได้ยินแต่ว่าทางบ้านโน้นเขาตามหาตัวลีย่ากัน เพราะเธอท้องแก่และหายตัวไป พ่อบ้านกับพยาบาลส่วนตัวเขาโทรมาถามว่าเธอมาที่นี่
หรือเปล่า ฉันไม่ทันได้คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ทำไมคุณถึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ครับ” ดราโก้ถามขึ้นอย่างจับสังเกต
อนาสเตเซียลังเลนิดหนึ่งก่อนตอบ “ลีย่าไปไหนมาไหนไม่ค่อยอยู่ติดบ้านสักเท่าไหร่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรน*
ของฉันเมื่อตอนเด็ก ตอนหลังที่เธอท้องนี่พฤติกรรมเธอเปลี่ยนไปหรือเปล่าฉันก็ไม่ทราบ เพราะฉันย้ายออกจากบ้านที่แอนติปาโรสมาสิบกว่าปีแล้ว
แต่เท่าที่รู้จักเธอ ฉันเลยไม่ทันได้แปลกใจที่เห็นเธอหายไปเพียงสองสามวัน”
“คุณพอจะทราบไหมว่าในตอนนั้นปกติเธอชอบไปไหน” สารวัตรถามต่อ
“เธอไม่เคยบอกใครหรอกค่ะ เสียใจด้วย ฉันไม่เคยทราบ”
“แต่เธอเป็นพี่เลี้ยงคุณมาตั้งแต่อายุสิบสอง คุณกับเธอไม่ค่อยสนิทสนมกันงั้นหรือ”
อนาสเตเซียนิ่งคิดทบทวนอดีต ภาพเหตุการณ์ในคืนหนึงเมื่อตอนเธออายุสิบสองขวบผุดขึ้นมาในความทรงจำ ชายหนุ่มชุดดำที่แอบลอบปีน
ขึ้นมาบนระเบียงนอกห้องนอนของลีย่า ซึ่งเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรนของเธอในขณะนั้น ทั้งสองกอดจูบกันก่อนที่จะดึงกันเข้าไปในห้องนอน
ที่ติดประตูกระจกยาว เด็กหญิงยืนมองผ่านหน้าต่างระเบียงในห้องถัดไป แต่พวกเขาไม่สังเกตเห็นเธอ อนาสเตเซียเหลือบตาขึ้นมองสบสายตา
สารวัตรหนุ่มใหญ่ เธอตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่เธอเคยเห็น เพราะมันผ่านมานานมากแล้วและอาจไม่เกี่ยวข้องกัน อีกทั้งเป็นเรื่องส่วนตัวของลีย่า
ก่อนจะแต่งงานกับบิดาของเธอ ซึ่งเธอไม่ต้องการไปก้าวก่าย
“ค่ะ เธอดูแลฉันหลังจากที่ไอรีน พี่เลี้ยงฉันแต่แรกเกิดลาออกไปแต่งงาน ลีย่าเป็นพี่เลี้ยงของฉันตอนโตแล้ว งานหลักของเธอจึงเหมือนคอยช่วย
ดูเรื่องการบ้าน ตารางเวลา การแต่งตัว กิจกรรมต่างๆ และเป็นแช็ปเพอโรนมากกว่า”
อนาสเตเซียอธิบายยาว เธอหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“เราเรียกไม่ได้ว่าสนิทแต่ก็คุ้นเคยกันตามสมควร ลีย่าพักอยู่ในบ้านด้วยเว้นแต่วันหยุดของเธอที่เธอจะไปค้างที่อื่น ฉันไม่เคยไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว
ของลีย่า เธอมีโลกส่วนตัวของเธอเองที่เธอทำในวันหยุด มีกลุ่มเพื่อนที่พบปะสังสรรค์เป็นประจำ เธอไม่เคยพาฉันไปรู้จักเพื่อนๆ ของเธอ ขอโทษ
ที่ฉันให้ข้อมูลอะไรสารวัตรไม่ได้มากไปกว่านี้”
ปมรัก รอยอดีต Book I รอยอดีต บทที่ 3 คำเตือนของสารวัตรลาซารอส (เขียนจบทั้ง 3 books แล้วค่ะ)
http://pantip.com/topic/34238667
บทที่ 2 พิธีฝังศพบนเกาะแอนติปาโรส
http://pantip.com/topic/34249978
3
คำเตือนของสารวัตรลาซารอส
โดย ฮาร์โมนิก้า
อนาสเตเซียนั่งคอยอยู่ในห้องนั่งเล่นส่วนตัวทางหลังบ้าน ขณะที่นิโคลาโยสกำลังนั่งคุยกับสารวัตร ดราโก้ ลาซารอส
และผู้หมวดไอวาน อลองโซ่อยู่ในห้องทำงาน
ทั้งคู่มาขอสอบปากคำเธอและสามีเพิ่มเติมที่บ้านบนเกาะปาโรส
หญิงสาวนั่งจิบกาแฟที่อีเนียสพ่อบ้านยกมาให้พลางมองดูจูเลี่ยนลูกชายวัยหกขวบวิ่งเล่นอยู่ในสนามหลังบ้านกับดิโน่
สุนัขพันธุ์เวสท์ไฮแลนด์ไวท์เทอเรีย หรือเวสตี้สีขาวเพศผู้วัยสี่เดือนที่แสนร่าเริงน่ารัก
นิโคลาโยสเป็นคนซื้อเจ้าดิโน่มาให้เป็นเพื่อนเล่นของจูเลี่ยน ประหนึ่งของขวัญปลอบใจและเป็นการต้อนรับกลับบ้านเมื่อสองเดือนก่อน
ครั้งที่จูเลี่ยนกลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัยหลังจากถูกจับไปเรียกค่าไถ่อยู่นานเกือบวันเต็มๆ อนาสเตเซียยังคงใจหายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น
จำได้ว่ามันเกือบทำให้เธอคลั่งเมื่อนึกถึงครั้งที่ตัวเองกับมารดาถูกลักพาตัวไปขังไว้ที่ถ้ำริมหน้าผา และจบลงด้วยความตายอย่างน่าเวทนาของ
มารดาและน้องชายที่ยังไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก
น่าแปลกที่นิโคลาโยสซึ่งไม่ค่อยเคยใส่ใจซื้อของอะไรให้ลูกชายนัก กลับมีแก่ใจไปหาซื้อลูกหมาน่ารักแบบนี้มาให้ เธอมองลูกหมาตัวนี้แล้ว
ก็ขมวดคิ้ว เจ้าดิโน่ทำให้เธออดคิดถึงเจ้าแคสซี่สุนัขพันธุ์เดียวกันที่เพิ่งตกลูกมาสามตัวเมื่อไม่นานนี้ไม่ได้ ลูกๆ ของมันอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเจ้าดิโน่
เธอเห็นลูกหมาครอกนั้นเมื่อครั้งสุดท้ายที่ไปเยี่ยมตาเฒ่าฟาริส คาคาราสกับภรรยาอลิเซียที่บ้านไร่ริมทะเลเมื่อสามเดือนก่อน ยังเคยคิดว่าถ้าอายุ
ครบสองเดือนจะมาขอซื้อไปเลี้ยงสักตัว
ตาเฒ่าฟาริสชาวไร่ที่ปลูกไร่มะกอกอยู่เชิงเขาชายป่าไม่ไกลจากฝั่งทะเลบนเกาะนักซอสเคยช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อสิบแปดปีก่อน หลังจากนั้นตาเฒ่า
ยังอุตส่าห์ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลในนักซอสซึ่งเธอเข้ารับการรักษาตัวจากโรคปอดบวมและอาการช็อคอยู่นานกว่าหนึ่งเดือนและยังไปร่วมใน
พิธีศพอแนสซ่าที่เกาะแอนติปาโรสด้วย แทบไม่มีใครรู้ว่าอนาสเตเซียกับฟาริสยังคงติดต่อเยี่ยมเยียนกันอยู่เป็นระยะหลังจากเวลาผ่านมานานถึง
สิบแปดปี
อนาสเตเซียรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของฟาริส เขาและภรรยาอุตส่าห์ตามไปเยี่ยมเธอที่เกาะซีโรสปีละครั้งในช่วงสี่ปีหลังการตายของอแนสซ่า จนเมื่อ
อนาสเตเซียออกจากประเทศกรีซเพื่อไปศึกษาต่อที่สวิสเซอร์แลนด์เป็นเวลาเจ็ดปี จึงขาดการติดต่อกับสองสามีภรรยาไป
อนาสเตเซียไม่มีความกล้าหาญพอที่จะกลับไปเกาะนักซอสอีกครั้งเพื่อเยี่ยมสองสามีภรรยาคาคาราซ ความกลัวที่จะหวนรำลึกถึงอดีตที่โหดร้าย
เกี่ยวกับการตายของอแนสซ่าทำให้เธอกลัวที่จะกลับไปยังบ้านไร่บริเวณนั้น จนเมื่อเธอแต่งงานมีครอบครัวและบุตรชายอายุครบสามขวบ หญิงสาว
จึงมีความอบอุ่นมั่นคงในใจพอที่จะเผชิญหน้ากับอดีต และกลับไปเยี่ยมตาเฒ่ากับภรรยาที่เกาะนักซอสได้ เธอรู้สึกผูกพันกับตาเฒ่าฟาริสอย่าง
น่าประหลาด อาจเพราะเขาเป็นเหมือนที่พักพิงในยามวิกฤตและเป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ในนาทีชีวิตของเธอกับอแนสซ่า
เสียงเคาะประตูปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด เธอหันกลับไปมองและพบสารวัตรลาซารอสยืนอยู่ที่กรอบประตูซึ่งเปิดอยู่ อนาสเตเซียหันไป
สั่นกระดิ่งเรียกอัลเธียแม่บ้านให้ไปคอยนั่งเฝ้าจูเลียนแทน นับแต่ลูกชายถูกจับเรียกค่าไถ่ เธอไม่เคยไว้ใจให้เขาคลาดสายตาอีกเลย และก็ไม่ไว้ใจ
ให้อคาเซียพี่เลี้ยงของจูเลี่ยนที่เคยทำเขาหายดูแลลูกชายแต่เพียงลำพัง คงอีกนานกว่าเธอจะยอมไว้ใจให้เขาคลาดสายตาได้ หญิงสาวสั่งอัลเธีย
เสร็จก็หันมาเชิญสารวัตรลาซารอสให้ลงนั่งดื่มกาแฟกับเธอแต่เขาปฏิเสธ
“ผมดื่มมาแล้วกับคุณวาลลาซ เชิญมาดามตามสบายเถอะครับ” เขาบอกพร้อมกับปิดประตูห้องตามหลัง ก่อนจะลงนั่งตามคำเชิญ
“คุยกับนิกกี้เสร็จแล้วหรือคะ” อนาสเตเซียถามอย่างแปลกใจ
“ครับ แต่ผู้หมวอลองโซ่ยังขอคุยกับสามีคุณเพิ่มเติมอยู่ ในส่วนผมไม่มีอะไรแล้ว เลยขอแยกมาคุยกับคุณ”
“มีอะไรอยากถามฉันหรือคะ” อนาสเตเซียเปิดประเด็น
“ไม่ทราบว่าคุณเห็นมาดามคิริยาคอส..” เขาหยุดพูดและเปลี่ยนคำพูดใหม่เมื่อเห็นแววเศร้าล้ำลึกปรากฏในดวงตาคู่สีฟ้าใสของอนาสเตเซีย
ยามที่เอ่ยถึงคำว่ามาดามคิริยาคอส “ขอโทษครับ ผมเรียกคุณลีย่า คิริยาคอสแล้วกัน ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณคิดถึงคุณอแนสซ่าคุณแม่ของคุณ
ผมอยากทราบว่าคุณเห็นคุณลีย่าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“ไม่เป็นไรค่ะ ลีย่าเป็นมาดามคิริยาคอสมา สิบห้าปีแล้ว ฉันน่าจะชินแล้วล่ะค่ะ ส่วนเรื่องการหายตัวของเธอ ฉันไม่ทราบเหมือนกัน เพราะฉันเจอ
เธอทุกวันที่งานศพคุณพ่อเมื่อหกสัปดาห์ก่อน ครั้งสุดท้ายที่คาดว่าจะเห็นลีย่าคือเมื่อวานนี้ที่พิธีฝังศพ แต่เธอไม่ได้มาร่วมงาน และฉันก็เพิ่งรู้เอง
ว่าเธอหายตัวไปได้สองสามวันแล้ว”
“คุณไม่ได้รับแจ้งจากทางบ้านพ่อคุณหรือครับ”
“ไม่ทราบค่ะ ได้ยินแต่ว่าทางบ้านโน้นเขาตามหาตัวลีย่ากัน เพราะเธอท้องแก่และหายตัวไป พ่อบ้านกับพยาบาลส่วนตัวเขาโทรมาถามว่าเธอมาที่นี่
หรือเปล่า ฉันไม่ทันได้คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ทำไมคุณถึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ครับ” ดราโก้ถามขึ้นอย่างจับสังเกต
อนาสเตเซียลังเลนิดหนึ่งก่อนตอบ “ลีย่าไปไหนมาไหนไม่ค่อยอยู่ติดบ้านสักเท่าไหร่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรน*
ของฉันเมื่อตอนเด็ก ตอนหลังที่เธอท้องนี่พฤติกรรมเธอเปลี่ยนไปหรือเปล่าฉันก็ไม่ทราบ เพราะฉันย้ายออกจากบ้านที่แอนติปาโรสมาสิบกว่าปีแล้ว
แต่เท่าที่รู้จักเธอ ฉันเลยไม่ทันได้แปลกใจที่เห็นเธอหายไปเพียงสองสามวัน”
“คุณพอจะทราบไหมว่าในตอนนั้นปกติเธอชอบไปไหน” สารวัตรถามต่อ
“เธอไม่เคยบอกใครหรอกค่ะ เสียใจด้วย ฉันไม่เคยทราบ”
“แต่เธอเป็นพี่เลี้ยงคุณมาตั้งแต่อายุสิบสอง คุณกับเธอไม่ค่อยสนิทสนมกันงั้นหรือ”
อนาสเตเซียนิ่งคิดทบทวนอดีต ภาพเหตุการณ์ในคืนหนึงเมื่อตอนเธออายุสิบสองขวบผุดขึ้นมาในความทรงจำ ชายหนุ่มชุดดำที่แอบลอบปีน
ขึ้นมาบนระเบียงนอกห้องนอนของลีย่า ซึ่งเป็นกึ่งพี่เลี้ยงกึ่งแช็ปเพอโรนของเธอในขณะนั้น ทั้งสองกอดจูบกันก่อนที่จะดึงกันเข้าไปในห้องนอน
ที่ติดประตูกระจกยาว เด็กหญิงยืนมองผ่านหน้าต่างระเบียงในห้องถัดไป แต่พวกเขาไม่สังเกตเห็นเธอ อนาสเตเซียเหลือบตาขึ้นมองสบสายตา
สารวัตรหนุ่มใหญ่ เธอตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่เธอเคยเห็น เพราะมันผ่านมานานมากแล้วและอาจไม่เกี่ยวข้องกัน อีกทั้งเป็นเรื่องส่วนตัวของลีย่า
ก่อนจะแต่งงานกับบิดาของเธอ ซึ่งเธอไม่ต้องการไปก้าวก่าย
“ค่ะ เธอดูแลฉันหลังจากที่ไอรีน พี่เลี้ยงฉันแต่แรกเกิดลาออกไปแต่งงาน ลีย่าเป็นพี่เลี้ยงของฉันตอนโตแล้ว งานหลักของเธอจึงเหมือนคอยช่วย
ดูเรื่องการบ้าน ตารางเวลา การแต่งตัว กิจกรรมต่างๆ และเป็นแช็ปเพอโรนมากกว่า”
อนาสเตเซียอธิบายยาว เธอหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“เราเรียกไม่ได้ว่าสนิทแต่ก็คุ้นเคยกันตามสมควร ลีย่าพักอยู่ในบ้านด้วยเว้นแต่วันหยุดของเธอที่เธอจะไปค้างที่อื่น ฉันไม่เคยไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว
ของลีย่า เธอมีโลกส่วนตัวของเธอเองที่เธอทำในวันหยุด มีกลุ่มเพื่อนที่พบปะสังสรรค์เป็นประจำ เธอไม่เคยพาฉันไปรู้จักเพื่อนๆ ของเธอ ขอโทษ
ที่ฉันให้ข้อมูลอะไรสารวัตรไม่ได้มากไปกว่านี้”