สวัสดีครับ ก่อนอื่นก็ขอแนะนำตัวเองก่อนปัญหานะครับ
ผมชื่อ กอล์ฟ อายุ 16 เรียนอยู่ระดับชั้น ปวช. ที่ผมเขียนกระทู้นี่ขึ้นมาเพราะผมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม...
มันเกิดมานานเท่าไหร่ผมไม่ทราบ...ปัญหาของผมคือ ผมมีโลกส่วนตัวครับ
เป็นโลกที่มันอยู่แล้วมีความสุขกว่าโลกในความจริง ในโลกส่วนตัวของผมมีเพื่อนอยู่เก้าคน เพื่อในเก้าคนนี้เขาคอยปลอบผมอยู่เสมอ
เขาคอยสนับสนุน คอยให้กำลังใจ คอยหนุนหลังให้ทำต่างๆ คอยทำให้ผมอุ่นใจ และผมก็เจอเขาทุกวัน
ในโลกชีวิตจริงของผมพังไม่เป็นท่า ผมโดนแม่ทิ้ง ผมอยู่กับปู่กับย่า น้องๆ และพ่อ
แต่ผมไม่สนิทกับพ่อ ผมไม่ชอบพ่อครับ แต่ผมก็ยังมีแม่เลี้ยงอยู่หนึ่งคน ( เขาใจดีมากๆเลย )
ผมมักจะโดนอาเยาะเย้ย ปู่ตบตีบ้าง พ่อหงุดหงิดใส่บ้าง และผมไม่ชอบ
ผมเกลียดเพื่อนบางคนในโรงเรียน บางทีถ้าไม่ชอบใจมากๆ..ผมจะจินตนาการหรือสร้างภาพเขาขึ้นมา..ให้เขาตายอย่างโหดๆ
ทำแบบนี้แล้วผมสบายใจ ( ผมเป็นโรคจิตหรือเปล่า ? )
ผมใช้ชีวิตตอนเริ่มเรียน ปวช.1 อย่างเรื่อยๆ ตอน ช.1 ผมไม่กล้าคบหาใครเลย เพราะมีแต่เพื่อนบางคนที่ดูไฮโซ หรือเพื่อนบางคนที่
พูดใต้ ซึ่งผมเข้ากับพวกเขาไม่ได้แน่ ปวช.1 ของผมเลยพังไม่เป็นท่า เพราะงานส่วนมากคืองานกลุ่ม เวลาผมไม่เข้าใจอะไร..ผมปรึกษาใครไม่ได้
ผมแอบร้องไห้ กรีดแขนตัวเอง
ปวช.2 ก็คือปัจจุบัน ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นนะ...ผมมีเพื่อนมากขึ้น (เพราะปวช.2 เน้นสาระเนื้อหาจริงๆแล้วผมก็เก่งอังกฤษอยู่พอควร)
เพื่อนๆที่เขาไม่รู้ก็เข้ามาหาผม.. ผมดีใจนะ เพราะเรียนผ่านมาผมเพิ่งจะได้ไปเที่ยวก็ตอน ช.2 เมื่อเดือนที่แล้วเอง
แต่มันไม่ราบรื่นขนาดนั้น ผมโดนพ่อบังคับให้ขับรถ ซึ่งผมไม่อยากเลย ผมขับไม่ได้ เพราะผมกลัวรถเอามากๆ
และเมื่อผมทำไม่ได้...ผมถูกด่า
ผมเก็บทุกอย่างไว้เวลาพ่อด่าระหว่างผมนั่งซ้อนท้ายอยู่หลังพ่อ ผมจำไว้ทุกอย่าง และพอถึงโรงเรียนผมวิ่งเข้าโรงเรียนแล้วร้องไห้ออกมาเลย
ผมร้องไห้ในโรงเรียนมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมเหมือนหาทางออกไม่ได้ และทุกๆวัน...ผมโดนด่าแบบนี้ซ้ำๆวนไปมา วนไปมา
ผมโพสต์ลงเฟสบุ๊ค ด่าพ่อตัวเอง ..
แม่(เลี้ยง)ของผมมาเห็นครับ
แม่เขาปรึกษาได้หมดเลย มีเหตุผลกับลูกๆ ทีนี้แม่เหมือนคุยกับพ่อให้เรื่องรถ แล้วพ่อก้ไม่ได้ด่าผม(เรื่องรถ)อีกเลย
แต่ผมก็ยังร้องไห้ที่โรงเรียน ในเรื่อง ไม่ซักผ้าให้ ถูพื้น กวาดบ้าน ทำงานบ้าน หรือทำอะไรก็ตามที่ไม่ถูกใจเขา
(ผมเป็นอะไรครับ ?)
แล้วเมื่อ 1 กว่าๆ ที่ผ่านมา
มันคือช่วงก่อนสอบ 1 เดือน งานพรีเซนต์ งานสอบเยอะมากๆ ผมนั่งเขียนรายงานบนคอมผมอยู่
ปู่เดินมาข้างหลังผมถามว่านี่นมของใคร (นมในเหยือกของน้องสาว) ผมก็ตอบว่า น้องสาว ครับ
ปูสั่งให้ผม ดื่ม ซึ่งผมก็ตอบไปว่า วางไว้.. และปู่ก็สั่งอีกรอบ...ผมก็ตอบว่าวางไว้ ปูก็เหมือนทำปากมุ๊บมิ๊บแล้วบ่นอะไร ๆ สักอย่าง
ผมก็เลยตะโกนไปว่า '' แค่วางไว้ได้ไหม !! ''
ปู่ก็เข้ามาตบผมครับ ผมก็เลยหลุดในตอนนั้น ผมเลยตบกับ แล้วเขาก็เอาเหยือกนมนั้นฟาดมาที่หัวของผม
เขาก็ตบผมไปหลายๆที ในระหว่างที่ผมตบเขาไปทีเดียว ผมหยุดนิ่งเพราะนี่ไม่ใช่ตัวผมเลย ..
รู้อีกผมก็เขียนจดหมายลาตาย(เขียนลงในเฟส) แล้วผูกคอตัวเองด้วยเข็มขัดกับเหล็กเชื่อมบนหลังคา
ผมกระโดดลงมาและ...เข็มขัดคาดครับ...หน้าของผมกระแทกพื้นเต็มๆ ตอนนั้นก๊อกน้ำแตก...
เลือดจากหัวของผมไหลออกมา ปนๆกับกลิ่นคาวนม หัวผมแตกเพราะปู่ทุบผมกับเหยือกครับ
ผมไปหาเข็มขัดอันใหม่ที่ทนกว่า..ตอนที่ผมเปิดประตูออกไป น้องสาวตัวเล็กก็ยืนมองหน้าผม
ซึ่งเขารอคุยกับผมเพราะตอนปู่ตบผม น้องก็ยืนมองผมอยู่ด้วย... ผมทำมันไม่ลงครับ
ผมกอดน้องสาวแล้วร้องไห้ จิกหมอนร้องจนใจจะขาด กรีดแขนตัวอีกเป็นสิบๆกว่าแผล แล้วผมก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณสี่ทุ่มได้มั้ง อ่านข้อความที่ผมโพสต์ ..เพื่อนๆผมตกใจกันหมด
เขาสั่งให้ผมไปโรงเรียน ซึ่งผมก็ไปตามปกติ ในวันรุ่งของวันนั้น ผมไปสายมาก
ที่นัดของผมกับเพื่อนๆคือ กลางโรงอาหาร ผมเดินเข้าไปกลางโรงอาหารด้วยหน้าที่แดง
ตาบวม และตาช้ำเหลืองจากที่หน้ากระแทกพื้น ผมเศร้าแบบนั้นทั้งวัน
พ่อถามผมนะว่าตาผมโดนอะไร ผมก็ตอบไปว่า ผมลื่น .
แล้วเมื่อสี่สัปดาห์ที่ผ่านมา สอบวิชา อังกฤษด้านพาณิชย์ (นำเสนอหน้าชั้นเรียน)
(ผมโดนด่าด้วยในวันนี้แต่จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร)
ผมเป็นคนเดียวที่ย่อบทความที่ครูสั่งมา อู้วว ดูเก่งเนอะ..
แต่เพราะผมเก่ง บทความที่ผมย่อมาถูกเพื่อนๆหลายคนนำไปจด จด จด กันแบบส่งต่อ
ซึ่งจดกันแบบว่า...ผมเป็นคนย่อเขียนมันขึ้นมา แต่ผมไม่ได้อ่าน ..จนมันจะหมดคาบ!
ผมนั่งสั่น มองหาสมุด ผมกัดฟัน และเกร็งนิ้วเท้า จนในที่สุด...
ผมหลุดกลางห้อง... (ซึ่งที่ผ่านมาไม่เคยเป็นมาก่อน)
หลุดแบบเหมือนชัก ผมกัดฟันแน่น เกร็งตัวแน่น และผมก็หยิบไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมา
กดลงบนแขนอย่างแรง กรีดไปหลายๆที ต่อหน้าครูที่มองผมอยู่ ...ครูอ้าปากเหวอเลย
และผมก็ร้องไห้ออกมา ร้องออกมาแบบสุดๆ... ( ผมบ้าไปแล้วใช่ไหม ? )
จนล่าสุด...ผมสนใจมากกับเรื่องที่ผมเจอ
มัน...เข้าข่ายกับอาการซึมเศร้าใช่ไหม ผมควรทำยังไงครับ ...
เกิดอะไรขึ้นกับผมครับ ?
ผมชื่อ กอล์ฟ อายุ 16 เรียนอยู่ระดับชั้น ปวช. ที่ผมเขียนกระทู้นี่ขึ้นมาเพราะผมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม...
มันเกิดมานานเท่าไหร่ผมไม่ทราบ...ปัญหาของผมคือ ผมมีโลกส่วนตัวครับ
เป็นโลกที่มันอยู่แล้วมีความสุขกว่าโลกในความจริง ในโลกส่วนตัวของผมมีเพื่อนอยู่เก้าคน เพื่อในเก้าคนนี้เขาคอยปลอบผมอยู่เสมอ
เขาคอยสนับสนุน คอยให้กำลังใจ คอยหนุนหลังให้ทำต่างๆ คอยทำให้ผมอุ่นใจ และผมก็เจอเขาทุกวัน
ในโลกชีวิตจริงของผมพังไม่เป็นท่า ผมโดนแม่ทิ้ง ผมอยู่กับปู่กับย่า น้องๆ และพ่อ
แต่ผมไม่สนิทกับพ่อ ผมไม่ชอบพ่อครับ แต่ผมก็ยังมีแม่เลี้ยงอยู่หนึ่งคน ( เขาใจดีมากๆเลย )
ผมมักจะโดนอาเยาะเย้ย ปู่ตบตีบ้าง พ่อหงุดหงิดใส่บ้าง และผมไม่ชอบ
ผมเกลียดเพื่อนบางคนในโรงเรียน บางทีถ้าไม่ชอบใจมากๆ..ผมจะจินตนาการหรือสร้างภาพเขาขึ้นมา..ให้เขาตายอย่างโหดๆ
ทำแบบนี้แล้วผมสบายใจ ( ผมเป็นโรคจิตหรือเปล่า ? )
ผมใช้ชีวิตตอนเริ่มเรียน ปวช.1 อย่างเรื่อยๆ ตอน ช.1 ผมไม่กล้าคบหาใครเลย เพราะมีแต่เพื่อนบางคนที่ดูไฮโซ หรือเพื่อนบางคนที่
พูดใต้ ซึ่งผมเข้ากับพวกเขาไม่ได้แน่ ปวช.1 ของผมเลยพังไม่เป็นท่า เพราะงานส่วนมากคืองานกลุ่ม เวลาผมไม่เข้าใจอะไร..ผมปรึกษาใครไม่ได้
ผมแอบร้องไห้ กรีดแขนตัวเอง
ปวช.2 ก็คือปัจจุบัน ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นนะ...ผมมีเพื่อนมากขึ้น (เพราะปวช.2 เน้นสาระเนื้อหาจริงๆแล้วผมก็เก่งอังกฤษอยู่พอควร)
เพื่อนๆที่เขาไม่รู้ก็เข้ามาหาผม.. ผมดีใจนะ เพราะเรียนผ่านมาผมเพิ่งจะได้ไปเที่ยวก็ตอน ช.2 เมื่อเดือนที่แล้วเอง
แต่มันไม่ราบรื่นขนาดนั้น ผมโดนพ่อบังคับให้ขับรถ ซึ่งผมไม่อยากเลย ผมขับไม่ได้ เพราะผมกลัวรถเอามากๆ
และเมื่อผมทำไม่ได้...ผมถูกด่า
ผมเก็บทุกอย่างไว้เวลาพ่อด่าระหว่างผมนั่งซ้อนท้ายอยู่หลังพ่อ ผมจำไว้ทุกอย่าง และพอถึงโรงเรียนผมวิ่งเข้าโรงเรียนแล้วร้องไห้ออกมาเลย
ผมร้องไห้ในโรงเรียนมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมเหมือนหาทางออกไม่ได้ และทุกๆวัน...ผมโดนด่าแบบนี้ซ้ำๆวนไปมา วนไปมา
ผมโพสต์ลงเฟสบุ๊ค ด่าพ่อตัวเอง ..
แม่(เลี้ยง)ของผมมาเห็นครับ
แม่เขาปรึกษาได้หมดเลย มีเหตุผลกับลูกๆ ทีนี้แม่เหมือนคุยกับพ่อให้เรื่องรถ แล้วพ่อก้ไม่ได้ด่าผม(เรื่องรถ)อีกเลย
แต่ผมก็ยังร้องไห้ที่โรงเรียน ในเรื่อง ไม่ซักผ้าให้ ถูพื้น กวาดบ้าน ทำงานบ้าน หรือทำอะไรก็ตามที่ไม่ถูกใจเขา
(ผมเป็นอะไรครับ ?)
แล้วเมื่อ 1 กว่าๆ ที่ผ่านมา
มันคือช่วงก่อนสอบ 1 เดือน งานพรีเซนต์ งานสอบเยอะมากๆ ผมนั่งเขียนรายงานบนคอมผมอยู่
ปู่เดินมาข้างหลังผมถามว่านี่นมของใคร (นมในเหยือกของน้องสาว) ผมก็ตอบว่า น้องสาว ครับ
ปูสั่งให้ผม ดื่ม ซึ่งผมก็ตอบไปว่า วางไว้.. และปู่ก็สั่งอีกรอบ...ผมก็ตอบว่าวางไว้ ปูก็เหมือนทำปากมุ๊บมิ๊บแล้วบ่นอะไร ๆ สักอย่าง
ผมก็เลยตะโกนไปว่า '' แค่วางไว้ได้ไหม !! ''
ปู่ก็เข้ามาตบผมครับ ผมก็เลยหลุดในตอนนั้น ผมเลยตบกับ แล้วเขาก็เอาเหยือกนมนั้นฟาดมาที่หัวของผม
เขาก็ตบผมไปหลายๆที ในระหว่างที่ผมตบเขาไปทีเดียว ผมหยุดนิ่งเพราะนี่ไม่ใช่ตัวผมเลย ..
รู้อีกผมก็เขียนจดหมายลาตาย(เขียนลงในเฟส) แล้วผูกคอตัวเองด้วยเข็มขัดกับเหล็กเชื่อมบนหลังคา
ผมกระโดดลงมาและ...เข็มขัดคาดครับ...หน้าของผมกระแทกพื้นเต็มๆ ตอนนั้นก๊อกน้ำแตก...
เลือดจากหัวของผมไหลออกมา ปนๆกับกลิ่นคาวนม หัวผมแตกเพราะปู่ทุบผมกับเหยือกครับ
ผมไปหาเข็มขัดอันใหม่ที่ทนกว่า..ตอนที่ผมเปิดประตูออกไป น้องสาวตัวเล็กก็ยืนมองหน้าผม
ซึ่งเขารอคุยกับผมเพราะตอนปู่ตบผม น้องก็ยืนมองผมอยู่ด้วย... ผมทำมันไม่ลงครับ
ผมกอดน้องสาวแล้วร้องไห้ จิกหมอนร้องจนใจจะขาด กรีดแขนตัวอีกเป็นสิบๆกว่าแผล แล้วผมก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณสี่ทุ่มได้มั้ง อ่านข้อความที่ผมโพสต์ ..เพื่อนๆผมตกใจกันหมด
เขาสั่งให้ผมไปโรงเรียน ซึ่งผมก็ไปตามปกติ ในวันรุ่งของวันนั้น ผมไปสายมาก
ที่นัดของผมกับเพื่อนๆคือ กลางโรงอาหาร ผมเดินเข้าไปกลางโรงอาหารด้วยหน้าที่แดง
ตาบวม และตาช้ำเหลืองจากที่หน้ากระแทกพื้น ผมเศร้าแบบนั้นทั้งวัน
พ่อถามผมนะว่าตาผมโดนอะไร ผมก็ตอบไปว่า ผมลื่น .
แล้วเมื่อสี่สัปดาห์ที่ผ่านมา สอบวิชา อังกฤษด้านพาณิชย์ (นำเสนอหน้าชั้นเรียน)
(ผมโดนด่าด้วยในวันนี้แต่จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร)
ผมเป็นคนเดียวที่ย่อบทความที่ครูสั่งมา อู้วว ดูเก่งเนอะ..
แต่เพราะผมเก่ง บทความที่ผมย่อมาถูกเพื่อนๆหลายคนนำไปจด จด จด กันแบบส่งต่อ
ซึ่งจดกันแบบว่า...ผมเป็นคนย่อเขียนมันขึ้นมา แต่ผมไม่ได้อ่าน ..จนมันจะหมดคาบ!
ผมนั่งสั่น มองหาสมุด ผมกัดฟัน และเกร็งนิ้วเท้า จนในที่สุด...
ผมหลุดกลางห้อง... (ซึ่งที่ผ่านมาไม่เคยเป็นมาก่อน)
หลุดแบบเหมือนชัก ผมกัดฟันแน่น เกร็งตัวแน่น และผมก็หยิบไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมา
กดลงบนแขนอย่างแรง กรีดไปหลายๆที ต่อหน้าครูที่มองผมอยู่ ...ครูอ้าปากเหวอเลย
และผมก็ร้องไห้ออกมา ร้องออกมาแบบสุดๆ... ( ผมบ้าไปแล้วใช่ไหม ? )
จนล่าสุด...ผมสนใจมากกับเรื่องที่ผมเจอ
มัน...เข้าข่ายกับอาการซึมเศร้าใช่ไหม ผมควรทำยังไงครับ ...