โอยย ฉากปรับทุกข์ของพาไล-ปิ่นปักสุดยอดเลย

เล่นกันสุดยอดทั้งคู่เลย ไดอาล็อกดีมาก ปิ่นปักที่ตัดพ้อว่าชีวิตตัวเองพัง แย่อย่างนู้นอย่างนี้ แต่กลับเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่
พาไลต้องเจอ คิดถูกแล้วที่ให้พาไลมาปรับทุกข์ให้ปิ่น เพราะคนที่มีประสบการณ์แบบเดียวกันย่อมจะสามารถพูดให้หัวใจอีกฝ่าย
สั่นไหวได้ พาไลพูดให้ปิ่นอยู่กับความจริง ต้องยอมรับให้ได้ว่าตัวเองก็เป็นคนกำหนดชะตาชีวิตตัวเอง ความผิดนิดเดียวของปิ่นคือ
การไม่โทษตัวเอง แต่โยนความผิดทุกอย่างไปให้คนอื่น

การไม่โทษตัวเองเป็นปัญหาสำคัญที่ทำให้คนในสังคมไม่สามารถกลับตัวหรือมีชีวิตที่ดีได้ เมื่อเราไม่ยอมรับความจริง
แล้วเราจะอยู่กับสิ่งที่มีได้อย่างไร เราโทษสังคมที่เน่าเฟะที่ทำให้ตัวเราเป็นคนมีปัญหา โทษเพื่อนที่พาไปสู่แหล่งมั่วสุม
โทษพ่อแม่ที่เกิดมาจนเราเลยไม่ได้อยู่บนกองเงินกองทอง แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ย่อมเป็นปัจจัยให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปใน
ทางใดทางหนึ่ง และมันอาจจะยากมากที่จะพลิกชะตาชีวิตตัวเอง และอาจจะบอกว่าถ้าไม่ลองมาจน ไม่มีกินก็จะไม่รู้สึกหรอก
แต่จริงๆแล้วถ้าเราเชื่อมั่นว่าเราสามารถทำให้ดีกว่าที่มันเป็นอยู่ได้ แล้วเปลี่ยนไปเป็นพลังในการทำให้ดีขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
อาจไม่ต้องมีชีวิตที่ดีมาก แต่ถ้าเราพอใจนั่นก็ดีที่สุดแล้ว แค่ต้องอยู่กับความจริง ไม่คิดว่าชาตินี้มันสายไป ไม่คิดว่าชีวิตนี้เกิดมา
ได้ใช้ชีวิตฟรีๆ



ฉากที่ปิ่นทรุดตัวลงไปแฝงไปด้วยความหมาย ปิ่นยอมรับแล้วว่าชีวิตของพาไลอยู่สูงกว่าปิ่นจริงๆ เพราะพาไลอยู่กับความจริง
มาตลอด ความจริงที่ว่าชีวิตมันแหลกไปแล้ว แต่ยังไงก็ต้องพยายามเก็บชิ้นส่วนชีวิตที่แตกไปกลับมาต่อให้เหมือนเดิม
ถึงแม้จะต่อก็ยังเห็นรอยที่มันแตกอยู่แต่ก็สามารถใช้ชีวิตที่ดีอย่างพอใจได้ เพียงแค่เรายอมรับในสิ่งที่เป็น

การล้มลงไปของปิ่นสื่อถึงการล้มครืนลงไปของชีวิต แต่พาไลไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นพาไลก้มลงไปฉุดไปดึงปิ่นให้ลุกขึ้นมายืนใหม่
เพื่อให้ได้เริ่มชีวิตใหม่ เพียงแค่เรายอมรับข้อบกพร่องของตัวเอง