จากกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/34086719/comment19



คลิปเต็ม


พุทธศาสนิกชนได้โปรดฟังคลิปความยาว 6 นาที 2 วินาที คลิปนี้ให้จบ...
แล้วตัดสินใจเองเถิดว่าควรตำหนิ หรือควรสักการะ พระรูปนี้...

สุนักขัตตสูตร

...ดูกรสุนักขัตตะ  ในภิกษุเหล่านั้น  ภิกษุพวกที่พยากรณ์อรหัตผลโดยชอบแท้นั้น  ย่อมมีอรหัตผล
จริงทีเดียว  ส่วนในภิกษุพวกที่พยากรณ์อรหัตผลด้วยความสำคัญว่าตนได้บรรลุนั้น ตถาคตมี
ความดำริอย่างนี้ว่า  จักแสดงธรรมแก่เธอ...

พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๔
สุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ หน้าที่ ๔๗ ข้อที่ ๖๗ – ๗๙

http://etipitaka.com/read/thai/14/47/?keywords=%E0%B8%97%E0%B8%B9%E0%B8%A5%E0%B8%9E%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B9%8C%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%9C%E0%B8%A5

ปล.1 สุนักขัตตสูตร ไม่ได้กล่าวถึงการสำคัญผิดในการเป็นโสดาบันโดยตรง
แต่ผู้มีปัญญาย่อมแทงตลอดอย่างดีด้วยความเห็นในคำกล่าวของพระศาสดา

ปล.2 ผู้ที่ไม่ต้องการให้คำสอนของพระศาสดาขจรขยายไปยังพุทธศาสนิกชนโดยการจ้องทำลายพระภิกษุที่เผยแผ่คำพระศาสดา
กรุณาเอาให้จบทีละประเด็น อย่าแปะมั่วหลายประเด็น ที่จะสร้างความยุ่งยากในการอธิบาย
เอาทีละประเด็น  

กระทู้นี้ว่าด้วยการสำคัญผิดในการเป็นโสดาบันมีประโยชน์
กระทู้นี้ว่าด้วยการสำคัญผิดในการเป็นโสดาบันมีประโยชน์
กระทู้นี้ว่าด้วยการสำคัญผิดในการเป็นโสดาบันมีประโยชน์
กระทู้นี้ว่าด้วยการสำคัญผิดในการเป็นโสดาบันมีประโยชน์

ใครว่าการสำคัญผิดว่าเป็นโสดาบันไม่มีประโยชน์ก็แย้งมาครับ...

(เพิ่ม)
คำพูดของพระพุทธเจ้าจะสอดรับไม่ขัดแย้งกัน
ภิกษุทั้งหลาย ! นับตั้งแต่ราตรี ที่ตถาคตได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ
จนกระทั่งถึงราตรีที่ตถาคตปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ,
ตลอดเวลาระหว่างนั้นตถาคตได้กล่าวสอน พร่ำสอน แสดงออก ซึ่งถ้อยคำใด
ถ้อยคำเหล่านั้นทั้งหมดย่อมเข้ากันได้โดยประการเดียวทั้งสิ้น ไม่แย้งกันเป็นประการอื่นเลย.
อิติวุ.ขุ. ๒๕ /๓๒๑ / ๒๙๓.

เรื่องภิกษุสำคัญว่าได้บรรลุ
ภิกษุเป็นอันมาก สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น
สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้ถึงว่าได้ถึง จึงเกรงกันว่าจะอาบัติปาราชิก จึงไปทูลถามพระศาสดาผ่านพระอานนท์

พระศาสดาบัญญัติว่า อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้
ความเห็น อย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้
ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้ ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือ
เอาตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า
แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้
พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ เว้นไว้แต่สำคัญว่าได้บรรลุ แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก
หาสังวาสมิได้.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้    [๒๓๒] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุเป็นอันมาก สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น
สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผลอันตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญ
มรรคผลอันตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้างมรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ ครั้น
ต่อมา จิตของพวกเธอน้อมไปเพื่อความกำหนัดก็มี น้อมไปเพื่อความขัดเคืองก็มี น้อมไปเพื่อ
ความหลงก็มี จึงมีความรังเกียจว่า สิกขาบทอันพระผู้มีพระภาคทรงบัญญัติไว้แล้ว แต่พวกเรา
สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผล
ที่ตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้าง
มรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ พวกเราต้องอาบัติปาราชิกแล้วกระมังหนอ แล้วแจ้งเรื่องนั้นแก่
ท่านพระอานนท์ๆ กราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาคตรัสว่า มีอยู่เหมือนกัน
อานนท์ ข้อที่ภิกษุทั้งหลายสำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้เห็นว่าได้เห็น สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้
ถึงว่าได้ถึง สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้บรรลุว่าได้บรรลุ สำคัญมรรคผลที่ตนยังมิได้ทำให้แจ้งว่าได้
ทำให้แจ้ง จึงอวดอ้างมรรคผลตามที่สำคัญว่าได้บรรลุ แต่ข้อนั้นนั่นแล เป็นอัพโพหาริก
    ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงกระทำธรรมีกถา ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะ
เหตุแรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้
ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
                    พระอนุบัญญัติ
    ๔. อนึ่ง ภิกษุใด ไม่รู้เฉพาะ กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม อันเป็นความรู้
ความเห็น อย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้ามาในตนว่า ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้
ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้ ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น อันผู้ใดผู้หนึ่ง ถือเอาตามก็ตาม ไม่ถือ
เอาตามก็ตาม เป็นอันต้องอาบัติแล้ว มุ่งความหมดจด จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า
แน่ะท่าน ข้าพเจ้าไม่รู้อย่างนั้น ได้กล่าวว่ารู้ ไม่เห็นอย่างนั้น ได้กล่าวว่าเห็น ได้
พูดพล่อยๆ เป็นเท็จเปล่าๆ เว้นไว้แต่สำคัญว่าได้บรรลุ แม้ภิกษุนี้ ก็เป็นปาราชิก
หาสังวาสมิได้.
พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑
วินัยปิฎก มหาวิภังค์ ภาค ๑ หน้าที่ ๓๓๔    ข้อที่ ๒๓๒

ภิกษุสำคัญว่าได้บรรลุ ๑ ภิกษุไม่ประสงค์จะกล่าวอวด ๑ ภิกษุวิกลจริต ๑ ภิกษุ
มีจิตฟุ้งซ่าน ๑ ภิกษุกระสับกระส่ายเพราะเวทนา ๑ ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติ.
พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑
วินัยปิฎก มหาวิภังค์ ภาค ๑ หน้าที่ ๓๓๕    ข้อที่ ๒๓๓

สำคัญผิดว่าบรรลุ ไม่เป็นความผิด ไม่ต้องอาบัติ ไม่ปาราชิก


ที่พระองค์บัญญัติว่าการสำคัญผิดว่าได้บรรลุไม่เป็นปาราชิก เพราะพระองค์เล็งเห็นประโยชน์จากการสำคัญผิด
ตามที่บัญญัติใน สุนักขัตตสูตร
...ดูกรสุนักขัตตะ  ในภิกษุเหล่านั้น  ภิกษุพวกที่พยากรณ์อรหัตผลโดยชอบแท้นั้น  ย่อมมีอรหัตผล
จริงทีเดียว  ส่วนในภิกษุพวกที่พยากรณ์อรหัตผลด้วยความสำคัญว่าตนได้บรรลุนั้น ตถาคตมี
ความดำริอย่างนี้ว่า  จักแสดงธรรมแก่เธอ...

แล้วพระศาสดาตรัสสอนสรุปได้ว่า ผู้น้อมใจไปในเรื่องใด ก็ถนัดแต่เรื่องที่เหมาะแก่เรื่องนั้นเท่านั้น  
ย่อมตรึก  ย่อมตรองธรรมอันควรแก่ เรื่องนั้น  คบแต่คนชนิดเดียวกัน  และถึงความใฝ่ใจกับคนเช่นนั้น

พระไตรปิฎก ไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๔
สุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ หน้าที่ ๔๗ ข้อที่ ๖๗ – ๗๙

อรรถกถา เป็นการแต่งขึ้นใหม่ในภายหลัง สิ่งใดสอดคล้องก็รับฟังได้ สิ่งใดขัดแย้งก็รับฟังไม่ได้
แต่พระองค์บัญญํติไว้แล้วว่า สาวกห้ามบัญญัติเพิ่ม...

จาก คห.24
"อรหัตตสูตร"
อรรถกถา มาตีความ คำว่า "เข้าใจผิด" เป็นคำว่า "สำคัญผิดว่าได้บรรลุ"
ซึ่งขัดแย้งกับคำของพระศาสดา...

นี่แหละเหตุผลสำคัญที่เราควรจะศึกษาเฉพาะ "พุทธวจน"