- เป็นเรื่องย้อนอดีตไปช่วงปี1980-1989 ดูจากที่วูฟใส่ชุดเหลืองน้ำตาลเปิดแขน รองเท้าสองแฉก คาดเข็มขัดแดงแปร๊ด
- เรื่องนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นก่อนอีเวนต์ออนสล็อต ก่อนที่วูฟจะโดนแม็กดึงอดามันเทียมออกจากกระดูก ก่อนที่ชาร์ลจะหน้ามืดเขียนxavier protocolขึ้นมา ไม่งั้นต่อให้เป็นวูฟก็คงไม่กล้าให้ชาร์ลเข้าไปเดินเล่นในหัวแน่ๆ
- นาธาเนียล เอสเซ็กส์ = มร.ซินิสเตอร์ นักวิทย์ที่ชอบทดลองอะไรก็ไม่รู้กับมิวแทนต์และชอบเจือกเหลือเกินว่าใครควรจะมีลูกกับใคร ชาร์ลกับไซคลอปส์โดนกันไปคนละทีแล้ว ต่อไปจะทดลองกับแกมบิทด้วย
ตอนที่1
http://pantip.com/topic/34052043
ตอนที่2
http://pantip.com/topic/34059646
____________________________________





วูฟเวอรีน: ดูเหมือนว่าฮีโร่สมัยนี้จะมีคำติดปากกันทุกคน

เพื่อเป็นสิ่งที่จะบอกให้โลกรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่เหมาะกับงานนี้ที่สุด

อย่างของฉันก็

"ฉันทำสิ่งที่ฉันชำนาญได้ดีที่สุด"

เท่าที่จำได้ฉันใช้คำติดปากนั่นมานานแล้ว

(ซึ่งที่จริงแล้วก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก)

แต่หลังจากที่เซเวียร์ช่วยขุดความทรงจำที่หายไปพวกนั้นกลับมาให้

และเริ่มจำได้ว่าสิ่งที่ฉันชำนาญคืออะไร

ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะภูมิใจดีหรือเปล่าที่นั่นเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุด

แต่ฉันจะยังไม่เปลี่ยนสโลแกนใหม่....



วูฟเวอรีน:... จนกว่าจะได้รู้ความจริงทั้งหมด

ชาร์ล: ซ้อมเสร็จหรือยัง วูฟเวอรีน

วูฟเวอรีน: เออ เรียบร้อยแล้ว แล้วนายล่ะพร้อมหรือยัง?

ชาร์ล: ก็ยังไม่พร้อมเท่าไหร่ หลังจากที่เราเข้าไปในจิตของคุณครั้งล่าสุดผมคงต้องเตรียมการป้องกันไว้บ้าง

เพราะความโกรธแค้นในจิตของคุณมันรุนแรงเหลือเกิน

ผมเกรงว่าถ้าเราจะเจาะให้ลึกลงไปอีกอาจเป็นอันตรายกับจิตของเราทั้งสองคนได้

วูฟเวอรีน: จิตฉันมันคงไม่เละไปกว่านี้แล้วล่ะน่า ชัค

ชาร์ล: ผมรู้แล้ว และเพราะอย่างนั้นแหละผมถึงจำเป็นต้องสร้างเครื่องป้องกันขึ้นมา

นี่คือเซเรโบรเวอร์ชั่นใหม่ที่ผมพัฒนาขึ้นเอง

มันถูกออกแบบมาเพื่อรวมพลังจิตของผม เพื่อใช้สำหรับงานยากๆ

และเพื่อสร้างเกราะป้องกันทางจิตสำหรับป้องกันจิตของผมจาก...

วูฟเวอรีน: ฉันงั้นหรือ เอาเถอะ ฉันไม่โทษนายหรอก

รีบใส่แล้วก็เข้าไปได้แล้ว ฉันกับนายต้องไปสร้างประวัติศาสตร์ใหม่กันซะหน่อย



ชาร์ล: ผมเกรงว่าในท่อนสุดท้าของการเดินทางนี้ผมคงตามเข้าไปพร้อมกับคุณไม่ได้

วูฟเวอรีน: ว่าไงนะ

ชาร์ล: เครื่องมือนี้เพิ่งอยู่ในขั้นแรกๆของการพัฒนา มันยังมีข้อจำกัดอยู่บ้าง

เกราะพลังจิตที่มันสร้างขึ้นแข็งแกร่งเกินไป จึงไม่ใช่แค่ป้องกันไม่ให้สัญชาตญาณสัตว์ป่าของคุณครอบงำผมเท่านั้น

แต่มันยังป้องกันไม่ให้ผมเข้าไปในจิตของคุณอย่างเต็มที่ด้วย น่าเสียดายจริงๆ

ถึงคราวนี้ร่างจิตของผมจะตามคุณเข้าไปไม่ได้

แต่ผมยังสามารถเปิดประตูให้คุณและชี้ทางให้คุณไปยังทางที่ถูกต้องได้

คุณต้องแกะรอยตามไปและระวังตัวให้ดี



ชาร์ล: เพราะคราวนี้คุณต้องต่อสู้กับปิศาจในจิตใจของตัวเองด้วยตัวคนเดียวแล้วล่ะ



วูฟเวอรีน: ชัคทำหน้าที่ของตัวเองไปแล้ว ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของฉันล่ะนะ

ถ้าฉันจะเรียนรู้อะไรบางอย่างล่ะก็ต้องเรียนรู้จากที่นี่เท่านั้น

ฐานของโครงการweapon x

หลังจากที่พวกมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ฉันไม่คิดเลยว่าจะกลับมาเหยียบที่นี่อีก

ที่นี่เป็นที่ที่นักวิทยาศาสตร์ใช้ฉันเป็นหนูทดลอง

พวกมันใช้โลหะเคลือบกระดูกฉัน

ฝึกฉันให้เป็นเครื่องจักรสังหาร

และพยายามล้างสมอง ลบความทรงจำของฉันทิ้งทั้งหมด

มีแต่เรื่องสุดท้ายที่พวกมันยังทำไม่สำเร็จ เพราะตอนนี้ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว

และฉันก็มีคำถามอยู่คำถามหนึ่งที่มีแต่เจ้าพวกนั้นที่จะตอบได้



วูฟเวอรีน: ทำไมพวกแกถึงทำกับฉันแบบนี้

อะไรกันเนี่ย?

เฮ้อ ฉันน่าจะรู้ตัวมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

ว่าเจ้าพวกนี้จะไม่ตอบอะไรกับฉัน เพราะฉันเองก็ไม่ได้มาเพื่อฟังสิ่งที่เจ้าพวกนี้จะพูดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

นี่เป็นแค่ภาพในความทรงจำของฉันเองที่สุ่มขึ้นมาแบบมั่วๆเท่านั้น ก็เหมือนกับเป็นแค่พร็อพประกอบฉากบนเวทีเท่านั้นแหละ

ถ้าเซเวียร์ดูอยู่ตอนนี้เจ้าหมอนั่นคงขำกลิ้งไปแล้ว

ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย

เบาะแสที่ฉันมีก็มีแต่สิ่งที่ได้เห็นได้ยินที่นี่จริงๆเท่านั้น

ถ้าฉันอยากรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างที่ฉันอยู่ในฐานของโครงการweapon xล่ะก็ฉันต้องตามหาคนที่สามารถโต้ตอบกับฉันได้จริงๆ



วูฟเวอรีน: หรือไม่ก็หวังว่าคนที่โต้ตอบกับฉันได้จริงๆจะเข้ามาหาฉันเองนั่นแหละ

รปภ.: weapon x หนีออกไปแล้ว

นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน

ขอคำสั่งด้วย

อ้าก

วูฟเวอรีน: ไม่ว่าเจ้าพวกนี้จะเคยทำอะไรกับฉันไว้ สัญชาตญาณก็เกือบจะทำให้ฉันวิ่งเข้าไปช่วยเจ้าพวกบ้านั่นอยู่ดี

คงเป็นเพราะหลักการของx-menที่ว่า"จะต้องคุ้มครองโลกที่เกลียดและกลัวพวกเรา"เริ่มส่งผลกับฉันจริงๆแล้ว

แต่ถึงจะเป็นภาพความทรงจำที่ชัดเจนแค่ไหน ฉันก็ยังต้องบอกตัวเองว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ไม่มีใครบาดเจ็บล้มตายจริงๆ

หรืออย่างน้อยก็คงไม่มีใครตายซ้ำอีกครั้งแล้วล่ะนะ

สิ่งที่เกิดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องจริง

โลแกน:ฮื่ออออ



วูฟเวอรีน: ใช่ไหม?

โลแกนดม)

วูฟเวอรีน: มีปัญหาหรือไง ไอ้น้อง

ก็อย่างที่ทุกคนเคยบอกไว้

ว่าฉันเป็นคนทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างยากขึ้นด้วยตัวฉันเอง

เออ รีบเข้ามาเลย จะได้จบๆซะที



วูฟเวอรีน: ศจ.บอกฉันมาตลอดว่าฉันเป็นศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของตัวเอง

ไม่นึกเลยว่าเจ้าหมอนั่นจะหมายความตามที่พูดจริงๆ

ให้ตายสิ บรรยากาศที่คุ้นเคยนี่มันอะไรกัน

เหมือนกันว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันสู้กับตัวเองแบบนี้

เรื่องทั้งหมดปะติดปะต่อกันได้พอดี

ว่าทำไมเจ้านี่ถึงมองเห็นฉันอยู่คนเดียว ทั้งที่คนอื่นมองไม่เห็น

ไอ้ตัวขนปุยนี่ไม่ใช่แค่เศษความทรงจำธรรมดาๆที่กระจายอยู่ในสมองของฉันและเล่นบทเดิมๆวนเวียนไปเรื่อยๆ

เจ้านี่เป็นมากกว่านั้น

เจ้านี่เป็นส่วนหนึ่งของตัวฉัน

เป็นส่วนที่ฉันพยายามเก็บกดไว้มาตลอด

พยายามสู้อยู่ทุกวันไม่ให้เจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้หลุดออกไป

เป็นการต่อสู้ที่ฉันชนะมาตลอด

แต่คราวนี้ดูเหมือนฉันจะแพ้ซะแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันคงจบสิ้น



วูฟเวอรีน: แต่การต่อสู้นี้อาจจะไม่มีผู้แพ้หรือผู้ชนะที่แท้จริงหรอก

มันเป็นไปไม่ได้

เพราะเจ้าหมอนี่กับฉันก็เหมือนกับด้ายในผ้าผืนเดียวกัน ต้องพัวพันกันตลอด

ถ้าไม่มีอีกฝ่ายหนึ่งเราก็อยู่ไม่ได้

เป็นการต่อสู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

จนกว่าเราคนใดคนหนึ่งจะได้รางวัลของการต่อสู้นี้ไป



วูฟเวอรีน:นั่นก็คือการควบคุมร่าง

หลังจากที่ถูกขังไว้ในจิตใจของฉันนานหลายปี เจ้าหมอนี่ก็เป็นอิสระจนได้

เป็นสิ่งเดียวที่มันต้องการ

และฉันก็ต้องการเช่นกัน

ฉันต้องการรู้ความจริงเกี่ยวกับอดีตของตัวเอง ต้องการความทรงจำของตัวเองกลับมา

อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร มาจากไหน

และถึงจะเป็นคำตอบที่เลวร้ายที่สุดแต่ฉันก็รู้แล้ว

สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้มีแต่เฝ้าดู



วูฟเวอรีน: และรู้สึกถึงความโกรธแค้น

ความเจ็บปวด

ความเกลียด

ความกลัว



วูฟเวอรีน: ฉันจำทุกสิ่งทุกอย่างได้แล้ว

ว่ารู้สึกอย่างไรที่ถูกปล้นความเป็นมนุษย์ไปจนเหลือแต่สัญชาตญาณของสัตว์

รู้สึกอย่างไรที่โดนหลอมด้วยไฟ

โดนเผาผลาญและเผาทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าไปพร้อมๆกัน

จนทุกอย่างกลายเป็นเถ้าถ่านไปหมด ไม่เว้นแม้แต่วิญญาณของตัวเอง



วูฟเวอรีน: ส่วนประกายของความเมตตาที่เซเวียร์ชี้ให้เห็นตอนเข้ามายังที่ที่มืดมิดที่สุดห่งนี้น่ะหรือ

โลแกน:ฉันคือโลแกน

ศาสตราจารย์: ไม่ใช่  แกคือสัตว์ป่า

วูฟเวอรีน: มันก็ยังมีอยู่

แต่ไม่เคยสว่างไสวพอจะส่องทางได้เลย

ชาร์ล: โลแกน!

คิตตี้: วูฟวี่ อย่านะ!!

สตรอม: ศาสตราจารย์คะ!



โคลอสซัส: พอได้แล้ว สหาย

วูฟเวอรีน: เอ่อ..

เปล่า ฉัน...

ชาร์ล: พอได้แล้ว ทุกคน

สถานการณ์อันตรายผ่านพ้นไปแล้ว

วูฟเวอรีน: ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ชัค

แต่หลังจากที่ฉันเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหัวของฉันเองแล้วฉันไม่แน่ใจว่าทุกคนจะยังปลอดภัยอยู่หรือเปล่า

รวมทั้งตัวฉันเองด้วย



ในคืนนั้นเอง

ชาร์ล: ขอโทษที โลแกน แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้

การลบความทรงจำของตัวเองทิ้งมันไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไรหรอกนะ

วูฟเวอรีน: นายก็เคยเข้าไปในหัวฉันแล้วนี่ ชัค นายเห็นชัดอยู่แล้วว่าฉันเป็นตัวอะไร

ชาร์ล: แต่ผมก็เห็นความเป็นมนุษย์ของคุณที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเช่นกัน

ความทรงจำของคุณเองนั่นแหละเป็นสิ่งที่ยืนยันการเติบโตนั้น

วูฟเวอรีน: ฉันอาจจะยังดูเหมือนมนุษย์ แต่สัตว์ร้ายที่ควบคุมไม่ได้ในตัวฉันกำลังรอเวลาที่จะหลุดออกมาอีกครั้งอยู่

เพราะเราดันบ้าพอที่จะเข้าไปเปิดกรงที่ขังมันไว้ออกมา

สิ่งที่ฉันตัดสินใจว่าควรจะฝังให้มิดมันก็ควรจะโดนฝังให้มิดอยู่ในหัวของฉันนั้นนั่นแหละ

ชาร์ล: คราวนี้คุณอาจพูดถูกแล้ว

ถึงการลบความจำของคุณทิ้งจะไม่ช่วยอะไร

แต่ถ้าเป็นการสร้างกำแพงเพื่อปิดผนึกความทรงจำไว้จนกว่าจะถึงเวลาที่คุณพร้อมจะจัดการกับเรื่องเหล่านี้ด้วยตัวเองล่ะก็ผมทำได้

วูฟเวอรีน: แหม่ ยังจะมาทำปากดีอีกนะ 'จารย์

ก่อนที่ฉันจะลืมเรื่องที่คุยกันในวันนี้ไปจนเกลี้ยงฉันขออะไรอีกซักอย่างนึงได้ไหม?



วูฟเวอรีน: ตอนที่นายปิดกั้นความทรงจำของฉันไว้

ขอให้ปิดล็อกให้แน่นหนาและโยนกุญแจทิ้งไปซะ

และไม่ว่าต่อไปฉันจะขอร้องนายยังไงก็อย่าเปิดมันขึ้นมาอีก



หลังจากนั้น

ทันทีที่เดินออกจากโรงเรียน ฉันก็รู้สึกเหมือนกับลืมอะไรบางอย่าง

อะไรบางอย่างที่สำคัญมาก

อย่างที่เคยรู้สึกอยู่ทุกวัน

แต่อะไรบางอย่างก็บอกฉันว่าอย่าไปนึกถึงมันอีกเลย

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา

และฉันก็รู้สึกว่าเรื่องบางอย่างควรจะปล่อยให้มันอยู่ในอดีตไปโดยไม่ต้องรี้อฟี้นขึ้นมาอีกเลยดีกว่า



วูฟเวอรีน: น่าขำจริงๆ

ฉันใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตเพื่อหาคำตอบว่าเมื่อก่อนฉันเป็นใคร

จนเกือบลืมไปแล้วว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร

และเพราะได้มาอยู่ที่นี่นั่นแหละจึงทำให้ฉันได้พบคำตอบเสียที

ทุกคนเรียกฉันว่าวูฟเวอรีน

ฉันเป็นมิวแทนต์

เป็นฮีโร่

เป็นสมาชิกทีมx-men

ถึงบางคนจะไม่เห็นฉันเป็นมนุษย์ก็เถอะ

แต่สำหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอแล้ว