เมื่อ 2 ปีที่แล้ว พวกเราทั้งหมด 5 คนประกอบไปด้วย (ขออนุญาติเอ่ยชื่อ หากใครเคยได้ยินทริปนรกหารเฉลี่ยน่าจะรู้จักพวกพี่ๆเค้ากันบ้าง เผื่อจะตัดสินใจได้ง่ายขึ้นว่าจะตามรอยทริปนี้หรือไม่ 555) พี่โอ๊ต ทราเวลไลฟ์, พี่กาญ น่านทัวร์ริ่ง, พี่โป้ โยคี, ป้าแต๋ว ณ ภูเก็ต และเราหวกน้อย ออยลี่ มารวมตัวกัน

เกิดขึ้นจากที่พี่โอ๊ต ฮีเล่าว่า เห็นยอดนี้ตั้งแต่ส่องแผนที่ทหารเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว ตั้งแต่สมัยที่เค้าขึ้นดอยมะม่วงสามหมื่นใหม่ๆ จนปัจจุบันพอมีกูเกิ้ล เอิร์ท ทำให้รู้ว่าพอจะมีทางขึ้นไป ซึ่งเริ่มจากหมู่บ้านมะโอโค๊ะนี้แหละ ได้ทีช่วงหาที่เที่ยวใหม่ๆ เลยปลุกทริปนรกหารเฉลี่ยขึ้นมา แม้จะดูมีความหวังว่ามีทางขึ้น และสามารถเดินขึ้นไปได้ จากการสอบถามชาวบ้านซึ่งเรียกยอดดอยนี้ว่า ดอยพะวี แต่สุดท้ายก็กลายเป็นทริปแห้วเฉลี่ยไป เพราะตอนแรกหลงไปอีกหมู่บ้านนึง เจอคนนำทางหลอกให้รอ รอแล้วรออีก จนผ่านไป 1 คืน ก็ยังไม่มา เลยตัดสินใจไปหาคนนำทางที่หมู่บ้านมะโอโค๊ะ ซึ่งถ้ามาที่หมู่บ้านนี้ตั้งแต่แรกก็ได้ขึ้นแล้ว เพราะถ้าเริ่มเดินก็คือเริ่มจากตรงนี้ แต่จะต้องขึ้นในวันถัดไป ชาวบ้านออกไปไร่หมด แต่พวกเราไม่มีเวลาเหลือที่จะรอแล้ว เลยต้องพับโปรเจคไปชั่วคราว รอบนั้นจึงเสียเวลาและความตั้งใจไปเปล่าๆ

แต่ด้วยเพราะยอดดอยพะวีที่ซ่อนตัวอยู่ในเมฆ ตะหง่านท้าทายเชิญชวนทุกครั้งที่ได้ผ่านมายังอุ้มผาง ยังสะกิดใจพี่โอ๊ตอยู่เรื่อยมา

คราวนี้ฮีจึงรื้อทริป ชวนสมาชิกไปอีกรอบ ทริปสำรวจครั้งนี้มีกัน 4 คน คือพี่โอ๊ตเป็นหัวหอกเช่นเคย เจ๊นกโกะ กับพี่หน่อยนั้นขาลุยกันประจำอยู่แล้ว ส่วนเรา ปวกเปียกขี้โล้ที่สุดในทริปเพราะเจอรองเท้าทรยศ เลยกล้ำกลืนฝืนทน เสียทรงไปไม่ใช้น้อย เพราะรองเท้าเป็นเหตุ