สวัสดีครับ ผมเองก็ส่อง pantip มาได้สักพักแล้ว และนี่เองก็เป็นกระท็แรกของผม อาจจะยาวจนน่าเบื่อสำหรับบางคนผมก็ไม่ว่าครับ
กระทู้นี้ของผมผมขอกล่าวถึงเรื่องงราวความรักของตัวผมเอง อาจจะดูน้ำเน่านะครับแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผู้ชายที่รูปร่าง หน้าตาไม่ดี คนนึง
มาเริ่มกันเลยดีกว่านะครับ . . .
เรื่องนี้มันเริ่มต้นตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม (สำหรับหลายคนคงคิดว่ามันเร็วมาก ผมเองก็คิดครับว่าตัวผมเอง จะแก่แดดไปไหม)
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ป.6 เป็นช่วงที่กำลังจะสอบไล่เข้า ม.1 ก็เป็นปกติครับที่เมื่อนราวๆ 7-8 ปีที่แล้วในยุคสมัยนั้นการเรียนพิเศษเข้ามามีบทบาทในการศึกษาของเด็กไทย ผมเองก็เป็นเด็กคนนึงที่ได้รับผลนั้นเข้ามาเต็มๆ ผมถูกส่งไปเรียนพิเศษตั้งแต่อยู๋ ป.2 ไป-กลับ เองทุกวัน ผมก็ใช้ชีวิตปกติของผมโดยปกติแล้วเมื่อก่อนผมเป็นคนที่ค่อข้างขี้อายมาก ผมมักจะมีเพื่อนไม่กี่คน แล้วเรื่องของผมมันก็เริ่มขึ้นตอนนั้นเอง ตอนที่ผมไปเรียนพิเศษเพื่อนเตรียมสอบไล่เข้า ม.1 ผมได้เจอกับเพื่อนผู้หญิงเข้าคนนึงครับ เธอเป็นคนที่น่ารักมาก แต่ผมกับเธอก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่เพราะ ผมเองก็เข้าหาคนไม่ค่อยจะเป็น หรือ ป๊อดนั้นแหละครับ แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะมีเพื่อนผ็หญิงสักคน และแล้วผมก็เกิดความรู้สึกแปลกๆว่าทำไมผมถึงรู้สึกกับเธอแปลกจนผมเองได้ค้นพบว่า ผมได้ชอบเธอเข้าแล้ว ผมก็ดันแก้แดดพยายามจนได้เบอร์โทรเธอมา ตอนนั้นคงเป็นยุคที่ i-mobile รุ่งเรืองมากผมได้อานิสงฆ์จากน้าสาวมาหนึ่งเครื่อง ผมมีเบอณ์เธอแต่ไม่เคยคิดจะโทร จนมันมาถึงอาทิตย์สุดท้ายก่อนที่จะจบคอร์สเรียน ผมก็เลยตัดสินใจจะบอกความรู้สึกกับเธอ แต่เชื่อไหมครับว่าอยู่ดีๆผมก็ป๊อดไม่กล้าจะบอกเธอ จนมาถึงวันสุดท้ายหากผมไม่บอกเธอวันนั้นก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว แต่ก็เหมือนโดนแกล้งผมเดินตามหลังเธอลงมาแต่แค่แว้บเดียวที่ละสายตาเธอก็หายไปและผมก็คิดว่าผมคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว . . .
แล้วผมก็ใช้ชิวิต ม.ต้นของผมไปเรื่อยๆเปื่อยๆอาจจะมีปิ้งๆบ้างกับสาวๆที่เรียนที่เดียวกันแต่ก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย จนมีเพื่อนสาวของผมคนนึงเธอมักจะทำให้ผมมีความสุขมาก แล้วจะเป็นไงต่อคงเดาไม่ยากนะครับผมก็ได้แต่คุยกับเธอใน MSN ทุกวันตอนนั้นมันฮิตมากแต่ผมเองก็ต้องถอยกลับออกมาจากเธอเพราะเพื่อนผู้ชายของผมคนนึงเขาก็ชอบเธอเหมือนกันผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมไม่อยากเข้าไปขัดขาเพื่อนจึงเลือกที่จะถอยออกมา แต่เชื่อไหมครับแค่ไม่นานเพราะความเป็นเพื่อนทำให้ผมสามารถเป็นเพื่อนกับเธอต่อมาจนถึงตอนนี้ได้ . . .
และแล้วมันก็มาถึงเวลาตอนนี้แล้วครับ . . . ไม่รู้ว่าผมถูกแกล้งหรือยังไงผมกลับมาพบกับผู้หญิงที่ผมเคยชอบตอนวัยประถมอีกครั้ง ผมขอใช้ชื่อสมมุติว่าแนนแล้วกันนะครับ ผมกลับมาเจอแนนอีกครั้งแล้วผมก็คิดที่จะสานสัมพันธ์กับเธออีกครั้งผมพยายามเข้าหาเธอทุกวิธีตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าควรจะทำยังไงเพราะตอนที่เธอหายไปผมก็ไม่เคยลืมจนกระทั่งตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.4 แต่เชื่ออีกไหมละครับว่าชีวิตผมมันพลิกตลอดเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมตอน ม.ต้น ผมขอใช้ชื่อแทนมันว่าต้นแล้วกันนะครับ ต้น มันก็ชอบแนนแบบเดียวกับผม แล้วมันก็มาขอให้ผมช่วยจีบแนนให้มัน ผมจะทำยังไงได้หละครับก็คงต้องยอมมันไป แต่มันเองก็ไม่ได้คบกับแนนในตอนแรก เพราะแนนเองก็มีแฟนเป็นเพื่อนอีกคนที่เรียนที่เดียวกัน แต่ตอนนี้ ต้น กับ แนน ก็สมหวังคบกันตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้เลยครับ ผมดีใจด้วยจริงๆ ^ ^ . . .
หลาบคนอาจจะคิดว่ามันเจ็บมากแล้วแต่เชื่อไหมครับเรื่องของผมมันไม่ได้จบเพียงแค่นี้ เพราะตอนที่ผมช่วยต้นจีบแนน ก็มีเพื่อนของแนน ชื่อแพร(ชื่อสมมุติ)ที่ผมมีโอกาสคุยกับเธอบ่อยๆแล้วแพรคนนี้แหละที่ผมสนิทกับเธอมาก มากเสียจนผมเผลอคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน แพรเป็นสาวแว่นตัวเล็กๆ เวลาผมมองเธอตาเธอเต็มไปด้วยความสดใส แม้ว่าเธอจะดูบ้องๆ แต่เธอน่ารักมากเลลยครับ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม 1 ตอน ม.4 ด้วยความที่ผมไม่อยากเสียแพรไปเพราะเริ่มมีคนมาจีบเธอผมก็เลยตัดสินใจบอกชอบเธอไปและแน่นอนครับ คนหน้าตาไม่ดีอย่างผม รู้ตัวดีว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาชอบ แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจที่เธอปฎิเสธเพราะเธอบอกกับผมว่าผมเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอคุยด้วยได้ทุกเรื่อง และเธอบอกว่าให้เป็นเพื่อนกับเธอต่อไป ด้วยคำพูดของเธอผมจึงเป็นเพื่อนกับเธอต่อไป จนถึงวันเปิดเทอม แนน กัน แพร อยู่ด้วยกันแล้วผมก็เดินไปเจอพอดีตอนที่เขากำลังคุยกันเรื่องของที่ชอบแล้วแนนก็หันมาถามผมว่าผมชอบอะไร ผมก็ตอบว่าผมชอบดนตรีแต่คำพูดที่ออกจากปากแนนต่อมาเป็นคำพูดที่ทำให้ผมอึ้งไปเลย เธอบอกว่า "ไม่ได้ชอบแพรหรอ" ผมนิ่งเงียบไปเลยครับพูดไม่ออกจริงๆ แล้วเราก็แยกย้ายกันเพราะออดเข้าเรียนดังพอดีๆ
ตอนนั้นผมเองก็เรียนดีมากนะครับอยู่ในระดับ ต้นๆของโรงเรียนแต่ผมก็ไม่ร็ว่าเพราะความเสียใจรึเปล่าที่ผมเพิ่งจะมารู้สึกเพราะหลังจากเปิดเทอมประมาณสองอาทิตย์ แพรได้คบ กับ แมน(ชื่อสมมุติ)ซึ่งแมนเองก็เป็นเพื่อนสนิทคนนึงของผม แต่ผมไม่โทษแมนเพราะผมไม่เคยบอกให้มันรู้ แต่แมน กับ แพร ก็มีเรื่องทะเลาะกันบ่อยจนมีอยู่คืนนึงผมกำลังนอนดูทีวีอยู่ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง พอผมดูก็ตกใจเพราะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วแพรโทรมาหาผม หลังจากผมพูดว่า ฮัลโหล แค่คำเดียวสั้นสั้น ผมก็ได้ยินเสสียงร้องไห้อยู้เป็น 10 นาทีของแพร ผมก็นั่งฟังจนพอเธอดีขึ้นผมก็ถามเธอว่าเธอเป็นอะไร เธอถามผมว่าเธอจะเลิกกันแมนดีไหม เพราะเธอเสียใจกับหลายๆเรื่อง แต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่เธอเคยขอไว้ผมจึงทำได้เพียงบอกเธอไปว่าถ้าไม่ไหวจริงๆก็อย่าฝืน ถ้าคิดว่าไปด้วยกันได้ก็ไปต่อแล้วเราก็คุยกันสักพักนึงแล้วเธอวางสายไป แล้วผมก็ทำได้แค่นั่งเงียบอยู่หน้าโทรศัพท์ตัวเอง พร้อมกับคิดว่าทำไมคนที่ผมรักถึงร้องไห้ ผมอารมณ์เสียมากจนอยากจะต่อยหน้าไอแมนเลยทีเดียว แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าเพื่อน ของ แพรที่เธอเคยพูดไว้ ผมเลยทำได้แค่นั่งมองคนที่รักเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมเองก็มานั่งเสียใจเองว่าทำไมช่วยอะไรไม่ได้ คิดมากจนไม่เป็นอันเรียนจบเป็นยังไงคงไม่ต้องบอกนะครับ แล้วผมก็ถอยออกมาก้าวนึงเพื่อนจะทำใจ แต่ก็ยังคุยกับแพรบ้างเป็นบางครั้ง . . .
เหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้ดีเพราะผมเริ่มเป็นที่รู้จักในโรงเรียนเพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมทำให้รู้จักรุ่นน้อง หลายๆคนและไม่มีใครไม่รู้จักผมมันก็อาจจะดีครับแต่ผมเองก็ยังไม่สามารถลืมแพรได้แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว และผมก็โดนย้ายห้องเรียนลงมาจากห้องเดิมเพราะผลการเรียนตกและผมก็ได้เจอกับ เอ๋(ชื่อสมมุติ) เป็นผู้หญิงเปิ่นๆ ออกจะช๊อต เราเล่นเป็นแฟนกันไม่รู้ทำไมผมต้องเล่นกับเธอก็ไม่รู้แต่ก็ไม่ได้มีอะไร จนเมื่อเราเริ่มใช้คำแนนตัว ว่า เค้า กับ ตัวเองแล้วเริ่มทำเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ จนผมที่ยังอกหักก็คิดไปจริงๆ ผมก็เลยบอกกับเอ๋ว่าแบบนี้มันเริ่มไม่ดีแล้วนะผมเริ่มคิดจริงๆแล้ว เธอจึงหยุดและเราก็ไม่ได้คุยกันพักนึง เพราะเธอกลัวทำผมเสียใจ แล้วผมก็ทำใจเรื่องแพรได้ ตอนนั้นเธอเลิกกับแมนและมีแฟนใหม่อีกคน ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเราเป็นแค่เพื่อนจริงๆแล้ว . . .
แต่มันก็ยังไม่จบครับเพราะมีรุ่นน้องคนหนึ่งเป็นน้องค่ายของผมชื่อ เอม(ชื่อสมมุติ) เธอชอบมาอยู่ใกล้ๆชอบมาคุยให้ผมรู้สึกดีๆ ผมพยายามไม่คิดอะไรแต่มันก็ห้ามใจไม่ได้ เธอถามผมตอนหลังจากจบค่ายว่าผมชอบใคร ผมก็บ่ายเบี่ยงไม่ตอบจนเธอและผมตกลงกันว่าจะนัดกันไปเจอที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แล้วผมก็บอกไปว่าผมชอบเธอ แต่สิ่งเดียวที่เธอพูดคือ ทำไมไม่บอกเธอให้เร็วกว่านี้ ผมจึงอกหักอีกครั้ง แต่ผมเองก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากเพราะบทเรียนจากแพรมันมากพอแล้ว ผมจึงตัดสินใจไปจีบรุ่นน้องคนนึงเธอก็คุยกับผมดีแต่เธอก็ไม่ชอบผม ผมเลยเงียบไปพักหนึ่ง จนวันหนึ่งเอมก็ทักไลน์มาบอกผมว่าเธอเลิกกับแฟนแล้วนะ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำไม่ดีแต่ผมก็ขอคบกับเธอ เธอเองก็ตอบตกลงทันที วันนั้นผมมีธุระเรื่องเรียนจึงออกไปจัดการธุระ แต่ผมก็ต้องเสียใจเพราะเพียงเวลาไม่ถึง 2 ชม.ที่เราตัดสินใจคบกัน เธอจะกลับไปหาแฟนเก่าเธอตอนที่ผมออกไปธุระโดยที่ไม่แม้แต่จะบอกอะไรผม แต่เธอก็ไม่หายไปเธอเอาแต่ขอโทษ แต่ด้วยความที่ผมโมโหเธอมากผมจึงไม่คุยกับเธอเลย แต่ทุกววันนี้เราก็ดีกว้นแล้ว เพราะผมถือว่าเธอก็เป็นน้องคนนึง . . .
จนมาถึงตอนที่ผมขึ้น ม.6 ก็มีเพื่อนผมอีกคนนึงชื่อ เมย์(ชื่อสมมุติ)ผมร็สึกชอบเธอและพยายามทำคะแนนเต็มที่ แต่เธอก็หวังแค่หลอกใช้ประโยชน์จากผมด้วยความโซซัดโซเซ ผมก็ต้องเสียใจอยู่พักนึงจนมีรุ่นน้องอีกคนนึง ชื่อ บิว(ชื่อสมมุติ) เธอมาทำเหมือนกับเอมทุกย่างทั้งทำให้ผมรู้สึกดี คอยคุยปรับทุกข์กับผม แต่ผมเริ่มกลัวจึงไม่กล้าเข้าใกล้เธอมาก แต่เพราะความดีของเธอผมจึงได้เป็นแฟนกับเธอ อาจจะคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วแต่ตลอดเวลาที่คบกับบิวไม่มีวันไหนที่ผมไม่ร้องไห้ เสียใจ จนผมเป็นมายเกรนเพราะมีเรื่องให้ปวดหัวตลอดเวลาและเราก็ต้องจบความสัมพันธ์กันตอบผ่านวันครบรอบ 8 เดือนได้เพียงสองวัน และผมก็เสียใจมากที่ตัดสินใจเลิกกับเธอเพราะผมรักเธอมากแต่ผมเองก็คงไม่ไหวที่จะเป็นแบบนั้นทุกวัน . . .
ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาลัยแล้ว อาจคิดว่าผมจะมีแฟนแล้วแต่ผิดถนัดแล้วครับ ผมมีเพียงแค่ผู้หญิงคนนึงที่ผมกำลังคุยกับเธออยู่แต่ตตอนนี้เธอไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศแล้วก็ขาดการติดต่อกัน แต่ผมก็ยังรอเธออยู่อีกไม่ถึง 48 ชม. ก็จะครบสองเดือนแล้วที่เธอหายไป แต่ผมก็จะรอเธอครับ. . .
ขอบคุณนะครับที่อ่านเรื่องของผมจนจบผมไม่มีรางวัลอะไนให้หรอกครับแต่หากคุณคิดว่าคุณเจ็บปวดกับความรักคุณเคยเจ็บแบบผมไหม ถ้าผมยังยืนอยู่ได้คุณเองก็ต้องทำได้ เป็นกำลังใจให้คนอกหักทุกคนนะครับ
#ขอบคุณครับ
ปล.ทุกอย่างที่เล่าไปเป็นความจริงทุกอย่างหากไม่เชื่อผมก็ไม่ว่าแต่ถ้าคุณได้มาเป็นผมคุณก็จะคิดว่ามันเหมือนฝันร้ายที่ไม่น่าจะเป็นไปได้แต่มันได้เกิดกับตัวคุณไปแล้ว
คุณเคยเจ็บแบบผมไหมครับ ^ ^
กระทู้นี้ของผมผมขอกล่าวถึงเรื่องงราวความรักของตัวผมเอง อาจจะดูน้ำเน่านะครับแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผู้ชายที่รูปร่าง หน้าตาไม่ดี คนนึง
มาเริ่มกันเลยดีกว่านะครับ . . .
เรื่องนี้มันเริ่มต้นตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม (สำหรับหลายคนคงคิดว่ามันเร็วมาก ผมเองก็คิดครับว่าตัวผมเอง จะแก่แดดไปไหม)
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ป.6 เป็นช่วงที่กำลังจะสอบไล่เข้า ม.1 ก็เป็นปกติครับที่เมื่อนราวๆ 7-8 ปีที่แล้วในยุคสมัยนั้นการเรียนพิเศษเข้ามามีบทบาทในการศึกษาของเด็กไทย ผมเองก็เป็นเด็กคนนึงที่ได้รับผลนั้นเข้ามาเต็มๆ ผมถูกส่งไปเรียนพิเศษตั้งแต่อยู๋ ป.2 ไป-กลับ เองทุกวัน ผมก็ใช้ชีวิตปกติของผมโดยปกติแล้วเมื่อก่อนผมเป็นคนที่ค่อข้างขี้อายมาก ผมมักจะมีเพื่อนไม่กี่คน แล้วเรื่องของผมมันก็เริ่มขึ้นตอนนั้นเอง ตอนที่ผมไปเรียนพิเศษเพื่อนเตรียมสอบไล่เข้า ม.1 ผมได้เจอกับเพื่อนผู้หญิงเข้าคนนึงครับ เธอเป็นคนที่น่ารักมาก แต่ผมกับเธอก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่เพราะ ผมเองก็เข้าหาคนไม่ค่อยจะเป็น หรือ ป๊อดนั้นแหละครับ แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะมีเพื่อนผ็หญิงสักคน และแล้วผมก็เกิดความรู้สึกแปลกๆว่าทำไมผมถึงรู้สึกกับเธอแปลกจนผมเองได้ค้นพบว่า ผมได้ชอบเธอเข้าแล้ว ผมก็ดันแก้แดดพยายามจนได้เบอร์โทรเธอมา ตอนนั้นคงเป็นยุคที่ i-mobile รุ่งเรืองมากผมได้อานิสงฆ์จากน้าสาวมาหนึ่งเครื่อง ผมมีเบอณ์เธอแต่ไม่เคยคิดจะโทร จนมันมาถึงอาทิตย์สุดท้ายก่อนที่จะจบคอร์สเรียน ผมก็เลยตัดสินใจจะบอกความรู้สึกกับเธอ แต่เชื่อไหมครับว่าอยู่ดีๆผมก็ป๊อดไม่กล้าจะบอกเธอ จนมาถึงวันสุดท้ายหากผมไม่บอกเธอวันนั้นก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว แต่ก็เหมือนโดนแกล้งผมเดินตามหลังเธอลงมาแต่แค่แว้บเดียวที่ละสายตาเธอก็หายไปและผมก็คิดว่าผมคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว . . .
แล้วผมก็ใช้ชิวิต ม.ต้นของผมไปเรื่อยๆเปื่อยๆอาจจะมีปิ้งๆบ้างกับสาวๆที่เรียนที่เดียวกันแต่ก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย จนมีเพื่อนสาวของผมคนนึงเธอมักจะทำให้ผมมีความสุขมาก แล้วจะเป็นไงต่อคงเดาไม่ยากนะครับผมก็ได้แต่คุยกับเธอใน MSN ทุกวันตอนนั้นมันฮิตมากแต่ผมเองก็ต้องถอยกลับออกมาจากเธอเพราะเพื่อนผู้ชายของผมคนนึงเขาก็ชอบเธอเหมือนกันผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมไม่อยากเข้าไปขัดขาเพื่อนจึงเลือกที่จะถอยออกมา แต่เชื่อไหมครับแค่ไม่นานเพราะความเป็นเพื่อนทำให้ผมสามารถเป็นเพื่อนกับเธอต่อมาจนถึงตอนนี้ได้ . . .
และแล้วมันก็มาถึงเวลาตอนนี้แล้วครับ . . . ไม่รู้ว่าผมถูกแกล้งหรือยังไงผมกลับมาพบกับผู้หญิงที่ผมเคยชอบตอนวัยประถมอีกครั้ง ผมขอใช้ชื่อสมมุติว่าแนนแล้วกันนะครับ ผมกลับมาเจอแนนอีกครั้งแล้วผมก็คิดที่จะสานสัมพันธ์กับเธออีกครั้งผมพยายามเข้าหาเธอทุกวิธีตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าควรจะทำยังไงเพราะตอนที่เธอหายไปผมก็ไม่เคยลืมจนกระทั่งตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.4 แต่เชื่ออีกไหมละครับว่าชีวิตผมมันพลิกตลอดเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมตอน ม.ต้น ผมขอใช้ชื่อแทนมันว่าต้นแล้วกันนะครับ ต้น มันก็ชอบแนนแบบเดียวกับผม แล้วมันก็มาขอให้ผมช่วยจีบแนนให้มัน ผมจะทำยังไงได้หละครับก็คงต้องยอมมันไป แต่มันเองก็ไม่ได้คบกับแนนในตอนแรก เพราะแนนเองก็มีแฟนเป็นเพื่อนอีกคนที่เรียนที่เดียวกัน แต่ตอนนี้ ต้น กับ แนน ก็สมหวังคบกันตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้เลยครับ ผมดีใจด้วยจริงๆ ^ ^ . . .
หลาบคนอาจจะคิดว่ามันเจ็บมากแล้วแต่เชื่อไหมครับเรื่องของผมมันไม่ได้จบเพียงแค่นี้ เพราะตอนที่ผมช่วยต้นจีบแนน ก็มีเพื่อนของแนน ชื่อแพร(ชื่อสมมุติ)ที่ผมมีโอกาสคุยกับเธอบ่อยๆแล้วแพรคนนี้แหละที่ผมสนิทกับเธอมาก มากเสียจนผมเผลอคิดกับเธอมากกว่าเพื่อน แพรเป็นสาวแว่นตัวเล็กๆ เวลาผมมองเธอตาเธอเต็มไปด้วยความสดใส แม้ว่าเธอจะดูบ้องๆ แต่เธอน่ารักมากเลลยครับ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม 1 ตอน ม.4 ด้วยความที่ผมไม่อยากเสียแพรไปเพราะเริ่มมีคนมาจีบเธอผมก็เลยตัดสินใจบอกชอบเธอไปและแน่นอนครับ คนหน้าตาไม่ดีอย่างผม รู้ตัวดีว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาชอบ แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจที่เธอปฎิเสธเพราะเธอบอกกับผมว่าผมเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอคุยด้วยได้ทุกเรื่อง และเธอบอกว่าให้เป็นเพื่อนกับเธอต่อไป ด้วยคำพูดของเธอผมจึงเป็นเพื่อนกับเธอต่อไป จนถึงวันเปิดเทอม แนน กัน แพร อยู่ด้วยกันแล้วผมก็เดินไปเจอพอดีตอนที่เขากำลังคุยกันเรื่องของที่ชอบแล้วแนนก็หันมาถามผมว่าผมชอบอะไร ผมก็ตอบว่าผมชอบดนตรีแต่คำพูดที่ออกจากปากแนนต่อมาเป็นคำพูดที่ทำให้ผมอึ้งไปเลย เธอบอกว่า "ไม่ได้ชอบแพรหรอ" ผมนิ่งเงียบไปเลยครับพูดไม่ออกจริงๆ แล้วเราก็แยกย้ายกันเพราะออดเข้าเรียนดังพอดีๆ
ตอนนั้นผมเองก็เรียนดีมากนะครับอยู่ในระดับ ต้นๆของโรงเรียนแต่ผมก็ไม่ร็ว่าเพราะความเสียใจรึเปล่าที่ผมเพิ่งจะมารู้สึกเพราะหลังจากเปิดเทอมประมาณสองอาทิตย์ แพรได้คบ กับ แมน(ชื่อสมมุติ)ซึ่งแมนเองก็เป็นเพื่อนสนิทคนนึงของผม แต่ผมไม่โทษแมนเพราะผมไม่เคยบอกให้มันรู้ แต่แมน กับ แพร ก็มีเรื่องทะเลาะกันบ่อยจนมีอยู่คืนนึงผมกำลังนอนดูทีวีอยู่ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง พอผมดูก็ตกใจเพราะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วแพรโทรมาหาผม หลังจากผมพูดว่า ฮัลโหล แค่คำเดียวสั้นสั้น ผมก็ได้ยินเสสียงร้องไห้อยู้เป็น 10 นาทีของแพร ผมก็นั่งฟังจนพอเธอดีขึ้นผมก็ถามเธอว่าเธอเป็นอะไร เธอถามผมว่าเธอจะเลิกกันแมนดีไหม เพราะเธอเสียใจกับหลายๆเรื่อง แต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่เธอเคยขอไว้ผมจึงทำได้เพียงบอกเธอไปว่าถ้าไม่ไหวจริงๆก็อย่าฝืน ถ้าคิดว่าไปด้วยกันได้ก็ไปต่อแล้วเราก็คุยกันสักพักนึงแล้วเธอวางสายไป แล้วผมก็ทำได้แค่นั่งเงียบอยู่หน้าโทรศัพท์ตัวเอง พร้อมกับคิดว่าทำไมคนที่ผมรักถึงร้องไห้ ผมอารมณ์เสียมากจนอยากจะต่อยหน้าไอแมนเลยทีเดียว แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าเพื่อน ของ แพรที่เธอเคยพูดไว้ ผมเลยทำได้แค่นั่งมองคนที่รักเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมเองก็มานั่งเสียใจเองว่าทำไมช่วยอะไรไม่ได้ คิดมากจนไม่เป็นอันเรียนจบเป็นยังไงคงไม่ต้องบอกนะครับ แล้วผมก็ถอยออกมาก้าวนึงเพื่อนจะทำใจ แต่ก็ยังคุยกับแพรบ้างเป็นบางครั้ง . . .
เหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้ดีเพราะผมเริ่มเป็นที่รู้จักในโรงเรียนเพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมทำให้รู้จักรุ่นน้อง หลายๆคนและไม่มีใครไม่รู้จักผมมันก็อาจจะดีครับแต่ผมเองก็ยังไม่สามารถลืมแพรได้แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว และผมก็โดนย้ายห้องเรียนลงมาจากห้องเดิมเพราะผลการเรียนตกและผมก็ได้เจอกับ เอ๋(ชื่อสมมุติ) เป็นผู้หญิงเปิ่นๆ ออกจะช๊อต เราเล่นเป็นแฟนกันไม่รู้ทำไมผมต้องเล่นกับเธอก็ไม่รู้แต่ก็ไม่ได้มีอะไร จนเมื่อเราเริ่มใช้คำแนนตัว ว่า เค้า กับ ตัวเองแล้วเริ่มทำเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ จนผมที่ยังอกหักก็คิดไปจริงๆ ผมก็เลยบอกกับเอ๋ว่าแบบนี้มันเริ่มไม่ดีแล้วนะผมเริ่มคิดจริงๆแล้ว เธอจึงหยุดและเราก็ไม่ได้คุยกันพักนึง เพราะเธอกลัวทำผมเสียใจ แล้วผมก็ทำใจเรื่องแพรได้ ตอนนั้นเธอเลิกกับแมนและมีแฟนใหม่อีกคน ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเราเป็นแค่เพื่อนจริงๆแล้ว . . .
แต่มันก็ยังไม่จบครับเพราะมีรุ่นน้องคนหนึ่งเป็นน้องค่ายของผมชื่อ เอม(ชื่อสมมุติ) เธอชอบมาอยู่ใกล้ๆชอบมาคุยให้ผมรู้สึกดีๆ ผมพยายามไม่คิดอะไรแต่มันก็ห้ามใจไม่ได้ เธอถามผมตอนหลังจากจบค่ายว่าผมชอบใคร ผมก็บ่ายเบี่ยงไม่ตอบจนเธอและผมตกลงกันว่าจะนัดกันไปเจอที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แล้วผมก็บอกไปว่าผมชอบเธอ แต่สิ่งเดียวที่เธอพูดคือ ทำไมไม่บอกเธอให้เร็วกว่านี้ ผมจึงอกหักอีกครั้ง แต่ผมเองก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากเพราะบทเรียนจากแพรมันมากพอแล้ว ผมจึงตัดสินใจไปจีบรุ่นน้องคนนึงเธอก็คุยกับผมดีแต่เธอก็ไม่ชอบผม ผมเลยเงียบไปพักหนึ่ง จนวันหนึ่งเอมก็ทักไลน์มาบอกผมว่าเธอเลิกกับแฟนแล้วนะ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำไม่ดีแต่ผมก็ขอคบกับเธอ เธอเองก็ตอบตกลงทันที วันนั้นผมมีธุระเรื่องเรียนจึงออกไปจัดการธุระ แต่ผมก็ต้องเสียใจเพราะเพียงเวลาไม่ถึง 2 ชม.ที่เราตัดสินใจคบกัน เธอจะกลับไปหาแฟนเก่าเธอตอนที่ผมออกไปธุระโดยที่ไม่แม้แต่จะบอกอะไรผม แต่เธอก็ไม่หายไปเธอเอาแต่ขอโทษ แต่ด้วยความที่ผมโมโหเธอมากผมจึงไม่คุยกับเธอเลย แต่ทุกววันนี้เราก็ดีกว้นแล้ว เพราะผมถือว่าเธอก็เป็นน้องคนนึง . . .
จนมาถึงตอนที่ผมขึ้น ม.6 ก็มีเพื่อนผมอีกคนนึงชื่อ เมย์(ชื่อสมมุติ)ผมร็สึกชอบเธอและพยายามทำคะแนนเต็มที่ แต่เธอก็หวังแค่หลอกใช้ประโยชน์จากผมด้วยความโซซัดโซเซ ผมก็ต้องเสียใจอยู่พักนึงจนมีรุ่นน้องอีกคนนึง ชื่อ บิว(ชื่อสมมุติ) เธอมาทำเหมือนกับเอมทุกย่างทั้งทำให้ผมรู้สึกดี คอยคุยปรับทุกข์กับผม แต่ผมเริ่มกลัวจึงไม่กล้าเข้าใกล้เธอมาก แต่เพราะความดีของเธอผมจึงได้เป็นแฟนกับเธอ อาจจะคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วแต่ตลอดเวลาที่คบกับบิวไม่มีวันไหนที่ผมไม่ร้องไห้ เสียใจ จนผมเป็นมายเกรนเพราะมีเรื่องให้ปวดหัวตลอดเวลาและเราก็ต้องจบความสัมพันธ์กันตอบผ่านวันครบรอบ 8 เดือนได้เพียงสองวัน และผมก็เสียใจมากที่ตัดสินใจเลิกกับเธอเพราะผมรักเธอมากแต่ผมเองก็คงไม่ไหวที่จะเป็นแบบนั้นทุกวัน . . .
ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาลัยแล้ว อาจคิดว่าผมจะมีแฟนแล้วแต่ผิดถนัดแล้วครับ ผมมีเพียงแค่ผู้หญิงคนนึงที่ผมกำลังคุยกับเธออยู่แต่ตตอนนี้เธอไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศแล้วก็ขาดการติดต่อกัน แต่ผมก็ยังรอเธออยู่อีกไม่ถึง 48 ชม. ก็จะครบสองเดือนแล้วที่เธอหายไป แต่ผมก็จะรอเธอครับ. . .
ขอบคุณนะครับที่อ่านเรื่องของผมจนจบผมไม่มีรางวัลอะไนให้หรอกครับแต่หากคุณคิดว่าคุณเจ็บปวดกับความรักคุณเคยเจ็บแบบผมไหม ถ้าผมยังยืนอยู่ได้คุณเองก็ต้องทำได้ เป็นกำลังใจให้คนอกหักทุกคนนะครับ
#ขอบคุณครับ
ปล.ทุกอย่างที่เล่าไปเป็นความจริงทุกอย่างหากไม่เชื่อผมก็ไม่ว่าแต่ถ้าคุณได้มาเป็นผมคุณก็จะคิดว่ามันเหมือนฝันร้ายที่ไม่น่าจะเป็นไปได้แต่มันได้เกิดกับตัวคุณไปแล้ว