สวัสดีค่ะ กระทู้แรกของการรีวิวค่ะ
จุดเริ่มต้นของการเดินทางของเรามันเริ่มจากที่เราเริ่มเบื่อกับตัวเองค่ะ
เหมือนชีวิตมันต้องเจออะไรซ้ำๆ เดิมๆ ทุกวันๆ เหมือนคนฟังเพลงซ้ำๆกันค่ะ
เราคิดแหละว่าอยากไปที่ไกลๆ จะไปไหนดี???
เราเข้ามาอ่านรีวิวในพันทิป บ่อยมาก ว่า "วังเวียง" กำลังมาแรงเลยค่ะ
โอ้โหหห เห็นวิวสวยมาก แต่จุดหมายของเราคือ เราไม่อยากเดินทางย้อนกลับไปทางเดิม
เราก็ไปคุยกับพี่คนหนึ่งว่า
"พี่หนูว่าจะไปวังเวียง เห็นเค้าบอกว่าสวยมาก"
"เออ เพื่อนพี่ก็ชวนไปเหมือนกัน แล้วกลับทางเชียงใหม่"
"กลับทางเชียงใหม่ได้ด้วยหรอพี่แล้วกลับยังไง"
"ได้ดิ แต่เอ็งต้องไปหลวงพระบางก่อนนะแล้วต่อรถไปอีกเชียงใหม่อีก แต่นานนนมากก ไหวหรอวะ"
"สบายยย แล้วไปขึ้นรถอะไรยังไงอ่ะ"
"เออวะ พี่ก็ไม่รุ้เหมือนกันวะ"
เอาละเราบวกกับตั๋วเครื่องบินเชียงใหม่-กรุงเทพ ของ lion air ลดราคา
เราก็จองตั๋วเครื่องบินขากลับก่อนเลย ได้วันกลับแหละเหลือวันเดินทางเราอยากไปนานๆ 8 วันกำลังดี
เราได้วันเดินทางวันที่ 15มิถุนายน กลับ วันที่ 23มิถุนายน ส่วนที่พักอะไรยังไงค่อยว่ากัน
พลาสปอร์ตก็ยังไม่มี ข้อมูลไรก็ไม่ค่อยมีเกี่ยวกับการเดินทางจากหลวงพระบางเข้าเชียงใหม่
อาศัยถามพี่ๆในพันทิปคือเราทั้งตื่นเต้นกลัว กังวล ครั้งแรกและคนเดียวด้วย

เราเริ่มหาข้อมูลในพันทิปมาได้ไม่ค่อยแยอะเกี่ยวกับ
การเดินทางจากหลวงพระบางเข้าเชียงใหม่ (๕๕๕กลัวไม่ได้กลับไทย)
แต่ก็พอได้ข้อมูลอยู่บ้าง ไปทำพลาสปร์ต "ไอ้พลาสปร์ตก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
รู้แต่ว่าแถวบ้านเราใกล้โลตัสปิ่นเกล้าแล้วก็เตรียมเงินไปเท่านั้น"
เห็นเค้าบอกว่าต้องจองคิวข้ามคืนเลยหรอ?? ไอ้เราก็งง ก็ลองไปเสี่ยงดวงที่นั่นเอาแหละกัน
ปรากฏว่าคิวไม่แยอะ เค้าแค่วัดส่วนสูง กับ กรอกข้อมูลเท่านั้น แล้วก็รอเจ้าหน้าที่เรียกไปทำข้อมูล
จากนั้นก็ไปจ่ายตัง แล้วเดี๋ยวอีก 7 วันก็จะส่ง ems มาให้เราเอง ชิวๆ๕๕๕  

ส่วนที่พักเราตั้งใจว่าอยากนอนโฮสเทลทั้ง3ที่เลย เกิดมาไม่เคยทำไหนๆก็ไหนๆ
เอาให้สุดไปเลยอะไรที่ไม่เคยทำอยากทำอะไรทำ อยากไปไหนไป
ไม่ต้องห่วงเรื่องทะเลาะกัน ตัดสินใจเองเลย นี่แหละคือข้อดีของ "การเดินทางคนเดียว"  

รถเดินทางมาถึงอุดรธานีเวลาประมาณ 7 โมง ในใจก็คิดว่าขอให้ตั๋วไม่เต็ม
ปรากฏเดินไปเจ้าหน้าที่ขายตั๋วยังไม่มาแต่ว่าห้องมีไฟเปิดแล้ว
ป้าที่ขายตั๋วของรถทัวร์บอกว่า "เดี๋ยวแกก็มา 7โมงครึ่งนั่นแหละหนู"
ตามว่าป้าเจ้าหน้าที่ขายตั๋วมาเวลานั้นเป๊ะๆเลย ก็ได้ตั๋วมาแหละ 320 บาท
รถจะออกเวลา 8.30 ไอ้เราก็นั่งรอ มองรถว่ารถคันไหน หันไปทางซ้ายมือ
ก็ว่าแปลกดีรถคนนี้คนขับอยู่ทางซ้ายมือ ก็ไม่แอะใจอะไร นั่งรอต่อไปจนเกือบ
จะ 8โมงครึ่ง ก็เห็นคนที่ซื้อตั๋วก่อนหน้าเราเดินไปบนรถคันนั้น เราก็ไปถามเจ้าหน้าที่
555555 ใช่รถคันนี้จริงๆด้วย เอออน่อออ อ่านรีวิวมาก็ไม่คิดว่าเที่ยวนี้จะได้นั่งรถของฝั่งลาว
เกือบตกรถแล้วไง พอขึ้นไม่ถึงบนรถซักพัก เจ้าหน้าที่จะแจกใบข้ามแดนทั้งของไทยและของลาว

ได้ใบมาข้ามแดนมาเราก็งงรับประทานเลยท่าน ต้องกรอกยังไง? ถามใครดี? ทั้งคันมีไม่ถึง 15 คนเลย
ภาษาอังกฤษก็ง่อย เราก็นั่งงมตั้งนานหยิบแล้วหยิบอีก เขียนผิดอีกต่างหาก ทำไงละทีนี้ ขีดฆ่าไปเลย
เขียนก็ไม่ครบ ค่อยไปขอใบใหม่ที่ ตม. ดีนะขีดผิดที่ของไทย ในใจคิดอีกแล้วว่า ตรูจะได้ผ่านไหมวะ แต่ไม่เป็นไร
ช่างมัน นี่ครั้งแรก พอมาถึง ตม. ทุกคนเดินไปจะข้ามแดนแล้ว เราก็กรอกข้อมูลที่เหลืออยู่ มีคนกรอกผิดเหมือนเราด้วย
แล้วจะขอใบใหม่กับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าบอกว่า ขีดฆ่าไปเลย เท่านั้นแหละ เรารีบวิ่งไปเลยทำเรื่องข้ามแดนเลย
เฮ้ออออออออ  รอดมาได้ เหลืออีกด่านหนึ่ง ฝั่ง ลาวววววววว

พอข้ามแม่น้ำโขงไปต่อไปก็ทำเรื่องข้ามแดนต่อค่ะ
ตอนนี้เอ๋อรับประทานเหมือนกันค่ะ ต้องกรอกยังไง?? งงค่ะ?
แต่ยังดีค่ะ มีพี่คนไทยช่วยบอก แล้วก็ผ่านด่านไปซื้อ
บัตรค่ะคล้ายๆกับ บัตร bts เหมือนกับที่ เคยเห็นในหลายๆ รีวิวค่ะ

และแล้วก็เข้ามายังประเทศลาวแบบเต็มตัวค่าาาา
มองขึ้นไปบนรถยังไม่มีคนขึ้นมา เราก็ดิ่งไปแลกตังเลยค่ะ
พอพ้นประตูที่เหมือน bts จะมีธนาคารให้แลกตังค่ะ เราก็แลกตังตรงนั้นเลยค่ะ
อีกตู้จะเป็นเหมือนไปรษณีย์อ่ะค่ะ อันนี้ ก็อ่านมาจากรีวิวเหมือนกัน เพื่อซื้อซิมลาว
เอาไว้ ดูค่ะ ตัวคนเดียว กลัวหลงค่ะ ทำธุระเสร็จแล้วก็ขึ้นรถ
นั่งรถยาวๆ เลยค่ะ จนประมาณ บ่าย 3 โมงกว่า
ก็เดินทางมาถึงวังเวียงค่ะ รถจะจอดตรงขนส่งแล้วก็มีรถคันเล็กขับมาส่งอีกต่อหนึ่ง
ที่หน้าโรงแรมอะไรซักอย่างนะค่ะจำไม่ได้  

เราจองที่พัก บุญตังโฮสเทลค่ะ เราจองผ่าน agoda โชคดีค่ะ app ของ agoda มี map บอกด้วย
ทำให้หาที่พักง่ายหน่อย เราเลือกจะพักที่วังเวียงแค่คืนเดียวค่ะ ห้องที่เราพักเป็น 8 เตียงค่ะ
พี่ที่เป็นพนักงานใจดีมากค่ะ พูดไทยได้ ภาษาอังกฤษเก่ง
แต่เราคิดว่าห้องเราห้องเดียวมั้งที่แอร์ไม่น่าจะเย็น นอนเหงื่อซกเลย๕๕๕๕
พลิกตัวที เตียงดังเอี๊ยดอ๊าดด

พอเก็บกระเป๋า เราก็รีบเลย ไหนๆก็มาแหละถึงจะแค่ทางผ่าน ก็แวะไป "ถ้ำจัง" หน่อย
เดินไปเช่าจักรยานเลยค่ะ เค้าก็ให้แผนที่เรามานะ แต่เราก็งงอยู่ ขับหลงอยู่ซักพัก
ก็ถามพี่หญิงสาวชาวลาว ได้ความมาว่า ขับตรงไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว
เอออ จริงแหะ พอเลี้ยวขวาเท่านั้นปุ๊บ ระบมตูดเลยค่ะ ทางลูกรังมาเต็ม ก็จ่ายค่าผ่านทาง
20000 กีบ และแล้วก็ถึงแล้วค่าาาา โอ้โห้ววววววววววววว เคยแต่ในรูป เพิ่งเคยเห็นของจริง

แล้วเราก็เดินเล่นไปตามทาง 4 โมงเย็นไม่ค่อยมีคนแล้ว มีฝรั่งเล่นน้ำกันอยู่ด้วย
เดินตรงไปอีกนิด เห็นเหมือนทางเข้าถ้ำเลย ถ้ำจังน่าจะอยู่ตรงนี้มั้ง๕๕๕๕๕

เราก็เดินขึ้นบันไดไป  ทำไมทางเดินเข้าน่ากลัวจัง ก้าวขาขึ้นลงอยู่อย่างนั้น ใจไม่กล้าเดินเข้าไป
เราก็เดินลงมาแล้วก็เดินย้อนไปอีกทาง ถึงบางอ้อเลยจ้าา เค้าเขียนทางขึ้นถ้ำจัง ต่างชาติเสียเพิ่ม
15000 กีบ จ่ายตังเสร็จ ก็เดินขึ้นไป เหนื่อยมากยอมรับเลย ทำไมสูงจัง พอขึ้นมาเท่านั้นแหละ
วิวมาแต่ภูเขาทั้งนั้นเลยยย

ได้ยินนักท่องเที่ยวบอกว่าถ้ำจังปิด 4 โมงครึ่ง เหลือเวลาไม่แยอพแหละ เราก็นั่วชิวตรงนั้นสักพัก
พอใกล้เวลาก็เดินลงไป แล้วก็แว้นจักรยานเที่ยวรอบเมือง แม่โทรline มาบอกว่ากรุงเทพ ฝนตกหนักมาก
แต่ที่เราอยู่ แดดร้อนเปรี้ยงๆ เลยย ปั่นเล่นรอบเมืองเราก็เอาจักรยานไปคืน
แล้วก็เดินกลับที่พัก ที่พักเรามีบริการทุกอย่างเลย ด้วยความขี้เกียจเราก็เลยซื้อตั๋วไปหลวงพระบาง
ได้มาในราคา 100000 กีบ ท้องฟ้าเริ่มมืด ท้องเริ่มร้อง
พี่พนักงานถามว่า "ไปเที่ยวผับบ่"
" บ่ๆๆๆ " ด้วยเรามาคนเดียวไงไม่ได้มากับเพื่อนเราก็ไม่กล้าไปคนเดียวและพรุ่งนี้
เราต้องเดินทางแต่เช้าด้วยเราเลยไม่ได้ไป พี่เค้าก็ถามอีก "บ่มักหรอ สนุกน้า เดี๋ยวพาไป"
เราก็ "บ่มักๆๆๆ" ยืนคุยกันสักพักก็ถามเค้าว่ามีร้านอะไรอร่อยๆบ้าง
เค้าบอกให้ข้ามไปฝั่งนู้นดูสิ  เราก็ไป มีร้านอาหาร อยู่ จัดไป หิวมากกกก
เสร็จแล้วเราก็รีบเข้าห้องพักเพื่อจะนอน เจอรูมเมทต่างชาติทั้งห้อง เค้าทักทายเรา hi  
เราคนไทยคนเดียว เอาแหละ ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงด้วย
เค้าถามว่าเรานอนที่นี่หรอ จะนอนแล้วหรอ เราก็ตอบ yes อย่างเดียวเลย
เค้าก็ good night เราก็ยิ้ม จากนั้น พวกรูทเมก็ยกทัพไปท่องราตรี ส่วนเราก็เข้าสู่นิทรา

รถไปหลวงพระบางรอบเช้าออกเวลา 10 โมงครึ่ง แต่จะมีรถมารับที่พักเรา 9 โมง จากนั้นก็วนๆๆๆแวะไปที่พักนู่นนี่นั่น
กว่าจะได้ออกจากวังเวียงจริงประมาณเกือบ 11 โมง ทั้งคันมีเราคนไทยคนเดียวอีกแล้ว งานใบ้มาเลย ไม่พูดไม่คุย
นั่งมาเรื่อยๆ รถก็ไต่เขาไปทีละลูก ทีละลูก รู้เลยอ่ะ ต้องอดทนมาก แต่เรามีความสุขนะ นั่งมองเขาไปทีละลูก มันสบายใจ
ยังไงบอกไม่ถูก คนเมารถนี่รับรอง ไม่เหลือแน่นอน ต้องพกยาเมารถไปด้วยนะ แต่ว่าในรถเค้าจะมีถุงก๊อบแก๊บให้
นั่งรถไต่เขาไปเรื่องก็ประมาณเที่ยง ถึงจุดพักรถพอดี มีห้องน้ำ ร้านอาหารให้พัก ครึ่งชั่วโมง มีแดดแต่อากาศเย็นสบายมากๆเลย
อู้วววว สวยยยมากกกก