สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม(เพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกผิด-ถูกอย่างไรรบกวนบอกด้วยนะครับ จะนำไปแก้ไข
ขอเล่าเรื่องก่อนเลยนะครับ ----> เมื่อสามปีที่แล้วผมได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง แต่ว่าครั้งแรกที่เจอนั้นไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย (เรียกย่อๆว่า อ.นะครับ เพื่อนคนนี้แหละที่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่มากของผม) อ.เป็นคนเงียบๆครับ ติดเกมส์ เนิร์ด ที่สำคัญเขาไม่ชอบขี้หน้าผมเลย ฮ่าๆ
วันหนึ่งผมพยายามเข้าหาเขาจริงๆจังๆ เพราะไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนทุกๆคน แต่กลับกลายเป็นว่า นาย อ.คนนี้ติดแจเลย ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่
ก็คิดว่า แค่ไม่อยากให้อยู่ด้วยแบบไม่ถูกชะตาไปตลอดสี่ปี(พวกเราเรียนวิศวะหนะครับ ) หลังจากวันนั้นมา เขาก็ชวนผมไปนั่นไปนี่ตลอด ไปกินข้าว ไปดูหนัง
ถ้าปรกติก็คงจะรู้ตัวแล้วใช่ไหมครับ แต่ผมไม่เลย ผมโง่มากจริงๆ อ.มักจะทักแชทมาด้วยจุดเสมอ บางวันก็เยอะจนผมอยากบล๊อค เคยถามว่า"ทำไมต้องส่งจุดมาเยอะๆ พิมพ์ธรรมดาไม่ได้เหรอ?" เขาตอบว่า "1 จุด= 10 ความคิดถึง" ผมนี่อึ้งกับคำตอบเลยครับ ใจนึงก็กลัวนะ แต่ใจนึงก็อยากดูไปจนสุดทาง
ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็แชทคุยกันปรกติ แต่พอออกไปข้างนอกด้วยกันผมก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก เขาทำแบบนี้มาเรื่อยๆ
ส่วนตัวผมคิดว่าน่าจะหาเวลาคุยจริงจังสักที และเวลานั้นก็มาถึง ผมไปกินข้าวที่ห้องของ อ. กับกลุ่มเพื่อน และพอถึงเวลากลับผมรอทุกคนออกไปจนเหลือผมกับ อ.สองคน ผมถามเขาว่า เขาคิดยังไงกับผม เขาก็บอกว่าเขาชอบผม แล้วเขาก็ถามผมกลับ "แล้วแกหละ yes หรือ no" (คำถามคือแกชอบเขาไหม แต่ อ.มาบอกทีหลังว่าตอนนั้นอาย ไม่กล้าพูด) ผมตอบไปทันทีว่า "No เราอยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไรๆ" แต่น้ำตานี่ไหลแล้วครับ เสียงสะอึ้นนี่ยาว... ผมก็แพ้น้ำตาด้วย ผมก็ถามว่า ร้องไห้ทำไม? เขาก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมา ผมเลยบอกว่า ถ้าตอบตกลงจะหยุดร้องไห้ไหม เขาก็ตอบ "อืม" ตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่อยากให้เพื่อนคนอื่นมาเห็นและคิดว่าผมไปทำอะไรให้เขาร้องไห้ คิดว่า เอาไว้ค่อยปฏิเสธวันหลังแล้วกัน วันที่ อ.จะไม่ร้อง ผมอยู่ห่างๆจากเขาตั้งแต่วันนั้น แชทก็ไม่ค่อยตอบ ผมพยายามหลีกไม่ไปเจอ เพราะอยากให้เขาตัดใจ แต่สุดท้ายผมก็แพ้ให้ความพยายามของ อ. จริงๆ ผมจึงตัดสินใจลองคบดู
ผมลองมาอยู่กับเขาได้สักระยะนึง ก็คิดว่าไม่ได้เสียหายอะไรหรอก เขาก็ยังอายๆผมอยู่ ผมก็เหมือนเขา อยู่ด้วยกันก็มีง้อ มีงอนกันบ้าง ทะเลาะบ้างด้วยเรื่องไร้สาระ แต่เราก็ผ่านมาได้และทุกครั้งเขาจะเป็นฝ่ายขอโทษ มันให้ผม"รู้สึกรัก" อ. ขึ้นมาจริงๆ เราเปลี่ยนจากคำว่าชอบ เป็นคำว่ารัก และยังอยู่ด้วยกันมาเรื่อยๆ ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเราก็คอยช่วยเหลือกันตลอดมา เป็นเวลาสองปีกว่า... ผมคิดว่ารักของผมมันดีแล้วจริงๆ
จนกระทั่งผมได้พบว่า ระหว่างที่คบกันมานั้น เขาคุยกับคนอื่นผ่านโปรแกรมพูดคุย โปรแกรมหาเพื่อนต่างๆนานา เขาคุยเหมือนที่คุยกับผมในตอนแรก ผมก็ตรงไปตรงมานะ ผมถามเขาว่า "คุยกับใคร? มีอะไรอยากบอกหรือเปล่า?" เขาพยายามเบี่ยงประเด็นแต่สุดท้ายก็ยอมรับว่า คุยจริง แต่ไม่มีอะไรนะ คุยเฉยๆ เขาบอกว่า เขาเหงา(ผมน่าเบื่อขนาดนั้นเลย? ฮ่าๆๆ) ผมก็ไม่ว่าอะไร มีงอนเล็กน้อย เขาก็ให้สัญญาว่าจะไม่เล่นอีกแล้ว แต่มันก็ไม่นานเขาก็กลับเขามาคุยต่อ ผมตามไปที่เว็บหรือโปรแกรมแชทต่างๆที่เขาใช้คุย อื้อหือ เปิดโลกทัศน์ผมได้เยอะเลย...โปรไฟล์แต่ละคนที่คุยนี่ หน้าตาดีกว่าผมทั้งนั้น ผมก็เสียใจเล็กๆ แต่คิดว่าไม่เป็นอะไรมากหรอก เขาแค่คุยกับคนอื่นเฉยๆ
วันหนึ่ง(อีกละ = =!) ผมทะเลาะกับเขารุนแรงมาก เราไม่พูดกันเลยสองวัน ผมนั่งหงอยอยู่ห้อง อ. จะไม่อยู่ห้องแต่ออกไปไหนไม่รู้ทั้งสองวัน ผมอยากดูว่าเขาจะไปไหนบ้าง(จริงๆก็เป็นห่วงนะครับแต่วางฟอร์มไม่ยอมพูด) เลยเปิด find my Iphone หา... เห็นว่าอยู่ใกล้ๆก็โล่งใจก็ไม่คิดอะไรมาก จนเขากลับมา ตอนที่เขานอนหลับผมอยากรู้ว่าเขาคุยกับใครบ้าง ไปทำอะไรที่ไหนยังไงบ้าง ... ผมเปิดแอพที่ค้างไว้ในไอแพด มี LINE FACEBOOK และ ...(โปรแกรมแชทหาเพื่อนที่ขึ้นต้นด้วยตัว J )... น้ำตาไหลครับ... เขาคุยกับคนอื่น...ที่สำคัญคือ เขาออกไปหาคนที่เขาคุยด้วยทุกคน ตอนนั้นผมแบบ #ร้องไห้หนักมาก พอเช้าอีกวันผมก็เลยพยายามคุยกับเขาตรงๆ เจอเรื่องแบบนั้นนอนไม่หลับครับ ช๊อก ฮ่าๆๆ เขาบอกที่เขาทำเพราะเขาประชดผมที่ผมเงียบ ถามอะไรไม่ตอบ อันนี้รู้ว่าเพราะผมงี่เง่าเอง ผมก็ขอโทษเขาไป จากนั้นเขาก็ลบแอพนั้นออก ... แต่หันมาคุยไลน์แทน(เห็นประโยคสนทนาของ อ.กับคนอื่นบอกว่า แอพนี้ชอบค้าง คุยในไลน์สะดวกกว่า ผมนี่กระอักเลือดเลย) ตั้งแต่วันนั้น เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน จากที่เคยกินข้าวเย็นด้วยกัน ออกไปข้างนอกด้วยกัน ผมกลายเป็นผีเฝ้าห้อง ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรในตอนแรก แต่ก็พอรู้ว่า เขาไปกับคนที่เขาคุยด้วยนั่นแหละ จริงๆผมก็ไม่อยากไปยุ่งเรื่องส่วนตัว อ.มาก แต่ผมคิดว่าถ้ามันทำให้ความสัมพันธ์สั่นคลอนได้ ผมยอมเป็นคนขี้
ที่รู้ความจริงดีกว่ามารู้ทีหลัง คนที่คุยด้วยนี้ ผมขอ เรียกว่า ป. นะครับ
ที่ผมเข้าไปดู เขาคุยกันดีมาก ดีจนผมอิจฉาเลย อ. ชวนไป ป. ทำทุกอย่าง ไปเที่ยวเอย กินข้าวเอย ดูหนังเอย ที่ผมเจ็บใจมากคือ อ.บอกว่าเขาชอบ ป.นะ เขารู้สึกดีด้วย ...ผมอ่อนแรง หมดแรงจริงๆเจอเรื่องช๊อคต่อๆกัน ที่เจ็บกว่าคือ เขาโมโหที่ผมไปดูไลน์เขา(คือ ป.ทักมา แล้วถ้าเราเข้าไปดูมันจะขึ้นว่า "อ่านแล้ว" ป.ก็ทักมาว่า "ไม่มีเรียนเหรอ" "เงียบ" "ไม่ตอบ") โมโหถึงขั้นเก็บข้าวของจะออกไปจากห้อง ผมก็ขอโทษ ผมบอกไปว่า "นี่ห้องแก ถ้าจะมีใครไป เดี๋ยวเขา(ผม)ไปเอง" จนเขาใจเย็นลง และบอกผมไม่ต้องไปไหน อยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมก็ยอมอยู่ต่อ
ตอนนี้ผมถามเขาว่ายังรักกันเหมือนเดิมไหม? เขาบอกว่าไม่แน่ใจแล้ว ผมก็เศร้าอยู่หลายวันนะ แต่ผมก็คิดว่า ถ้าไม่ใช่ของเราผมก็ควรปล่อยไป
แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ควรจะเอายังไงดีในวันที่ผมรักเขาไปแล้วแต่เขากลับไปรักคนอื่นแทน ?
ปล.เรื่องหลังเกิดได้สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้เอง
ปล2.ตอนนี้ผมต้องเจอคำถามจากอ.ว่า ป.จะชอบเขาไหม (ตอกย้ำดังจึ๊ก!!)
ปล3.เรายังไม่เลิกกันแต่อยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก
ปล4.ยาวไปไม่อ่านเหรอ? ผมเสียใจนะนี่ ฮ่าๆๆ ขอโทษนะครับถ้าเรื่องจะยาวไป
ควรหยุดหรือควรไปต่อดีกับรักครั้งนี้? (ช-ช)
ขอเล่าเรื่องก่อนเลยนะครับ ----> เมื่อสามปีที่แล้วผมได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง แต่ว่าครั้งแรกที่เจอนั้นไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย (เรียกย่อๆว่า อ.นะครับ เพื่อนคนนี้แหละที่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่มากของผม) อ.เป็นคนเงียบๆครับ ติดเกมส์ เนิร์ด ที่สำคัญเขาไม่ชอบขี้หน้าผมเลย ฮ่าๆ
วันหนึ่งผมพยายามเข้าหาเขาจริงๆจังๆ เพราะไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนทุกๆคน แต่กลับกลายเป็นว่า นาย อ.คนนี้ติดแจเลย ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่
ก็คิดว่า แค่ไม่อยากให้อยู่ด้วยแบบไม่ถูกชะตาไปตลอดสี่ปี(พวกเราเรียนวิศวะหนะครับ ) หลังจากวันนั้นมา เขาก็ชวนผมไปนั่นไปนี่ตลอด ไปกินข้าว ไปดูหนัง
ถ้าปรกติก็คงจะรู้ตัวแล้วใช่ไหมครับ แต่ผมไม่เลย ผมโง่มากจริงๆ อ.มักจะทักแชทมาด้วยจุดเสมอ บางวันก็เยอะจนผมอยากบล๊อค เคยถามว่า"ทำไมต้องส่งจุดมาเยอะๆ พิมพ์ธรรมดาไม่ได้เหรอ?" เขาตอบว่า "1 จุด= 10 ความคิดถึง" ผมนี่อึ้งกับคำตอบเลยครับ ใจนึงก็กลัวนะ แต่ใจนึงก็อยากดูไปจนสุดทาง
ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็แชทคุยกันปรกติ แต่พอออกไปข้างนอกด้วยกันผมก็รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก เขาทำแบบนี้มาเรื่อยๆ
ส่วนตัวผมคิดว่าน่าจะหาเวลาคุยจริงจังสักที และเวลานั้นก็มาถึง ผมไปกินข้าวที่ห้องของ อ. กับกลุ่มเพื่อน และพอถึงเวลากลับผมรอทุกคนออกไปจนเหลือผมกับ อ.สองคน ผมถามเขาว่า เขาคิดยังไงกับผม เขาก็บอกว่าเขาชอบผม แล้วเขาก็ถามผมกลับ "แล้วแกหละ yes หรือ no" (คำถามคือแกชอบเขาไหม แต่ อ.มาบอกทีหลังว่าตอนนั้นอาย ไม่กล้าพูด) ผมตอบไปทันทีว่า "No เราอยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เขาก็บอกว่า "ไม่เป็นไรๆ" แต่น้ำตานี่ไหลแล้วครับ เสียงสะอึ้นนี่ยาว... ผมก็แพ้น้ำตาด้วย ผมก็ถามว่า ร้องไห้ทำไม? เขาก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมา ผมเลยบอกว่า ถ้าตอบตกลงจะหยุดร้องไห้ไหม เขาก็ตอบ "อืม" ตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่อยากให้เพื่อนคนอื่นมาเห็นและคิดว่าผมไปทำอะไรให้เขาร้องไห้ คิดว่า เอาไว้ค่อยปฏิเสธวันหลังแล้วกัน วันที่ อ.จะไม่ร้อง ผมอยู่ห่างๆจากเขาตั้งแต่วันนั้น แชทก็ไม่ค่อยตอบ ผมพยายามหลีกไม่ไปเจอ เพราะอยากให้เขาตัดใจ แต่สุดท้ายผมก็แพ้ให้ความพยายามของ อ. จริงๆ ผมจึงตัดสินใจลองคบดู
ผมลองมาอยู่กับเขาได้สักระยะนึง ก็คิดว่าไม่ได้เสียหายอะไรหรอก เขาก็ยังอายๆผมอยู่ ผมก็เหมือนเขา อยู่ด้วยกันก็มีง้อ มีงอนกันบ้าง ทะเลาะบ้างด้วยเรื่องไร้สาระ แต่เราก็ผ่านมาได้และทุกครั้งเขาจะเป็นฝ่ายขอโทษ มันให้ผม"รู้สึกรัก" อ. ขึ้นมาจริงๆ เราเปลี่ยนจากคำว่าชอบ เป็นคำว่ารัก และยังอยู่ด้วยกันมาเรื่อยๆ ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเราก็คอยช่วยเหลือกันตลอดมา เป็นเวลาสองปีกว่า... ผมคิดว่ารักของผมมันดีแล้วจริงๆ
จนกระทั่งผมได้พบว่า ระหว่างที่คบกันมานั้น เขาคุยกับคนอื่นผ่านโปรแกรมพูดคุย โปรแกรมหาเพื่อนต่างๆนานา เขาคุยเหมือนที่คุยกับผมในตอนแรก ผมก็ตรงไปตรงมานะ ผมถามเขาว่า "คุยกับใคร? มีอะไรอยากบอกหรือเปล่า?" เขาพยายามเบี่ยงประเด็นแต่สุดท้ายก็ยอมรับว่า คุยจริง แต่ไม่มีอะไรนะ คุยเฉยๆ เขาบอกว่า เขาเหงา(ผมน่าเบื่อขนาดนั้นเลย? ฮ่าๆๆ) ผมก็ไม่ว่าอะไร มีงอนเล็กน้อย เขาก็ให้สัญญาว่าจะไม่เล่นอีกแล้ว แต่มันก็ไม่นานเขาก็กลับเขามาคุยต่อ ผมตามไปที่เว็บหรือโปรแกรมแชทต่างๆที่เขาใช้คุย อื้อหือ เปิดโลกทัศน์ผมได้เยอะเลย...โปรไฟล์แต่ละคนที่คุยนี่ หน้าตาดีกว่าผมทั้งนั้น ผมก็เสียใจเล็กๆ แต่คิดว่าไม่เป็นอะไรมากหรอก เขาแค่คุยกับคนอื่นเฉยๆ
วันหนึ่ง(อีกละ = =!) ผมทะเลาะกับเขารุนแรงมาก เราไม่พูดกันเลยสองวัน ผมนั่งหงอยอยู่ห้อง อ. จะไม่อยู่ห้องแต่ออกไปไหนไม่รู้ทั้งสองวัน ผมอยากดูว่าเขาจะไปไหนบ้าง(จริงๆก็เป็นห่วงนะครับแต่วางฟอร์มไม่ยอมพูด) เลยเปิด find my Iphone หา... เห็นว่าอยู่ใกล้ๆก็โล่งใจก็ไม่คิดอะไรมาก จนเขากลับมา ตอนที่เขานอนหลับผมอยากรู้ว่าเขาคุยกับใครบ้าง ไปทำอะไรที่ไหนยังไงบ้าง ... ผมเปิดแอพที่ค้างไว้ในไอแพด มี LINE FACEBOOK และ ...(โปรแกรมแชทหาเพื่อนที่ขึ้นต้นด้วยตัว J )... น้ำตาไหลครับ... เขาคุยกับคนอื่น...ที่สำคัญคือ เขาออกไปหาคนที่เขาคุยด้วยทุกคน ตอนนั้นผมแบบ #ร้องไห้หนักมาก พอเช้าอีกวันผมก็เลยพยายามคุยกับเขาตรงๆ เจอเรื่องแบบนั้นนอนไม่หลับครับ ช๊อก ฮ่าๆๆ เขาบอกที่เขาทำเพราะเขาประชดผมที่ผมเงียบ ถามอะไรไม่ตอบ อันนี้รู้ว่าเพราะผมงี่เง่าเอง ผมก็ขอโทษเขาไป จากนั้นเขาก็ลบแอพนั้นออก ... แต่หันมาคุยไลน์แทน(เห็นประโยคสนทนาของ อ.กับคนอื่นบอกว่า แอพนี้ชอบค้าง คุยในไลน์สะดวกกว่า ผมนี่กระอักเลือดเลย) ตั้งแต่วันนั้น เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน จากที่เคยกินข้าวเย็นด้วยกัน ออกไปข้างนอกด้วยกัน ผมกลายเป็นผีเฝ้าห้อง ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรในตอนแรก แต่ก็พอรู้ว่า เขาไปกับคนที่เขาคุยด้วยนั่นแหละ จริงๆผมก็ไม่อยากไปยุ่งเรื่องส่วนตัว อ.มาก แต่ผมคิดว่าถ้ามันทำให้ความสัมพันธ์สั่นคลอนได้ ผมยอมเป็นคนขี้
ที่ผมเข้าไปดู เขาคุยกันดีมาก ดีจนผมอิจฉาเลย อ. ชวนไป ป. ทำทุกอย่าง ไปเที่ยวเอย กินข้าวเอย ดูหนังเอย ที่ผมเจ็บใจมากคือ อ.บอกว่าเขาชอบ ป.นะ เขารู้สึกดีด้วย ...ผมอ่อนแรง หมดแรงจริงๆเจอเรื่องช๊อคต่อๆกัน ที่เจ็บกว่าคือ เขาโมโหที่ผมไปดูไลน์เขา(คือ ป.ทักมา แล้วถ้าเราเข้าไปดูมันจะขึ้นว่า "อ่านแล้ว" ป.ก็ทักมาว่า "ไม่มีเรียนเหรอ" "เงียบ" "ไม่ตอบ") โมโหถึงขั้นเก็บข้าวของจะออกไปจากห้อง ผมก็ขอโทษ ผมบอกไปว่า "นี่ห้องแก ถ้าจะมีใครไป เดี๋ยวเขา(ผม)ไปเอง" จนเขาใจเย็นลง และบอกผมไม่ต้องไปไหน อยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมก็ยอมอยู่ต่อ
ตอนนี้ผมถามเขาว่ายังรักกันเหมือนเดิมไหม? เขาบอกว่าไม่แน่ใจแล้ว ผมก็เศร้าอยู่หลายวันนะ แต่ผมก็คิดว่า ถ้าไม่ใช่ของเราผมก็ควรปล่อยไป
แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ควรจะเอายังไงดีในวันที่ผมรักเขาไปแล้วแต่เขากลับไปรักคนอื่นแทน ?
ปล.เรื่องหลังเกิดได้สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้เอง
ปล2.ตอนนี้ผมต้องเจอคำถามจากอ.ว่า ป.จะชอบเขาไหม (ตอกย้ำดังจึ๊ก!!)
ปล3.เรายังไม่เลิกกันแต่อยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก
ปล4.ยาวไปไม่อ่านเหรอ? ผมเสียใจนะนี่ ฮ่าๆๆ ขอโทษนะครับถ้าเรื่องจะยาวไป