สวัสดีค่ะ.....จากหัวข้ออ่านดูน่าหดหู่มากใช่มั้ยค่ะ เรื่องที่จะเล่าหนักกว่าอีกคะ ซ้ำซ้อนจนไม่น่ามีชีวิตอยู่!
เรื่องก็ผ่านมาได้สักพักแต่ที่นำมาเล่าสู่กันฟังให้เพื่อนได้คิดคะว่า "ไม่มีอะไรแน่นอนและเสมอไป"
ยาวมากๆค่ะ>>เริ่มเลยละกันค่ะ....เราคบกับแฟนตั้งแต่เรียนม.2เทอม2คะ(แฟนคนแรกซะด้วยสิ่) อายุเท่ากันแต่อยู่คนละโรงเรียน ที่ได้คุยกันเพราะน้องติดต่อให้ น้องเรียน ร.ร. เดียวกับแฟนคะก็คบคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ ตอนนั้นชีวิตแฮปปี้มากเลย บางวันแฟนรับ-ส่งไป ร.ร เสาร์อาทิตย์จะไปเที่ยวกันเป็นกลุ่มๆอะ สนุกมากๆในการใช้ชีวิตมัธยมต้น จนกระทั่งจบม.3 เราเข้าเรียนต่อ ปวช. คะ ส่วนแฟนก็ ปวช.เหมือนกันแต่แฟนได้ไปสอบเข้าอีก ร.ร นึง แต่ไม่ติดคะ เลยได้มาเรียนด้วยกัน(แฟนเคยบอกว่าที่มารียนเพราะตามเรามา) ตอนเช้าแฟนจะมารับไป ร.ร ทุกวันค่ะ พ่อแม่รับรู้การคบกันมาตลอดเวลาคะ เราเปิดเผยทั้งคู่ และพ่อแม่เราก็รักแฟนเราเหมือนลูกอีกคนเลยคะ สามารถเข้าออกที่บ้านได้ตลอดเวลา ช่วงที่คบกันเขาดูแลเราดีมาก ยอมเราทุกอย่างและเราเองก็รู้สึกรักเขามากคะ คงเป็นเพราะเขาเป็นแฟนคนแรกมั้ง มีบ้างนะคะเรื่องผู้หญิงและทุกครั้งเขาไม่เคยเลือกเราเลยคะ เป็นเราที่ขอร้องไม่ให้เขาทิ้งเราไป เริ่มเป็นในช่วงเข้าเรียน ปวช.นี่แหละคะ ก็คบกันมาระยะเวลาเกือบ4ปี ปวช.2 เทอม 2 เราตั้งท้องค่ะ ไม่กล้าบอกพ่อแม่ได้แต่ปรึกษาเพื่อนสนิทเท่านั้น เครียดมากค่ะเพราะยังเรียนอยู่ ถามแฟนว่าจะทำยังไงต่อไป แฟนก็บอกว่า เขาจะรับผิดชอบเรากับลูกเอง ขอเวลาให้เขาหาจังหวะบอกพ่อแม่ของเขา เราก็รอค่ะ ผ่านไปประมาณ6เดือน ท้องเราเริ่มโตขึ้นค่ะ ทางบ้านเราก็เริ่มสงสัย เราเลยตัดสินใจบอกแม่เราค่ะ แล้วก็บังเอิญที่ว่าแฟนเราก็บอกพ่อของเขาโดยที่เราไม่ได้คุยกันมาก่อนคะ แล้วพ่อแม่ของเรากับแฟนก็ได้คุยกันและตกลงให้เราสมากันคะ เหมือนทุกอย่างจะดีนะคะ แต่ไม่ใช่คะ อยู่ๆแฟนเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเลยคะ เขาไม่สนใจเราเลย มีผู้หญิงมาตลอด เราก็พอรู้มาจากเพื่อนๆบ้างแต่พยายามไม่คิดค่ะ จะนึกถึงลูกตลอดว่าถ้าคลอดลูกคงดีกว่านี้ นอนร้องไห้ทุกวันคะ ลืมบอกว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันะคะ เราอยู่กับพ่อแม่เราคะแม่เป็นคนดูแลทุกอย่างพาไปโรงบาล แฟนไม่เคยไปโรงบาลด้วยเลยสักครั้งคะ เหตุผลคือเขาต้องไปเรียนหนังสือให้จบปวช3คะ เราหยุดตั้งแต่จบปวช2 (น้ำตาเริ่มมาล่ะ) เช้าวันที่เราเจ็บท้องจะคลอดคะ เราโทรไปหาแฟนไม่รับคะ เราเลยส่งข้อความไปบอกว่าจะไปโรงบาลจะคลอดแล้ว จากนั้นเราก็ไปโรงบาลแล้วไม่ได้พกโทรศัพท์ติดต่อใครเลยคะ เราเจ็บท้องนานมากคลอดอีกวันนึงเลยคะ(คลอดธรรมชาติ) แฟนก็ยังไม่มาหาเรานะคะ เราไม่สนใจแล้วคะ อยากเจอหน้าลูกอย่างเดียว แต่ลุกได้เข้าห้องICU ค่ะ พอรู้ใจแทบสลายเลยคะ ต้องการกำลังใจมากๆ อยากเห็นลูกมากๆ รอเวลาเข้าห้องICU แฟนก็มา แล้วไปหาลูกด้วยกันคะ ภาพที่เห็นคือที่ตัวลูกมีสายอะไรเยอะแยะไปหมด ร้องไห้เลยค่ะ มองดูแฟนเห็นเขาก็น้ำตาไหลนะคะ เดินออกมาจากห้องนั้นเราก็ยังร้องไห้ไม่หยุดค่ะ สงสารลูกมาก ไม่เคยได้สัมผัสลูกเลยคะ โชคร้ายค่ะ ในเวลาต่อมาลูกเราเสียชีวิตค่ะ ในวัยเพียง4วัน แทบขาดใจ เรานี่ทรุดลงกับพื้นเลยคะวินาทีที่พยาบาลเดินมาบอกว่า"น้องไปแล้วนะค่ะคุณแม่" หลังจากเสร็จงานศพลูก (ลูกเราเป็นผู้ชายคะ น้ำหนัก 3190 กรัม) เราก็คิดอนาคตเลยค่ะว่าต้องกลับไปเรียนต่อ ชีวิตต้องเดินหน้าค่ะ เหมือนเวรกรรมมันมีเยอะมากๆๆ หลังจากทำบุญ7วันเสร็จแฟนหายไปจากชีวิตเราเลยคะ ไม่ติดต่อเรามาอีกเลยจนเราต้องหาวิธีติดต่อเขา โทหาทั้งพ่อแม่เขาก็ไม่มีใครบอกอะไรเรา เราร้องไห้อย่างเดียวค่ะข้าวไม่กิน คือเสียใจกับชีวิตตัวเองมากๆ อยู่เขาโทรมาคะ บอกกับเราว่า "เลิกกันเหอะ" โหอะไรกันเนี่ย ลูกเพิ่งเสียยังไม่ถึง15วันจะโดนทิ้งอีกแล้วหรอ คนที่เรารักจากไปในเวลาใกล้ๆกันเลยหรอ ไม่นึกถึงจิตใจเราเลยหรอ คำถามนี่แบบเต็มสมองไปหมด เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เราขับมอไซค์ไปบ้านเขาที่อยู่ห่างกันประมาณ20ก.ม ขับไปทั้งๆที่เพิ่งคลอดลูกเนี่ยแหละ พ่อแม่ไม่อยู่เลยหนีไป พอไปถึงบ้านแฟนไม่อยู่บ้านเหมือนยังไม่กลับจาก ร.ร เราโทรหาเยอะมากๆๆหลายสิบสายจนเขารับ เราบอกว่าเรารออยู่ที่บ้าน คำตอบคือ ถ้าเรายังอยู่เขาจะไม่กลับเข้าบ้านคะ คือจะรังเกียจอะไรนักหนาเราทำอะไรผิด รอจนมึด เขาก็ไม่มาคะเราเลยกลับบ้าน ร้องไห้ตลอดทางค่ะ.........>>>เด่วมาต่อนะค่ะ น้ำตาเต็มหน้าเลยค่ะ....
ครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์
เรื่องก็ผ่านมาได้สักพักแต่ที่นำมาเล่าสู่กันฟังให้เพื่อนได้คิดคะว่า "ไม่มีอะไรแน่นอนและเสมอไป"
ยาวมากๆค่ะ>>เริ่มเลยละกันค่ะ....เราคบกับแฟนตั้งแต่เรียนม.2เทอม2คะ(แฟนคนแรกซะด้วยสิ่) อายุเท่ากันแต่อยู่คนละโรงเรียน ที่ได้คุยกันเพราะน้องติดต่อให้ น้องเรียน ร.ร. เดียวกับแฟนคะก็คบคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ ตอนนั้นชีวิตแฮปปี้มากเลย บางวันแฟนรับ-ส่งไป ร.ร เสาร์อาทิตย์จะไปเที่ยวกันเป็นกลุ่มๆอะ สนุกมากๆในการใช้ชีวิตมัธยมต้น จนกระทั่งจบม.3 เราเข้าเรียนต่อ ปวช. คะ ส่วนแฟนก็ ปวช.เหมือนกันแต่แฟนได้ไปสอบเข้าอีก ร.ร นึง แต่ไม่ติดคะ เลยได้มาเรียนด้วยกัน(แฟนเคยบอกว่าที่มารียนเพราะตามเรามา) ตอนเช้าแฟนจะมารับไป ร.ร ทุกวันค่ะ พ่อแม่รับรู้การคบกันมาตลอดเวลาคะ เราเปิดเผยทั้งคู่ และพ่อแม่เราก็รักแฟนเราเหมือนลูกอีกคนเลยคะ สามารถเข้าออกที่บ้านได้ตลอดเวลา ช่วงที่คบกันเขาดูแลเราดีมาก ยอมเราทุกอย่างและเราเองก็รู้สึกรักเขามากคะ คงเป็นเพราะเขาเป็นแฟนคนแรกมั้ง มีบ้างนะคะเรื่องผู้หญิงและทุกครั้งเขาไม่เคยเลือกเราเลยคะ เป็นเราที่ขอร้องไม่ให้เขาทิ้งเราไป เริ่มเป็นในช่วงเข้าเรียน ปวช.นี่แหละคะ ก็คบกันมาระยะเวลาเกือบ4ปี ปวช.2 เทอม 2 เราตั้งท้องค่ะ ไม่กล้าบอกพ่อแม่ได้แต่ปรึกษาเพื่อนสนิทเท่านั้น เครียดมากค่ะเพราะยังเรียนอยู่ ถามแฟนว่าจะทำยังไงต่อไป แฟนก็บอกว่า เขาจะรับผิดชอบเรากับลูกเอง ขอเวลาให้เขาหาจังหวะบอกพ่อแม่ของเขา เราก็รอค่ะ ผ่านไปประมาณ6เดือน ท้องเราเริ่มโตขึ้นค่ะ ทางบ้านเราก็เริ่มสงสัย เราเลยตัดสินใจบอกแม่เราค่ะ แล้วก็บังเอิญที่ว่าแฟนเราก็บอกพ่อของเขาโดยที่เราไม่ได้คุยกันมาก่อนคะ แล้วพ่อแม่ของเรากับแฟนก็ได้คุยกันและตกลงให้เราสมากันคะ เหมือนทุกอย่างจะดีนะคะ แต่ไม่ใช่คะ อยู่ๆแฟนเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเลยคะ เขาไม่สนใจเราเลย มีผู้หญิงมาตลอด เราก็พอรู้มาจากเพื่อนๆบ้างแต่พยายามไม่คิดค่ะ จะนึกถึงลูกตลอดว่าถ้าคลอดลูกคงดีกว่านี้ นอนร้องไห้ทุกวันคะ ลืมบอกว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันะคะ เราอยู่กับพ่อแม่เราคะแม่เป็นคนดูแลทุกอย่างพาไปโรงบาล แฟนไม่เคยไปโรงบาลด้วยเลยสักครั้งคะ เหตุผลคือเขาต้องไปเรียนหนังสือให้จบปวช3คะ เราหยุดตั้งแต่จบปวช2 (น้ำตาเริ่มมาล่ะ) เช้าวันที่เราเจ็บท้องจะคลอดคะ เราโทรไปหาแฟนไม่รับคะ เราเลยส่งข้อความไปบอกว่าจะไปโรงบาลจะคลอดแล้ว จากนั้นเราก็ไปโรงบาลแล้วไม่ได้พกโทรศัพท์ติดต่อใครเลยคะ เราเจ็บท้องนานมากคลอดอีกวันนึงเลยคะ(คลอดธรรมชาติ) แฟนก็ยังไม่มาหาเรานะคะ เราไม่สนใจแล้วคะ อยากเจอหน้าลูกอย่างเดียว แต่ลุกได้เข้าห้องICU ค่ะ พอรู้ใจแทบสลายเลยคะ ต้องการกำลังใจมากๆ อยากเห็นลูกมากๆ รอเวลาเข้าห้องICU แฟนก็มา แล้วไปหาลูกด้วยกันคะ ภาพที่เห็นคือที่ตัวลูกมีสายอะไรเยอะแยะไปหมด ร้องไห้เลยค่ะ มองดูแฟนเห็นเขาก็น้ำตาไหลนะคะ เดินออกมาจากห้องนั้นเราก็ยังร้องไห้ไม่หยุดค่ะ สงสารลูกมาก ไม่เคยได้สัมผัสลูกเลยคะ โชคร้ายค่ะ ในเวลาต่อมาลูกเราเสียชีวิตค่ะ ในวัยเพียง4วัน แทบขาดใจ เรานี่ทรุดลงกับพื้นเลยคะวินาทีที่พยาบาลเดินมาบอกว่า"น้องไปแล้วนะค่ะคุณแม่" หลังจากเสร็จงานศพลูก (ลูกเราเป็นผู้ชายคะ น้ำหนัก 3190 กรัม) เราก็คิดอนาคตเลยค่ะว่าต้องกลับไปเรียนต่อ ชีวิตต้องเดินหน้าค่ะ เหมือนเวรกรรมมันมีเยอะมากๆๆ หลังจากทำบุญ7วันเสร็จแฟนหายไปจากชีวิตเราเลยคะ ไม่ติดต่อเรามาอีกเลยจนเราต้องหาวิธีติดต่อเขา โทหาทั้งพ่อแม่เขาก็ไม่มีใครบอกอะไรเรา เราร้องไห้อย่างเดียวค่ะข้าวไม่กิน คือเสียใจกับชีวิตตัวเองมากๆ อยู่เขาโทรมาคะ บอกกับเราว่า "เลิกกันเหอะ" โหอะไรกันเนี่ย ลูกเพิ่งเสียยังไม่ถึง15วันจะโดนทิ้งอีกแล้วหรอ คนที่เรารักจากไปในเวลาใกล้ๆกันเลยหรอ ไม่นึกถึงจิตใจเราเลยหรอ คำถามนี่แบบเต็มสมองไปหมด เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เราขับมอไซค์ไปบ้านเขาที่อยู่ห่างกันประมาณ20ก.ม ขับไปทั้งๆที่เพิ่งคลอดลูกเนี่ยแหละ พ่อแม่ไม่อยู่เลยหนีไป พอไปถึงบ้านแฟนไม่อยู่บ้านเหมือนยังไม่กลับจาก ร.ร เราโทรหาเยอะมากๆๆหลายสิบสายจนเขารับ เราบอกว่าเรารออยู่ที่บ้าน คำตอบคือ ถ้าเรายังอยู่เขาจะไม่กลับเข้าบ้านคะ คือจะรังเกียจอะไรนักหนาเราทำอะไรผิด รอจนมึด เขาก็ไม่มาคะเราเลยกลับบ้าน ร้องไห้ตลอดทางค่ะ.........>>>เด่วมาต่อนะค่ะ น้ำตาเต็มหน้าเลยค่ะ....