เรื่องมีอยู่ว่า
ตอนเย็นเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ขณะขับมอเตอร์ไซค์กำลังจะขึ้นสะพาน
รู้สึกกระเป๋ากางเกงมันเบาชอบกล เอามือตบดู
ใจหายแว้บบบบ ฮึ้ยยย ตายละหว่า มือถือไม่มี สงสัยตกแน่ๆ
กลับมอเตอร์ไซค์อย่างไว ฝุ่นตลบแทบจะดริฟตรงหัวสะพาน
รื้อฟื้นความทรงจำด่วนจี๋ว่าน่าจะตกตรงไหน ทั้งเนินลูกระนาด ทั้งหลุม
หลุมแรกที่ตกห่างไปสักสามกิโล ย้อนกลับอย่างไว
ตลอดทางสามกิโลที่สงสัยว่าจะหล่น ไม่เห็นแม้เงา
หวังว่าใครคงไม่เก็บไปชุบเลี้ยงนะ
มันคงยังไม่ถูกรถทับกระจายหรอกนะ
มือถือไม่เสียดาย กลัวถูกแฮกเฟสกับไลน์
ระหว่างขับย้อนไป ถามเค้าไปตลอดทาง
ลุงชื่ออะไรไม่รู้จักกำลังจะไปทอดแห เอาแหพาดคอช่วยตามหาเฉยเลย
หนำซ้ำป่าวประกาศให้คนในบ้านอีกห้าหกคนให้ช่วยตามอีก
เมียลุงก็ดีใจหาย ลงทุนเอามอเตอร์ไซด์ช่วยหาอีกคน

"หนุ่มมาจากถนนลาดยางไม่เสร็จโน่นเหรอ ได้ๆ เดี๋ยวเมียลุงขึ้นเหนือ หนุ่มล่องไปทางใต้นะ เจอไม่เจอยังไง เดี๋ยวกลับมาเจอกันตรงนี้"

"ครับๆ"

บรืนนนนนนนน.....

ย้อนกลับมาทางเดิม ทำใจเผื่อแล้ว เจอก็ช่างไม่เจอก็ช่าง
ขับมาก็ดูมาเรื่อย
เอ๊ะ! เคสดำๆผ่านตาไปแวบหนึ่ง
เบรคจึ๊กเหลียวกลับไปมอง ใช่จริงๆ
จอดรถแล้วเดินกลับไปเอา
อ้าววว มีแต่เคส เครื่องไม่มี
มองหารอบๆ เจอเครื่องแล้ว แต่ไม่มีฝา
คุ้ยๆเขี่ยๆหญ้าข้างทาง ฮั่นแน่ ซ่อนอยู่นี่เอง
จัดการประกอบแล้วเปิดหน้าจอ ติด
เอานิ้วคุ้ยๆเขี่ยๆ นิ่งสนิท
สงสัยเพราะหน้าจอร้าว
เก็บยัดกระเป๋าเสื้อแล้วขับย้อนกลับไปบอกลุงกับป้าพร้อมญาติสนิทมิตรสหายว่าเจอแล้วนะ

"ขอบคุณมากครับ ที่ช่วยหา"

ยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกขอบคุณในน้ำใจ
ว่าจะซื้อปลาจากลุงตอบแทน แต่แกยังไม่ได้ลงน้ำเลย
จะซื้อแหลุงแทนก็ใช่ที่ กลัวแกหาว่ากวน
เดี๋ยวขายให้จริงๆแล้วจะเรื่องใหญ่
เลยจากมาด้วยความอิ่มใจ

ยังไม่จบ
มือถือพังแล้ว จะใช้ยังไง
ตัวสำรองอยู่บ้าน แต่ตัวนี้ต้องพบแพทย์ด่วน
จับรถได้ก็พุ่งไปร้านซ่อมในบันดลนั้นเอง
จอดรถกึ๊ก หน้าร้านมือถือ
รับซ่อม-เปลี่ยน มือถือ ถ่ายเอกสาร จัดไฟแนนซ์ ประกัน ฯลฯ
มองจากป้ายแล้วนับถือในความขยัน ร้านนี้ไม่เคยเข้า น่าลองๆ
เลื่อนประตูกระจกเข้าไป

"เอาโทรศัพท์มาซ่อมครับ"

เงียบ....

ในร้านมีพนักงานหญิงสองคนถ้วน
ทั้งคู่กำลังจมดิ่งสู่ห้วงมหาสมุทรแห่งเฟสบุ๊ค ไลน์ อย่างโงหัวไม่ขึ้น
ดื่มด่ำกับตัวอักษรและภาพที่พรั่งพรู เพลิดเพลินกับการแชทอย่างเมามัน

ป๊อก.....ป๊อก....นิ๊งหน่อง.....ป๊อก.....

เสียงแจ้งเตือนข้อความแชททั้งคู่ดังแข่งกันตลอดเวลา
นี่ถ้าเป็นโจรมาปล้น เงินหายทั้งเก๊ะน่าจะยังไม่รู้ตัว

"โทษนะครับ เอาโทรศัพท์มาซ่อมครับ"

"อะไรนะคะ"

"เอาโทรศัพท์มาซ่อมครับ จอแตก"

"ขอดูหน่อยค่า"

เธอวางโทรศัพท์ที่ใช้แชทลงอย่างเสียไม่ได้ ปิดเสียงไปแล้วแต่ไม่วายสั่นเตือนไม่เลิก งืด....งืด.....

"เดี๋ยวขอเช็คราคาก่อนนะคะ ของพี่รุ่นอะไรคะ"

งืด.......งืด.....

"รุ่น!@#%^&&*ครับ"

งืด.......งืด.....

"เดี๋ยวเช็คราคาก่อนนะคะ

งืด.....งืด....

"น้องครับ"

"คะ"

"ตอบแชทก่อนก็ได้ครับ โทรศัพท์สั่นจนจะตกแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนหนูเอง ปล่อยรอไปเถอะค่ะ"

งืด.....

น้องนักแชทเช็คราคาด่วนจี๋

"ทั้งหมดประมาณ....บาทค่า"

"โอเค เสร็จเมื่อไหร่ครับ"

"ประมาณวันจันทร์มารับได้เลยค่า"

"กรอบข้างถลอกเปลี่ยนพร้อมกันไปเลยได้มั้ย"

"ไม่น่าจะได้ค่ะ เพราะไม่น่าจะมี ยังไม่เคยเจอเคสแบบนี้ค่ะ"

"อ่อครับ"

ในใจคิดว่ามี แต่น้องหน้าร้านคงคิดว่าแชทสำคัญกว่าลูกค้า เลยตอบแบบส่งๆ
สักพักผู้หญิงวัยกลางคนเดินมา ใส่เสื้อสีเดียวกับกรวยสะท้อนแสง เดาว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านตัวจริง แกเขียนใบนัดรับของให้
ไม่สงสัยครับ ว่าทำไมร้านนี้รับทำสารพัดแต่ลูกค้าไม่ค่อยเข้า
ป้าเจ้าของไม่ต้องหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรมาช่วยหรอกครับ
ไม่ต้องเปลี่ยนฮวงจุ้ยอะไรทั้งนั้น
แต่เปลี่ยนสองคนนี้ด่วน รับรองรุ่ง
ไหนๆก็เอามาซ่อมแล้ว
ไม่เป็นไร ตามนั้น เดินไปจะเปิดประตู เสียงยังตามมาหลอน
งืด....งืด.....

เย็นนั้นได้เจออะไรเยอะแยะเหลือเกิน
ทั้งเรื่องดีๆและเรื่องเสียตังค์
ขอบคุณลุงป้าและพรรคพวกแสนใจดี
ขอบคุณน้องหน้าร้านที่ทำให้ประทับใจไปอีกนาน
ขอตั้งชื่อว่า น้องเฟส กับน้องไลน์
ขอบคุณที่โทรศัพท์พัง ไม่ต้องพะวงกับเสียงแจ้งเตือนสารพัด ไม่ต้องปัดๆเขี่ยๆดูนั่นดูนี่ ชีวิตเป็นปกติขึ้นเยอะ
ถึงตอนนี้ยังไม่ชินกับโทรศัพท์สำรองนะ
กลางค่ำกลางคืน ง่วงๆเบลอๆ จับขึ้นมาเอานิ้วรูดปลดล็อคหน้าจอ
บ้าเอ๊ยยยย....
ปุ่มล้วนๆ