อาจจะอ่านยากซักนิด ก้อปเขามาวาง^^ แต่อ่านแล้วประทับใจกับความเอ็นดูของเจ้คิ้มที่มีต่อหนุ่ม รู้สึกได้เลยว่าพวกเขาเป็นมากกว่านั้น...มากกว่าแค่โค้ชและลูกทีม..
เสียงลมหนาวพัดโกรกหัวเสียดหูดังวู่ๆ ... มันเป็นเสียงที่เพราะที่สุดในรอบปีที่ผ่านมา
... ฉันเพิ่งได้รู้สึกหลังจากวุ่นวายจนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรนอกจากทำหน้าที่บนเก้าอี้สีแดงให้เสร็จ
และแม้ปีนี้ผลที่ออกมาจะน่าชื่นใจแต่ก็ไม่ทำให้ชะล่าใจไปกับมันเพราะ
เมื่อไหร่ที่เกมการแข่งขันเริ่มขึ้น ทุกอย่างก็จะกลับมาตั้งต้นที่ “ศูนย์” เหมือนเดิม! ..
. แต่ละปีมันช่างเผาผลาญกำลังกายกำลังใจของฉันไปใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย
ฉันอดทนรอจนจบจนได้ถอนใจแล้วบอกกับตัวเองว่า ...“พอกันที!”
“หนุ่ม ... บ้านเมืองเราเต็มไปด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์และจิตวิญญาณต่างๆ
ที่คอยปกป้องคุ้มครองรักษาพวกเราให้อยู่เย็นเป็นสุข
จะไปร้องเพลงที่ไหนก็ขอให้ยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทาง
ขอให้ทำงานอย่างราบรื่นไร้อุปสรรค ...จำไว้นะ”
“หนุ่ม” ลูกชายชาวเหนือหน้าเหมือนเด็กดอยของฉันพยักหน้าหงึกๆ
แววตาซื่อๆ ของมันทำให้ฉันไม่กล้าปล่อยมือไปจากมัน
ตราบเท่าที่มันยังจับมือฉันไว้แน่น!
... ฉันกับสีเกด (ผู้จัดการ) และนังนุชนาฎเตรียมดอกไม้ หมากพลู กล้วยอ้อยชุดน้อยๆ
ไปไหว้พระพิฆเนศและศาลตายายที่ตั้งอยู่ที่ด้านหน้า
ของสตูดิโอเซ็นเตอร์พ้อยต์(CENTERPOINT STUDIO)
เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้หนุ่ม
“เรามาไหว้พระไหว้เจ้าขอกำลังใจ ไม่ได้มาขอให้ได้แชมป์ เพราะถ้าวาสนาไม่ถึง
จังหวะไม่ใช่ พระหรือเจ้าที่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทำให้เต็มที่อย่างมั่นใจก็พอนะหนุ่มนะ”
วันสุดท้ายมาถึงแล้ว ... ฉันจะไม่ได้สั่งสอนอะไรมันอีกแล้ว
เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วจนน่าใจหาย
...จากวันแรกที่หันมันเจอหน้าเด็กหนวดปลายผมทอง
ดูแว้นมากจนอยากหมุนเก้าอี้กลับ
เลือกเอาแต่เสียงมันเจ็บปวดมากค่าคุณตำรวจ!
มันรอดมาตั้งแต่รอบแบทเทิลแบบนิ่มๆ จนไม่มีใครทันสังเกตเห็น
จากเพลง “ไม่อาจเปลี่ยนใจ” ของเจมส์ เรืองศักดิ์
ผ่านเข้ามาในรอบน็อกเอาท์อย่างเนียนๆ และไม่เป็นที่สะดุดตา
(ด้วยเพลง “ก้อนหินก้อนนั้น” ของโรส ศิรินทิพย์)
เพราะเวลานั้นคนเขาไปให้ความสนใจกับคนอื่นๆ กันอยู่
... ดูๆ ไปรายการนี้ในปีนี้เหมือน “มายากล”
หลักของมายากลง่ายๆ ก็คือ “ทำให้คนมองไปผิดที่”
และสุดท้ายสิ่งที่ซ่อนอยู่ก็ได้เผยตัวออกมา
มันไม่ได้ย้ายไปตรงไหน มันก็อยู่ตรงที่เดิมที่ซ่อนไว้แต่ทีแรก
เพียงแต่คนไม่ได้ไปสนใจมองมัน หนุ่มก็เช่นกัน
ฉันไม่ได้วางแผนซับซ้อนอะไรอย่างที่บางคนถอดรหัสออกมาเป็นตุเป็นตะ
(คิดได้ขนาดนั้นคงต้องเป็นเมียไอน์สไตน์มะ)
ฉันกับทีมงานก็แค่ปล่อยให้หนุ่มค่อยๆ แสดงตัวออกมาทีละน้อย
คนดูค่อยๆ รักในความเป็นหนุ่มที่มีหลายมุมก็แค่นั้น ...
ฉันปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติอย่างไม่ต้องพยายาม
เพราะยิ่งพยายามมันยิ่งห่างจากตัวตนที่เป็น!
... แล้วค่อยหักมุมฮาอย่างเอิกเกริกในเพลง “ หลงตัวเอง ”
ของพี่เอ อนันต์ บุนนาคในรอบก่อนสุดท้าย .
.. ฉันยังจำช่วงเวลาเริ่มต้นความฮาหักมุมได้
ในห้องประชุมที่คน 4 - 5 คนสุมหัวรวมกันคิดเพลงให้หนุ่ม
มีทีมมิวสิคไดเร็คเตอร์ “ ต๋อง-วุฒิ-ชัช ” และฉัน
มีหนุ่มนั่งหน้ามึนฟันยื่นอยู่ข้างๆ เลือกมาร่วมสิบเพลงก็ยังไม่ “โดน” จริงๆ ซะที
จะหลับกันอยู่แล้วจู่ๆ “ชัช” ก็พูดขึ้นมาว่า ...
“ผมมีเพลงมาขาย ... “หลงตัวเอง” ของพี่เอ อนันต์ บุนนาค”
เหมือนมีคนเข้าฝันมาบอกเลขทั้งๆ ที่ยังตื่นอยู่ค่าคุณ!
พวกเรารู้ทันทีว่า “ มันใช่ ”
ยิ่งหันไปมองหน้าไอ้หนุ่มยิ่งมั่นใจ
แต่มันทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาเพราะว่าเกิดไม่ทัน
โธ่!ไม่อยากจะคุย สมัยร้องเพลงประจำกลางคืนร้องเพลงนี้ทุกวัน
จนจำท่อนแรกได้ขึ้นใจ
“ดูคอนเสิร์ตมา กลับมาถึงบ้านดูตัวเราหนา ...”
สำเนียงเหน่อๆ ที่พี่เอร้องไว้เป็นเอกลักษณ์ที่เปรี้ยวตรีนมากค่าคุณ!
“เอ็งร้องได้มั้ยหนุ่ม?” อ.ต๋องถามเจ้าตัวที่จะหลับมิหลับแหล่
ไม่รู้ว่ามันเหนื่อยหรือหน้ามันเป็นของมันแบบนี้กันแน่
... เป็นที่น่าสังเกตว่าทุกคนที่เรียกหนุ่มล้วนใช้สรรพนาม “เอ็ง-แก-”
กันอย่างสะดวกปากสะดวกใจด้วยความเอ็นดูมันตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกันจริงจัง
ราวกับมันเป็นลูกหลานเด็กข้างบ้านที่เห็นมาตั้งแต่ยังไม่นุ่งกางเกงลิงวิ่งเล่นไปมาอยู่หน้าบ้าน
ไม่มีใครดูถูกหรือกดหัวมันหากฟังจากน้ำเสียงและดูจากแววตา (ยกเว้นคนจ้องจับผิด)
เอาเป็นว่าเอ็นดูจึงกู-แบบไทยๆ เวลามันเป๋อเปิ่นทุกคนจะฮ
าแต่พอเวลามันร้องบนเวทีฉันเห็นแววตาแอบลุ้นเอาใจช่วยเต็มที่จากทีมงาน
แค่นี้ก็ดีใจแทนมันแล้ว ...
“พอได้อยู่ครับ” คือคำตอบจากหนุ่ม หนุ่มไม่เคยถามว่าทำไมถึงเลือกเพลงนั้นเพลงนี้ให้ร้อง
ไม่เคยมีคำว่า “ยาก” หลุดออกจากปาก ไม่เคยบ่นว่า “เหนื่อย”
ไม่เคยบอกว่า “จน”
(หรือว่ามันเป็นลูกคนรวยปลอมตัวมา หรือว่ามันไปทุบฟันทำหน้าให้เป็นแบบที่เราเห็น
เอิ่ม ... มันทำเกินไปแล้วล่ะค่าคุณตำรวจ!)
... แม้มันจะไปร้องเพลงวันละ150 บาท ตั้งแต่ 2 ทุ่มยันเที่ยงคืน
มันก็บอกฉันว่ามันไม่ลำบาก มันอยู่ได้
... นั่นทำให้ฉันรักใจมัน! ... ฉันชอบขู่มันว่า ...
“ถ้าทำไม่ได้นะหนุ่ม ก็กลับไปทำงานพาร์ตไทม์ทอดไก่ของเหมือนเดิม เดี๋ยวคนก็ลืมไปเองอ่ะ”
วิธีการสอนของฉันอาจจะดิบและดุ แต่ฉันจะไม่มีวันโอ๋เด็กให้มันชินกับความดุแบบนี้
ออกไปทำงานจริงมันก็จะทนทุกอย่างได้หมด แต่ฉันก็จะไม่ลืมที่จะบอกมันว่า ...
“ที่พูดไปก็เพราะหวังดี คนเราดีไม่ดีให้ดูตอนเขาทำกับเรา
คนบางคนอาจพูดดีแต่ทำชั่วใส่ อย่าตัดสินคนที่คำพูดแต่ให้ดูที่เจตนา ...”
ไม่ว่าจะว่าะไรมันมันก็จะทำหน้ามึนๆ ไม่เคยแสดงความไม่พอใจอะไรออกมา
ไม่รู้มันหูทวนลมหรือมันเก็บอาการเก่ง แต่ฉันว่า ... มันหัวช้า ...
เดี๋ยวมันคงกลับไปโมโหที่บ้านถ้ามันเริ่มรู้สึกตัวว่าฉันด่าหรือบ่นอะไรมันไว้แหงๆ! ...
ขนาดมันได้แชมป์มันยังไม่รู้สึกตัวเลย ... เฮ้ออีหนุ่ม!
เข้าห้องซ้อมเพลงหลงตัวเองครั้งแรกกว่าจะถึงคิวหนุ่มก็เที่ยงคืนพอดี
หนังตาของทุกคนในวงบีกินส์เริ่มตก
ส่วนฉันนอนดึกนอกจากหนังตาแล้วหน้าตกเป็นหมาบูลดอกซ์เลยงี้
“เต้นด้วย ... เต้นด้วยหนุ่ม” เสียงอ.วุฒิเชียร์อยู่ข้างๆ สักพักทุกคนในห้องเริ่มขยับตัวเต้น
ในที่สุดสีหนุ่ม คัลเลอร์ยังก็เริ่มออกสเต็ป มันทำหน้ามึนๆ
ไม่สนโลกโยกตัวเฉพาะช่วงล่าง
เห็นแล้วหัวเราะจนน้ำตาไหล อยากกระโดดถีบมัน อารมณ์กวน...ตรีนหน้าตาย
จนอยากร้องเพลง “ ฝากรอยเท้าเอาไว้” ของไมโครให้มัน
ถ้าเต้นตามงานวัดมียับ! หน้าดึงดูดเท้ามาก!
เหลืออีกวันสองวันจะแข่ง ชัชเดินมากระซิบเบาๆว่า
“เปลี่ยนเพลงมั้ยเจ่เจ้ ผมกลัวคนดูด่าเจ่เจ้”
“ชัชไม่ต้องห่วงพี่ ผ่านมาขนาดนี้แล้ว ทำต่อไปให้สุด
ถ้าเราทำอย่างสนุกและมีความสุข พี่ว่าคนดูจะรู้สึกได้เองว่ามันสนุกจริงๆ”
เฮ้อ...สีหนุ่มของเราเกือบจะไม่ได้แจ้งเกิดด้วยเพลง “หลงตัวเอง” ซะแล้ว
ถ้าฉันเปลี่ยนใจเพราะกลัวคนด่า แล้ววันนี้ของหนุ่มจะเป็นยังไงนะ? ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
Cr:คอลัมน์ เล่นหูเล่นตา จากนสพ.คม ชัด ลึก ฉบับประจำวันจันทร์ ที่ 22 ธ.ค.57 471: :ข้างหลังสีหนุ่ม(1)
ขอบคุณ page jennifer kim fc คะ
"ข้างหลังสีหนุ่ม" จากคอลัมน์ เล่นหูเล่นตา นสพ.คม ชัด ลึก
เสียงลมหนาวพัดโกรกหัวเสียดหูดังวู่ๆ ... มันเป็นเสียงที่เพราะที่สุดในรอบปีที่ผ่านมา
... ฉันเพิ่งได้รู้สึกหลังจากวุ่นวายจนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรนอกจากทำหน้าที่บนเก้าอี้สีแดงให้เสร็จ
และแม้ปีนี้ผลที่ออกมาจะน่าชื่นใจแต่ก็ไม่ทำให้ชะล่าใจไปกับมันเพราะ
เมื่อไหร่ที่เกมการแข่งขันเริ่มขึ้น ทุกอย่างก็จะกลับมาตั้งต้นที่ “ศูนย์” เหมือนเดิม! ..
. แต่ละปีมันช่างเผาผลาญกำลังกายกำลังใจของฉันไปใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย
ฉันอดทนรอจนจบจนได้ถอนใจแล้วบอกกับตัวเองว่า ...“พอกันที!”
“หนุ่ม ... บ้านเมืองเราเต็มไปด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์และจิตวิญญาณต่างๆ
ที่คอยปกป้องคุ้มครองรักษาพวกเราให้อยู่เย็นเป็นสุข
จะไปร้องเพลงที่ไหนก็ขอให้ยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทาง
ขอให้ทำงานอย่างราบรื่นไร้อุปสรรค ...จำไว้นะ”
“หนุ่ม” ลูกชายชาวเหนือหน้าเหมือนเด็กดอยของฉันพยักหน้าหงึกๆ
แววตาซื่อๆ ของมันทำให้ฉันไม่กล้าปล่อยมือไปจากมัน
ตราบเท่าที่มันยังจับมือฉันไว้แน่น!
... ฉันกับสีเกด (ผู้จัดการ) และนังนุชนาฎเตรียมดอกไม้ หมากพลู กล้วยอ้อยชุดน้อยๆ
ไปไหว้พระพิฆเนศและศาลตายายที่ตั้งอยู่ที่ด้านหน้า
ของสตูดิโอเซ็นเตอร์พ้อยต์(CENTERPOINT STUDIO)
เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้หนุ่ม
“เรามาไหว้พระไหว้เจ้าขอกำลังใจ ไม่ได้มาขอให้ได้แชมป์ เพราะถ้าวาสนาไม่ถึง
จังหวะไม่ใช่ พระหรือเจ้าที่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทำให้เต็มที่อย่างมั่นใจก็พอนะหนุ่มนะ”
วันสุดท้ายมาถึงแล้ว ... ฉันจะไม่ได้สั่งสอนอะไรมันอีกแล้ว
เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วจนน่าใจหาย
...จากวันแรกที่หันมันเจอหน้าเด็กหนวดปลายผมทอง
ดูแว้นมากจนอยากหมุนเก้าอี้กลับ
เลือกเอาแต่เสียงมันเจ็บปวดมากค่าคุณตำรวจ!
มันรอดมาตั้งแต่รอบแบทเทิลแบบนิ่มๆ จนไม่มีใครทันสังเกตเห็น
จากเพลง “ไม่อาจเปลี่ยนใจ” ของเจมส์ เรืองศักดิ์
ผ่านเข้ามาในรอบน็อกเอาท์อย่างเนียนๆ และไม่เป็นที่สะดุดตา
(ด้วยเพลง “ก้อนหินก้อนนั้น” ของโรส ศิรินทิพย์)
เพราะเวลานั้นคนเขาไปให้ความสนใจกับคนอื่นๆ กันอยู่
... ดูๆ ไปรายการนี้ในปีนี้เหมือน “มายากล”
หลักของมายากลง่ายๆ ก็คือ “ทำให้คนมองไปผิดที่”
และสุดท้ายสิ่งที่ซ่อนอยู่ก็ได้เผยตัวออกมา
มันไม่ได้ย้ายไปตรงไหน มันก็อยู่ตรงที่เดิมที่ซ่อนไว้แต่ทีแรก
เพียงแต่คนไม่ได้ไปสนใจมองมัน หนุ่มก็เช่นกัน
ฉันไม่ได้วางแผนซับซ้อนอะไรอย่างที่บางคนถอดรหัสออกมาเป็นตุเป็นตะ
(คิดได้ขนาดนั้นคงต้องเป็นเมียไอน์สไตน์มะ)
ฉันกับทีมงานก็แค่ปล่อยให้หนุ่มค่อยๆ แสดงตัวออกมาทีละน้อย
คนดูค่อยๆ รักในความเป็นหนุ่มที่มีหลายมุมก็แค่นั้น ...
ฉันปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติอย่างไม่ต้องพยายาม
เพราะยิ่งพยายามมันยิ่งห่างจากตัวตนที่เป็น!
... แล้วค่อยหักมุมฮาอย่างเอิกเกริกในเพลง “ หลงตัวเอง ”
ของพี่เอ อนันต์ บุนนาคในรอบก่อนสุดท้าย .
.. ฉันยังจำช่วงเวลาเริ่มต้นความฮาหักมุมได้
ในห้องประชุมที่คน 4 - 5 คนสุมหัวรวมกันคิดเพลงให้หนุ่ม
มีทีมมิวสิคไดเร็คเตอร์ “ ต๋อง-วุฒิ-ชัช ” และฉัน
มีหนุ่มนั่งหน้ามึนฟันยื่นอยู่ข้างๆ เลือกมาร่วมสิบเพลงก็ยังไม่ “โดน” จริงๆ ซะที
จะหลับกันอยู่แล้วจู่ๆ “ชัช” ก็พูดขึ้นมาว่า ...
“ผมมีเพลงมาขาย ... “หลงตัวเอง” ของพี่เอ อนันต์ บุนนาค”
เหมือนมีคนเข้าฝันมาบอกเลขทั้งๆ ที่ยังตื่นอยู่ค่าคุณ!
พวกเรารู้ทันทีว่า “ มันใช่ ”
ยิ่งหันไปมองหน้าไอ้หนุ่มยิ่งมั่นใจ
แต่มันทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาเพราะว่าเกิดไม่ทัน
โธ่!ไม่อยากจะคุย สมัยร้องเพลงประจำกลางคืนร้องเพลงนี้ทุกวัน
จนจำท่อนแรกได้ขึ้นใจ
“ดูคอนเสิร์ตมา กลับมาถึงบ้านดูตัวเราหนา ...”
สำเนียงเหน่อๆ ที่พี่เอร้องไว้เป็นเอกลักษณ์ที่เปรี้ยวตรีนมากค่าคุณ!
“เอ็งร้องได้มั้ยหนุ่ม?” อ.ต๋องถามเจ้าตัวที่จะหลับมิหลับแหล่
ไม่รู้ว่ามันเหนื่อยหรือหน้ามันเป็นของมันแบบนี้กันแน่
... เป็นที่น่าสังเกตว่าทุกคนที่เรียกหนุ่มล้วนใช้สรรพนาม “เอ็ง-แก-”
กันอย่างสะดวกปากสะดวกใจด้วยความเอ็นดูมันตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกันจริงจัง
ราวกับมันเป็นลูกหลานเด็กข้างบ้านที่เห็นมาตั้งแต่ยังไม่นุ่งกางเกงลิงวิ่งเล่นไปมาอยู่หน้าบ้าน
ไม่มีใครดูถูกหรือกดหัวมันหากฟังจากน้ำเสียงและดูจากแววตา (ยกเว้นคนจ้องจับผิด)
เอาเป็นว่าเอ็นดูจึงกู-แบบไทยๆ เวลามันเป๋อเปิ่นทุกคนจะฮ
าแต่พอเวลามันร้องบนเวทีฉันเห็นแววตาแอบลุ้นเอาใจช่วยเต็มที่จากทีมงาน
แค่นี้ก็ดีใจแทนมันแล้ว ...
“พอได้อยู่ครับ” คือคำตอบจากหนุ่ม หนุ่มไม่เคยถามว่าทำไมถึงเลือกเพลงนั้นเพลงนี้ให้ร้อง
ไม่เคยมีคำว่า “ยาก” หลุดออกจากปาก ไม่เคยบ่นว่า “เหนื่อย”
ไม่เคยบอกว่า “จน”
(หรือว่ามันเป็นลูกคนรวยปลอมตัวมา หรือว่ามันไปทุบฟันทำหน้าให้เป็นแบบที่เราเห็น
เอิ่ม ... มันทำเกินไปแล้วล่ะค่าคุณตำรวจ!)
... แม้มันจะไปร้องเพลงวันละ150 บาท ตั้งแต่ 2 ทุ่มยันเที่ยงคืน
มันก็บอกฉันว่ามันไม่ลำบาก มันอยู่ได้
... นั่นทำให้ฉันรักใจมัน! ... ฉันชอบขู่มันว่า ...
“ถ้าทำไม่ได้นะหนุ่ม ก็กลับไปทำงานพาร์ตไทม์ทอดไก่ของเหมือนเดิม เดี๋ยวคนก็ลืมไปเองอ่ะ”
วิธีการสอนของฉันอาจจะดิบและดุ แต่ฉันจะไม่มีวันโอ๋เด็กให้มันชินกับความดุแบบนี้
ออกไปทำงานจริงมันก็จะทนทุกอย่างได้หมด แต่ฉันก็จะไม่ลืมที่จะบอกมันว่า ...
“ที่พูดไปก็เพราะหวังดี คนเราดีไม่ดีให้ดูตอนเขาทำกับเรา
คนบางคนอาจพูดดีแต่ทำชั่วใส่ อย่าตัดสินคนที่คำพูดแต่ให้ดูที่เจตนา ...”
ไม่ว่าจะว่าะไรมันมันก็จะทำหน้ามึนๆ ไม่เคยแสดงความไม่พอใจอะไรออกมา
ไม่รู้มันหูทวนลมหรือมันเก็บอาการเก่ง แต่ฉันว่า ... มันหัวช้า ...
เดี๋ยวมันคงกลับไปโมโหที่บ้านถ้ามันเริ่มรู้สึกตัวว่าฉันด่าหรือบ่นอะไรมันไว้แหงๆ! ...
ขนาดมันได้แชมป์มันยังไม่รู้สึกตัวเลย ... เฮ้ออีหนุ่ม!
เข้าห้องซ้อมเพลงหลงตัวเองครั้งแรกกว่าจะถึงคิวหนุ่มก็เที่ยงคืนพอดี
หนังตาของทุกคนในวงบีกินส์เริ่มตก
ส่วนฉันนอนดึกนอกจากหนังตาแล้วหน้าตกเป็นหมาบูลดอกซ์เลยงี้
“เต้นด้วย ... เต้นด้วยหนุ่ม” เสียงอ.วุฒิเชียร์อยู่ข้างๆ สักพักทุกคนในห้องเริ่มขยับตัวเต้น
ในที่สุดสีหนุ่ม คัลเลอร์ยังก็เริ่มออกสเต็ป มันทำหน้ามึนๆ
ไม่สนโลกโยกตัวเฉพาะช่วงล่าง
เห็นแล้วหัวเราะจนน้ำตาไหล อยากกระโดดถีบมัน อารมณ์กวน...ตรีนหน้าตาย
จนอยากร้องเพลง “ ฝากรอยเท้าเอาไว้” ของไมโครให้มัน
ถ้าเต้นตามงานวัดมียับ! หน้าดึงดูดเท้ามาก!
เหลืออีกวันสองวันจะแข่ง ชัชเดินมากระซิบเบาๆว่า
“เปลี่ยนเพลงมั้ยเจ่เจ้ ผมกลัวคนดูด่าเจ่เจ้”
“ชัชไม่ต้องห่วงพี่ ผ่านมาขนาดนี้แล้ว ทำต่อไปให้สุด
ถ้าเราทำอย่างสนุกและมีความสุข พี่ว่าคนดูจะรู้สึกได้เองว่ามันสนุกจริงๆ”
เฮ้อ...สีหนุ่มของเราเกือบจะไม่ได้แจ้งเกิดด้วยเพลง “หลงตัวเอง” ซะแล้ว
ถ้าฉันเปลี่ยนใจเพราะกลัวคนด่า แล้ววันนี้ของหนุ่มจะเป็นยังไงนะ? ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
Cr:คอลัมน์ เล่นหูเล่นตา จากนสพ.คม ชัด ลึก ฉบับประจำวันจันทร์ ที่ 22 ธ.ค.57 471: :ข้างหลังสีหนุ่ม(1)
ขอบคุณ page jennifer kim fc คะ