สวัสดีค่ะชาวพันทิปเราอยากจะมาเล่าประสบการณ์ความรักของเราให้ฟังนะ
มันอาจจะเป็นประโยชน์เป็นสิ่งที่เอาไว้เตือนหรือข้อคิดดี ๆ เริ่มกันเลย...
ความรักของเราเริ่มต้นมันอาจจะไม่ได้เรียกว่าความรักอาจเรียกได้ว่าเป็นความไคร่จะดีกว่าเรากับเค้ารู้จักกันเพราะ facebook
เราสองคนเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน เอกเดียวกัน ปีเดียวกัน แต่เค้าอายุมากกว่าเรา 1 ปี
วันแรก
ที่เราได้คุยกันคือเค้าเพิ่มเราเป็นเพื่อนซึ่งก่อนหน้านี้เราแอบมองผู้ชายคนนี้อยู่ทุกวัน เค้าดูอบอุ่น เท่ สูง ดูสุขุม
คือเรียกได้ว่าผู้ชายในฝันได้เลย วันนั้นที่เค้าเพิ่มเพื่อนเรามาคือวันที่เราพึ่งเลิกกับแฟนเราแต่พอเค้าเพิ่มเพื่อนเรามาเราก็ดี๊ด๊าขึ้นมาทันทีเค้าชวนคุย
พูดอะไรตลกๆ ให้เราฟังคำพูดของเค้าทำให้เราโคตรหลงเค้าเลย (แต่เค้าไม่รู้นะว่าเราชอบ)
เราคุยกันไปเรื่อย ๆ เจอกันที่มหาลัยก็ทักกันบ้างแล้วก็เดินจากกันไป
บางวันเค้าก็โทมาหาคุยกันทุกวันเราเริ่มไม่รู้สึกแค่เพื่อนในเอกแล้วสิ
เราอยากเป็นแฟนกับเค้า อยากให้เค้าเป็นของเราคนเดียว แล้ววันนั้นมันก็มาถึงเราสองคนมีการบ้าน
ที่เหมือนกันซึ่งเค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเราเลยอาสาช่วยทำงานโดยเค้าบอกให้เราไปหาที่บ้านเพื่อช่วยงาน
เราก็ตอบตกลง เรารู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแต่เราก็ไป เราอาจดูเป็นผู้หญิงที่เสนอตัวแต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ
อย่าพึ่งด่าเรา พอไปถึงบ้านเค้าก็ทำงานพร้อมกับเราเมื่อทำเสร็จเราก็นั่งเล่นดูนู่น นี้ นั้น
สักพัก...เค้าก็เริ่มมาจับตัวเราเริ่มทำอย่างที่ใครเค้าทำกันเราก็ยอมเพราะเราชอบเค้านี่แต่ที่ทำอยู่
เนี่ยยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ พอหลังจากวันนั้นก็ทำเหมือนปกติเจอกันก็ยิ้มให้แล้วก็เดินจากกันไปเหมือนเดิม
เราก็ยังคุยโทรศัพท์กันบ้างบางที เราเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนั้นเราถาม ”เค้าว่าเราเป็นอะไรกัน ??”
เค้าก็บอกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ แต่เค้ากูพูดว่า “ก็เป็นแฟนกันไง” เราก็รู้สึกดีนะที่เค้ายังบอกว่าเราเป็นแฟน แต่มันไม่ได้รู้สึกดีไปตลอดหรอก
เพราะว่า เค้าไม่บอกใครว่าเราคบกัน ที่บ้านก็ไม่รู้ ใน facebook ก็ไม่ได้ขึ้นสถานะกัน และ ตัวเค้าก็ไม่เคยมาโพสอะไรในเฟสเรา
และ เราก็ไม่สามารถไปโพสอะไรในเฟสเค้าได้เลย ทุกครั้งที่คุยกันเค้ามักจะพูดถึงแฟนเก่า
คนที่เค้าแอบชอบ คนที่มาชอบเค้าให้เราฟัง เราก็ได้แต่ทนฟังและแอบร้องให้ทุกๆครั้งที่เราต้องมารู้มาฟังอะไรพวกนี้
แรก ๆ ที่คบกันมันอึดอัดมาก เค้าเริ่มขี้หงุดหงิด ทุกครั้งที่ทะเลาะกันบางทีเค้าก็ผิดแต่สุดท้ายเราก็ต้องผิดเองเสมอ
เค้าเริ่มพูดจาไม่ดีกับเราทั้งที่เรื่องมันก็เล็กน้อย เค้าบอกว่าเรางี่เง่า ขี้น้อยใจ น่าเบื่อ บางทีก็ด่าเราเยอะแยะ
แรงกว่านั้นก็คือ บอกเลิก เราเจ็บปวดทุกครั้งที่ทะเลาะกันและเค้าเย็นชาใส่เหมือนเราเป็นคนที่ไม่ได้สำคัญกับเค้าสักนิดเลย
แรก ๆ เวลาเค้าบอกเลิกเราเราก็จะอ้อนวอนขอให้เค้าอยู่ต่อทุกครั้ง และ เค้าก็จะมีข้อเสนอมาทุกครั้ง บางทีก็ อย่ามางี่เง่าจุกจิกจู้จี้อีกนะ ขอให้เราลดความอ้วนบ้าง เค้าบอกอยู่ทุกครั้งทุกวันๆ ว่าเค้าไม่ชอบคนอ้วน แต่เราอ้วนไง (บางทีก็ไม่เข้าใจว่าจะมาเอาเราทำไมถ้าไม่ชอบคนอ้วน)
เค้าไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยทุกครั้ง คำพูดของเค้าเวลาเค้าโมโหมันบั่นทอนจิตใจเรามาก เราร้องให้ทุกวัน
มันเจ็บนะที่เราเหมือนเป็นคนในความลับของเค้า เค้าบอกว่าเราเป็นแฟน แต่เราไม่มีตัวตนสำหรับเค้าเลย
แต่เราพยายามอดทนเพื่อให้รักนี้มันอยู่นาน ๆ เราพยายามทำทุกอย่างให้เค้าจำเราได้ ทำทุกอย่างให้เค้ารู้สึกดี
เค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร เราพยายามรู้มาให้หมด เราถ่ายรูปคู่กับเค้าทีไรเราก็จะปริ้นแล้วเขียนว่า
วันนั้นเราไปเที่ยวด้วยกันที่ไหน ความรู้สึกมันเป็นยังไง แล้วบรรทัดสุดท้ายเราก็เขียนว่าเรารักเค้าและอยากให้เค้าอยู่กับเราไปนาน ๆ
เรารู้ว่าเค้าชอบทีมฟุตบอล แมนยู เราก็หาซื้อเสื้อมาให้เค้า อยากเห็นเค้ามีความสุข ความสุขของเรามันทำให้เราสุขไปด้วย
เราชอบอยู่กับเค้า เพราะเวลาที่เค้าอารมณ์ดี เค้าก็จะทำอะไรตลก ๆ ให้เราดู แต่เวลาอยู่ด้วยกันมันน้อยมากเพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เราบอกรักเค้าทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่เคยไม่บอกเลย เราอยากให้เค้ารู้สึกดีและไม่ลืมเรา แต่เราไม่ค่อยได้ยินคำว่ารักจากเค้าเยอะ
เราเคยจับได้ว่าเค้าก็เคยคุยกับคนอื่นตอนที่คบกับเรา เราก็ถามเค้าดีๆว่าเค้ายังคุยกันอยู่มั้ย
เลิกคุยได้ไหม แต่เราได้คำตอบกลับมาว่า ก็คนนั้นนั้นเค้ามาก่อนเรา เรานี่ถึงกับอึ้งไปเลย
ที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ เราจะทำไรได้ก็ได้แต่แอบร้องให้อยู่คนเดียว โดยที่เค้าก็ไม่ได้มาแคร์อะไรเราเลยสักอย่าง
กลับบ้านเค้าก็ไม่เคยรอส่ง ไม่เยเดินด้วยกัน จับมือเราน้อยมาก ทำอะไรที่คนรักกันทำให้เราได้มันจากเค้าน้อยมาก
เพราะเค้าโตแล้วรึป่าว เราก็คิดในทางที่ดีเพื่อให้เราสบายใจตลอด
บางทีเราเครียดกับปัญหามากมายคนแรกที่เราอยากคุยก็คือเค้าแต่เค้าไม่เคยมีเวลามารับฟังเรื่องของเราเลยเพราะเค้าติดเพื่อนมาก
เค้าทิ้งเราได้เสมอเมื่อเจอเพื่อน เพื่อนๆคงแปลกใจว่าทำไมเราถึงไม่คุยกับเค้าให้รู้เรื่อง
เราบอกได้เลยว่าไม่มีประโยชน์เราคุยมันก็สร้างความรำคาญให้เค้าแถมยังโดนคำพูดกลับมาอิกว่า อย่ามาเรียกร้องอะไรจากเค้า
ซึ่งทำให้เราถึงกับจุกมาก ๆ เราจะไปจากเค้าหลายครั้งเพราะเราเริ่มไปไม่ไหว
ทุ่มเทอยู่คนเดียวทุกๆอย่างเพื่อให้รักเราอยู่ได้นานๆ แต่ถ้าจะให้เราทำมันอยู่คนเดียวเราก็เหนื่อย
เพราะเหนื่อยเราถึงอยากไปจากเค้า อยากให้เค้าเจอคนที่เค้าอยากจะเจอ
แต่ทุกครั้งที่เราจะไปเค้ามักจะมาพร้อมคำพูดดี ๆ เสมอ เพื่อให้เราอยู่กับเค้าต่อ
พูดว่าเค้าจะไม่ทำอิก พูดว่าเค้าจะดีกว่าเดิม พูด ๆๆๆๆ เป็นร้อยครั้ง แต่บทสรุปนะหรอ
ก็เหมือนเดิมค่ะ ดีกับเราสองสามวันจากนั้นก็เหมือนเดิม เราก็เหมือนไม่มีตัวตนเหมือนเดิม
ทุกวันนี้ที่เราอยู่กับเค้าแม้มันจะสุขน้อยแต่เราก็ยังอยู่อยู่รอว่าสักวันสิ่งที่เราทำให้เค้า
มันจะทำให้เค้ารักเราได้ คิดว่าความดีมันจะทำให้เค้ารักเราได้ แม้ว่ามันจะเหนื่อยแค่ไหน
ต้องร้องให้ ต้องถูกทิ้งอยู่คนเดียว ต้องเจอคำพูดแรง ๆ สักกี่ครั้งเราก็จะอยู่
ตอนนี้เราคบกันมา ปีกว่าแล้ว บางคนอาจจะถามว่าทนมาได้ไงขนาดนี้ เพราะรักค่ะ
รักคำเดียว เรายังอยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงเค้า อยากเห็นเค้าหัวเราะ
อยากจับมือเค้า อยากยืนข้างๆเค้าอยู่ แม้ว่าเค้าอาจจะมองข้ามเราไปก็ตาม
เราก็ยังพร้อมที่จะทำเพื่อเค้าไปตลอด ถ้าสักวันความรักครั้งนี้จะต้องจบอย่างน้อย
เราก็ได้ทำเต็มที่แล้วซึ่งเราไม่เสียดายเลยที่ได้รักได้ดูแลเค้าได้เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
เค้าสักนิดเราก็มีความสุขแล้วค่ะ
การลงทุนกับอะไรบางอย่างมันอาจจะเสี่ยงแต่อย่างน้อยเราก็ได้บทเรียนจากสิ่งนั้น
ขอบคุณที่อ่านจนจบและแชร์ต่อ ๆ ไป จนเค้าคนนั้นได้อ่านนะค่ะ.
ร้ายก็รัก เพรารักถึงทุ่มเท. อยากให้คนมีคู่ได้อ่าน
มันอาจจะเป็นประโยชน์เป็นสิ่งที่เอาไว้เตือนหรือข้อคิดดี ๆ เริ่มกันเลย...
ความรักของเราเริ่มต้นมันอาจจะไม่ได้เรียกว่าความรักอาจเรียกได้ว่าเป็นความไคร่จะดีกว่าเรากับเค้ารู้จักกันเพราะ facebook
เราสองคนเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน เอกเดียวกัน ปีเดียวกัน แต่เค้าอายุมากกว่าเรา 1 ปี
วันแรก
ที่เราได้คุยกันคือเค้าเพิ่มเราเป็นเพื่อนซึ่งก่อนหน้านี้เราแอบมองผู้ชายคนนี้อยู่ทุกวัน เค้าดูอบอุ่น เท่ สูง ดูสุขุม
คือเรียกได้ว่าผู้ชายในฝันได้เลย วันนั้นที่เค้าเพิ่มเพื่อนเรามาคือวันที่เราพึ่งเลิกกับแฟนเราแต่พอเค้าเพิ่มเพื่อนเรามาเราก็ดี๊ด๊าขึ้นมาทันทีเค้าชวนคุย
พูดอะไรตลกๆ ให้เราฟังคำพูดของเค้าทำให้เราโคตรหลงเค้าเลย (แต่เค้าไม่รู้นะว่าเราชอบ)
เราคุยกันไปเรื่อย ๆ เจอกันที่มหาลัยก็ทักกันบ้างแล้วก็เดินจากกันไป
บางวันเค้าก็โทมาหาคุยกันทุกวันเราเริ่มไม่รู้สึกแค่เพื่อนในเอกแล้วสิ
เราอยากเป็นแฟนกับเค้า อยากให้เค้าเป็นของเราคนเดียว แล้ววันนั้นมันก็มาถึงเราสองคนมีการบ้าน
ที่เหมือนกันซึ่งเค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเราเลยอาสาช่วยทำงานโดยเค้าบอกให้เราไปหาที่บ้านเพื่อช่วยงาน
เราก็ตอบตกลง เรารู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแต่เราก็ไป เราอาจดูเป็นผู้หญิงที่เสนอตัวแต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ
อย่าพึ่งด่าเรา พอไปถึงบ้านเค้าก็ทำงานพร้อมกับเราเมื่อทำเสร็จเราก็นั่งเล่นดูนู่น นี้ นั้น
สักพัก...เค้าก็เริ่มมาจับตัวเราเริ่มทำอย่างที่ใครเค้าทำกันเราก็ยอมเพราะเราชอบเค้านี่แต่ที่ทำอยู่
เนี่ยยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ พอหลังจากวันนั้นก็ทำเหมือนปกติเจอกันก็ยิ้มให้แล้วก็เดินจากกันไปเหมือนเดิม
เราก็ยังคุยโทรศัพท์กันบ้างบางที เราเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนั้นเราถาม ”เค้าว่าเราเป็นอะไรกัน ??”
เค้าก็บอกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ แต่เค้ากูพูดว่า “ก็เป็นแฟนกันไง” เราก็รู้สึกดีนะที่เค้ายังบอกว่าเราเป็นแฟน แต่มันไม่ได้รู้สึกดีไปตลอดหรอก
เพราะว่า เค้าไม่บอกใครว่าเราคบกัน ที่บ้านก็ไม่รู้ ใน facebook ก็ไม่ได้ขึ้นสถานะกัน และ ตัวเค้าก็ไม่เคยมาโพสอะไรในเฟสเรา
และ เราก็ไม่สามารถไปโพสอะไรในเฟสเค้าได้เลย ทุกครั้งที่คุยกันเค้ามักจะพูดถึงแฟนเก่า
คนที่เค้าแอบชอบ คนที่มาชอบเค้าให้เราฟัง เราก็ได้แต่ทนฟังและแอบร้องให้ทุกๆครั้งที่เราต้องมารู้มาฟังอะไรพวกนี้
แรก ๆ ที่คบกันมันอึดอัดมาก เค้าเริ่มขี้หงุดหงิด ทุกครั้งที่ทะเลาะกันบางทีเค้าก็ผิดแต่สุดท้ายเราก็ต้องผิดเองเสมอ
เค้าเริ่มพูดจาไม่ดีกับเราทั้งที่เรื่องมันก็เล็กน้อย เค้าบอกว่าเรางี่เง่า ขี้น้อยใจ น่าเบื่อ บางทีก็ด่าเราเยอะแยะ
แรงกว่านั้นก็คือ บอกเลิก เราเจ็บปวดทุกครั้งที่ทะเลาะกันและเค้าเย็นชาใส่เหมือนเราเป็นคนที่ไม่ได้สำคัญกับเค้าสักนิดเลย
แรก ๆ เวลาเค้าบอกเลิกเราเราก็จะอ้อนวอนขอให้เค้าอยู่ต่อทุกครั้ง และ เค้าก็จะมีข้อเสนอมาทุกครั้ง บางทีก็ อย่ามางี่เง่าจุกจิกจู้จี้อีกนะ ขอให้เราลดความอ้วนบ้าง เค้าบอกอยู่ทุกครั้งทุกวันๆ ว่าเค้าไม่ชอบคนอ้วน แต่เราอ้วนไง (บางทีก็ไม่เข้าใจว่าจะมาเอาเราทำไมถ้าไม่ชอบคนอ้วน)
เค้าไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยทุกครั้ง คำพูดของเค้าเวลาเค้าโมโหมันบั่นทอนจิตใจเรามาก เราร้องให้ทุกวัน
มันเจ็บนะที่เราเหมือนเป็นคนในความลับของเค้า เค้าบอกว่าเราเป็นแฟน แต่เราไม่มีตัวตนสำหรับเค้าเลย
แต่เราพยายามอดทนเพื่อให้รักนี้มันอยู่นาน ๆ เราพยายามทำทุกอย่างให้เค้าจำเราได้ ทำทุกอย่างให้เค้ารู้สึกดี
เค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร เราพยายามรู้มาให้หมด เราถ่ายรูปคู่กับเค้าทีไรเราก็จะปริ้นแล้วเขียนว่า
วันนั้นเราไปเที่ยวด้วยกันที่ไหน ความรู้สึกมันเป็นยังไง แล้วบรรทัดสุดท้ายเราก็เขียนว่าเรารักเค้าและอยากให้เค้าอยู่กับเราไปนาน ๆ
เรารู้ว่าเค้าชอบทีมฟุตบอล แมนยู เราก็หาซื้อเสื้อมาให้เค้า อยากเห็นเค้ามีความสุข ความสุขของเรามันทำให้เราสุขไปด้วย
เราชอบอยู่กับเค้า เพราะเวลาที่เค้าอารมณ์ดี เค้าก็จะทำอะไรตลก ๆ ให้เราดู แต่เวลาอยู่ด้วยกันมันน้อยมากเพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เราบอกรักเค้าทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่เคยไม่บอกเลย เราอยากให้เค้ารู้สึกดีและไม่ลืมเรา แต่เราไม่ค่อยได้ยินคำว่ารักจากเค้าเยอะ
เราเคยจับได้ว่าเค้าก็เคยคุยกับคนอื่นตอนที่คบกับเรา เราก็ถามเค้าดีๆว่าเค้ายังคุยกันอยู่มั้ย
เลิกคุยได้ไหม แต่เราได้คำตอบกลับมาว่า ก็คนนั้นนั้นเค้ามาก่อนเรา เรานี่ถึงกับอึ้งไปเลย
ที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ เราจะทำไรได้ก็ได้แต่แอบร้องให้อยู่คนเดียว โดยที่เค้าก็ไม่ได้มาแคร์อะไรเราเลยสักอย่าง
กลับบ้านเค้าก็ไม่เคยรอส่ง ไม่เยเดินด้วยกัน จับมือเราน้อยมาก ทำอะไรที่คนรักกันทำให้เราได้มันจากเค้าน้อยมาก
เพราะเค้าโตแล้วรึป่าว เราก็คิดในทางที่ดีเพื่อให้เราสบายใจตลอด
บางทีเราเครียดกับปัญหามากมายคนแรกที่เราอยากคุยก็คือเค้าแต่เค้าไม่เคยมีเวลามารับฟังเรื่องของเราเลยเพราะเค้าติดเพื่อนมาก
เค้าทิ้งเราได้เสมอเมื่อเจอเพื่อน เพื่อนๆคงแปลกใจว่าทำไมเราถึงไม่คุยกับเค้าให้รู้เรื่อง
เราบอกได้เลยว่าไม่มีประโยชน์เราคุยมันก็สร้างความรำคาญให้เค้าแถมยังโดนคำพูดกลับมาอิกว่า อย่ามาเรียกร้องอะไรจากเค้า
ซึ่งทำให้เราถึงกับจุกมาก ๆ เราจะไปจากเค้าหลายครั้งเพราะเราเริ่มไปไม่ไหว
ทุ่มเทอยู่คนเดียวทุกๆอย่างเพื่อให้รักเราอยู่ได้นานๆ แต่ถ้าจะให้เราทำมันอยู่คนเดียวเราก็เหนื่อย
เพราะเหนื่อยเราถึงอยากไปจากเค้า อยากให้เค้าเจอคนที่เค้าอยากจะเจอ
แต่ทุกครั้งที่เราจะไปเค้ามักจะมาพร้อมคำพูดดี ๆ เสมอ เพื่อให้เราอยู่กับเค้าต่อ
พูดว่าเค้าจะไม่ทำอิก พูดว่าเค้าจะดีกว่าเดิม พูด ๆๆๆๆ เป็นร้อยครั้ง แต่บทสรุปนะหรอ
ก็เหมือนเดิมค่ะ ดีกับเราสองสามวันจากนั้นก็เหมือนเดิม เราก็เหมือนไม่มีตัวตนเหมือนเดิม
ทุกวันนี้ที่เราอยู่กับเค้าแม้มันจะสุขน้อยแต่เราก็ยังอยู่อยู่รอว่าสักวันสิ่งที่เราทำให้เค้า
มันจะทำให้เค้ารักเราได้ คิดว่าความดีมันจะทำให้เค้ารักเราได้ แม้ว่ามันจะเหนื่อยแค่ไหน
ต้องร้องให้ ต้องถูกทิ้งอยู่คนเดียว ต้องเจอคำพูดแรง ๆ สักกี่ครั้งเราก็จะอยู่
ตอนนี้เราคบกันมา ปีกว่าแล้ว บางคนอาจจะถามว่าทนมาได้ไงขนาดนี้ เพราะรักค่ะ
รักคำเดียว เรายังอยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงเค้า อยากเห็นเค้าหัวเราะ
อยากจับมือเค้า อยากยืนข้างๆเค้าอยู่ แม้ว่าเค้าอาจจะมองข้ามเราไปก็ตาม
เราก็ยังพร้อมที่จะทำเพื่อเค้าไปตลอด ถ้าสักวันความรักครั้งนี้จะต้องจบอย่างน้อย
เราก็ได้ทำเต็มที่แล้วซึ่งเราไม่เสียดายเลยที่ได้รักได้ดูแลเค้าได้เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
เค้าสักนิดเราก็มีความสุขแล้วค่ะ
การลงทุนกับอะไรบางอย่างมันอาจจะเสี่ยงแต่อย่างน้อยเราก็ได้บทเรียนจากสิ่งนั้น
ขอบคุณที่อ่านจนจบและแชร์ต่อ ๆ ไป จนเค้าคนนั้นได้อ่านนะค่ะ.