แม้จะยังช็อคกับการประกาศแกรด แต่พออ่านบล็อกที่ยุกโกะเขียนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะแปลให้ทุกคนได้อ่าน ถึงจะเศร้า...แต่ก็สนับสนุนให้ยุกโกะเดินตามฝันตัวเอง เราแปลจากอิง ตรงไหนพลาดขออภัยนะจ๊ะ
--------------------------------------------------------------------------------------
Kinoshita Yukiko official blog
ประกาศจบการศึกษา
สวัสดีตอนเย็นค่ะ คิโนชิตะ ยูกิโกะค่ะ
วันนี้ฉันมีบางอย่างจะบอกทุกคน
ในสเตจ KII วันนี้ ฉันได้ประกาศว่าจะจบการศึกษาจาก SKE48 สิ้นเดือนพฤศจิกายนค่ะ
โพสต์นี้อาจจะยาวสักหน่อย แต่กรุณาอ่านเถอะนะคะ
ก่อนอื่นเลย กรุณายกโทษเรื่องที่ประกาศกะทันหันนี้ให้ฉันด้วยค่ะ
ฉันเชื่อว่าฉันทำให้พวกคุณตกใจและพวกคุณคงสงสัยว่า “ทำไมกัน?”
ฉันได้เข้าร่วม SKE ตอนอายุ 15 และพฤศจิกายนนี้ก็จะครบ 5 ปีแล้วค่ะ
รู้สึกว่ามันช่างเนิ่นนานแต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่ามันแสนสั้น
ฉันได้รับเลือกให้เป็นเซมบัตสึตั้งแต่ได้เข้าวงเลย ตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เซมบัตสึคืออะไร
ฉันเลยเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่สนใจอะไร ทำอย่างเต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ในแนวทางของตัวเอง
บ่อยครั้งที่ความพยายามของฉันไม่เป็นผล
และนั่นอาจจะมาจากหลายๆสาเหตุ รวมถึงความสามารถที่บกพร่องและความไร้เดียงสาของฉันเอง
เป็นเรื่องที่โทษใครไม่ได้ค่ะ
ก่อนที่จะเข้าร่วม SKE ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนสอนเต้น เมื่อเป็นเรื่องเต้นการมีสไตล์เป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่เหนือสิ่งอื่นใดการได้ซ้อมมากขึ้น ก็จะยิ่งทำให้เก่งขึ้นและได้เป็นที่รู้จักมากขึ้น
ยิ่งเก่งขึ้นเท่าไหร่ โอกาสที่จะได้เป็นจุดสนใจก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากได้อยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มา 8 ปี ฉันก็บินออกมา ได้มาเข้าร่วมกับ SKE และพบว่ามีสิ่งใหม่ๆอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ซึ่งมันทำให้ฉันสงสัยว่าสิ่งที่ฉันทำมาตลอดนั้นมันมีค่าบ้างหรือเปล่า
ฉันเริ่มตั้งคำถาม “ไอดอลคืออะไรกันแน่?” และ...การเต้นเก่งมันไม่ใช่ไอดอลหรือไง?
จะดีกว่ามั้ย ถ้าฉันสร้างคาแรกเตอร์ขึ้นมา?
หลังจากที่คิดอยู่นาน ฉันก็สรุปได้ว่า “ฉันจะเป็นในสิ่งที่ฉันเป็นนี่แหละ ฉันมั่นใจว่าแม้จะไม่มีคาแรกเตอร์อะไรเลย ก็จะยังมีคนชอบฉันในแบบที่เป็นฉันอยู่แน่ๆ”
ในตอนแรกฉันพูดไม่เก่งเลยค่ะ แย่ขนาดที่ว่าตัวเองยังไม่เข้าใจเลยว่าพูดอะไรไป ฮ่าๆๆๆๆ
ฉันทำงานด้วยความตั้งใจที่จะทำให้ดีที่สุด จะไม่ทำตัวตามสบายบนเวที จะทำให้แฟนๆสนุกสนาน และทำให้ผู้คนที่มางานจับมือได้มีเวลาดีๆ แม้ว่าฉันจะไม่ได้รับเลือกให้เป็นเซมบัตสึก็ตาม
“อีกนิดนึง แค่อีกนิดเดียว ยุกโกะยังขาดอะไรบางอย่างอยู่นะ”
ฉันไม่ชอบคำพูดเหล่านี้มากๆเลย ฉันก็จะประมาณว่า “อีกนิดเดียวนั่นมันอะไรล่ะ!?”
ฉันได้ย้ายจากทีม S มา E และ KII แต่ละทีมช่วยให้ฉันได้เติบโตขึ้น จนกระทั่งงานเลือกตั้งปีนี้
งานเลือกตั้งนั้นเป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ของฉันเสมอ ที่ๆฉันใฝ่ฝันถึง
ฉันรู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆกับทุกคนที่ช่วยให้ฉันได้ขึ้นไปยืนบนเวทีนั้น ฉันพูดจริงๆนะคะ
ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ฉันนึกคำอื่นไม่ออกเลยนอกจากค่ำว่า “ขอบคุณ”
ขอบคุณจริงๆค่ะ
หลังจากที่ติดอันดับการเลือกตั้ง หลายๆคนให้กำลังใจฉัน เช่นว่า “จุดเริ่มต้นคือจากนี้ไป!” หรือ “ปีหน้าเราก็มาทำให้เต็มที่กันนะ!” แต่ถึงแม้ฉันจะมีความสุขกับมันมาก ฉันได้เริ่มทำงานที่หลากหลายมากขึ้น ฉันรู้สึกดีที่ได้ถ่ายงานกราเวียร์มากขึ้นและได้ขึ้นปกเดี่ยวด้วย ในขณะเดียวกันฉันก็ได้พบเป้าหมายใหม่สำหรับอนาคตของฉันค่ะ
นั่นคือ...”ฉันอยากออกจาก SKE และทุ่มเทให้กับการเต้นอีกครั้ง ฉันอยากเต้นเก่งขึ้น ฉันอยากเข้าร่วมออดิทชั่นเยอะๆ ฉันอยากมองให้กว้างขึ้นและค้นหาตัวตนใหม่ๆ”
ความรู้สึกเหล่านี้มันยิ่งมากขึ้นๆในใจฉัน
มีหลายอย่างที่ฉันไม่อาจทำได้ถ้าไม่ได้อยู่ใน SKE แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่อาจทำได้ขณะที่ฉันยังอยู่ SKE
ดังนั้นประเด็นคือฉันต้องตัดสินใจว่าจะอะไรจะดีที่สุดต่อตัวเอง ฉันคิดหนักมากเลยค่ะ
ฉันขอคำแนะนำจากทั้งคาโอตัน อันนะ เมมเบอร์ที่จบไปแล้ว เพื่อนๆ รวมถึงพ่อแม่
ในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าฉันยังคงเอาแต่คิดและรู้สึกแย่ไม่ว่าจะอยู่หรือจะไป
เมื่อเป็นอย่างนั้น มันอาจจะดีถ้าฉันรีบๆคว้าโอกาสไว้ ออกจากสังคมอันเข้มงวด แล้วลองทำอะไรหลายๆอย่าง นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดตอนที่ตัดสินใจประกาศจบการศึกษา พร้อมกับโมโกะซังค่ะ
มันเป็นการประกาศที่ฉันมั่นใจค่ะ ฉันไม่เสียใจที่ได้ประกาศออกไป แต่กว่าฉันจะตัดสินใจได้ ก็ลำบากมากๆเลย
ฉันอดที่จะคิดถึงแฟนๆไม่ได้ ดังนั้นฉันเลยเอาแต่ลังเลว่ามันถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ ความรู้สึกเหล่านี้ทำเอาฉันเครียดมากเหมือนกัน
ฉันร้องไห้เยอะมาก ทะเลาะกับพ่อแม่ และนอนไม่หลับอยู่หลายคืน
ฉันรู้ค่ะว่าฉันไม่ควรจะเล่าเรื่องพวกนี้แต่ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ฉันคิดมานาน ท้ายที่สุดฉันก็อยากให้ทุกคนได้รับรู้ และฉันก็อยากให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้ง่ายๆ ไม่เลยค่ะ
ฉันเข้าใจว่าทุกคนคงจะมีความเห็นและความรู้สึกที่ต่างกันไป แต่มันคือชีวิตฉัน และฉันก็จะเป็นคนเลือกเองค่ะ
เมื่อออกไปแล้ว ฉันมั่นใจว่าจะต้องได้เจออะไรใหม่ๆแน่นอน ทุกอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกว่าได้ทำหรือได้ลองทำบางอย่างที่ต่างออกไป แต่ฉันคิดว่ามันเยี่ยมมากเลยค่ะ
ฉันไม่อยากให้ดูเหมือนว่าฉันกำลังเขียนอะไรมั่วๆนะคะ...แต่ฉันรู้สึกกังวลจริงๆที่จะออกจากวงไปสู่ภายนอก
สิ่งที่ยากที่สุดในการรับมือกับสังคมที่เข้มงวดก็คือความคิดฉันเองนี่แหละค่ะ มันต้องยากแน่ๆ
แต่ไม่ว่ายังไง ทั้งเรื่องที่ฉันไม่เป็นที่รู้จักและเรื่องที่ฉันอยากจะเป็นที่รู้จักมากขึ้น ฉันจะเริ่มต้นใหม่ค่ะ เริ่มจาก 0 ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้ร่วม ประกวดเต้น “0 dance contest” ในวันที่ 14 กันยายนนี้ พวกเรา 4 คนจะต้องชนะแน่
บางคนอาจคิดว่ามันก็ “แค่” เต้น แต่เพราะอย่างงั้น มันเลยเป็นการเต้นไง
ฉันอยากกลับไปล้างแค้นค่ะ
เหลือเวลาอีกแค่ 3 เดือน หรือพูดอีกอย่างว่า ยังเหลือเวลาตั้ง 3 เดือน สำหรับฉันที่จะทำงานใน SKE ตัวฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะมองเป็นอย่างไหนดี แต่ฉันจะเป็น SKE48 คิโนชิตะ ยูกิโกะอย่างเต็มที่จนวันสุดท้าย ดังนั้นช่วยสนุบสนุนฉันเหมือนที่เป็นมาด้วยนะคะ
ทั้งโอชิยุกโกะและแฟนๆคนอื่นด้วย...เรามาสร้างความทรงจำร่วมกันเยอะๆกันเถอะค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
[แปล] จากใจ Kinoshita Yukiko SKE48
--------------------------------------------------------------------------------------
Kinoshita Yukiko official blog
ประกาศจบการศึกษา
สวัสดีตอนเย็นค่ะ คิโนชิตะ ยูกิโกะค่ะ
วันนี้ฉันมีบางอย่างจะบอกทุกคน
ในสเตจ KII วันนี้ ฉันได้ประกาศว่าจะจบการศึกษาจาก SKE48 สิ้นเดือนพฤศจิกายนค่ะ
โพสต์นี้อาจจะยาวสักหน่อย แต่กรุณาอ่านเถอะนะคะ
ก่อนอื่นเลย กรุณายกโทษเรื่องที่ประกาศกะทันหันนี้ให้ฉันด้วยค่ะ
ฉันเชื่อว่าฉันทำให้พวกคุณตกใจและพวกคุณคงสงสัยว่า “ทำไมกัน?”
ฉันได้เข้าร่วม SKE ตอนอายุ 15 และพฤศจิกายนนี้ก็จะครบ 5 ปีแล้วค่ะ
รู้สึกว่ามันช่างเนิ่นนานแต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่ามันแสนสั้น
ฉันได้รับเลือกให้เป็นเซมบัตสึตั้งแต่ได้เข้าวงเลย ตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เซมบัตสึคืออะไร
ฉันเลยเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่สนใจอะไร ทำอย่างเต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ในแนวทางของตัวเอง
บ่อยครั้งที่ความพยายามของฉันไม่เป็นผล
และนั่นอาจจะมาจากหลายๆสาเหตุ รวมถึงความสามารถที่บกพร่องและความไร้เดียงสาของฉันเอง
เป็นเรื่องที่โทษใครไม่ได้ค่ะ
ก่อนที่จะเข้าร่วม SKE ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนสอนเต้น เมื่อเป็นเรื่องเต้นการมีสไตล์เป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่เหนือสิ่งอื่นใดการได้ซ้อมมากขึ้น ก็จะยิ่งทำให้เก่งขึ้นและได้เป็นที่รู้จักมากขึ้น
ยิ่งเก่งขึ้นเท่าไหร่ โอกาสที่จะได้เป็นจุดสนใจก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากได้อยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มา 8 ปี ฉันก็บินออกมา ได้มาเข้าร่วมกับ SKE และพบว่ามีสิ่งใหม่ๆอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ซึ่งมันทำให้ฉันสงสัยว่าสิ่งที่ฉันทำมาตลอดนั้นมันมีค่าบ้างหรือเปล่า
ฉันเริ่มตั้งคำถาม “ไอดอลคืออะไรกันแน่?” และ...การเต้นเก่งมันไม่ใช่ไอดอลหรือไง?
จะดีกว่ามั้ย ถ้าฉันสร้างคาแรกเตอร์ขึ้นมา?
หลังจากที่คิดอยู่นาน ฉันก็สรุปได้ว่า “ฉันจะเป็นในสิ่งที่ฉันเป็นนี่แหละ ฉันมั่นใจว่าแม้จะไม่มีคาแรกเตอร์อะไรเลย ก็จะยังมีคนชอบฉันในแบบที่เป็นฉันอยู่แน่ๆ”
ในตอนแรกฉันพูดไม่เก่งเลยค่ะ แย่ขนาดที่ว่าตัวเองยังไม่เข้าใจเลยว่าพูดอะไรไป ฮ่าๆๆๆๆ
ฉันทำงานด้วยความตั้งใจที่จะทำให้ดีที่สุด จะไม่ทำตัวตามสบายบนเวที จะทำให้แฟนๆสนุกสนาน และทำให้ผู้คนที่มางานจับมือได้มีเวลาดีๆ แม้ว่าฉันจะไม่ได้รับเลือกให้เป็นเซมบัตสึก็ตาม
“อีกนิดนึง แค่อีกนิดเดียว ยุกโกะยังขาดอะไรบางอย่างอยู่นะ”
ฉันไม่ชอบคำพูดเหล่านี้มากๆเลย ฉันก็จะประมาณว่า “อีกนิดเดียวนั่นมันอะไรล่ะ!?”
ฉันได้ย้ายจากทีม S มา E และ KII แต่ละทีมช่วยให้ฉันได้เติบโตขึ้น จนกระทั่งงานเลือกตั้งปีนี้
งานเลือกตั้งนั้นเป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ของฉันเสมอ ที่ๆฉันใฝ่ฝันถึง
ฉันรู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆกับทุกคนที่ช่วยให้ฉันได้ขึ้นไปยืนบนเวทีนั้น ฉันพูดจริงๆนะคะ
ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ฉันนึกคำอื่นไม่ออกเลยนอกจากค่ำว่า “ขอบคุณ”
ขอบคุณจริงๆค่ะ
หลังจากที่ติดอันดับการเลือกตั้ง หลายๆคนให้กำลังใจฉัน เช่นว่า “จุดเริ่มต้นคือจากนี้ไป!” หรือ “ปีหน้าเราก็มาทำให้เต็มที่กันนะ!” แต่ถึงแม้ฉันจะมีความสุขกับมันมาก ฉันได้เริ่มทำงานที่หลากหลายมากขึ้น ฉันรู้สึกดีที่ได้ถ่ายงานกราเวียร์มากขึ้นและได้ขึ้นปกเดี่ยวด้วย ในขณะเดียวกันฉันก็ได้พบเป้าหมายใหม่สำหรับอนาคตของฉันค่ะ
นั่นคือ...”ฉันอยากออกจาก SKE และทุ่มเทให้กับการเต้นอีกครั้ง ฉันอยากเต้นเก่งขึ้น ฉันอยากเข้าร่วมออดิทชั่นเยอะๆ ฉันอยากมองให้กว้างขึ้นและค้นหาตัวตนใหม่ๆ”
ความรู้สึกเหล่านี้มันยิ่งมากขึ้นๆในใจฉัน
มีหลายอย่างที่ฉันไม่อาจทำได้ถ้าไม่ได้อยู่ใน SKE แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่อาจทำได้ขณะที่ฉันยังอยู่ SKE
ดังนั้นประเด็นคือฉันต้องตัดสินใจว่าจะอะไรจะดีที่สุดต่อตัวเอง ฉันคิดหนักมากเลยค่ะ
ฉันขอคำแนะนำจากทั้งคาโอตัน อันนะ เมมเบอร์ที่จบไปแล้ว เพื่อนๆ รวมถึงพ่อแม่
ในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าฉันยังคงเอาแต่คิดและรู้สึกแย่ไม่ว่าจะอยู่หรือจะไป
เมื่อเป็นอย่างนั้น มันอาจจะดีถ้าฉันรีบๆคว้าโอกาสไว้ ออกจากสังคมอันเข้มงวด แล้วลองทำอะไรหลายๆอย่าง นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดตอนที่ตัดสินใจประกาศจบการศึกษา พร้อมกับโมโกะซังค่ะ
มันเป็นการประกาศที่ฉันมั่นใจค่ะ ฉันไม่เสียใจที่ได้ประกาศออกไป แต่กว่าฉันจะตัดสินใจได้ ก็ลำบากมากๆเลย
ฉันอดที่จะคิดถึงแฟนๆไม่ได้ ดังนั้นฉันเลยเอาแต่ลังเลว่ามันถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ ความรู้สึกเหล่านี้ทำเอาฉันเครียดมากเหมือนกัน
ฉันร้องไห้เยอะมาก ทะเลาะกับพ่อแม่ และนอนไม่หลับอยู่หลายคืน
ฉันรู้ค่ะว่าฉันไม่ควรจะเล่าเรื่องพวกนี้แต่ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ฉันคิดมานาน ท้ายที่สุดฉันก็อยากให้ทุกคนได้รับรู้ และฉันก็อยากให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้ง่ายๆ ไม่เลยค่ะ
ฉันเข้าใจว่าทุกคนคงจะมีความเห็นและความรู้สึกที่ต่างกันไป แต่มันคือชีวิตฉัน และฉันก็จะเป็นคนเลือกเองค่ะ
เมื่อออกไปแล้ว ฉันมั่นใจว่าจะต้องได้เจออะไรใหม่ๆแน่นอน ทุกอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกว่าได้ทำหรือได้ลองทำบางอย่างที่ต่างออกไป แต่ฉันคิดว่ามันเยี่ยมมากเลยค่ะ
ฉันไม่อยากให้ดูเหมือนว่าฉันกำลังเขียนอะไรมั่วๆนะคะ...แต่ฉันรู้สึกกังวลจริงๆที่จะออกจากวงไปสู่ภายนอก
สิ่งที่ยากที่สุดในการรับมือกับสังคมที่เข้มงวดก็คือความคิดฉันเองนี่แหละค่ะ มันต้องยากแน่ๆ
แต่ไม่ว่ายังไง ทั้งเรื่องที่ฉันไม่เป็นที่รู้จักและเรื่องที่ฉันอยากจะเป็นที่รู้จักมากขึ้น ฉันจะเริ่มต้นใหม่ค่ะ เริ่มจาก 0 ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้ร่วม ประกวดเต้น “0 dance contest” ในวันที่ 14 กันยายนนี้ พวกเรา 4 คนจะต้องชนะแน่
บางคนอาจคิดว่ามันก็ “แค่” เต้น แต่เพราะอย่างงั้น มันเลยเป็นการเต้นไง
ฉันอยากกลับไปล้างแค้นค่ะ
เหลือเวลาอีกแค่ 3 เดือน หรือพูดอีกอย่างว่า ยังเหลือเวลาตั้ง 3 เดือน สำหรับฉันที่จะทำงานใน SKE ตัวฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะมองเป็นอย่างไหนดี แต่ฉันจะเป็น SKE48 คิโนชิตะ ยูกิโกะอย่างเต็มที่จนวันสุดท้าย ดังนั้นช่วยสนุบสนุนฉันเหมือนที่เป็นมาด้วยนะคะ
ทั้งโอชิยุกโกะและแฟนๆคนอื่นด้วย...เรามาสร้างความทรงจำร่วมกันเยอะๆกันเถอะค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------