สำหรับท่านที่ยังไม่ได้อ่านตอนแรกครับ
http://pantip.com/topic/32063764
ตอนที่ 3 ครับ
http://pantip.com/topic/32082173
ในชีวิตผมเองไม่ค่อยได้เลี้ยงสัตว์นักเพราะตัวผมเองคิดอยู่เสมอว่าการเลี้ยงสัตว์นั้นเป็นการรับผิดชอบต่อชีวิตซึ่งเป็นภาระที่ผมยังไม่พร้อมประกอบกับสภาพที่บ้านไม่เอื้ออำนวย และคุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ชอบสัตว์ ครั้งแรกที่ได้ช่วยดูแลสัตว์ก็คือแม่แมวจรจัดที่แอบมาคลอดลูกในบ้าน เนื่องจากเห็นมันคลอดลูกคุณพ่อและคุณแม่เลยอนุญาตให้ดูแลมันได้ระยะหนึ่งจนแม่แมวและลูกแมวแข็งแรงระดับหนึ่งแล้วคุณพ่อกับคุณแม่ก็อัญเชิญพวกมันออกจากบ้าน (ฮา) เพราะทั้ง 2 ท่านไม่ชอบพฤติกรรมของเหล่าแมวเรนเจอร์ที่ทั้งขี้ทั้งเยี่ยวและการฝนเล็บกับของในบ้าน ผมเองก็นึกว่าคงไม่ได้มีโอกาสเลี้ยงสัตว์อีกแล้ว แต่ในที่สุดโชคชะตาก็พาผมให้มาพบกับแมวตัวหนึ่งครับ
วันนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสาม พอผมกลับมาบ้านคนงานก็มาบอกว่ามีลูกแมวมาหลบอยู่ตรงระเบียงห้องครัวชั้น 2 ใต้เครื่ีองปั๊มน้ำ เอาอาหารมาล่อมันมันก็ไม่ยอมออกมา ผมก็เลยขึ้นไปดูก็พบว่ามีลูกแมวสีดำหลบอยู่ข้างใต้ปั๊มน้ำซึ่งเป็นพื้นที่แคบมาก มองก็แทบไม่ค่อยเห็น เจ้าแมวน้อยร้องครางเบาๆอยู่ตลอดเวลา ผมไม่รู้จะทำยังไงแต่คิดว่าร้อนๆอย่างนี้มันอาจหิวน้ำจึงเอาน้ำมาวางล่อมันแต่มันก็ไม่ออกมา ผมคิดว่ามันคงกลัวอะไรรึปล่าวเลยตัดสินใจนั่งรออยู่ข้างๆมัน สักประมาณชั่วโมงหนึ่งมันก็ค่อยๆมุดออกมาหาผมแล้วก็เริ่มกินน้ำ แวบแรกที่เห็นคือลูกแมวตัวน้อยสีดำขนยุ่งเหยิงที่ผอมโซเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ทำให้ผมสงสารมันมาก พอมันกินเสร็จมันก็มองผมสักพักแล้วก็มุดกลับไปใต้ปั๊มน้ำใหม่ ผมเห็นมันกินได้แล้วก็เลยกลับเข้าบ้านไปพอกลับลงมาดูอีกทีมันก็ไม่อยู่แล้ว
หลังจากนั้นลูกแมวดำตัวนี้ก็จะแวะเวียนมาหาผมเสมอ ผมจึงเรียกมันว่า "คุโระ" เพราะมันมีสีดำทั้งตัว แรกๆพ่อแม่ผมก็บอกให้ไล่มันไป แต่คุโระไม่เคยเข้ามาในบ้านผมเลย มันจะมารออยู่ที่ระเบียงเสมอ พอผมกลับมามันก็จะร้องเรียกและทักทายผม สิ่งที่ทำให้ผมรักมันมากก็คือมันไม่ได้มาขออาหารอย่างเดียว หลายๆครั้งที่มันมาและไม่กินอาหารเลย เพียงแต่มารอเล่นกับผมเท่านั้น ตอนที่ผมอยู่คุณพ่อคุณแม่จะให้มันเข้ามาในบ้านได้แต่นอกนั้นก็จะให้มันอยู่ข้างนอกระเบียง ส่วนตอนกลางคืนมันก็ไปนอนที่อื่นและจะกลับมาหาผมทุกวันในช่วงบ่ายถึงเย็น
ผมไม่รู้ว่าคุโระเป็นแมวจรจัดหรือมีเจ้าของ แต่สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจและรักมันมากก็คือคุโระเป็นแมวที่มีมารยาทมาก ถ้ามันไม่เห็นผมมันจะรออยู่ข้างนอกเฉยๆโดยไม่ทำอะไรรบกวนเลย เมื่อมันเข้ามาในบ้านเวลาผมอยู่มันก็จะเล่นกับผมแบบเรียบร้อย ไม่มีซุกซน ไม่มีการไปข่วนสิ่งใดๆในบ้าน ไม่เคยขี้หรือเยี่ยวในอาณาบริเวณบ้านแม้แต่ครั้งเดียว เวลาผมและครอบครัวกินข้าวมันก็จะมานั่งรอตรงหน้าต่างด้านนอกและดูผมกินข้าวอยู่เฉยๆ ถ้าผมให้มันเข้ามามันก็จะมานอนบนตักตอนที่ผมกินข้าวและไม่เคยซนหรือปีนโต๊ะกินข้าวเลย ตั้งแต่แรกนั้นผมได้อ้อนให้คุณพ่อกับคุณแม่อนุญาตให้เลี้ยงมันแต่ท่านก็ไม่ยอม แต่เมื่อเวลาผ่านไปเจ้าคุโระได้แสดงให้เห็นว่ามันมีมารยาทอย่างมากแม้แต่ตอนผมไม่อยู่และได้ลองให้มันเข้ามาในบ้าน มันก็ไม่เคยมีพฤติกรรมใดเลยที่รบกวนคนหรือสิ่งของในบ้าน จนสุดท้ายทั้งสองท่านก็แพ้ความดีของมันเลยอนุญาตให้ผมเลี้ยงมันในบ้านได้
แล้ววันแห่งโชคชะตาก็มาถึง เมื่อวันต่อมาจากที่ท่านอนุมัติผมได้รีบกลับมา ผมคิดในใจว่าวันนี้แกไม่ต้องไปนอนที่อื่นแล้วนะ ผมได้แวะซื้อของใช้ที่จำเป็นสำหรับมันและเมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็มานั่งรอมันมา......แต่วันนี้คุโระไม่ได้มา ผมแปลกใจมากรอจนถึงเย็นก็ยังไม่มีวี่แวว สักพักคนงานก็เดินมาบอกผมว่าช่วงบ่ายๆก่อนผมกลับเขาได้ยินเสียงแมวร้องเหมือนกัดกันดังมาก คาดว่าคุโระคงจะมาหาผมแต่ไปเจอกับแมวเจ้าถิ่นแถวนี้ก็เลยอาจโดนทำร้าย และนับจากวันนั้นคุโระก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ผมไม่รู้ว่าคุโระโดนกัดตายแล้วหรือบาดเจ็บจนต้องหนีไป
แต่ผมเชื่อว่าหากมันแค่บาดเจ็บมันน่าจะกลับมาหาผม มาหาคนที่มันรักและไว้ใจ มาหาคนที่รักมัน ทุกครั้งที่คิดถึงมันผมอยากจะขอโทษมันเสมอ ผมอยากขอโทษที่ผมรับมันเข้ามาในบ้านช้าไป หากผมขอร้องทางบ้านได้เร็วกว่านี้ และเลี้ยงมันอยู่ในบ้าน ไม่ปล่อยให้มันต้องออกไปไกล ทุกวันนี้คุโระคงยังมีชีวิตอยู่กับผมและคงยังมานั่งตักผมขณะที่ผมพิมพ์ข้อความนี้อยู่ จึงอยากให้เรื่องของผมได้เป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้ที่เลี้ยงแมวแบบปล่อยนะครับ
ต่อไปเป็นตอนต่อซึ่งจะสปอยล์เนื้อเรื่องของการ์ตูนครับ
หากท่านใดเห็นว่ากระทู้นี้มีประโยชน์ก็อยากให้ช่วยแชร์กันหน่อยนะครับ ผมไม่ต้องการเครดิตใดๆ หากกระทู้นี้จะทำประโยชน์ให้กับผู้เลี้ยงและสัตว์ได้สักนิดก็ดีใจแล้วครับ
กระทู้สำหรับคนรักสัตว์: เรียนรู้ข้อคิดดีๆเกี่ยวกับคนและสัตว์ใน "Dr. Dolittle" ตอนที่ 2 + เรื่องของผมกับคุโระ
ตอนที่ 3 ครับ http://pantip.com/topic/32082173
ในชีวิตผมเองไม่ค่อยได้เลี้ยงสัตว์นักเพราะตัวผมเองคิดอยู่เสมอว่าการเลี้ยงสัตว์นั้นเป็นการรับผิดชอบต่อชีวิตซึ่งเป็นภาระที่ผมยังไม่พร้อมประกอบกับสภาพที่บ้านไม่เอื้ออำนวย และคุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ชอบสัตว์ ครั้งแรกที่ได้ช่วยดูแลสัตว์ก็คือแม่แมวจรจัดที่แอบมาคลอดลูกในบ้าน เนื่องจากเห็นมันคลอดลูกคุณพ่อและคุณแม่เลยอนุญาตให้ดูแลมันได้ระยะหนึ่งจนแม่แมวและลูกแมวแข็งแรงระดับหนึ่งแล้วคุณพ่อกับคุณแม่ก็อัญเชิญพวกมันออกจากบ้าน (ฮา) เพราะทั้ง 2 ท่านไม่ชอบพฤติกรรมของเหล่าแมวเรนเจอร์ที่ทั้งขี้ทั้งเยี่ยวและการฝนเล็บกับของในบ้าน ผมเองก็นึกว่าคงไม่ได้มีโอกาสเลี้ยงสัตว์อีกแล้ว แต่ในที่สุดโชคชะตาก็พาผมให้มาพบกับแมวตัวหนึ่งครับ
วันนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสาม พอผมกลับมาบ้านคนงานก็มาบอกว่ามีลูกแมวมาหลบอยู่ตรงระเบียงห้องครัวชั้น 2 ใต้เครื่ีองปั๊มน้ำ เอาอาหารมาล่อมันมันก็ไม่ยอมออกมา ผมก็เลยขึ้นไปดูก็พบว่ามีลูกแมวสีดำหลบอยู่ข้างใต้ปั๊มน้ำซึ่งเป็นพื้นที่แคบมาก มองก็แทบไม่ค่อยเห็น เจ้าแมวน้อยร้องครางเบาๆอยู่ตลอดเวลา ผมไม่รู้จะทำยังไงแต่คิดว่าร้อนๆอย่างนี้มันอาจหิวน้ำจึงเอาน้ำมาวางล่อมันแต่มันก็ไม่ออกมา ผมคิดว่ามันคงกลัวอะไรรึปล่าวเลยตัดสินใจนั่งรออยู่ข้างๆมัน สักประมาณชั่วโมงหนึ่งมันก็ค่อยๆมุดออกมาหาผมแล้วก็เริ่มกินน้ำ แวบแรกที่เห็นคือลูกแมวตัวน้อยสีดำขนยุ่งเหยิงที่ผอมโซเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ทำให้ผมสงสารมันมาก พอมันกินเสร็จมันก็มองผมสักพักแล้วก็มุดกลับไปใต้ปั๊มน้ำใหม่ ผมเห็นมันกินได้แล้วก็เลยกลับเข้าบ้านไปพอกลับลงมาดูอีกทีมันก็ไม่อยู่แล้ว
หลังจากนั้นลูกแมวดำตัวนี้ก็จะแวะเวียนมาหาผมเสมอ ผมจึงเรียกมันว่า "คุโระ" เพราะมันมีสีดำทั้งตัว แรกๆพ่อแม่ผมก็บอกให้ไล่มันไป แต่คุโระไม่เคยเข้ามาในบ้านผมเลย มันจะมารออยู่ที่ระเบียงเสมอ พอผมกลับมามันก็จะร้องเรียกและทักทายผม สิ่งที่ทำให้ผมรักมันมากก็คือมันไม่ได้มาขออาหารอย่างเดียว หลายๆครั้งที่มันมาและไม่กินอาหารเลย เพียงแต่มารอเล่นกับผมเท่านั้น ตอนที่ผมอยู่คุณพ่อคุณแม่จะให้มันเข้ามาในบ้านได้แต่นอกนั้นก็จะให้มันอยู่ข้างนอกระเบียง ส่วนตอนกลางคืนมันก็ไปนอนที่อื่นและจะกลับมาหาผมทุกวันในช่วงบ่ายถึงเย็น
ผมไม่รู้ว่าคุโระเป็นแมวจรจัดหรือมีเจ้าของ แต่สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจและรักมันมากก็คือคุโระเป็นแมวที่มีมารยาทมาก ถ้ามันไม่เห็นผมมันจะรออยู่ข้างนอกเฉยๆโดยไม่ทำอะไรรบกวนเลย เมื่อมันเข้ามาในบ้านเวลาผมอยู่มันก็จะเล่นกับผมแบบเรียบร้อย ไม่มีซุกซน ไม่มีการไปข่วนสิ่งใดๆในบ้าน ไม่เคยขี้หรือเยี่ยวในอาณาบริเวณบ้านแม้แต่ครั้งเดียว เวลาผมและครอบครัวกินข้าวมันก็จะมานั่งรอตรงหน้าต่างด้านนอกและดูผมกินข้าวอยู่เฉยๆ ถ้าผมให้มันเข้ามามันก็จะมานอนบนตักตอนที่ผมกินข้าวและไม่เคยซนหรือปีนโต๊ะกินข้าวเลย ตั้งแต่แรกนั้นผมได้อ้อนให้คุณพ่อกับคุณแม่อนุญาตให้เลี้ยงมันแต่ท่านก็ไม่ยอม แต่เมื่อเวลาผ่านไปเจ้าคุโระได้แสดงให้เห็นว่ามันมีมารยาทอย่างมากแม้แต่ตอนผมไม่อยู่และได้ลองให้มันเข้ามาในบ้าน มันก็ไม่เคยมีพฤติกรรมใดเลยที่รบกวนคนหรือสิ่งของในบ้าน จนสุดท้ายทั้งสองท่านก็แพ้ความดีของมันเลยอนุญาตให้ผมเลี้ยงมันในบ้านได้
แล้ววันแห่งโชคชะตาก็มาถึง เมื่อวันต่อมาจากที่ท่านอนุมัติผมได้รีบกลับมา ผมคิดในใจว่าวันนี้แกไม่ต้องไปนอนที่อื่นแล้วนะ ผมได้แวะซื้อของใช้ที่จำเป็นสำหรับมันและเมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็มานั่งรอมันมา......แต่วันนี้คุโระไม่ได้มา ผมแปลกใจมากรอจนถึงเย็นก็ยังไม่มีวี่แวว สักพักคนงานก็เดินมาบอกผมว่าช่วงบ่ายๆก่อนผมกลับเขาได้ยินเสียงแมวร้องเหมือนกัดกันดังมาก คาดว่าคุโระคงจะมาหาผมแต่ไปเจอกับแมวเจ้าถิ่นแถวนี้ก็เลยอาจโดนทำร้าย และนับจากวันนั้นคุโระก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ผมไม่รู้ว่าคุโระโดนกัดตายแล้วหรือบาดเจ็บจนต้องหนีไป แต่ผมเชื่อว่าหากมันแค่บาดเจ็บมันน่าจะกลับมาหาผม มาหาคนที่มันรักและไว้ใจ มาหาคนที่รักมัน ทุกครั้งที่คิดถึงมันผมอยากจะขอโทษมันเสมอ ผมอยากขอโทษที่ผมรับมันเข้ามาในบ้านช้าไป หากผมขอร้องทางบ้านได้เร็วกว่านี้ และเลี้ยงมันอยู่ในบ้าน ไม่ปล่อยให้มันต้องออกไปไกล ทุกวันนี้คุโระคงยังมีชีวิตอยู่กับผมและคงยังมานั่งตักผมขณะที่ผมพิมพ์ข้อความนี้อยู่ จึงอยากให้เรื่องของผมได้เป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้ที่เลี้ยงแมวแบบปล่อยนะครับ
ต่อไปเป็นตอนต่อซึ่งจะสปอยล์เนื้อเรื่องของการ์ตูนครับ
หากท่านใดเห็นว่ากระทู้นี้มีประโยชน์ก็อยากให้ช่วยแชร์กันหน่อยนะครับ ผมไม่ต้องการเครดิตใดๆ หากกระทู้นี้จะทำประโยชน์ให้กับผู้เลี้ยงและสัตว์ได้สักนิดก็ดีใจแล้วครับ