สัมมาทิฎฐิ หมายถึง ความเห็นถูกต้อง ซึ่งความเห็นถูกต้องนี้ก็สรุปอยู่ที่ การเห็นอริยสัจ ๔ อย่างถุกต้อง คือ

๑.เห็นตัวความทุกข์ถูกต้องว่าคือความยึดถือในขันธ์ ๕ ว่าเป็นตัวเรา-ของเรา ซึ่งเป็นความทุกข์ของจิตใจ ไม่ใช่ของร่างกาย
๒.เห็นว่าความรู้ผิดว่ามีตัวเรา (ที่เรียกว่าอวิชชา) ที่เป็นต้นเหตุให้เกิดความยึดถือว่ามีตัวเรา-ของเราและความทุกข์ของจิตใจ
๓. เห็นความดับหายไปของความยึดถือว่าขันธ์ ๕ นี้คือตัวเรา-ของเราคือความดับทุกข์ (เมื่อไม่มีทุกข์ จิตก็สงบเย็นหรือนิพพาน)
๔. เห็นวิธีการปฏิบัติโดยใช้ปัญญา (ความเข้าใจอย่างแจ้งชัดว่ามันไม่มีตัวเราอยู่จริงที่เรียกว่า วิชชา) และสมาธิมาทำงานร้วมกัน โดยมีศีลเป็นพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว คือวิธีปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์

สรุป หัวใจของอริยมรรคก็คือ ปัญญา หรือ วิชชา ที่เป็นความรู้และความเข้าใจตลอดจนความเห็นแจ้งว่า มันไม่ได้มีตัวเราอยู่จริง มีแต่ตัวเราที่เป็นมายาหรือตัวเราชั่วคราวเท่านั้น (ที่เรียกว่าอนัตตา) ซึ่งปัญญานี้จะเกิดขึ้นมาจากการใช้เหตุผลจากสิ่งที่เรามีอยู่หรือสามารถสัมผัสได้จริงในปัจจุบัน (อันได้แก่ขันธ์ ๕) มาเพ่ง (ด้วยสาธิ) พิจารณาหาเหตุที่ทำให้แต่ละขันธ์กิดขึ้น ตั้งอยู่และดับหายไป จนเกิดความเข้าใจอย่างแจ้งชัดถึงความเป็นอนัตตา (ความไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง) ของขันธ์ ๕ จนสามารถทำลายความเห็นผิดว่ามีอัตตา (ตัวตนที่แท้จริงหรือตัวตนอมตะ) อยู่ในขันธ์ ๕ นี้ได้ และทำให้ความลังเลสงสัยในพระพุทธเจ้าว่ามีจริงหรือไม่? ในพระธรรมว่าดับทุกข์ได้หรือไม่? ในพระสงฆ์ว่ามีอยู่หรือไม่?  หมดสิ้นไป รวมทั้งก็จะทำให้การปฏิบัติไม่ผิดเพี้ยนหรืองมงาย คือจะมุ่งตรงไปเพื่อการดับทุกข์เท่านั้น ซึ่งนี่ก็คือการทำลายสังโยชน์หยาบๆ ๓ ตัวแรกได้อันจะทำให้จิตเลื่อนขึ้นมาเป็นพระอริยะขั้นต้น(โสดาบัน)ได้